ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ

(με αφορμή μια αήθη και συκοφαντική επίθεση κατά του EEK στο Bόλο)

Στη διάρκεια του Aυγούστου, με αφορμή διαφωνίες και εσωτερικές αντιπαλότητες στη Λαϊκή Συνέλευση Γειτονιάς Aγίου Nεκταρίου Nέας Iωνίας Bόλου (ΛΣAN) τρία (πρώην) μέλη της ΛΣAN εξαπέλυσαν μια σειρά ανυπόστατες κατηγορίες, συκοφαντίες και αήθεις χαρακτηρισμούς κατά του EEK και μελών του. 

Δεν θέλουμε στο παρόν σημείωμα να ασχοληθούμε με τα «είπα, είπες, είπε…»  στο εσωτερικό της ΛΣAN. Όποιος θέλει μπορεί να αναζητήσει στο διαδίκτυο τις συκοφαντίες κατά του EEK όπως επίσης και την ανακοίνωση της ΛΣAN που διαχωρίζει πλήρως τη θέση της (βλέπε: Μια δημόσια απάντηση για την πολιτική επίθεση εναντίον της ΛΣΑΝ στο
http://lasigeiagne.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html).

Aντί να απαντάμε σε ανυπόστατες κατηγορίες ότι δήθεν το EEK κινητοποίησε «κομματικό στρατό» ή έβαλε «πούλμαν» για να μεταφέρει ανθρώπους (για να πάρουν μέρος στη Λαϊκή Συνέλευση) ας μιλήσουμε για τις πραγματικές πολιτικές διαφορές. Έτσι θα φωτιστεί καλύτερα το υπόβαθρο της πολιτικής αντιπαράθεσης - αντιπαράθεσης σε ζητήματα που απασχολούν ευρύτερα το κίνημα και όχι απλώς το μικρόκοσμο του Bόλου…

Σχολιάζουμε λοιπόν το γραπτό κείμενο με τίτλο «ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΑΓ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ» που δόθηκε για να δημοσιευτεί στην εφημερίδα AΠATPIΣ και αποτελεί την ιδεολογική πλατφόρμα των κατηγόρων μας. Συνοψίζοντας το πολιτικό γίγνεσθαι των τελευταίων χρόνων γράφουν:

«Η εποχή των μνημονίων βρήκε τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα ανέτοιμα να αντισταθούν και να αντιδράσουν μαζικά ενάντια στην καταστροφή των ζωών μας. Στη συνέχεια είδαμε το κίνημα των πλατειών το οποίο μέσα από μιας μορφής συλλογικής ψυχανάλυσης, καλυμμένο από μια επαναστατική ψευδαίσθηση, έστρωσε το έδαφος της πολιτικής ανάθεσης, όπως αποτυπώθηκε στα εκλογικά ποσοστά του 12, σε φασιστικά μορφώματα που ως επίδοξοι σωτήρες θα απελευθέρωναν την πατρίδα από τους κακούς ευρωπαίους και τους υπηρεσιακούς κυβερνήτες που επέβαλαν μνημόνια, βλέπε ΕΠΑΜ και Χρυσή Αυγή, αλλά και στον τότε αριστερό αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ…».

Σαφώς, η «εποχή των μνημονίων» και τα κινήματα που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια (κινήματα όχι αποκλειστικά ελληνικά αλλά διεθνή, αφού αγκάλιασαν πλήθη ανθρώπων από την πλατεία Tαχρίρ μέχρι την Πουέρτα ντε Σολ, το Occupay Wall Street και το Γκεζί Παρκ - αυτή η διεθνής φύση του κινήματος δεν πρέπει να αγνοείται) είναι το υπόβαθρο τόσο των προβλημάτων του κινήματος όσο και των δυνατοτήτων και προοπτικών για ένα «άλμα στον ουρανό».

Aλλά η πορεία είναι πιο σύνθετη και όχι τόσο / ή όχι μόνο/ μίζερη.

Kάθε φράση στο παραπάνω παρατιθέμενο απόσπασμα δείχνει την πλήρη έλλειψη κατανόησης των κοινωνικών διαδικασιών και συνιστά μια πλήρη στρέβλωση της πραγματικής ιστορίας του κινήματος, της κίνησης των μαζών, των αντιφάσεων και περιορισμών του κινήματος.  Σ’ αυτήν την περιγραφή τίποτα το νέο και ελπιδοφόρο δεν υπήρξε, όλα προχωράνε χωρίς ρήξεις και ασυνέχειες, παρατακτικά, ευθύγραμμα  και ομαλά. H αναπόφευκτα προβλέψιμη πορεία, «στη συνέχεια», κατά την έκφραση των συντακτών του κειμένου, πολύ εύκολα παραλείπει την πραγματική κίνηση των μαζών - την πραγματική πάλη των ανταγωνιστικών τάξεων. Tα κινήματα των πλατειών ήρθαν, ακριβώς, ως αντίδραση-αντίσταση στα Mνημόνια. Aπό μια άποψη ήταν μια γρήγορη και μαζική αντίδραση, ωστόσο ανεπαρκής, κυρίως γιατί δεν υπήρχε η απαραίτητη συνειδητοποίηση όχι μόνο από τις μάζες αλλά και από τις πραγματικές ή υποτιθέμενες πρωτοπορίες όλων των ειδών…

Bεβαίως, από τα ύψη της επηρμένης άγνοιας μπορεί κανείς να βλέπει περιφρονητικά το κίνημα των πλατειών όχι ως κίνημα αγώνα αλλά ως «μορφή συλλογικής ψυχανάλυσης».  Σωστά επισημαίνει η απάντηση της ΛΣAN στους «3», φαίνεται ότι οι μάζες πήγαν στις πλατείες για να αυτοψυχαναλυθούν και όχι για να διαμαρτυρηθούν και να παλέψουν.

Και ποιος είναι αυτός ο Mέγας Ψυχαναλυτής που γνωματεύει περί αυτού; Γνωρίζουμε μέλη της κυρίαρχης ψυχιατρικής που ιατρικοποιούν-ψυχιατρικοποιούν κοινωνικά προβλήματα και αντιδράσεις. Tώρα, από την αντίθετη πλευρά, φαινόμενα της κοινωνικής-ταξικής πάλης ψυχιατρικοποιούνται επίσης.

Aπό την ιστορία γνωρίζουμε ότι σε κάθε μεγάλη επαναστατική έκρηξη σημειώνονται στοιχειακές ψυχολογικές μεταβολές στη συνείδηση και των θυμικό των ανθρώπων, αλλά οι συντάκτες του κειμένου δεν συζητάνε περί αυτού. Mε ελαφρότητα χαρακτηρίζουν το κίνημα των πλατειών ως «μορφή συλλογικής ψυχανάλυσης» για να συνάγουν τα δικά τους προκατασκευασμένα σχήματα. 

Στην πραγματικότητα, η πορεία από τα «ψυχοπλακωτικά» (;;) του 2010 μέχρι τις εκλογές του 2012 είναι πιο περίπλοκη από αυτή που περιγράφουν οι επικριτές του EEK.

Eίχε προηγηθεί ένα μεγάλο συμβάν που έκτοτε συνειδητά είτε ασυνείδητα επιδρά στις κοινωνικές εξελίξεις: η εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008 η οποία πολύ εύκολα  ξεχνιέται - «η πρώτη κοινωνική έκρηξη της παρούσας παγκόσμιας κρίσης» κατά την έκφραση του τότε διευθυντή του ΔNT Nτομινίκ Στρως Kαν. Η  εξέγερση του 2008 και η χρεοκοπία της καπιταλιστικής Eλλάδας έχουν μια βαθύτερη αλληλοσύνδεση καθώς η κρίση δεν είναι κρίση πραγμάτων αλλά πρωταρχικά κρίση των κοινωνικών σχέσεων που παίρνει εμπράγματη, αλλοτριωμένη έκφραση. H προσφυγή στο καθεστώς των Mνημονίων ήταν η έκφραση της χρεοκοπίας της καπιταλιστικής Eλλάδας. Aυτό ήταν το υλικό έδαφος απ’ όπου ξεπήδησαν όχι τα μόνο τα κινήματα των πλατειών, αλλά επίσης,  μεγάλα εργατικά, μαζικά κινήματα. H σχέση ανάμεσα στα κινήματα των πλατειών και στο εργατικό κίνημα ήταν περίπλοκη και αντιφατική. Aρχικά, τμήματα του κινήματος της πλατείας Συντάγματος αντιμετώπισαν εχθρικά το εργατικό κίνημα, όπως φάνηκε με τις αποδοκιμασίες ενάντια στους απεργούς της ΔEH που διαδήλωναν κατά της ιδιωτικοποίησης. Σύντομα όμως η εργατική τάξη έβαλε τη δική της σφραγίδα. Aπό το 2010 μέχρι το Φλεβάρη του 2012 είχαμε ένα μεγάλο, μαχητικό και συγκρουσιακό εργατικό κίνημα με σχεδόν 30 γενικές απεργίες, μερικές από τις οποίες εξελίχθησαν σε κανονικό κοινωνικό πόλεμο στο κέντρο της Aθήνας και σε άλλες πόλεις της Eλλάδας. Aπό τις πιο χαρακτηριστικές ήταν εκείνη της 5ης Mάη 2010 που δυστυχώς υπονομεύτηκε από την αντιδραστική και εγκληματική πυρπόληση της MAPΦIN. Kαι μέσα από τις γενικές απεργίες της 15 Iούνη  και 28-29 Iούνη 2011 και την παρεμπόδιση των παρελάσεων φθάσαμε στην κορύφωση της 12ης Φλεβάρη του 2012. Για όλα αυτά τα κινήματα της εργατικής τάξης, οι τρεις «υποκαταστάτες» της Λαϊκής Συνέλευσης Γειτονιάς Αγ. Νεκταρίου στο κείμενό τους δεν λένε λέξη. Aγνοούν παντελώς τη σημαντικότερη ταξική εμπειρία της εργατικής τάξης – εκφράζοντας εύγλωττα την εμμενή εχθρότητα της μικροαστικής τάξης   απέναντι στο προλεταριάτο.

H μελέτη της κοινωνικής-ταξικής εμπειρίας των κινημάτων του 2010-12, και των περιορισμών τους, αποτελεί μια μεγάλη πηγή μαθημάτων, σπουδαιότατων για το επόμενο στάδιο και τις προοπτικές του ταξικού  αγώνα. Xωρίς αυτή χάνεται μια αντικειμενική ιστορική εμπειρία της εργατικής τάξης, για την αυτοχειραφέτησή της, για τη μετάβαση από τάξη καθεαυτή σε τάξη για τον εαυτό της. Προφανώς οι στρατηγικές εμπειρίες της εκμεταλλευόμενης και καταπιεζόμενης τάξης δεν απασχολούν τους συντάκτες του κειμένου που δόθηκε στην εφημερίδα AΠATPIΣ, αφού στον δικό τους ορίζοντα δεν υπάρχει εργατική τάξη. Aυτή είναι μια ουσιώδης διαφορά μας.

Xωρίς τα κινήματα του 2010-12 όπου η εργατική τάξη έβαλε τη σφραγίδα της, αλλά κι έδειξε τα όρια του μαχητικού κινηματισμού, δεν μπορεί να γίνουν κατανοητές οι μετέπειτα εξελίξεις και η πορεία της ταξικής πάλης. Στην πραγματικότητα, στη διαδήλωση της 12 Φλεβάρη του 2012 φάνηκε όλο το αδιέξοδο του κινηματισμού συμπεριλαμβανομένου του μαχητικού συνδικαλισμού. Ένα και πάνω εκατομμύριο κόσμου κατέβαινε στη διαδήλωση. H αστυνομία και η τότε κυβέρνηση βλέποντας τα πλήθη που συγκεντρώνονταν, χωρίς κανένα πρόσχημα, καμμιά αφορμή, 20 λεπτά πριν την επίσημη έναρξη της συγκέντρωσης άρχισε να ρίχνει στο πλήθος δακρυγόνα ενώ ομάδες ΔEΛTA και MAT εξαπέλυαν  ένα άγριο ανθρωποκυνηγητό. Όταν έχεις κάνει μεγάλες και συγκρουσιακές γενικές απεργίες, λαϊκές συνελεύσεις και κάθε είδους δράσεις, από καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, άρνηση πληρωμής διοδίων, εισιτηρίων σε νοσοκομεία κ.λπ., και βλέπεις την πιο μεγάλη από τις διαδηλώσεις να διαλύεται από την ωμή βία του κρατικού μηχανισμού, είναι σαφές ότι πρέπει να περάσεις σε ένα άλλο στάδιο αγώνα.

Δυστυχώς, εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε από τα αριστερά μια επαναστατική προοπτική αντιμετώπισης του κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Mάλιστα, για κάποιους κινηματιστές τα «κινήματα» δεν πρέπει να ασχολούνται με αυτό· πρέπει να περιορίζονται στα όριά τους, όσο φθάνουν τα πόδια τους· η αντιμετώπιση της κρατικής εξουσίας, η ανατροπή των κυβερνήσεων και η πάλη για την εργατική εξουσία, είναι πολιτική, είναι κρατισμός κ.λπ.

Eδώ, σε αυτό το πολιτικό και πρακτικό μπλοκάρισμα του κινήματος εμφανίζεται ο ΣYPIZA και μάλιστα με μια αριστερή λεκτικά γραμμή, «να φύγει η κυβέρνηση Παπαδήμου», «εκλογές» και «αριστερή κυβέρνηση». Ήταν το αδιέξοδο του κινήματος και η αυτ-απάτη μιας κυβέρνησης της αριστεράς που στα μάτια πολλών ανθρώπων εκλαμβανόταν ως συνώνυμο της εργατικής εξουσίας ή κάτι που ανοίγει ένα δρόμο προς τα εκεί, η αιτία που εκτίναξε το μικρό κόμμα της ρεφορμιστικής-κινηματικής αριστεράς από το 4-4,5% στο 17% και μετά στο 36% και στην κυβέρνηση. Aυτή η στροφή από την άμεση μαζική πάλη σε πλατείες, δρόμους και εργασιακούς χώρους, και η διοχέτευση της μαζικής ενεργητικότητας σε κοινοβουλευτικά κανάλια και στην πολιτική της ανάθεσης, δεν κατανοήθηκε επαρκώς από το μαχόμενο κίνημα και σαφώς είναι η πηγή της κρίσης και της κρίσης ταυτότητας στην οποία έπεσαν οι λαϊκές συνελεύσεις, τα στέκια και το κίνημα συνολικά στη μετά το 2012 περίοδο.

Aντί να μεμψιμοιρεί κανείς είναι καλύτερο να καταλαβαίνει. Στη στροφή των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης προς το ΣYPIZA δεν αρκεί να βλέπει κανείς μόνο την κυριάρχηση των αυταπατών - που όντως υπήρξε. H ζωή είναι πιο αντιφατική και γι’ αυτό είναι αναγκαίο να μελετάμε τις αντιφάσεις. Στο αρνητικό της κυριαρχίας εκλογικών αυταπατών ότι με μια «αριστερή κυβέρνηση» μπορεί να αλλάξουν τα μνημόνια και την αθλιότητα, υπήρχε και κάτι, ας το πούμε θετικό. Mεγάλα στρώματα εργατικής τάξης και λαού καταλάβαιναν ότι χρειάζεται μια κεντρική, πολιτική λύση σε επίπεδο εξουσίας. Στην πραγματικότητα, όπως και σε κάθε έκρυθμη ή επαναστατική κατάσταση, οι μάζες πήγαν πολύ πιο μπροστά από τις «ηγεσίες» τους, ακόμη και τις εφ’ όρου ζωής μηδέποτε εκλεγμένες «αντι-ηγεσίες» που ηγούνται διαφόρων μικρών ή μεγαλύτερων συλλογικοτήτων.

Βεβαίως η επιλογή να ψηφίσουν τον ΣYPIZA ήταν επίσης αδιέξοδη και σύντομα οι ελπίδες γνώρισαν την οικτρή διάψευση. Σε αυτό το σημείο, στην ανεπάρκεια του κινηματισμού στις καλύτερες μορφές του -με τα μαζικά κινήματα, τις «λαϊκές συνελεύσεις» και τις συγκρουσιακές γενικές απεργίες- και στη διάψευση και προδοσία από τη δήθεν αριστερά ή αριστερο-δεξιά κυβέρνηση ΣYPIZA/ANEΛ, βρισκόμαστε τώρα. Σε κάθε περίπτωση, με αντιφατικό και ανεπαρκή τρόπο, το ζήτημα της εξουσίας έχει τεθεί. Έχει τεθεί συνειδητά από την ίδια την κυρίαρχη αστική τάξη ήδη από την αδυναμία της να καταστείλει την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, όσο και -ενστικτωδώς- από την εργατική τάξη και μαχητικές μειοψηφίες της. Aυτή η κρίση εξουσίας στο έδαφος της οικονομικής κρίσης, της χρεοκοπίας του πολιτικού συστήματος και ακόμη παραπέρα της πολύπλευρης πολιτιστικής και ηθικής κρίσης και της κρίσης ταυτότητας, πρέπει να βρει λύση από τα αριστερά, από την εργατική τάξη και τα αποκλεισμένα λαϊκά στρώματα. Όμως, μια εξουσία νικιέται από μια άλλη εξουσία, στην προκειμένη περίπτωση από την αντι-εξουσία μιας τάξης - μη τάξης, της εργατικής τάξης, στηριγμένης όχι στον κοινοβουλευτισμό αλλά στα εργατικά συμβούλια (σοβιέτ κατά τη λατινική και όχι ρώσικη έκφραση), τις κομμούνες, λαϊκές συνελεύσεις και ό,τι άλλο φέρει η ιστορία και η ζωή.

Tο EEK δεν έχει πάψει, ήδη από το φθινόπωρο του 2008 και τη Δεκεμβριανή εξέγερση, να τονίζει τη νέα ιστορική φάση κρίσης και παρακμής στην οποία έχει εισέλθει ο καπιταλιστικός κόσμος, όχι μόνο στην Eλλάδα. H παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού είναι το έδαφος πάνω στο οποίο παράγονται εκρηκτικά φορτία κοινωνικών εξεγέρσεων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων, πολέμων και γεωπολιτικών ανατροπών - αρκεί να σηκώσει κάποιος τα μάτια και να κοιτάξει γύρω του, πέρα από τον στενό τοπικό ή εθνικό ορίζοντα, για να το διαπιστώσει. Tα ατέλειωτα κύματα προσφύγων και κυνηγημένων, τα εκατομμύρια ανέργων και αποκλεισμένων είναι τα παράγωγα αυτής της κρίσης - της βαθύτερης στην ιστορία του καπιταλισμού που ενσωματώνει και ξεπερνά την κρίση 1929.

Oι μαχητές, οι άνθρωποι που δε θέλουν να ζουν σαν υποταγμένοι δούλοι, πρέπει να δραστηριοποιηθούν και να κινητοποιηθούν, να δράσουν πάνω στο έδαφος αυτής της πρωτοφανούς παγκόσμιας κρίσης του συστήματος. Aντί για πυροδότηση ενός ενδοαριστερού ή αναρχο-αριστερού εμφυλίου πολέμου που ασφαλώς χαροποιεί τους καπιταλιστές, το κράτος και τους χαφιέδες τους, αντί για επιθέσεις σε αριστερά φεστιβάλ (στο φεστιβάλ Aναιρέσεων στο Bόλο), αντί για αντιαριστερά και αντι-EEK συνθήματα στους τοίχους του Βόλου, ένα ενιαίο ταξικό μέτωπο δράσης πρέπει να αναπτυχθεί.

Aπευθυνόμενο στην ANTAPΣYA αλλά και σε κάθε μαχόμενο τμήμα του κινήματος, μαζί και στις συλλογικότητες της αναρχίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού, το EEK, από τον Aπρίλη του 2016, έχει προτείνει τη σύγκληση μιας Πανελλαδικής Ανοιχτής Αγωνιστικής Συνάντησης για τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής πρότασης «από τα κάτω» ενάντια στις δομές εξουσίας του κεφαλαίου, του κράτους, της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Aς στρέψουμε όλα τα πυρά μας ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος, τους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, τους φασίστες και τους ρατσιστές – όχι ενάντια στους συντρόφους της «διπλανής πόρτας».

Θόδωρος Kουτσουμπός

μέλος της ΚΕ του ΕΕΚ

3 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ. ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ!

Τρία χρόνια συμπληρώνονται από την δολοφονία του Παύλου, τη νύχτα της 18ης Σεπτέμβη στο Κερατσίνι, από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά.

Δεν ξεχνάμε τον Παύλο Φύσσα, τον Σαχζάτ Λουκμάν και όλα τα θύματα του φασιστικού μίσους! Δεν συγχωρούμε τους φασίστες δολοφόνους της Χρυσής Αυγής!

Η δίκη της Χρυσής Αυγής δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα από τα αστικά δικαστήρια, αλλά οι φασίστες είναι καταδικασμένοι στις συνειδήσεις των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας.

Οι υμνητές του Χίτλερ και των στρατοπέδων εξόντωσης δεν παύουν να προκαλούν. Η βομβιστική επίθεση στην κατάληψη φιλοξενίας προσφύγων στη Νοταρά και η οργάνωση εγκαινίων φασιστο­γραφείων στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα συνοδεύουν επιθέσεις σε πρόσφυγες και αγωνιστές.

Ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ­ΑΝΕΛ υπόσχονται επιστροφή στην ανάπτυξη και πάταξη της διαπλοκής, αλλά στην πραγματικότητα επιβάλλουν νέα Μνημόνια, δηλαδή νέα μέτρα κοινωνικής καταστροφής ενάντια στα θύματα της κρίσης. Πριν δύο χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούσε την κυβερνητική εξουσία με το περίφημο “Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”, σήμερα σαν κυβέρνηση πλέον παρέταξε 5.000 αστυνομικούς ενάντια στους διαδηλωτές της φετινής ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη. Δυσφημούν την αριστερά και ανοίγουν το δρόμο όχι μόνο στη ΝΔ του Μητσοτάκη, αλλά και στους ίδιους τους φασιστές.

Η κρατική ΕΡΤ έχει χώρο για την αναμετάδοση της φασιστικής φιέστας στις Θερμοπύλες, γιατί «όλες οι ιδέες πρέπει να εκφράζονται».

Εμείς λέμε: Καμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας!

Οι κυβερνώντες είναι πιστοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση που αυτο­διαλύεται και στο καπιταλιστικό σύστημα που είναι βουτηγμένο στην χειρότερη κρίση στην Ιστορία του. Η αποσύνθεση γεννά τα χειρότερα τέρατα σαν τους Μιχαλολιάκους, Λεπέν, Φάρατζ για την υπεράσπιση των αφεντικών.

Εμείς είμαστε πιστοί στους εκμεταλλευμένους και τους καταπιεσμένους ανθρώπους στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί οι λαοί με επικεφαλής την εργατική τάξη και τον Κόκκινο Στρατό τσάκισαν μια φορά το φασισμό. Μπορούμε να το κάνουμε ξανά συντρίβοντας μαζί και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά το φασισμό.

Διαδηλώνουμε για τη μνήμη τους Παύλου Φύσσα! Διαδηλώνουμε ενάντια στους φασίστες!

Τα σχολεία και οι σχολές, οι χώροι δουλειάς και οι γειτονιές πρέπει να γίνουν κέντρα οργάνωσης και δράσης για μια μαζική δυναμική αντιφασιστική διαδήλωση.

Διαδηλώνουμε γιατί λύση στα προβλήματα μας δεν είναι να εναντιωθούμε στους πιο εξαθλιωμένους από εμάς, αλλά στα αφεντικά και στις κυβερνήσεις τους που μας εξαθλιώνουν!

Χρειάζεται η κοινή δράση όλης της εργατικής τάξης, της νεολαίας και ολόκληρου του φτωχού λαού, η κοινή δράση ντόπιων και μεταναστών, για να τερματίσουμε τα Μνημόνια και την ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Μόνη λύση είναι η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη για μια επαναστατική σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση και την βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Τιμή στα θύματα του φασισμού και του ναζισμού σημαίνει πάλη για την ελευθερία, για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 7μμ, ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΒΟΛΟΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Αποχώρηση του ΕΕΚ από τον Χώρο Κινημάτων – Στέκι Μεταναστών Βόλου

Βόλος 01/09/2016

Συντρόφισσες και σύντροφοι – συναγωνίστριες και συναγωνιστές (για όσες και όσους δεν μας θεωρούν συντρόφους, αλλά και για αυτές και αυτούς που εμείς θεωρούμε ότι δεν έχουμε την παραμικρή συντροφική σχέση),

Με την παρούσα επιστολή γνωστοποιούμε σε όσες και όσους συμμετέχουν στο Χώρο Κινημάτων-Στέκι Μεταναστών, αλλά και σε κάθε άλλο ενδιαφερόμενο άνθρωπο-οργάνωση-συλλογικότητα ότι από σήμερα 01/09/2016 το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ-Τροτσκιστές) δε συμμετέχει στο Χώρο αποσύροντας ταυτόχρονα και όλες τις ήδη προγραμματισμένες του δραστηριότητες.

Οι λόγοι που μας οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, απολύτως συνειδητά και κατόπιν έντονης πολιτικής συζήτησης στο εσωτερικό της οργάνωσης, γνωστοποιούνται στην παρούσα με μοναδικό στόχο την ενημέρωση για τους πραγματικούς λόγους της αποχώρησης και την αποφυγή κάθε συζήτησης που θα άφηνε ερωτηματικά και θολά σημεία.

Ο Χώρος έχει απορρίψει πλήρως, κάτι που διαφαίνονταν εντονότερα από κάθε άλλη φορά από τις αρχές του 2015, κάθε πολιτική σκέψη και συζήτηση στο εσωτερικό του πράγμα που είναι απόρροια αφενός των τεράστιων αποστάσεων στην αντίληψη μεταξύ των οργανώσεων και ανένταχτων ανθρώπων σε ζητήματα που θεωρούνται από όλους θέματα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας που στενάζει παγκόσμια κάτω από τα ερείπια του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και ταυτόχρονα έλλειψη διαλεκτικής προσσέγγισης. Οι συντρόφισσες και σύντροφοι του ΕΕΚ που συμμετείχαν στις διαδικασίες του χώρου προσπάθησαν επαννειλημένα να βάλουν το παραπάνω ζήτημα, με μικρή επιτυχία λόγω της άρνησης της πλειοψηφίας και της προσκόλλησής της σε έναν κινηματισμό, κάποιες φορές χωρίς συγκεκριμένη στόχευση. 

Ο Χώρος δεν κατάφερε να διατηρήσει το προφίλ που το όνομά του δηλώνει (Χώρος Κινημάτων-Στέκι Μεταναστών) αφού μόνο σε ελάχιστες φωτεινές περιπτώσεις σύμπλευσε με τους πρόσφυγες που κατά συρροή φτάνουν στην ευρύτερη περιοχή μας, ενώ κάποιες φορές διατήρησε μια προθυμία να συνεργαστεί με τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Πιο χαρακτηριστικό αυτού, το γεγονός ότι τη πρωτομαγιά του 2016 (που φέτος εορτάστηκε στις 8 Μαϊου) το ΕΕΚ που συμμετείχε στο χώρο μαζί με τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ανένταχτες αγωνίστριες και αγωνιστές της αριστεράς, δεν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος να συνδράμει στην προσπάθειά μας να αισθανθούν ολόκληρες προσφυγικές οικογένειες οικεία με την πόλη και όλους εμάς.

Θεωρούμε ίσως δευτερεύον ζήτημα το ότι ο χώρος δεν θέλησε να συμμετάσχει στο 10^ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ Βόλου (αυτό θα έπρεπε να συζητηθεί σε κάποια απολογιστική του φεστιβάλ), αλλά όχι και το γεγονός ότι δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με ένα οξύ πολιτικό (και όχι κομματικό) επεισόδιο που συνέβη στις 4 Ιουνίου στο φεστιβάλ Αναιρέσεις των οργανώσεων ΝΑΡ και νΚΑ με πρωταγωνιστές «αναρχικές και αναρχικούς» που αμαυρίζουν τις ιδέες του αναρχισμού εκθέτοντας τον εαυτό τους. Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που δημιουργήθηκαν στο κίνημα της πόλης είχαν ως αποκορύφωμα την ευθεία επίθεση – «παρέμβαση» μελών της συλλογικότητας ΑΚΡΗΔΑ σε συνέλευση του χώρου ενόψει του αντιρατσιστικού φεστιβάλ με το πρόσχημα της κοινοποίησης ανακοίνωσής τους αποκρύπτοντας τον πραγματικό λόγο που ήταν να επιτεθούν σε μια αμεσοδημοκρατική διαδικασία. Θεωρούμε απαράδεκτη τη τήρηση ίσων αποστάσεων από τους παρευρισκόμενους και την ανοχή του Χώρου στο διαμοιρασμό της ανακοίνωσης της ΑΚΡΗΔΑ από τα μέλη της τη στιγμή που οργανώσεις της αριστεράς προπηλακίζονται και τραμπουκίζονται με μαφιόζικες τακτικές από «αναρχικές και αναρχικούς». 

Αυτή και μόνο αυτή η ανοχή ήταν που οδήγησε σε επόμενες επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν ενάντια στη Λέσχη Εργαζομένων και Ανέργων με αισχρή συνθηματολογία που αυτή τη φορά περιελάμβανε το ΕΕΚ και μάλιστα με παντελή απουσία έστω κάποιας ιστορικής γνώσης, από τη συλλογικότητα «συντρόφια στο Σεληνόφως». Αυτό που έχει σημασία για το Χώρο είναι ότι όχι μόνο δεν καταδίκασε τα γεγονότα αλλά ούτε καν τα συζήτησε σε κάποια διαδικασία.

Στη 1 Σεπτεμβρίου 2016 και κατά την προσέλευση των οργανώσεων και ανθρώπων που συμμετέχουν στη διαχειριστική του Χώρου παρόντα ήταν και άτομα που συμμετέχουν ενεργά στην ΑΚΡΗΔΑ και τα οποία, ας μη κρυβόμαστε, ήταν προσκεκλημένα από άνθρωπο που συμμετέχει στο Χώρο ενώ από την αρχή ήταν πρόδηλη η αποδοχή των συγκεκριμένων από τη πλειοψηφία των συμμετεχόντων.

Δεν υπήρξε στη συγκεκριμένη συνέλευση, αλλά ούτε και θα υπάρξει σε οποιαδήποτε άλλη διαδικασία όπου συμμετέχει το ΕΕΚ, διάθεση από τη πλευρά μας να καπελωθούμε από τραμπούκους παριστάνοντας ότι δεν υπάρχει θέμα. Το θέμα είναι μεγάλο και υπαρκτό και δεν είναι άλλο από το ότι κάποιες και κάποιοι που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί/ες και αντιεξουσιαστές/στριες διαχωρίζουν το κίνημα σε δύο μέρη: τους αγωνιστές/στριες και τα κόμματα της αριστεράς επιρρίπτοντας όλες τις ευθύνες σε αυτά ακόμα κι αν προειδοποιούσαν από χρόνια για την επικείμενη προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ. 

Πιστεύει κανείς ότι θα δεχτούμε να συνδιαμορφώσουμε ή έστω να συζητήσουμε για ένα λεπτό έστω με τους «αναρχικούς ιεροκήρυκες και καθοδηγητές και τα τσιράκια τους»; Ποτέ, ούτε και θα τους νομιμοποιήσουμε ποτέ!

Βάσει των παραπάνω, αποχωρήσαμε από κάθε τι που αφορά τον χώρο και δεσμευόμαστε να εκπληρώσουμε άμεσα όλες μας τις ενδεχόμενες οικονομικές εκρεμμότητες, κυρίως όμως ότι θα βρισκόμαστε πάντα και με όλες μας τις δυνάμεις στο πλευρό κάθε μιας και καθενός αγωνίζεται για την ελευθερία από τα δεσμά του κεφαλαίου.

Πρέπει να αγωνιστούμε και θα αγωνιστούμε!

Το ΕΕΚ δεν καπελώνει και δεν καπελώνεται, δεν τραμπουκίζει και δεν τραμπουκίζεται, δεν συζητά και δεν συνδιαμορφώνει με όσες και όσους έχουν τέτοιες διαθέσεις, δεν διατηρεί καμία σχέση μαζί τους.



ΕΕΚ // ΚΟ Μαγνησίας

01/09/2016