TO ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΕΑΑΚ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΗΣ

Το γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση και δεν έχει βρει ακόμη έναν δρόμο ώστε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και των ραγδαίων εξελίξεων, μόνο κάποιος παντελώς ανενεργός και παραιτημένος πολιτικά, κάποιος μη εμπλεκόμενος με ουσιαστικό τρόπο στην καθημερινή πολιτική παρέμβαση δεν αντιλαμβάνεται.

Το ερώτημα που επόμενα γεννάται αφορά στις ευθύνες των πρωτοπόρων κομματιών του φοιτητικού κινήματος, με σημαντικότερες εξ αυτών τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ πανελλαδικά. Η αγωνία σχετικά με το μέλλον της ΕΑΑΚ μπορεί και πρέπει να σχετίζεται με την αγωνία για μαχητική και νικηφόρα ανάκαμψη του φοιτητικού κινήματος και αφορά κάθε σχήμα της ΕΑΑΚ και κάθε σύντροφο που συμμετέχει σε αυτήν, αλλά θα είμαστε τυφλοί αν δεν δούμε πως σε μεγάλο βαθμό αφορά και τους φοιτητές που είτε αποστρατεύονται, είτε συμμετέχουν ελάχιστα ή καθόλου στα σχήματά της.

Η συρρίκνωση της απεύθυνσης της ΕΑΑΚ δεν πρέπει ούτε να αποσιωπάται, ούτε να μας οδηγεί σε πολιτική απαισιοδοξία. Προϋπόθεση αυτού είναι η ειλικρινής, ανοιχτή, δημοκρατική και συντροφική προσπάθεια ανάγνωσης των ελλείψεων και αδυναμιών της. Λαμβάνοντας υπόψη την σημερινή εμπειρία στην περιοχή του Βόλου, αυτό που γίνεται φανερό είναι μια προβληματική στο ζήτημα της προοπτικής. Η προαναφερθείσα συρρίκνωση δεν είναι τίποτα άλλο από απόδειξη μιας προοπτικής που είναι τουλάχιστον κακή εκτίμηση να θεωρείται ότι οι ‘αδαείς’ φοιτητές δεν αντιλαμβάνονται την ορθότητά της.

Οι φοιτητές που αδιαφορούν, καταγγέλλουν ή μισούν τη γραφειοκρατικοποίηση των φοιτητικών συλλόγων, δεν μπορεί να θεωρούνται ‘εχθροί’ του φοιτητικού κινήματος. Ιδιαίτερα όταν τέτοιες εκρήξεις οργής για τα θεσμικά όργανα θεωρείται ότι ταυτίζονται με τη λογική του ΜΑΣ(φοιτητικό ΠΑΜΕ), που μιλά παντού και πάντα για εκφυλισμένες γενικές συνελεύσεις μόνο και μόνο επειδή αδυνατεί να τις ελέγξει. Αντίστοιχα στο εργατικό κίνημα, οι εργαζόμενοι που αδιαφορούν, καταγγέλλουν ή μισούν τα σωματεία, δεν είναι προδότες αλλά εξοργισμένοι και αηδιασμένοι με κάθε οργανωμένη δομή που δεν τους εξέφρασε ποτέ και που ποτέ δεν πάλεψε για τα συμφέροντά τους.

Τουναντίον, η εμμονή στη δημιουργία νέων σωματείων με σκοπό ‘να πάρουμε τις διοικήσεις τους’, η εμμονή συμμετοχής μόνο ως «φορείς» σε κάθε συνελευσιακού τύπου πρωτοβουλία και επιτροπή είναι ακριβώς η λογική του ΠΑΜΕ. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι εμμένοντες σε αυτή την αντίληψη, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν είχαν κάνει σημαία τους την ‘αναγκαιότητα μιας συνεργασίας’ με αυτό. Είναι πέρα για πέρα πραγματικότητα ότι δεν υπάρχουν συλλογικά όργανα μέσα στο εργατικό κίνημα και ότι, όπου υπάρχουν, έχουν ενσωματωθεί στο αστικό κράτος. Κι είναι τουλάχιστον αυταπάτη το να βλέπει κανείς, σαν τη μόνη απάντηση σ’ αυτό, το να φτιαχτούν επιτέλους μαχητικές(;) διοικήσεις(;) στα ήδη υπάρχοντα σωματεία. Μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής χρεοκοπίας και διάλυσης των σωματείων, πρόκειται απλώς για τη λογική της αλλαγής των συσχετισμών στο άγνωστο μέλλον.

Σχετικά με το πολιτικό σχέδιο, η ΕΑΑΚ τείνει να υπερθεματίζει πάνω στο, έτσι κι αλλιώς, ξοφλημένο πολιτικό σχέδιο των άλλων και ξεχνά να δει αν επαληθεύεται το δικό της. Από την δημιουργία του πολιτικού μετώπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μετά, το πολιτικό μας σχέδιο τείνει να ταυτίζεται με το πολιτικό σχέδιο της λεγόμενης –όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε- ‘αντικαπιταλιστικής αριστεράς’. Με αυτόν τον τρόπο όπου να ’ναι, κατά τα πρότυπα της Επιτροπής Σοφών της Κατσέλη, το μόνο που θα μας μένει θα είναι η συλλογή υπογραφών για τη δημιουργία της περίφημης Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που προωθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και που αυτό που ζητά είναι η διαγραφή του ‘επαχθούς’ χρέους και η διατήρηση του ‘νόμιμου και υγιούς’, αλλά πάντα καπιταλιστικού, κομματιού του.

Αν η ΕΑΑΚ στηρίζεται στην άμεση δημοκρατία, στη σύνθεση και στη συνδιαμόρφωση, μάλλον μια καθόλα κακώς νοούμενη «συνδιαμόρφωση» μας κατατάσσει όλους σε αυτή την ‘αντικαπιταλιστική αριστερά’, στην οποία κάποιοι από μας δεν ανήκουμε.

Παράλληλα γίνεται προσπάθεια, με τον πιο στενόμυαλο τρόπο, να ανοίξει μια κουβέντα πάνω στις συμμαχίες, προκειμένου να καταγγελθούν σύντροφοι που προωθούν την ενότητα στη δράση με τον χώρο της αναρχίας. Πάνω σε αυτό διερωτώνται ορισμένοι σύντροφοι στο Βόλο αν «η αντικαπιταλιστική αριστερά συμμετείχε ποτέ σε συμμαχίες χωρίς κριτήρια». Το ερώτημα δεν μπορεί παρά να είναι ρητορικό όταν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχει το σοσιαλδημοκρατικό ΣΕΚ, όταν στις ΔΕΘ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμπορεύεται με τη ΓΣΕΕ κι όταν μέχρι πριν λίγο καιρό η ‘διεισδυτική’ πολιτική ματιά της ξεπατίκωνε τις αναλύσεις του Καζάκη που σήμερα είναι στη ΣΠΙΘΑ μαζί με όλο τον, λανθάνοντα ή μη, πατριωτικό συρφετό. Κι όταν σήμερα οι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί οικονομολόγοι», δηλαδή το νέο ‘πουλέν’ Λαπαβίτσας τα βρίσκουν με τους λαφαζανικούς της ΙΣΚΡΑ και διοργανώνουν διήμερα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Κάπως έτσι φτάνει κι η στιγμή να υπονοείται ζήτημα διαγραφής(!), εκείνου που θεωρείται ότι «στρέφεται εναντίον της ΕΑΑΚ», μάλλον επειδή δεν εγκρίνει τις παραπάνω συμμαχίες. Κι αυτό χέρι-χέρι με μια πρωτοφανή αντισυντροφική έκθεση της πολιτικής του οργάνωσης, σε κρίσιμες μάλιστα για την ΕΑΑΚ στιγμές, όπως η περίπτωση της σταλινικής επίθεσης της ΚΝΕ εναντίον της ΕΑΑΚ πανελλαδικά.

Επί του πρακτέου, αυτό που πρέπει να απαντηθεί είναι ποιο είναι σήμερα το σχέδιο της ΕΑΑΚ για την αντιμετώπιση του νόμου της Διαμαντοπούλου και κάθε πολιτικής του υπουργείου Παιδείας αλλά και για την καταστροφή της ζωής μας και των γονιών μας, αφού και τα δυο μας καταδικάζουν σε μια στέρηση χωρίς μέλλον; Αν το πολιτικό σχέδιο εκπονηθεί από εκείνους που κουτρουβαλούν πολιτικά λέγοντας πως δεν υπάρχει κρίση, μετά ότι η κρίση είναι πλασματική και απλώς ένα σχέδιο του κεφαλαίου για ‘να επιτεθούν στις κατακτήσεις’, ακόμη πιο μετά ότι μάλλον υπάρχει και τώρα ότι είναι υπαρκτή και μπορούμε να την ξεπεράσουμε με διάφορα ‘σχέδια εξόδου’ με ‘αντικαπιταλιστικές’ μεθόδους αλλά πάντα μέσα στον καπιταλισμό, τότε τα πάντα έχουν προεξοφληθεί κι άρα δεν υπάρχει καμιά επειγότητα σε τίποτα και το μόνο πολιτικό σχέδιο που έχουμε είναι να ψηφίσουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι θεωρίες για μικρές νίκες, ρήξεις και ανατροπές είναι η θεωρία των σταδίων του ΚΚΕ, τη στιγμή που η αραβική επανάσταση έχει αποδείξει ότι δεν συμβαίνει έτσι.

Γι αυτούς και για ένα σωρό ακόμη λόγους, πρέπει να δηλωθεί πως κάποιοι δεν ανήκουμε στην ‘αντικαπιταλιστική αριστερά’, μια ρεφορμιστική αριστερά που έχει χάσει επαφή με τον τόπο και το χρόνο, δεν εμπλέκεται σε πλήθος αγώνων, αρνείται να συμμετάσχει στην πραγματικότητα των κινημάτων. Κι αυτό γιατί επιλέγουμε να ανήκουμε στην επαναστατική κομμουνιστική αριστερά και πουθενά αλλού.

Εφόσον η ΕΑΑΚ παραμένει και ενιαία και ανεξάρτητη και αριστερή και κίνηση, μπορεί και πρέπει να απορρίψει τις προσπάθειες παραταξιοποίησής της και μετατροπής της σε φοιτητική έκφραση του ενός ή άλλου πολιτικού μετώπου οργανώσεων. Και ταυτόχρονα οφείλει να καταδικάσει τη χυδαιότητα στην πολιτική σκέψη, την αδράνεια στη πολιτική δράση και μια ‘αντικαπιταλιστική’ αριστερά του συστήματος. Μόνο έτσι θα πάρουμε την τύχη της ΕΑΑΚ στα χέρια μας και θα μπορέσουμε να βρούμε τους δρόμους για την ανάπτυξη ενός φοιτητικού κινήματος που θα συμβαδίζει με την πραγματικότητα της επανάστασης στο σήμερα.

α.δ., ΕΑΑΚίτισσα από το 2001, οργανωμένη πολιτικά στο ΕΕΚ από το 2009

O ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Bήμα διαλόγου


Η γρήγορη φθορά του πρώτου κύματος μέτρων της «κρίσης του χρέους» (μνημόνια και διαρθρωτικές αλλαγές) οδηγούν τμήματα του αστικού πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα να αναζητούν διεξόδους για τις απρόβλεπτες εξελίξεις που φέρνει η οικονομική κρίση για την ευρωζώνη και οι ανταγωνισμοί στην Ε.Ε.

Αν η «επιμήκυνση» είναι το αντάλλαγμα που πλασάρει ήδη η κυβέρνηση ως νίκη στο εσωτερικό, η εναλλακτική εκδοχή που προβάλλεται από τμήματα του ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγους Πράσινους κ.ά. είναι αυτή του «κουρέματος» του χρέους μέσω του ελέγχου του. Αυτήν την εκδοχή προβάλλει και υπηρετεί η συγκρότηση της Επιτροπής Λογιστικού Έλεγχου (ΕΛΕ). Σε αυτήν την εκδοχή προσχωρεί -μαζί με τμήματα του ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, τους Οικολόγους Πράσινους- και στηρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντίστοιχες προτάσεις έχει υποστηρίξει με συνέντευξή της στην «Ελευθεροτυπία», μέχρι και η Λ. Κατσέλη (επιτροπή σοφών).

Η ΕΛΕ εντοπίζει το πρόβλημα του ελληνικού καπιταλισμού πρωτίστως στο δημόσιο χρέος, και υποστηρίζει επομένως πως μια άλλη φορολογική πολιτική σε βάρος του (μεγάλου) κεφαλαίου, μαζί και με ένα μερικό «κούρεμα» του δημόσιου χρέους αρκεί για να ξεπεραστεί η κρίση. Πρόκειται για καθαρή (αυτ)απάτη –που πέραν των άλλων βασίζεται στην αδυναμία κατανόησης του χαρακτήρα της τωρινής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού.

Ταυτόχρονα έχουμε να κάνουμε με κραυγαλέα αδυναμία κατανόησης της ίδιας της πολιτικής στόχευσης του «μνημονίου». Το «μνημόνιο» δεν επιχειρεί να επιλύσει ειδικά τα προβλήματα του δημόσιου τομέα και του δημοσίου χρέους, αλλά (ανεπιτυχώς) προσπαθεί να απαντήσει στο συνολικό αναπτυξιακό πρόβλημα του ελληνικού καπιταλισμού και στο συνολικό εξωτερικό του χρέος, με όρους πολέμου ενάντια στη μισθωτή εργασία και διεθνούς-ιμπεριαλιστικής ληστρικής απομύζησης αξίας και υπεραξίας.

Για αυτό εξάλλου μια σειρά μέτρα στα οποία διαρκώς επανέρχεται η τρόικα και η κυβέρνηση δεν έχουν καμία σχέση με το δημόσιο χρέος αλλά αφορούν αποκλειστικά τη μείωση του κόστους εργασίας στον ιδιωτικό τομέα (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μηδενικές αυξήσεις, απελευθέρωση απολύσεων κ.ά.).

Το πρόβλημα λοιπόν του χρέους του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι απλά και μόνο πρόβλημα δημόσιου χρέους (που η όποια ΕΛΕ μπορεί να περιορίσει) αλλά συνολικού εξωτερικού χρέους –έκφραση της δομικής ανταγωνιστικής του υστέρησης. Στο συνολικό ακαθάριστο εξωτερικό χρέος (του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα), το οποίο τροφοδοτείται από τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, και ειδικότερα από το ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, αποτυπώνεται καθαρά η διαφορά των επιπέδων ανάπτυξης των διαφορετικών εθνικών καπιταλισμών εντός της ΕΕ-ΟΝΕ.

Οι αναλύσεις των μελετητών της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ, Ιούλιος 2010) είναι σαφείς ως προς αυτό, αναδεικνύοντας το «εξωστρεφές» μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού: «Σχεδόν μόνιμα τα ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών προέρχονται κυρίως από την υψηλή ελλειμματικότητα του εμπορικού ισοζυγίου, και τούτο διότι η ελλειμματικότητα αυτή αντανακλά όχι μόνο κυκλικούς παράγοντες αλλά και διαρθρωτικές αδυναμίες της παραγωγικής βάσης». Ειδικότερα: «Τα χρόνια ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου οφείλονται σε μια σειρά από παράγοντες που προσδιορίζουν τις εισαγωγές και τις εξαγωγές. Από την πλευρά των εισαγωγών αγαθών, οι σημαντικότεροι παράγοντες [μεταξύ άλλων] είναι:

Οι εγχώριες επενδύσεις σε μηχανήματα και εξοπλισμό βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στις εισαγωγές των προϊόντων αυτών, οι οποίες αποτελούν σημαντικό ποσοστό των συνολικών εισαγωγών. Επιπρόσθετα, η εγχώρια παραγωγή έτοιμων αγαθών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εισαγωγές ενδιάμεσων προϊόντων και πρώτων υλών.

Το υψηλό εισαγωγικό περιεχόμενο των εξαγόμενων προϊόντων, που συνεπάγεται την αλληλεξάρτηση εισαγωγών και εξαγωγών και τη μονιμότητα του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου. Αυτό συμβαίνει επειδή η προστιθέμενη αξία των εξαγωγών δεν επαρκεί για να καλύψει σημαντικό μέρος του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου.

Η εξάρτηση της τεχνολογικής αναβάθμισης της εγχώριας παραγωγής από τη μεταφορά της τεχνολογίας μέσω των εισαγωγών. …

Έτσι, η ενίσχυση της ζήτησης και του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης και ο τεχνολογικός εκσυγχρονισμός της εγχώριας παραγωγής προκαλούν αύξηση των εισαγωγών και διεύρυνση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου».


Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τις ίδιες αναλύσεις της Τράπεζας της Ελλάδος, το «αναπτυξιακό» επίτευγμα της ελληνικής οικονομίας της περιόδου 1995-2003 «προήλθε κυρίως από τους κλάδους παραγωγής μη εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών. Υπολογίζεται ότι το 42% της Ακαθάριστης Προστιθέμενης Αξίας αποδίδεται στα εμπορεύσιμα και το 58% στα μη εμπορεύσιμα».

Ωστόσο, «η καλύτερη επίδοση των κλάδων παραγωγής μη εμπορευσίμων όχι μόνο δεν συμβάλλει στη βελτίωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών βραχυχρόνια, αλλά, αντίθετα, η αύξηση των εισοδημάτων που προκαλείται αυξάνει τη ζήτηση των εμπορεύσιμων αγαθών από το εξωτερικό», επιδεινώνοντας το εμπορικό έλλειμμα, επομένως και το χρέος της ελληνικής οικονομίας.

Μόνο υπό το πρίσμα των παραπάνω μπορεί να γίνει κατανοητή η βασική όψη της πολιτικής του «μνημονίου». Η κρίση λοιπόν του Ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι απλά κρίση χρέους, πολύ περισσότερο δημόσιου μόνο χρέους. Είναι συνολική κρίση της ανεπάρκειας της παραγωγικής του βάσης. Άλλωστε το ίδιο το δημόσιο χρέος αποτελεί πρωτίστως έκφραση της κρατικής αρωγής για την αντιμετώπιση αυτής της παραγωγικής ανεπάρκειας (φορολογικές ελαφρύνσεις - επιδοτήσεις κ.λπ.).

Αυτήν την ανεπάρκεια προσπαθεί να καλύψει το μνημόνιο προωθώντας την λύση για τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες της ΕΕ-ΟΝΕ, όπως η Ελλάδα: Την «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή τη συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων και την εισοδηματική εξαθλίωση των μισθωτών τάξεων (όχι μόνο του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας. Τα «μνημόνια χωρίς τέλος» είναι η μόνη πραγματική επιλογή για την αστική τάξη στην Ελλάδα.

Ακόμα όμως και αν μείνουμε μόνο στο δημόσιο χρέος, η ΕΛΕ υπονομεύει κάθε αίτημα για πλήρη διαγραφή του. Η «μελέτη» του χρέους που προβάλλει δεν γίνεται γενικά και αόριστα, αλλά με ξεκάθαρο στόχο να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι για το τμήμα του χρέους που είναι «απεχθές» και άρα και για το υπόλοιπο που πρέπει να αποδεχτούν να πληρώσουν.

Η ΕΛΕ λοιπόν ξεκάθαρα αναγνωρίζει το χρέος και προτείνει τον έλεγχό του. Με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιεί και αποδέχεται πλήρως μια διαδικασία διεθνών και εγχώριων διαδικασιών οικονομικής πολιτικής (όπως τον ορισμό του «απεχθούς χρέους» που παραπέμπει μόνο στις παράνομες δανειακές συμβάσεις) που καμία σχέση δεν έχουν με τα εργατικά συμφέροντα.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που έφερε το ΔΝΤ και ρήμαξε κυριολεκτικά τους εργαζόμενους, απουσιάζει από το κείμενο διακήρυξης της ΕΛΕ. Μαζί με την κυβέρνηση οι υποστηρικτές της ΕΛΕ «βγάζουν λάδι» και την Ε.Ε για την οποία αναφέρουν μόνο μια φράση για την «τρέχουσα πολιτική της».

Η ΕΛΕ εμφανίζεται σαν μια «εξεταστική επιτροπή», όπου στη θέση των βουλευτών θα βρίσκονται οι «ειδικοί» της. Είναι χαρακτηριστικό ότι διατυπώνεται το αίτημα (προφανώς προς την κυβέρνηση) για τη θεσμοθέτηση «τρόπων», δηλαδή νόμων, ώστε να μπορεί να «εξετάζει δημόσιους λειτουργούς», να «ανοίγει λογαριασμούς» κ.ά.

Η ΕΛΕ στην διακήρυξή της τονίζει τον «ανεξάρτητο» χαρακτήρα της. Όμως, όπως αποδεικνύεται από τα παραπάνω, η ΕΛΕ είναι πλήρως εξαρτώμενη όχι μόνο στο περιεχόμενο αλλά και συνολικά από τους θεσμούς του αστικού συστήματος. Η επίκληση του κινήματος στη διακήρυξη της ΕΛΕ έχει και αυτή συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Την αρχική διακήρυξή της, πέρα από ελάχιστους εργαζόμενους που συμμετέχουν και δρούν ενεργά σήμερα στο εργατικό κίνημα, υπογράφουν νυν και πρώην μέλη της διοίκησης της ΓΣΕΕ και ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, δηλαδή εκπρόσωποι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που αποκλιμακώνουν εδώ και ένα χρόνο το κίνημα με τις απεργίες-τουφεκιές στον αέρα στέλνοντας κάθε φορά τους εργάτες σπίτι τους, μην μπορώντας να κηρύξουν (ή στην περίπτωση των αντιπολιτευόμενων έστω να προτείνουν) γενική απεργία για να πέσει η κυβέρνηση και το μνημόνιο.

Αυτό είναι το «εργατικό κίνημα» της ΕΛΕ. Των κατεστημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, στο οποίο οι εργαζόμενοι που δραστηριοποιούνται σήμερα στους εργατικούς χώρους καλούνται να προσθέσουν, εκ των υστέρων, το όνομά τους για να έχει «εργατικά» ένσημα η κάθαρση του δημόσιου χρέους. Οι υποστηρικτές της ΕΛΕ, όπως κάνουν πάντα η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ για όποια πρόταση καταθέτουν, δεν έβαλαν το θέμα της ΕΛΕ σε καμία διαδικασία βάσης στα εργατικά σωματεία και στους εργατικούς αγώνες γενικότερα.

Το επιχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι η ΕΛΕ συμβάλλει στην ολική διαγραφή του χρέους, αποτελεί πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Τα ίδια προφανώς ισχύουν και για την ανεξαρτησία και τον κινηματικό χαρακτήρα της επιτροπής (που υποτίθεται ότι τη διαφοροποιούν από τις άλλες επιτροπές για το χρέος που προτείνονται). Αλλά και για την ΕΕ που κατά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δήθεν «η ΕΛΕ δεν μπορεί να νομιμοποιήσει».

Μάλιστα, στο θέμα της «κάθαρσης», η στήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πηγαίνει πιο πέρα και από τη διακήρυξη της ΕΛΕ. Ονοματίζει και συγκεκριμένα σκάνδαλα προς «αποκάλυψη» και απευθύνει, δημόσια, αίτημα στην ΕΛΕ να προσθέσει και άλλους «ειδικούς» στη μάχη κατά του «διεφθαρμένου χρέους».

Η ΕΛΕ λοιπόν δεν αποτελεί μια λανθασμένη επιλογή αλλά μια αντιδραστική επιλογή. Είναι συνέπεια του «αντικαπιταλισμού» εντός του καπιταλισμού, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που στον πυρήνα του έχει μια «τακτική» χωρίς καμία πραγματική κοινωνικό-οικονομική βάση, που μάταια επιχειρεί να «συνδεθεί» μέσω θετικών προτάσεων με την εργατική πάλη για να βρεθεί στον «δρόμο» ή στην «κατεύθυνση» για την αντικαπιταλιστική επανάσταση.

Ένα εγχείρημα ανάλογο του τετραγωνισμού του κύκλου. Η αντικαπιταλιστική «τακτική» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που υποτίθεται ότι θα «επιβάλει» το εργατικό κίνημα στον Ελληνικό καπιταλισμό, προσκρούει στην σκληρή πραγματικότητα:

Το 95% περίπου των επιχειρήσεων στην Ελλάδα, είναι επιχειρήσεις που έχουν μέχρι εννέα μισθωτούς εργαζόμενους και είναι βασικά επιχειρήσεις υπηρεσιών. Στο δομικό αυτό παραγωγικό πλαίσιο εν μέσω κρίσης και χρεοκοπίας, αλλά και στο δεδομένο πολιτικό πλαίσιο της ΕΕ, η γενική φορολόγηση του κεφαλαίου κ.ά., δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, για να μην αναφερθούμε σε αιτήματα του τύπου νομοθετική «απαγόρευση των απολύσεων».

Εφόσον το συνολικό εξωτερικό χρέος είναι προϊόν μόνιμων και μη αντιστρέψιμων ελλειμμάτων ανταγωνιστικότητας του ελληνικού καπιταλισμού (το ακαθάριστο εξωτερικό χρέος του τομέα της γενικής κυβέρνησης αποτελούσε το 53,2% του συνολικού εξωτερικού χρέους στο τέλος του 2009) ακόμα και αν αυτό μπορούσε να διαγραφεί, αργά ή γρήγορα θα ξαναεμφανιζόταν.

Το αποτέλεσμα είναι οι πολλαπλές ερμηνείες και οι απότομες στροφές. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκίνησε με τη «διαγραφή του χρέους», πέρασε στη στήριξη της «Πρωτοβουλίας Οικονομολόγων» που υποστήριζε τη «μείωση ή διαγραφή του χρέους» και κατέληξε στη στήριξη της ΕΛΕ και το κούρεμα του «παράνομου» δημόσιου, ειδικά και μόνο, χρέους σαν… κατώτατο στάδιο της διαγραφής.

Το ΝΑΡ ξεκίνησε με την πρόταση για την «ενότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς», και κατέληξε στην… κοινή ψήφο στην καθεστωτική αριστερά, όταν, την επομένη των δημοτικών εκλογών, ανακοίνωσε τη στήριξη στο δεύτερο γύρο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.

Μετά και την ΕΛΕ, η πορεία της «αντικαπιταλιστικής» αριστεράς και η ενσωμάτωσή της σε έναν ευρύτερο χώρο με την αριστερή σοσιαλδημοκρατία στον οποίο θα αποτελεί την αριστερή «συνιστώσα» είναι μη αντιστρέψιμη. Η τελική μορφή που θα πάρει τελικά αυτό το σχέδιο είναι δευτερεύουσα. Στην πράξη έχει ήδη υλοποιηθεί μέσα από τις διάφορες πρωτοβουλίες (Πρωτοβουλία Οικονομολόγων, Αριστερό Βήμα διαλόγου) και τη δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η ίδια η ΕΛΕ αποτελεί ποιοτικό βήμα όχι μόνο επειδή ενοποιεί όλες αυτές τις δυνάμεις σε ένα τόσο κεντρικό ζήτημα όπως αυτό του χρέους (ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «αντιμνημονιακό» ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι Πράσινοι, Πρωτοβουλία Οικονομολόγων, Αριστερό Βήμα διαλόγου). Είναι κυρίως η λογική των «πρωτοβουλιών κάθαρσης» που εκφράζει, που αντικειμενικά εμπλέκουν την αριστερά σε «πλυντήρια» του συστήματος.

Σε αυτά τα πλαίσια είναι φανερό ότι ο διάλογος προς το συνέδριο του ΝΑΡ έχει προσχηματικό χαρακτήρα. Η στήριξη πρωτοβουλιών «ορκωτών λογιστών» και «εκπροσώπων» του εργατικού κινήματος που αιτούνται «δικαστική συνδρομή» για να μπουν στα υπουργεία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για να βρουν τις μίζες δεν είναι απλά ζήτημα «δημοκρατίας» και «διαφορετικών απόψεων».

Δεν είναι δηλαδή μόνο ότι τόσο κρίσιμες αποφάσεις δεν τέθηκαν (για ακόμα μια φορά) στην κρίση των οργανώσεων βάσης και μάλιστα εν μέσω «διαλόγου». Είναι, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα φυσιογνωμίας της αριστεράς στην οποία καλούμε τους εργαζόμενους να ενταχθούν και να παλέψουν.

Αυτές οι εξελίξεις καθιστούν αδύνατη και τη δική μας συμβολή, παρά τη δηλωμένη πρόθεσή μας να συμμετέχουμε. Δεν κρίνουμε τις προθέσεις των συντρόφων. Η δική μας προσπάθεια, ήδη από το 2008, να περιγράψουμε όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα, δεν ήταν αρκετή για να τους πείσει. Και εδώ βρίσκονται προφανώς και οι δικές μας ευθύνες.

Αν πραγματικά ισχύει ότι, ειδικά στην Ελλάδα, ανάμεσα στον καπιταλισμό της καταστροφής και την κοινωνική επανάσταση δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, τότε η μόνη τακτική που μπορεί να δώσει διέξοδο στον κόσμο της εργασίας είναι η συμβολή στην ανάπτυξη ενός επαναστατικού ρεύματος στο εργατικό κίνημα που θα παλέψει για ριζική κοινωνική αλλαγή και ανατροπή της αστικής πολιτικής εξουσίας και των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Αυτή η επιδίωξη κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση τόσο από τη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και τους «αντικαπιταλιστικούς» συνοδοιπόρους του αλλά και από το ΚΚΕ (καθώς η «λαϊκή εξουσία», καταλήγει στην πράξη να ταυτίζεται με την κομματική και κοινοβουλευτική ενίσχυσή του ενώ είναι πλήρως ενταγμένη στο μοντέλο του «υπαρκτού σοσιαλισμού»).

Από την άλλη, τα διάφορα αναρχοσυνδικαλιστικά και αντιεξουσιαστικά ρεύματα είτε αρνούνται τον πολιτικό αγώνα, είτε προτάσσουν την πλήρη κατάργηση κάθε τακτικής, δηλαδή την παραίτηση από την προσπάθεια να υπάρξει ένα μαζικό εργατικό ρεύμα που θα διεκδικήσει το ίδιο (και όχι οποιεσδήποτε αυτόκλητες πρωτοπορίες για λογαριασμό του) την κοινωνική αλλαγή.

Το σημαντικό δεν είναι ούτε τα «αιτηματολόγια» χωρίς αντίκρισμα, ούτε οι επικλήσεις της επανάστασης. Χρειάζεται να ανοίξει άμεσα η συζήτηση και δράση για τη συγκρότηση ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου που θα παρέμβει σε όλα τα πολιτικά και κινηματικά μέτωπα (και στις εκλογικές μάχες).

Ένα μέτωπο για το οποίο είναι ανάγκη να υπάρξει άμεσα πρωτοβουλία. Με περιεχόμενο που αφετηριακά σημεία του θα μπορούσαν να είναι:

Η δημιουργία ανεξάρτητων από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία θεσμών στο εργατικό κίνημα, διαδικασίες βάσης σωματείων, επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς, κινήματα ανυπακοής κ.ά που θα ενοποιηθούν σε πανελλαδικό και διακλαδικό επίπεδο. Που θα διεκδικήσουν την μετατροπή τους σε «κοινοβούλιο» των αγωνιζομένων εργατών, σε ένα μαχητικό κέντρο ανεξάρτητου εργατικού αγώνα και αλληλεγγύης που θα έχει στόχους:

Α) Την άμεση έξοδο της χώρας από την Ε.Ε και όλες τις αντίστοιχες συνθήκες (ΟΝΕ-Ευρώ κλπ) και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, σαν συμβολή και στη διάλυση όλης της Ε.Ε μέσα από το σπάσιμο των «αδύνατων κρίκων» του Ευρωπαϊκού νότου. Β) Το ξεκίνημα, σε αυτές τις συνθήκες, μιας διαδικασίας ριζικού μετασχηματισμού της οικονομικής βάσης μέσα από ένα εκτεταμένο πλέγμα μέτρων (ολική διαγραφή και άρνηση πληρωμής του χρέους, νέο νόμισμα, δήμευση εκκλησιαστικής περιουσίας, εκτεταμένες κοινωνικοποιήσεις κ.ά.). Για αυτά τα μέτρα μπορεί να ανοίξει άμεσα θεωρητικός και πολιτικός διάλογος, χωρίς αποκλεισμούς και προϋποθέσεις. Γ) Την πάλη για την εργατική δημοκρατία και το τσάκισμα του παλιού αστικού κρατικού μηχανισμού και τον διαρκή αγώνα για την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Σε αυτήν την προοπτική είναι αυτονόητη ανάγκη η πάλη για την ανατροπή κάθε κυβέρνησης που εφαρμόζει την αντεργατική πολιτική των μνημονίων και η υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας απέναντι στα αντιδραστικά μέτρα. Όπως επίσης είναι αναγκαία η ενότητα στη δράση με τους αγωνιστές που έχουν ταξική τοποθέτηση και ανήκουν σε διαφορετικά πολιτικά ρεύματα, περισσότερο από ποτέ σήμερα που τα αδιέξοδα της αριστεράς μεγαλώνουν.

Στα χρόνια που συμμετέχουμε στο εγχείρημα του ΝΑΡ αγωνιστήκαμε μαζί με όλους τους συντρόφους όχι απλώς για άλλη μια αριστερά, αλλά για μια άλλη αριστερά ανεξάρτητη από την αστική πολιτική.

Στον αγώνα για αυτήν την αριστερά, που είναι ανάγκη της εποχής μας, καλούμαστε όλοι σήμερα να συμβάλλουμε, με τις διαφορετικές προσεγγίσεις, τα όρια και τις αντιφάσεις μας αλλά και την ελπίδα, ότι σήμερα στην Ελλάδα που έχει γίνει το κέντρο της κρίσης, η καρδιά του πιο άκαρδου κόσμου, μπορεί να ξαναγεννηθεί η απελευθερωτική προοπτική, όχι σαν σχεδιάγραμμα των αριστερών αλλά σαν αίτημα του εργατικού κινήματος. Μόνο αυτή η επαναστατική προοπτική μπορεί να αποδείξει ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή.


Γερονικολός Θανάσης

Γιαννοπούλου Αγγελίνα

Ζέρβας Βαγγέλης

Ζησιμόπουλος Γιάννης

Μιάμης Χρήστος

Οικονομάκης Γιώργος

απο την εφημερίδα ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΛΗΣΤΩΝ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ ΑΝΟΙΓΜΑ ΔΙΟΔΙΩΝ ΜΟΣΧΟΧΩΡΙΟΥ 27 ΜΑΡΤΗ, 4.00μμ (Προσυγκέντρωση, Δημαρχείο Βόλου, 3.20μμ)

Με οικονομικές και κοινωνικές βόμβες στο εσωτερικό, πραγματικές βόμβες ενάντια στο λαό της Λιβύης, η κυβέρνηση των προθύμων, προσυπογράφει τη πώληση της δημόσιας περιουσίας για να μειωθεί το χρέος στους διεθνείς τοκογλύφους.

Η αργεντινοποίηση της Ελλάδας θα λάβει δραματικές διαστάσεις με κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων, πώληση δημόσιων επιχειρήσεων, γενικευμένη ανεργία και καταβύθιση των εισοδημάτων του εργαζόμενου πληθυσμού. Ανάμεσα στα σχέδιά τους είναι η περαιτέρω εκποίηση της ΕΓΝΑΤΙΑΣ ΟΔΟΥ με τοποθέτηση επιπλέον έξι σταθμών διοδίων.

Το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ έχει σταθεί με συνέπεια 18 μήνες στους δρόμους. Παρά τη τρομοκρατική τροπολογία του Ρέππα, τα παπαγαλάκια κυβερνητικών ΜΜΕ, χιλιάδες αγωνιστές συνεχίζουν και περνάνε τα διόδια χωρίς να πληρώνουν, ακολουθώντας τις νέες οδηγίες διέλευσης. Ο αγώνας μας επεκτείνεται με συνείδηση και οργή ενάντια στους ληστές των δρόμων και ενάντια στις κυβερνήσεις που χρεοκόπησαν τη χώρα και για να επιβιώσουν, χρεοκοπούν βομβαρδίζοντας τη ζωή εκατομμυρίων στην Ελλάδα, τη Λιβύη. Ποιος θα σώσει τη χώρα; Πάντως όχι αυτοί που την χρεοκόπησαν, μια χρεοκοπία ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος. Η μόνη λύση είμαστε εμείς, παίρνοντας τη τύχη της ζωής στα χέρια μας.

ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΥΣ «ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ»: ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ!!

ΚΑΜΙΑ ΜΠΑΡΑ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΟΥΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

www.oxidiodia.gr

www.denplirono.wordpress.com

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΠΕΜΠΤΗ 24 ΜΑΡΤΗ, 6.00μμ.

Το ΕΕΚ Μαγνησίας καλεί την εργατική τάξη κι ιδιαίτερα τη νεολαία να συμμετάσχει στο συλλαλητήριο της Πέμπτης 24 Μάρτη, που έχει προγραμματιστεί ημέρες τώρα ενάντια στην αστική κυβέρνηση Παπανδρέου, ενόψει και της συνόδου κορυφής που πραγματοποιείται στις 24-5 Μάρτη για να προετοιμάσει τη χρεοκοπία χωρών, μαζί και της Ελλάδας. Αναπόφευκτα το προγραμματισμένο συλλαλητήριο αποκτά και αντιπολεμικό και διεθνιστικό χαρακτήρα μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη.

Οι ληστές της ζωής μας, με βαμμένα με αίμα τα χέρια από πολέμους και επεμβάσεις, συνδέουν άρρηκτα την επιβίωση του καπιταλιστικού συστήματος με την αναχαίτιση της αραβικής επανάστασης.

Το καθήκον μας παραμένει ένα: Να ανατρέψουμε τη κυβέρνηση των δολοφόνων του ΠΑΣΟΚ, που συνδέει το μέλλον και τη τύχη της με αντίστοιχες επεμβάσεις όταν η κοινωνική οργή γίνει εξέγερση και επανάσταση.

Ο «οργασμός» κινητοποιήσεων στο Βόλο δεν οφείλεται στην έλλειψη πολιτικής συνεννόησης αλλά σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες που μάλλον συνδέονται με εκλογικές δημοσκοπήσεις παρά με την πραγματική ανάγκη ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και εξόδου της χώρας από το ΝΑΤΟ, την ΟΝΕ και την ΕΕ.

22/3/2011

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

• Έξω οι ιμπεριαλιστές από τη Λιβύη

• Ανατροπή του Καντάφι

• Καμιά εμπιστοσύνη στο Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο

• Νίκη στις επαναστατικές επιτροπές του λιβυκού λαού

Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα εναντιώνεται σε κάθε στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστών στη Λιβύη. Ο βομβαρδισμός της χώρας από αέρος και θάλασσας δεν έρχεται να αντιμετωπίσει το σφαγείο του Καντάφι εναντίον του επαναστατημένου Λιβυκού λαού. Αντίθετα, ανοίγει ένα μεγαλύτερο ιμπεριαλιστικό σφαγείο και μετατρέπει τη χώρα σε ερείπια έχοντας εξαπολύσει, στις πρώτες ώρες της επίθεσης, 112 πυραύλους Κρουζ.

Η απόφαση της έκτακτης σύγκλησης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ την Πέμπτη 17 Μαρτίου παρά τα ανθρωπιστικά προσχήματα είναι μια βάρβαρη προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να βάλουν χέρι στον πετρελαϊκό πλούτο της Λιβύης και ταυτόχρονα να αποκτήσουν πρόσβαση σε ένα σημείο κλειδί για να ανακόψουν την επαναστατική φωτιά που έχει ξεσπάσει τους τελευταίους μήνες στη Βόρεια Αφρική και απλώνεται σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Οι ιμπεριαλιστές αφού για δεκαετίες στήριξαν το δικτάτορα Καντάφι, τώρα έρχονται να “απελευθερώσουν” το λαό της Λιβύης και να στήσουν ένα φίλο-ιμπεριαλιστικό προτεκτοράτο στην περιοχή χρησιμοποιώντας τους ντόπιους πρόθυμους αντιπολιτευόμενους του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου.

Η υποκρισία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ξεπερνά κάθε όριο όταν, την Παρασκευή 18 Μαρτίου, την ίδια στιγμή που τα πολεμικά αεροσκάφη της Γαλλίας και της Βρετανίας έμπαιναν στο λιβυκό εναέριο χώρο, ο δικτάτορας Σαλέχ αιματοκύλιζε τους δρόμους της πρωτεύουσας της Υεμένης, Σανάα. Ο Σαλέχ διέταξε την αστυνομία να ανοίξει πυρ σε μια μαζική διαδήλωση με απολογισμό τουλάχιστον 46 νεκρούς διαδηλωτές και εκατοντάδες τραυματίες. Ο αριθμός των νεκρών στην Υεμένη ανεβαίνει στους 90 στην προσπάθεια του Σαλέχ να παραμείνει στην εξουσία. Η “ανθρωπιστική κρίση” στην Υεμένη απαντήθηκε από τις ΗΠΑ τηρώντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον επαναστατημένο λαό και το σφαγέα Σανάα και καλώντας σε ένα “ειρηνικό, εύρυθμο και δημοκρατικό δρόμο” από τον Ομπάμα. Μια ανάλογη σοβούσα κρίση δημιουργείται στο Μπαχρέιν με την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων από τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για να πνίξουν στο αίμα τους εξεγερμένους, με τις ευλογίες του ιμπεριαλισμού.

Ο λαός της Λιβύης αντιμετωπίζει δύο πάνοπλους εχθρούς. Η αλληλεγγύη της διεθνούς εργατικής τάξης πρέπει να ενισχύσει τον αγώνα του για να στείλει το δικτάτορα Καντάφι στην αγχόνη και να αντισταθεί στα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα κατοχής του ΟΗΕ.

Το ΕΕΚ υποστηρίζει πως ο εχθρός για τους λαούς της Δύσης βρίσκεται στις δικές του καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να ελέγξουν την εξέλιξη της Αραβικής Επανάστασης για να μην περάσει στην άλλη όχθη της Μεσογείου. Ο GAP, προεδρεύων της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, βάλλει εναντίον του πρώην “συντρόφου” του Καντάφι, αλλά γνωρίζει πως η εργατική τάξη της Ελλάδας δε μισεί λιγότερο το δικό του πολιτικό καθεστώς της Τρόικας και του Μνημονίου διαρκείας.

Η αλληλεγγύη στο λαό της Λιβύη για την ευρωπαϊκή εργατική τάξη σημαίνει με τους όρους της ταξικής πάλης την επαναστατική ανατροπή του Σαρκοζί, του Κάμερον και όλων των μακελάρηδων της αραβικής επανάστασης.

Μόνη λύση για το λιβυκό λαό να προχωρήσει η επανάσταση πέρα από τα δημοκρατικά πλαίσια του συμβιβασμού με τους ντόπιους δυνάστες, κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, μέχρι την εξουσία των εργατών και φτωχών χωρικών.

20/3/2011

www.eek.gr

ΑΝΟΙΚΤΗ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ

Η Ανοικτή –Ανεξάρτητη Συνέλευση αποτελεί προϊόν της κατάληψης του Εργατικού Κέντρου Βόλου που πραγματοποιήθηκε μια εβδομάδα πριν την γενική απεργία του Φλεβάρη. Έχει στο ενεργητικό της την πρώτη πολιτική ανεξάρτητη εργατική απεργιακή συγκέντρωση στο Βόλο στις 23 Φλεβάρη, που χτύπησε στα ίσια τις άλλες δυο απεργιακές συγκεντρώσεις, των γραφειοκρατών του εργατικού κέντρου στο στενό της οδού Μακρινίτσης και του ΠΑΜΕ στην πλατεία Πανεπιστημίου.

Η ανάγκη μιας νέας συγκρότησης έχει προκύψει από την απονομιμοποίηση του πολιτικού και συνδικαλιστικού προσωπικού των κομμάτων εξουσίας, όταν σε αλλεπάλληλες απεργιακές συγκεντρώσεις οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ) έχουν προπηλακιστεί για τη στάση τους και την υποταγή τους στις πολιτικές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που αντί να υπερασπιστούν με κάθε τρόπο τα εργατικά συμφέροντα, έχουν προσδέσει το εργατικό κίνημα στο άρμα του αστικού κράτους. Θλιβερό ρόλο συνεχίζει να παίζει η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΝ), ενώ πρόσφατα επιχειρήθηκε η ανασύσταση του Δικτύου Συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ανακοπεί η δημοσκοπική κατρακύλα του.

Το γεγονός ότι η πλ. Ελευθερίας συγκέντρωσε πλέον των 1000 ατόμων, δείχνει σε πρώτη ανάγνωση την πολιτική απέχθεια μεγάλης μερίδας εργαζομένων, ανέργων και νεολαίας για το ίδιο το πολιτικό σύστημα εξουσίας όσο και την ανάγκη να χαραχτούν νέοι δρόμοι συγκρότησης, σε μαζική βάση, τόσο για τα καθημερινά ζητήματα υπεράσπισης των εργατικών δικαιωμάτων όσο και τα ζητήματα επίλυσης των συνολικών προβλημάτων που σήμερα συνθλίβουν το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας.

Με την ανεργία να έχει σκαρφαλώσει στο 15%, χωρίς να υπολογίζεται ένα διαρκώς αυξανόμενο τμήμα εργαζομένων που εργάζονται για ένα επίδομα ανεργίας, το σημαντικότερο ποσοστό των ανέργων να αποτελείται από τη νέα γενιά, η πολιτική προσδοκία της μνημονιακής εποχής έχει πέσει στο μηδέν. Γι αυτό το πανό που προπορευόταν της απεργιακής πορείας σηματοδοτούσε την έναρξη της νέας εποχής των αγώνων, υπενθυμίζοντας ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί σωτήρες, με το σύνθημα «παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας».

Αν και μερικοί συμμετέχοντες στη συνέλευση έθεσαν εξαρχής ότι ο πολιτικός προσανατολισμός της συνέλευσης θα πρέπει να είναι οι μάχες μέσα στα σωματεία, η οργάνωση νέων μελών σε αυτά και η οριζόντια διασύνδεσή τους, η προοπτική αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα τεκταινόμενα στην περιοχή της Μαγνησίας, όπου σωματεία διαλύονται λόγω της κρίσης, όσα υπάρχουν αδυνατούν να δώσουν οποιαδήποτε πολιτική προοπτική, ενώ ταυτόχρονα ένα μεγάλο τμήμα εργαζομένων μετατρέπεται σε εφεδρικό στρατό ανεργίας.

Ιδιαίτερα για το τελευταίο, απορρίπτουμε πλήρως τη δημιουργία σωματείων ανέργων (!) για τη διεκδίκηση…ποιου πράγματος; Ο διαχωρισμός των εργαζομένων από τους άνεργους και τα καθημερινά καθήκοντα επιβίωσης μπορούν να επιλυθούν μόνο με επαναστατικές μεθόδους, όπως είναι το μοίρασμα του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας μεταξύ των εργαζομένων με αξιοπρεπείς μισθούς και όχι προνοιακά επιδόματα φτώχιας.

Από τη πλευρά μας δεν αρνούμαστε τον αγώνα μέσα στα σωματεία ή τον συντονισμό τους αλλά παραμένει προβληματικό το γεγονός ότι ο συντονισμός των σωματείων στην Αθήνα δεν έχει δώσει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, ενώ είναι πολύ πιθανό να συρθεί στη γραμμή της νέας «επαναστατικής» γραμμής της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΣΠΙΘΑ του Θεοδωράκη.

Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για το παρόν και το μέλλον των εργατικών αγώνων δεν μπορεί πλέον να αναμένει τις 24ωρες απεργιακές ντουφεκιές, χωρίς παρόν και μέλλον. Το γεγονός αυτοκτονιών εργαζομένων στη περιοχή μας σηματοδοτεί το πλήρες αδιέξοδο στην προσωπική και οικογενειακή ζωή.

Το τολμηρό βήμα δεν έχει ολοκληρωθεί και δεν έχει δημιουργήσει ακόμα στέρεες βάσεις. Το γεγονός όμως ότι η συνέλευση που δημιουργήθηκε κινήθηκε άμεσα σε κινητοποίηση στο νοσοκομείο του Βόλου ενάντια στα χαράτσια του Λοβέρδου με κεντρικό σύνθημα «Δεν πληρώνουμε, η υγεία δεν είναι εμπόρευμα», ενώ ταυτόχρονα κινήθηκε δραστήρια ενάντια στην τρομοκρατία που ασκείται στους επαναπροσληφθέντες εργαζόμενους της ΜΕΤΚΑ (παραμένουν, εσώκλειστοι στο εργοστάσιο χωρίς κανένα αντικείμενο εργασίας), δείχνει τον προσανατολισμό της, που κατά τη γνώμη μας πρέπει να απαντήσει ξεκάθαρα σε όλα τα κομβικά ζητήματα της εποχής μας, με κεντρικό άξονα ότι δεν αγωνιζόμαστε για ημίμετρα, για λύσεις μέσα στο καπιταλισμό και ότι οργανωνόμαστε για την ίδια την επανάσταση που συγκλονίζει τον αραβικό κόσμο και δημιουργεί πανικό στο καπιταλιστικό σύστημα και τα κέντρα εξουσίας του σε ΗΠΑ και Ευρώπη.

Αυτό απαιτεί μια επαναστατική οργάνωση των μαζών για να μπορέσει η επανάσταση όχι απλώς να συμβεί….αλλά να νικήσει.

Ο χρόνος για τους καπιταλιστές έχει τελειώσει και για εμάς ήδη τρέχει αντίστροφα.

http://ergatis.wordpress.com/

ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

Την Κυριακή 13 Μαρτίου και τη πόλη της Λάρισας επέλεξαν οι φασίζουσες μειονότητες της πόλης να συγκεντρωθούν και να παρελάσουν στο ιστορικό της κέντρο.

Σε απάντηση της προκλητικότητας των φασιστών και ρατσιστών καλέστηκε στην Ιατρική σχολή αντισυγκέντρωση η οποία όμως στηρίχθηκε μόνο από δυνάμεις του α/α χώρου, ανένταχτων πολιτών και του Ε.Ε.Κ Θεσσαλίας.

Αν και από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας θέσαμε ως Ε.Ε.Κ προς όλους την αναγκαιότητα της παρουσίας μας στο δρόμο την ημέρα της φασιστικής δράσης, αν όχι το σύνολο, σίγουρα η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών οργανώσεων και συλλογικοτήτων (φύση και θέση εχθροί του φασισμού βάση των καταστατικών τους και των διακηρυγμένων σκοπών τους) προτίμησαν, στην καλύτερη περίπτωση, κάποιες να σφυρίξουν αδιάφορα και άλλες να θεωρητικολογήσουν υποστηρίζοντας πως το πρόβλημα του φασισμού δεν αντιμετωπίζεται με αντισυγκεντρώσεις.

Σαφώς πιστεύουμε πως το φαινόμενο της σύγχρονης αναβίωσης του φασισμού είναι πρόβλημα βαθιά κοινωνικό και πολιτικό αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως αναχαιτίζεται μέσα από τα κομματικά γραφεία και τις ατέρμονες βυζαντινολογίες και αναλύσεις.

Διαχρονικά ο φασισμός και ο ρατσισμός ήταν και είναι φαινόμενο της γειτονιάς, της πλατείας και του δρόμου και πριν απ' όλα πρέπει να χτυπηθεί, εκεί, στη ρίζα του.

Δυστυχώς η αριστερά επιμένει να μην λαμβάνει υπόψη της τα ιστορικά λάθη του παρελθόντος όταν στις αρχές της δεκαετίας του '30 ο ναζισμός φούντωνε στα χαμηλά ταξικά στρώματα της Γερμανίας και το σύνολο των σοσιαλιστών και σοσιαλδημοκρατων της εποχής το αντιμετώπιζε ως ένα πρόσκαιρο φαινόμενο, αποκομμένο από τη βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση, ενώ η αστική εξουσία έστρεψε τα εκατομμύρια των ανέργων και απελπισμένων σ΄ ένα παγκόσμιο πόλεμο.

Ακόμα χειρότερη της αδράνειας όμως είναι η ίδια θεωρητικοποίηση της αγωνιστικής απραξίας, την ώρα που οι φασίστες παρελαύνουν έξω από την πόρτα σου. Και ακόμα πιο απογοητευτική ήταν για εμάς η στάση της Αντιρατσιστικής οργάνωσης Λάρισας όταν η μόνη απάντηση στο ποιά θα είναι η στάση της το πρωί της Κυριακής ήταν «ας δώσουμε τόπο στην οργή και ας μαζευτούμε από βδομάδα να ψάξουμε το γιατί». Η καλύτερη απάντηση σε αυτή την ηττοπαθή στάση την έδωσαν οι ίδιοι οι μετανάστες, από μικροπωλητές μέχρι οικογένειες με τα παιδιά τους, που το πρωί της Κυριακής όλο το τετράωρο της παρουσίας μας στην πλ.Ταχυδρομείου μαζεύτηκαν περιμετρικά μας ζητώντας ένα ασφαλές μέρος μέχρι να περάσει η «μπόρα» μέχρι τα κτήνη με τα φασιστικά σύμβολα αφήσουν τους δρόμους του κέντρου ελεύθερους και προσπελάσιμους και για τους μετανάστες. Αυτός και μόνο ο λόγος αρκούσε σύσσωμη η Αντιρατσιστική να είναι στην πλατεία μαζί μας.

Δεν είμαστε λάτρεις της βίας και της φασαρίας όπως με ζήλο κάποιοι θέλουν να μας παρουσιάσουν. Δεν είμαστε χουλιγκάνοι, είμαστε τροτσκιστές. Ο Τροτσκισμός κουβαλά στη πλάτη του και στη συλλογική του μνήμη τις σφαγές, τους διωγμούς και τις εξορίες, τόσο από τον φασισμό όσο και το σταλινισμό. Γι αυτό δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε σπιθαμή αναζοπύρωσης τους.

Αν κάποιοι επιμένουν στην αναγνώριση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών στους εχθρούς της ελευθερίας, όπως στο φαινόμενο της Λεπτοκαρυάς Πιερίας όπου καλοδέχτηκαν τους φασίστες σε μια απελευθέρωση του εκεί σταθμού διοδίων, ας μείνουν μόνοι τους και πολιτικά απομονωμένοι.

Χαιρετίζουμε όλο τον κόσμο που βρέθηκε το πρωί της Κυριακής στην πλατεία μαζί μας αλλά και τους συντρόφους που ήρθαν από την υπόλοιπη Θεσσαλία να μας συνδράμουν.

13-3-2011

Δ.Α.

ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ, ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΑΝΕΡΓΙΑ & ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ: ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ, ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΑΝΕΡΓΙΑ & ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ: ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Όσο περισσότερο πανηγυρίζει στο εσωτερικό της χώρας η πράσινη κυβέρνηση της ύφεσης και της ανεργίας, τόσες περισσότερες δεσμεύσεις έχει αναλάβει έναντι των τοκογλύφων ληστών της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Τα αναζητούμενα 50δις ευρώ δημόσιας περιουσία για την επόμενη τριετία, προκειμένου να αποπληρωθεί μέρος του χρέους, δεν μπορεί με κανένα τρόπο να κρύψει το απόλυτο αδιέξοδο της χρεοκοπίας της καπιταλιστικής Ελλάδας και της έλλειψης οποιασδήποτε στρατηγικής για τη διαχείριση του παγκόσμιου χρέους που ωθεί σε εργατικές κινητοποιήσεις στις χρεοκοπημένες αμερικάνικες πολιτείες(περίπτωση Γουισκόνσιν) και σε επαναστατικές εξελίξεις στις αραβικές χώρες.

Η παρέμβαση του υπουργού οικονομικών των ΗΠΑ (Γκάρντνερ) στο Βερολίνο για μερική αποδοχή των αιτημάτων της αστικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για το χρέος (επιμήκυνση αποπληρωμής, μείωση επιτοκίων), υποδεικνύει τους φόβους ενός νέου ντόμινο στην ίδια την ευρωπαϊκή ήπειρο, που θα καταστήσει ανεξέλεγκτη όχι μόνο τη διαχείριση του καπιταλιστικού χρέους αλλά θα θέσει προ ημερήσιας διάταξης επαναστατικές εξελίξεις στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Το τσουνάμι του χρέους, μαζί με την φυσική καταστροφή στην Ιαπωνία με τα χιλιάδες θύματα, επιταχύνει τη καπιταλιστική κρίση, ωθώντας τη παροχή ρευστότητας 1 τρις γεν στην ιαπωνική οικονομία, σε συνθήκες νομισματικού πολέμου με το αμερικάνικο δολάριο. Οι εξελίξεις παραμένουν απρόβλεπτες και κυρίως εκρηκτικές. Γι αυτό, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, το αστικό κράτος προετοιμάζεται με ταχύτατους ρυθμούς για να αντιμετωπίσει την κοινωνική οργή όχι μόνο με την αστυνομία αλλά και τον στρατό και τις παρακρατικές συμμορίες. Οι πρόσφατες συλλήψεις της αντι’τρομοκρατικής’, οι παρελάσεις φασιστών στη Λάρισα, συμπίπτουν κάθε φορά με δραματικές εξελίξεις στο εσωτερικό μέτωπο καθώς επιχειρείται να δημιουργηθεί με συνέπεια ο «εσωτερικός» εχθρός, αποκρύπτοντας με επιμέλεια ότι το αστικό κράτος, οι τράπεζες, οι έλληνες και ξένοι τοκογλύφοι είναι οι μόνοι τρομοκράτες εκατομμυρίων εργαζομένων.

Η κρατική καταστολή δεν υπήρξε ποτέ απλή υπόθεση και η πρόσφατη περίπτωση της στρατοπέδευσης ορδών κατασταλτικού μηχανισμού στις γειτονιές της Νέας Ιωνίας δεν πρόκειται απλώς για μια όξυνση της αστυνομικής βίας και καταστολής αλλά με την περίτεχνη κατασκευή του νέου τύπου εσωτερικού εχθρού. Όσο κι αν οι μεμονωμένες πράξεις μειοψηφικής κι ατομικής βίας δεν δίνουν προοπτική στο μαζικό κίνημα, η πάλη ενάντια στα μέτρα βαρβαρότητας της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ είναι δεμένη με τον αγώνα ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό εναντίον όποιου κι αν στρέφεται. Είναι σαφές πως όλες αυτές οι μεθοδεύσεις προορίζονται να χρησιμοποιηθούν και σε βάρος των αγώνων και αγωνιστών του μαζικού κινήματος.

Η μαζική ανεργία αλλά και η γενικευμένη τρομοκρατία σε όσους έχουν ακόμα δουλειά, όπως οι «κρατούμενοι» επαναπροσληφθέντες εργαζόμενοι της ΜΕΤΚΑ, η «εξορία» όσων βρέθηκαν στους αγώνες ενάντια στην εργοδοσία, οι απειλές σε όλους τους εργαζόμενους για μειώσεις μισθών, η ελαστικοποίηση όχι μόνο των εργασιακών σχέσεων αλλά ολόκληρης της ζωή μας, αποδεικνύει ότι το αστικό καθεστώς και η διατήρηση του αποτελούν τον πιο σοβαρό κίνδυνο για τη ζωή εκατομμυρίων. Με επίσημη ανεργία 15% και ‘πρωταθλητή’ τη νέα γενιά του 40% ανέργων, ύφεση στο 4,5% και πληθωρισμό κοντά στο 5%, οι προϋποθέσεις επαναστατικών εξελίξεων παραμένουν παρούσες και απειλούν την ύπαρξη της αστικής εξουσίας.

Η ρεφορμιστική αριστερά, επίσημη και «αντικαπιταλιστική», αντί να οργανώσει το καθημερινό αγώνα των μαζών, αντί να έρθει σε πλήρη ρήξη με το αστικό κράτος, τους μηχανισμούς του και τους φασίστες, αντιπροτείνει τη διαχείριση του χρέους μέσω επιτροπών λογιστικών ελέγχων που πολύ πιθανά η ίδια η κυβέρνηση να υιοθετήσει για τη διάσωση της εξουσίας των καπιταλιστών και «συσκέπτεται» για την αντιμετώπιση των φασιστών.

Καθήκον μας για την επόμενη περίοδο παραμένει η ανάπτυξη της επαναστατικής οργάνωσης σε πανελλαδικό και διεθνές επίπεδο για τη συντριβή του αστικού κράτους, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και η πάλη για μια κοινωνία χωρίς ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση. Αυτό δεν μπορεί παρά να περνά μέσα από τη μαζική βία, που θα είναι υπόθεση της κινητοποίησης εκατομμυρίων για την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών. Η εργατική τάξη χρειάζεται επαναστατική οργάνωση και επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα για την εξουσία των εργατών εδώ και παγκόσμια.

15/3/2010, ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ