ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

Πρωτομαγιά 2011

Από το Ουισκόνσιν και το Λονδίνο μέχρι το Κάιρο και την Αθήνα

εμπρός της γης

οι κολασμένοι

Να τσακίσουμε τα δεσμά της ταξικής σκλαβιάς

με την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση

για τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό!


Η φετινή εργατική Πρωτομαγιά συμπίπτει με την έκρηξη ενός νέου κύματος της παγκόσμιας επανάστασης που το επίκεντρο του, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αλλά απειλεί την αστική κυριαρχία σε όλη την υφήλιο, από το Ουισκόνσιν και το Λονδίνο μέχρι την Αθήνα και ακόμα πέρα.

Με μαχητικούς αγώνες, εξεγέρσεις και προπαντός με κοινωνικές επαναστάσεις, όπως αυτές που συντελούνται από τις αρχές του χρόνου στον αραβικό κόσμο, η εργατική τάξη και όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα απαντούν στη βαρβαρότητα που σπέρνει ένα χρεοκοπημένο και παρακμασμένο σύστημα, είτε με τη μορφή της μαζικής εξαθλίωσης, είτε της αντεπανάστασης, είτε του πυρηνικού εφιάλτη.

Η παγκόσμια συστημική κρίση που ξέσπασε το 2007 έχει εισέλθει σε μια νέα οξύτερη φάση, μετά την αποτυχία των γιγάντιων κρατικών ενέσεων ρευστότητας να σταθεροποιήσουν το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τα δεκάδες τρισ. δολάρια που διοχετεύθηκαν στις τράπεζες όχι μόνο δεν διέσωσαν τις τράπεζες, αλλά πνίγουν στα χρέη και τα Κράτη που τους τα έδωσαν και πρώτα απ’ όλα τις ΗΠΑ.

Στην ίδια και χειρότερη μοίρα βρίσκεται και η Ευρωπαϊκή Ένωση που σπρώχνει το ένα μετά το άλλο κράτος-μέλος της στο ταμείο στήριξης που αποτελεί τον προθάλαμο του μηχανισμού ελεγχόμενης πτώχευσης τους.

Επιχειρούν, όμως, να επιβάλλουν ένα Ευρω-Μνημόνιο σε όλους τους λαούς της γηραιάς ηπείρου την ίδια στιγμή που το “ελληνικό” Μνημόνιο καταρρέει με γοργούς ρυθμούς, μετατρέποντας τον ελληνικό καπιταλισμό όχι απλά στη Lehman Brothers της Ευρώπης αλλά όλου του κόσμου.

Αφού αφαίρεσε μέσα σ’ ένα μόλις χρόνο δεκάδες δισ. ευρώ από τις τσέπες των εργαζομένων για να συνεχίζουν να πληρώνονται οι διεθνείς τοκογλύφοι, η κυβέρνηση Παπανδρέου βρίσκεται αντιμέτωπη με την αποτυχία του Μνημονίου, αλλά και την επικείμενη κατάρρευση της.

Αυτό δεν εμποδίζει την κλίκα του Μαξίμου, τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ και της ΕΕ μαζί και τους κυρίαρχους αστικούς κύκλους στην Ελλάδα να ετοιμάζουν ένα δεύτερο, ακόμα χειρότερο κύκλο επίθεσης σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, εργασιακές σχέσεις και θέσεις εργασίας που θα συνδυασθεί μ’ ένα κύμα λουκέτων σε νοσοκομεία, σχολεία και σχολές, αλλά και ένα γενικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Αυτό είναι το πολύ σκληρό αντίτιμο που πρέπει να πληρώσει ο λαός για την “ήπια” αναδιάρθρωση ολόκληρου του ελληνικού δημοσίου χρέους που ετοιμάζει η κυβέρνηση με την τρόικα και τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς κύκλους το αμέσως επόμενο διάστημα.

Και αυτή, όμως, η συνταγή, δηλαδή ο συνδυασμός δραστικής μείωσης των δημοσίων δαπανών εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων και πλήρους διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, που θα επιχειρήσουν από τον προσεχή Ιούνιο και έπειτα να επιβάλλουν είναι καταδικασμένη σε ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία από την προηγούμενη, παρά τα τεράστια επιπλέον δεινά που θα προκαλέσει στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού αυτής της χώρας.

Ίδια θα είναι και η κατάληξη κάθε άλλης συνταγής διεξόδου από την κρίση του καπιταλισμού με καπιταλιστικά μέσα, όπως αυτή που προτείνει η Νέα Δημοκρατία αλλά ακόμα και η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη.

Η “ανάπτυξη” που παρουσιάζεται σαν το αντίδοτο στην κρίση χρέους δεν πρόκειται να έλθει με ένα “άλλο μείγμα” της ίδιας αντιδραστικής πολιτικής όπως προτείνει η ΝΔ, ούτε με τη διαγραφή μόνο του “επαχθούς” μέρους του χρέους για χάρη της πληρωμής των κοινωνικών δαπανών όπως προτείνει ένα ευρύτατο ετερόκλητο φάσμα δυνάμεων προερχόμενων από το “αντι-Μνημονιακό” ΠΑΣΟΚ μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (πρωτοβουλία για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το χρέος), αλλά ούτε με την εθνική αναδίπλωση που προτείνει το σταλινικό ΚΚΕ.

Ο απεγκλωβισμός του λαού από το γιγάντιο καπιταλιστικό εξωτερικό χρέος είτε θα είναι πλήρης και άμεση, είτε δεν θα υπάρξει - είτε θα γίνει μέσα από τον απεγκλωβισμού του από το ίδιο το σύστημα που το γεννά δηλαδή μέσα από την ανατροπή του καπιταλισμού είτε δεν θα γίνει ποτέ!

Aυτή η ανατροπή δεν μπορεί να γίνει σε αντικαπιταλιστικές ή αντιϊμπεριαλιστικές δόσεις, συμμαχώντας με ρεφορμιστές γραφειοκράτες και πολιτικάντηδες ή με τη σκιά μιας ανύπαρκτης “αντι-μονοπωλιακής” αστικής τάξης, αλλά με τη διαρκή αυτοργανωμένη επαναστατική κινητοποίηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας με στόχο την κατάκτηση της εξουσίας από την ίδια και τη συντριβή του αστικού κράτους.

Μόνο η εργατική εξουσία μπορεί να καταργήσει ολόκληρο το εξωτερικό χρέος και να προχωρήσει ταυτόχρονα στην εκ βάθρων σοσιαλιστική αναδιοργάνωση των κοινωνικών σχέσεων, ξεκινώντας από την εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, των τραπεζών και όλων των βασικών πυλώνων της οικονομίας.

Για να είναι νικηφόρα αυτή η πάλη σ’ αυτή τη χώρα πρέπει να είναι ταυτόχρονα διεθνής και διεθνιστική: Να απλωθεί η επαναστατική πυρκαγιά από τη Βόρεια Αφρική σε ολόκληρη την Ευρώπη, να παλέψουμε για την ανατροπή των αντίστοιχων τυραννικών “δημοκρατικών” καθεστώτων στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, για την διαρκή επανάσταση, για τη διάλυση της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε. και τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες των κυρίαρχων εργατικών συμβουλίων στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο, για τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό, χωρίς τάξεις, χωρίς κράτη, χωρίς γραφειοκράτες

Τώρα όσο ποτέ πριν, χρειαζόμαστε μια νέα εργατική επαναστατική Διεθνή, την επανιδρυμένη Τέταρτη Διεθνή που θα ενσωματώνει και θα ξεπερνά κάθε εμπειρία ανθρώπινης χειραφέτησης και πάνω απ’ όλα του κόκκινου Οκτώβρη του ’17 ο ιστορικός κύκλος του οποίου κάθε άλλο παρά έχει κλείσει, όπως επί είκοσι χρόνια μάταια διατείνονταν οι αστοί κυρίαρχοι και οι αριστεροί απολογητές τους!

Με αυτό τον άξονα, το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα καλεί κάθε εργαζόμενο και άνεργο εργάτη να παλέψει μέσα από τις γραμμές του και μέσα από κάθε μέσο συλλογικής μαζικής διεκδίκησης, μέσα από συλλόγους, σωματεία και ανοιχτές επιτροπές αγώνα για την οργάνωση μιας Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας για να μην περάσει κανένα αντιλαϊκό μέτρο, για μόνιμη δουλειά για όλους, πραγματικά δημόσια δωρεάν και υψηλού επιπέδου υγεία και παιδεία, για να ανατραπεί η κυβέρνηση Παπανδρέου και οι διεθνείς κηδεμόνες της και να ανοίξει ο δρόμος για μια επαναστατική σοσιαλιστική διέξοδο από τον καπιταλισμό και την κρίση του.


ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

Νικολας Ασιμος (σαν θα με καλεσει η πατριδα)

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ, ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, ΤΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΒΟΛΟ

Οι μεγαλοεργολάβοι των σκουπιδιών, μετά την Κερατέα εφορμούν και στο Βόλο, με τη δημιουργία εργοστασίου καύσης σκουπιδιών, από την εταιρία ENGAL του Αλεξάκη, στη Β' ΒΙΠΕ Βόλου, με σκοπό την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Η επένδυση εντάσσεται στο νόμο για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, εξασφαλίζοντας επιδοτήσεις σχεδόν 70 εκ. ευρώ το χρόνο, όταν το κόστος του εργοστασίου θα είναι περίπου στα 153 εκ. ευρώ!

Αρνούμαστε το ξεπούλημα των Δημόσιων αγαθών μας σε ιδιώτες εργολάβους, που με τα λεφτά τα δικά μας κάνουν "επενδύσεις".

Αρνούμαστε την επιδείνωση του ήδη επιβαρυμένου περιβάλλοντος μας στην ατμόσφαιρα, το υπέδαφος και την υγεία μας, από τα κατάλοιπα της ''πράσινης'' ενέργειας που θα απελευθερώνονται από τη λειτουργία του "πράσινου" εργοστασίου.

Είμαστε αμετακίνητα αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση των Δημόσιων Κοινωνικών Αγαθών(Δρόμοι-Υγεία-Εκπαίδευση-Ενέργεια-Ύδρευση), για να ξεπεράσουν την κρίση τους οι εργολάβοι των συμφερόντων και της διαπλοκής, ενώ ο ελληνικός λαός θα εξωθείται στην εξαθλίωση, στη φτώχεια και στην ανεργία.

Δεν πληρώνουμε την κρίση τους.

Δεν πληρώνουμε το χρέος τους.

Δεν θα επιτρέψουμε περαιτέρω υποβάθμιση της υγείας και του περιβάλλοντός μας.

20/4/2011

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

www.oxidiodia.gr

Ποιος μπορεί να “ελέγξει” το χρέος ; ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Εξαιτίας του ιντερνετικού πολιτικού ενθουσιασμού για το ντοκυμαντέρ ορισμένων συνυπογραφόντων την Eπιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, η οποία δεν περπατά ούτε σαν σκέψη μέσα στα κινήματα και τις συνελεύσεις, παρά μόνο στα βουλευτικά έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ και τα γραφεία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο:

Ποιος μπορεί να “ελέγξει” το χρέος ;

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Η νέα φάση στην οποία έχει εισέλθει η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού μετά και την συμφωνία στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής για τη σύσταση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού (24-25 Μαρτίου), μαζί με τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος, της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης, έχουν οδηγήσει σε “νέες προτάσεις” και εργαλεία εξόδου από την κρίση.

Ένα από αυτά είναι και η σύσταση “Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου” (ΕΛΕ) του χρέους.

Στον “σκληρό πυρήνα” αυτής της κίνησης βρίσκεται το “Αριστερό Βήμα διαλόγου και κοινής δράσης” που έχει συγκροτηθεί κυρίως από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αποτελεί προέκταση της “πρωτοβουλίας αριστερών οικονομολόγων και πανεπιστημιακών”.

Η διαφορά της νέας πρωτοβουλίας σε σχέση με τις δύο προηγούμενες είναι διπλή:

• Είναι ευρύτερη τόσο ως προς το πλήθος των ανθρώπων που τη στηρίζουν και τους πολιτικούς χώρους που αυτή εκπροσωπεί (“αντι-μνημονιακό” ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι Πράσινοι, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), όσο και ως προς το στόχο της.
• Στόχος της είναι η σύσταση μιας “ανεξάρτητης” επιτροπής με στόχο την “εξακρίβωση των αιτίων του δημόσιου χρέους, των όρων με τους οποίους έχει συναφθεί, καθώς και της χρήσης των δανείων”.

Στην πραγματικότητα, όπως θα δείξουμε και παρακάτω, ανοίγει το ζήτημα της “αναδιαπραγμάτευσης-αναδιάρθρωσης” του χρέους, μια θέση στα δεξιά τόσο εκείνης του “Αριστερού Βήματος” για “μερική ή ολική διαγραφή του χρέους” όσο και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ περί “διαγραφής”.

Το ζήτημα αυτό ανοίγεται από μέρος της “αριστεράς” σε μια στιγμή όπου γίνεται το ίδιο από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και από την πλειοψηφία -πλέον- των κύκλων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, λόγω της επαπειλούμενης νέας εκτίναξης του δημοσίου χρέους της Ελλάδας.

Γι’ αυτό, όμως, θα πρέπει να αποφασίσει ή έστω να γνωμοδοτήσει μια “ανεξάρτητη” από την κυβέρνηση ΕΛΕ…

ΕΛΕ “χωρίς την κυβέρνηση” δεν γίνεται

Εδώ βρίσκεται το πρώτο τρωτό σημείο της έκκλησης: Χωρίς τη συμμετοχή και πιο συγκεκριμένα την παροχή σχετικής αδείας της κυβέρνησης είναι αδύνατη, για την ακρίβεια, είναι παράνομη, οποιαδήποτε “πρόσβαση στις συμβάσεις και εκδόσεις δημόσιου χρέους, συμπεριλαμβανομένων των εκδόσεων ομολόγων, αλλά και διμερούς, πολυμερούς, ή άλλης μορφής χρέους και κρατικών υποχρεώσεων”, όπως ζητάνε οι υπογράφοντες την έκκληση.

Για να γίνουμε πιο σαφείς, αν δεν επιτρέπεται ούτε καν στη Νέα Δημοκρατία, το έτερο αμιγώς αστικό κόμμα εξουσίας να ερευνήσει στοιχεία στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (ΓΛΚ) ή στον Οργανισμό Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), είναι προφανώς αδύνατο να γίνει επιτρεπτό κάτι τέτοιο σε εξωκοινοβουλευτικούς “πολιτικούς”, πόσο μάλλον αν αυτοί προέρχονται από τη “ριζοσπαστική” ή “αντικαπιταλιστική” αριστερά.

Πρακτικά δύο περιπτώσεις υπάρχουν:

1. Θα μπορούσε να συσταθεί μια σχετική κοινοβουλευτική επιτροπή με επίσης περιορισμένες -από την κυβέρνηση- προσβάσεις στο ΓΛΚ και στον ΟΔΔΗΧ, όπως πρότεινε για παράδειγμα ο ΣΥΝ στη Βουλή αλλά και σε εκδήλωση του “Αριστερού Βήματος”. Αυτό, όμως, δεν το θέλουν, τουλάχιστον στα λόγια, πολλοί υποστηρικτές της εν λόγω πρωτοβουλίας που είναι και ταυτόχρονα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
2. Θα μπορούσε να συσταθεί μια μη κοινοβουλευτική ΕΛΕ, πάλι με την έγκριση, την εποπτεία και τους όρους της κυβέρνησης (παράδειγμα Ισημερινού).

Μ’ άλλα λόγια, οι ισχυρισμοί των μελών αυτής της πρωτοβουλίας ότι η κυβέρνηση δεν θα έχει δικαίωμα συμμετοχής στην ΕΛΕ δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι η ΕΛΕ είτε θα γίνει με την άμεση ή έμμεση συμμετοχή της κυβέρνησης, είτε δεν θα γίνει.

Μετάβαση… σε μια “καθαρούτσικη” δημοκρατία

Απ’ αυτήν την άποψη, όσοι, παρόλα αυτά, επιμένουν στη σύσταση μιας τέτοιας επιτροπής το κάνουν για δύο λόγους:

• Γιατί δεν έχουν, εν τέλει, πρόβλημα με την συμμετοχή της κυβέρνησης σε μια τέτοια επιτροπή (ΣΥΝ).
• Γιατί πιστεύουν ότι το αίτημα της ανεξάρτητης από την κυβέρνηση ΕΛΕ είναι θετικό να γίνει στόχος πάλης του κινήματος ακόμα και αν αποδειχθεί αδύνατο ενδεχόμενο να πραγματοποιηθεί ως τέτοιο. Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως αυτό το αίτημα είναι “μεταβατικό” και τίθεται με “κινηματικούς όρους” (ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Η χρήση του όρου “μεταβατικό” γίνεται κυρίως από την “αντικαπιταλιστική” πτέρυγα της πρωτοβουλίας για την ΕΛΕ, ενώ η χρήση του όρου “δημοκρατικού” γίνεται απ’ όλες τις πτέρυγές της: “Η ΕΛΕ μπορεί να συμβάλλει στην αναπλήρωση του δημοκρατικού αυτού ελλείμματος (σσ. ενημέρωσης του λαού όσον αφορά τη σύνθεση, τις αιτίες και τους όρους του δημόσιου χρέους, όπως αναφέρεται σε γενικές γραμμές παρακάτω).

Ωστόσο, αν το ζήτημα του χρέους και η “αντιμετώπισή” του, στην οποία σκοπεύει η πρωτοβουλία, είναι ζήτημα δημοκρατίας, τότε σε τι έγκειται η “μεταβατικότητα” του αιτήματος του λογιστικού ελέγχου ; Πάντως, σίγουρα δεν συνιστά “μετάβαση” προς το σοσιαλισμό, όπως τουλάχιστον προβλέπει ο επαναστατικός μαρξισμός.

Οι υπογράφοντες την έκκληση και προπαντός εκείνοι που μιλάνε στο όνομα του “επαναστατικού μαρξισμού” δεν δίδουν την αρμοδιότητα της ενημέρωσης και της αντιμετώπισης του δημοσίου χρέους ούτε καν στο προλεταριάτο, τις οργανώσεις τους μαζί και τους έμπιστους επιστήμονές του. Αντίθετα το αναθέτουν σε “ανεξάρτητη” δημοκρατική και διαταξική επιτροπή στα πλαίσια της αστικής κυριαρχίας, που δεν θα μπορούσε διαφορετικά παρά να αποτελείται από τους στυλοβάτες της: τους μικροαστούς και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (βλέπε, πχ, υπογραφή προέδρου της ΑΔΕΔΥ στην έκκληση)

Η έντεχνη προσθήκη του “εργατικού” ή “κινηματικού” παράγοντα σ’ ένα τέτοιο “λογιστικό έλεγχο” δημοσίου χρέους που επιχειρεί στην υποστηρικτική στην ΕΛΕ φιλολογία της, η “αντικαπιταλιστική” πτέρυγα της πρωτοβουλίας, δεν είναι παρά ένα εργατικό… πρόσχημα στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος που ενώ το δημιούργησε η αστική τάξη καλείται να το πληρώσει η εργατική τάξη.

Μ’ άλλα λόγια, οι υπέρμαχοι της ΕΛΕ, εξ ονόματος της εργατικής τάξης και του κινηματικού τους “κύρους” αναλαμβάνουν -οι ίδιοι- να ξεκαθαρίσουν τα άπλυτα του γερασμένου αστικού κοινοβουλευτισμού και καπιταλισμού, τα οποία συμπυκνώνονται στο ζήτημα του υπέρογκου χρέους για χάρη και με τα μέσα της “καθαρούτσικης”, πλην όμως, αστικής “δημοκρατίας”.

Διαταξικό εργαλείο αντιμετώπισης ενός βαθιά ταξικού προβλήματος

Η “εξαφάνιση” των πολιτικών κομμάτων που ζητάνε οι φίλοι της ΕΛΕ προς χάρη των “πολιτικών” δε σημαίνει εξαφάνιση των κοινωνικών τάξεων που βρίσκονται πίσω από αυτά και εκπροσωπούνται από τα κόμματα ή μερίδες αυτών.

Αντίθετα, οι τάξεις αυτές μπορούν, ίσως, καλύτερα να εκπροσωπηθούν από άτομα -ειδικά σε συνθήκες πλήρους κατάρρευσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτά τα άτομα αφενός έχουν τις κατάλληλες γνώσεις να διαβάσουν τα λογιστικά βιβλία του Κράτους (“ορκωτοί λογιστές του χρέους και των δημόσιων οικονομικών, νομικοί, οικονομολόγοι”), εκπροσωπούν απευθείας τις κοινωνικές τάξεις (“αντιπρόσωποί των εργατικών οργανώσεων, μέλη των οργανώσεων την κοινωνίας των πολιτών”) και εμμέσως τα πολιτικά κόμματα (“πολιτικοί”), των αστικών συμπεριλαμβανομένων. Αφετέρου δεν εμπλέκονται -τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζει ο λαός- σε τίποτα μεμπτό, όπως εκείνα που εμπλέκονται οι βουλευτές κλπ.

Μια υπενθύμιση: Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός την ίδια ώρα που ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς (πρωτοβουλία για ΕΛΕ) αφήνει σε μια Επιτροπή ατόμων να αντιμετωπίσει το ζήτημα του χρέους, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της αστικής τάξης μιλά για την ανάγκη σύστασης μιας κυβέρνησης “έκτακτης ανάγκης” ή και “εθνικής ενότητας” με συμμετοχή κοινοβουλευτικών, αλλά και εξωκοινοβουλευτικών “προσωπικοτήτων”…

Στην περίπτωση της ΕΛΕ, θα προέκυπτε μια διαταξική επιτροπή εκπροσώπων όλων των πλευρών της αστικής “κοινωνίας των πολιτών” υπό την εποπτεία της αστικής κυβέρνησης Παπανδρέου -μιλώντας με τους σημερινούς όρους- η οποία θα αναλάβει να διερευνήσει την ποιότητα του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, “συμπεριλαμβανομένου του χρέους που θα αποδειχθεί παράνομο, μη νομιμοποιημένο, ή απεχθές”.

Μ’ άλλα λόγια μια διαταξική επιτροπή θα αναλάβει να λύσει ένα… διαταξικό πρόβλημα. Το πρόβλημα του χρέους, όμως, δεν είναι ακριβώς… ”διαταξικό” πρόβλημα, όπως υπονοεί η εν λόγω πρωτοβουλία, αναφερόμενη γενικώς σε ένα “δημόσιο” και ένα, γενικά, “ιδιωτικό” χρέος. Τόσο το “δημόσιο” όσο και το “ιδιωτικό” είναι όροι εντελώς σχετικοί σε μια ταξική, καπιταλιστική κοινωνία. Να σημειωθεί, επίσης, πως πουθενά δεν υπάρχει ταξικός προσδιορισμός (πχ αναφέρεται στην “Ελλάδα” γενικά, στην “οικονομία” γενικά, κλπ.) στην έκκληση για τη σύσταση ΕΛΕ.

Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα σημεία σχετικά με το χρέος. Το χρέος:

• Δεν δημιουργήθηκε από όλες τις τάξεις μαζί, αλλά από την εκμετάλλευση της μιας από την άλλη. Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τον καπιταλισμό, ως κοινωνικό σύστημα από το… ανεξέλεγκτο χρέος του, ειδικά όπως αυτό δημιουργείται στην εποχή της παρακμής του.
• Είναι απόρροια της αδυναμίας του κεφαλαίου να αποσπά ικανοποιητική υπεραξία από την εργασία στην παραγωγική σφαίρα, αλλά και ταυτόχρονα γίνεται μοχλός απόσπασης μεγαλύτερης υπεραξίας.
• Η εκτίναξη του χρέους συνολικά είναι συνέπεια της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης που έχει συντελεστεί την τελευταία τριακονταετία και η τρέχουσα κρίση χρέους έχει προκληθεί από την κρίση της όψιμης φάσης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Πιο συγκεκριμένα, το “δημόσιο” χρέος είναι εκείνο το χρέος που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων με στόχο την κάλυψη των δομικών αδυναμιών της καπιταλιστικής παραγωγικής βάσης μιας χώρας και, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, την άντληση κερδών από επενδύσεις στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα με πρόσχημα, πλέον, τις ακόμα μεγαλύτερες δομικές παραγωγικές αδυναμίες και στόχο… ίδια οφέλη, για τους κρατούντες και τους καπιταλιστές εντολοδότες τους.

Δεν είναι ελληνικό πρόβλημα, αλλά διεθνές. Δεν αφορά μόνο την “εξαρτημένη” ή “ενδιάμεση” θέση της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, αλλά όλη την ιμπεριαλιστική αλυσίδα, των δυτικών μητροπόλεων συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, που έχουν τα μεγαλύτερα χρέη.

Από την άλλη μεριά, τα “ιδιωτικά” εργατικά χρέη, δηλαδή τα απλήρωτα δάνεια των εργατών, αφενός έγιναν δυνατά χάρη στην επέκταση του αστικού δημοσίου χρέους που μόλις περιγράψαμε (πχ το “φθηνό χρήμα” λόγω των χαμηλότοκων δανείων στα νοικοκυριά ήλθε μετά την ένταξη της χώρας ως “όλο” στην ευρωζώνη και όχι… του καθενός εργάτη χωριστά), αφετέρου ισοσκέλισαν τεχνητά την τεράστια απώλεια εισοδήματος των εργατών από την απλήρωτη υπεραξία της εργασίας τους.

Και αν αυτοί οι όροι δεν είναι αποδεκτοί ή κατανοητοί από ορισμένους, ας δούμε τη γιγάντια διαφορά μεταξύ ρυθμού αύξησης των μισθών και εκείνου των κερδών των τραπεζών ή το γεγονός ότι μόνο το 5% των δανείων που συνήψε το κράτος την τελευταία τριακονταετία κατευθύνθηκε σε αυξήσεις μισθών δημοσίων υπαλλήλων.

Τέλος, το ιδιωτικό -ας πούμε- χρέος των καπιταλιστών και η “εθνικοποίηση” της αδυναμίας αποπληρωμής του (μέσω των κρατικών ενέσεων ρευστότητας και των ακόλουθων πακέτων λιτότητας) βρίσκεται στην “καρδιά της κρίσης της ευρωζώνης” και όχι το “δημόσιο και το ιδιωτικό” γενικά.

Εξάλλου, αυτό το χρέος είναι που κατέστησε την ευρωζώνη αδύναμο κρίκο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που ξέσπασε το 2007 στις ΗΠΑ, για να περάσει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, χωρίς να πάψει να έχει ως κέντρο τη χώρα των Γιάνκηδων. Αντίθετα απ’ ό,τι αναφέρει η εν λόγω έκκληση, η τραπεζική χρεοκοπία έχει ήδη έλθει από το 2008-9 και δεν είναι απλά “πιθανή”. Αναχαιτίστηκε προσωρινά με τις γιγάντιες κρατικές ενέσεις ρευστότητας και επανέρχεται δριμύτερη λόγω των κρατικών χρεοκοπιών, της νομισματικής αναταραχής και του νέου πληθωριστικού κύματος σε παγκόσμια κλίμακα.

Μ’ άλλα λόγια όλο το εξωτερικό χρέος (άθροισμα “δημοσίου” και “ιδιωτικού”) είναι… εξ ορισμού παράνομο, μη νομιμοποιημένο και επαχθές για την εργατική τάξη και… εξ ορισμού νόμιμο, νομιμοποιημένο και τίμιο για την αστική τάξη. Μέσος ορισμός δεν υπάρχει. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτήν την αλήθεια πρέπει να πούμε στην εργατική τάξη, χωρίς αστικούς διαμεσολαβητές.

Μόνο η εργατική τάξη μπορεί να δώσει διέξοδο από την καπιταλιστική χρεοκοπία

Αν όλα τα παραπάνω ισχύουν, τι σημασία έχει να αποδείξει κανείς τους ακριβείς “όρους” σύναψης των δανείων ή ποιο ιδιαίτερο μέρος του χρέους είναι “παράνομο”, “μη νομιμοποιημένο” ή “επαχθές”.

Αυτό μπορεί να έχει ή να αποκτήσει το αμέσως επόμενο διάστημα, μεγάλη σημασία για τον αγώνα μιας μερίδας της αστικής τάξης ενάντια στην άλλη, ειδικά καθώς καταρρέει η “λύση” του Μνημονίου και μαζί της η κυβέρνηση Παπανδρέου. Ελάχιστη, όμως, και μάλιστα τυπική ή απολύτως καμία σημασία θα μπορούσε να έχει για την εργατική τάξη.

Αυτή ξέρει, όπως και καθένας άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα, πως από το 1974, οπότε και άρχισε να αυξάνεται ανεξέλεγκτα το χρέος, ως σήμερα, επί 36 χρόνια κυβερνάνε η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.

Τα υπόλοιπα λίγο χρειάζονται και η πραγματική αλήθεια θα μπορέσει, εν τέλει, να λάμψει όχι υπό το αστικό καθεστώς αλλά υπό αυτό της εξουσίας των εργατών και με τα ανεξάρτητα από την αστική τάξη εργαλεία τους και όχι εκείνων που οδήγησαν την κοινωνία στο σημερινό αδιέξοδο.

“Μέχρι τότε;”, διερωτώνται πολλοί, “μέχρι την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη, τι πρέπει να κάνουμε;”. Ο στόχος της εργατικής εξουσίας δεν μπορεί να διαχωρισθεί από τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιήσει η εργατική τάξη για να φτάσει σ’ αυτό το σημείο.

• Μέχρι τότε, λοιπόν και καθώς κλιμακώνεται ραγδαία η διαδικασία κλοπής των εργατών για χάρη (και εις μάτην) της εξόδου της καπιταλιστικής Ελλάδας και του κράτους της από τη χρεοκοπία, το βασικό έλλειμμα δεν είναι αυτό του “ελλείμματος δημοκρατικής ενημέρωσης” για τους ακριβείς όρους αυτής της κλοπής.

Η ενημέρωση για τα αντεργατικά αίσχη που κρύβονται πίσω από το χρέος είναι υπόθεση της προλεταριακής πρωτοπορίας και όσων επιστημόνων έχουν ταχθεί έμπρακτα με την υπόθεση των καταπιεσμένων, στα πλαίσια της οργάνωσης της ταξικής πάλης για τη μονομερή κατάργηση ολόκληρου του εξωτερικού χρέους.

Γι’ αυτό χρειαζόμαστε ένα εργατικό ταξικό μέτωπο, και όχι ένα νέο λαϊκό μέτωπο, πρόπλασμα του οποίου αποτελεί και η πρωτοβουλία για τη σύσταση ΕΛΕ για το χρέος.

Από αυτήν την άποψη είναι αντιδραστική η θέση που θέλει μια ΕΛΕ από τη μια μεριά να “ ενθαρρύνει τη συμμετοχή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων στην ανάπτυξη κινημάτων για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους” και από την άλλη να “συνδράμει την Ελλάδα (σ.σ. την ελληνική αστική κυβέρνηση, προφανώς) ώστε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει το βάρος του χρέους”.

• Τα όποια απαραίτητα για την εργατική τάξη “μέτρα” μπορεί να τα πάρει μόνο μια επαναστατική κυβέρνηση στα πλαίσια της εργατικής εξουσίας και σίγουρα όχι μια κυβέρνηση-υποχείριο του κεφαλαίου στα πλαίσια της αστικής εξουσίας και αυτά είναι: η εθνικοποίηση των τραπεζών και όλων των βασικών πυλώνων της οικονομίας, χωρίς αποζημίωση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, η απαλλοτρίωση του κεφαλαίου και η πλήρης σοσιαλιστική αναδιοργάνωση των κοινωνικών σχέσεων.

Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση αντιμετώπισης της κρίσης του χρέους προς όφελος των εργατών και όχι η “αναδιανομή του πλούτου”, όπως έχουν γράψει με άλλη αφορμή όλοι οι υποστηριχτές της ΕΛΕ, από τη “ρεφορμιστική” μέχρι την “επαναστατική” πτέρυγά της.

Ειδικά σε συνθήκες όπου στην Ελλάδα, οι δαπάνες για τόκους-χρεολύσια ισούνται πλέον με τα έσοδα του Κράτους. Μ’ άλλα λόγια, από εδώ και πέρα είτε θα πληρώνεται το χρέος, είτε θα πληρώνονται οι μισθοί, οι συντάξεις και άλλες κοινωνικές παροχές. Μεσοβέζικη ή άλλη… “μεταβατική” ψευτο-λύση δεν υπάρχει!

Εξίσου αντιδραστική είναι η θέση που θεωρεί έμμεσα ως μόνη εγγύηση κατά της πίεσης των διεθνών και Ευρωπαίων πιστωτών της καπιταλιστικής Ελλάδας, τη “διεθνοποίηση” της ΕΛΕ δηλαδή να συνδράμουν στην “εθνική” προσπάθεια και άλλες διεθνείς προσωπικότητες και να γίνουν ΕΛΕ “σε άλλες χώρες της ευρωζώνης”.

• Την ίδια στιγμή, που η ευρωπαϊκή μπουρζουαζία συστήνει ένα πανευρωπαϊκό μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας (δηλαδή μια φύσει αντιλαϊκή αναδιάρθρωση του χρέους) ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής “αριστεράς” διεκδικεί απλώς αυτή η αναδιάρθρωση να γίνει με… φιλολαϊκούς όρους.

Μόνο η διεθνής και διεθνιστική επαναστατική δράση του ευρωπαϊκού προλεταριάτου για την ανατροπή των αστικών κυβερνήσεων, των αντιλαϊκών μέτρων και της ίδιας της Ε.Ε. για τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης των κυρίαρχων εργατικών συμβουλίων μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην κερδοσκοπική λύσσα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τώρα όσο ποτέ μια εργατική επαναστατική Διεθνή, την άμεση επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς.

Δημήτρης Κατσαγάνης

06/04/2011

ΜΑΓΚΟΥΦΗΣ: Τα πολιτικά ρετάλια του χρεοκοπημένου αστικού συστήματος

Ο βίαιος τραυματισμός της συναγωνίστριας Σούλας Γαλάνη, μέλος της τοπικής Επιτροπής Αγώνα Μώλου και μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού Επιτροπών Αγώνα κατά τη χθεσινή κινητοποίηση στα διόδια του Μώλου, αποτελεί ένα νέο θερμό επεισόδιο στο πόλεμο κατά της εκχώρησης δημοσίων αγαθών στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Ο τραμπούκος βουλευτής Τρικάλων του ΠΑΣΟΚ, Χρήστος Μαγκούφης, μετά τον απεγκλωβισμό του από αστυνομικές δυνάμεις από τον σταθμό διοδίων, με την περισσή θρασύτητα που έχουν αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα και τη ζωή του εργαζόμενου πληθυσμού, δήλωσε ότι η «συναγωνίστρια έπαιξε θέατρο». Στο πολιτικό θέατρο της βουλής των εργολάβων και των μιζαδόρων, ο Μαγκούφης αναζητά τη θέση του υπερμάχου του συστήματος. Εταιρίες διοδίων ίσως του προσφέρουν περίοπτη θέση security.

Ο εισηγητής της τροπολογίας Ρέππα, Μαγκούφης, αφού διαπίστωσε με τα μάτια του ότι παρά τη νομοθετική ρύθμιση ποινικοποίησης του αγώνα μας δεν κατάφερε να «διορθώσει» την «αποκλίνουσα συμπεριφορά» των χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών, ανέλαβε ο ίδιος με τα χεράκια του να «καθαρίσει» για λογαριασμό των ληστών των δρόμων.

Οι πολιτικοί τρομοκράτες της ζωής εκατομμυρίων, προκειμένου να διασώσουν το καταρρέον σύστημά τους, επικαλούνται τα «δημοκρατικά» τους δικαιώματα να πληρώνουν δήθεν… διόδια. Ποια δημοκρατικά δικαιώματα έχουν όμως οι πολιτικοί εκτελεστές της ζωής εκατομμυρίων εργαζομένων;

Λίγες ημέρες πριν οριστικοποιηθεί το πρόγραμμα πώλησης δεκάδων δημοσίων οργανισμών, υπηρεσιών, ΔΕΚΟ, το κίνημά μας παραμένει ένα σημαντικό εμπόδιο στα πολιτικά τους σχέδια, έχοντας υψώσει το ανάστημά του θαρραλέα ενάντια στη χρεοκοπία της ζωή μας, μένοντας, χωρίς κανένα συμβιβασμό, δεκαεννιά μήνες στο δρόμο.

Tα μεταμνημονιακά πολιτικά ρετάλια του ανυπόληπτου και χρεοκοπημένου αστικού πολιτικού συστήματος θα τα στείλουμε στο σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας.

Η απάντησή μας δίνεται στους δρόμους.

Δεν μας φοβίζουν. Μας εξοργίζουν.

Εμείς δεν πληρώνουμε. Εσείς θα πληρώσετε.

Παίρνουμε τη τύχη της ζωής στα χέρια μας.

8/4/2011

Γιάννης Χατζηγιάννης

Μέλος της Επιτροπής Αγώνα Θεσσαλίας & του Πανελλαδικού Συντονιστικού

www.oxidiodia.gr

www.denplirono.wordpress.com

Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Χρήστος Μαγκούφης βιαιοπραγεί εναντίον συναγωνίστριας στα διόδια Μώλου!!

Κατά τη διάρκεια ανοίγματος των διοδίων του Μώλου από συναγωνιστές των επιτροπών αγώνα, διερχόμενο όχημα σταμάτησε μπροστά στο γκισέ των διοδίων. Ο συνοδηγός του οχήματος απευθυνόμενος στους συγκεντρωμένους συναγωνιστές δήλωσε ότι θέλει να πληρώσει. Τότε τα μέλη των επιτροπών αγώνα τον προέτρεψαν να περάσει ελεύθερα αφού τα διόδια τελούσαν υπο κατάληψη. Ο συνοδηγός του οχήματος μετά από αντεγκλήσεις με τα μέλη των επιτροπών κατέβηκε από το όχημα και κατευθυνόμενος προς την συναγωνίστρια Σ.Α. την έπιασε από το λαιμό τραντάζοντάς την και σπρώχνωντάς την. Τότε έσπευσαν στο σημείο συναγωνιστές σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν την συναγωνίστρια. Ο συνοδηγός του οχήματος κάλεσε την αστυνομία και αμέσως έσπευσαν στο σημείο 6-7 περιπολικά, δύο οχήματα της ασφάλειας και κάποιοι υψηλόβαθμοι αστυνομικοί. Η αστυνομία δημιούργησε κλοιό προστασίας γύρω από τον πρωταγωνιστή του επεισοδίου φυγαδεύοντάς τον σε κτήριο της εταιρίας των διοδίων όπου και παρέμεινε αρκετή ώρα υπό τις ιαχές και τα συνθήματα των εξοργισμένων συναγωνιστών. Τότε τα μέλη των επιτροπών πληροφορηθήκαν ότι πρωταγωνιστής του επεισοδίου είναι ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Χρήστος Μαγκούφης, εισηγητής του νομοσχεδίου Ρέππα, και σφοδρός πολέμιος του κινήματος δεν πληρώνω.

Το κράτος σε συνεργασία με τους εργολάβους επιδίδεται σε έναν αγώνα τρομοκράτησης του κινήματος. Πέραν των επιθέσεων που δέχεται το κίνημά μας σε πολιτικό και φρονηματικό επίπεδο, η κυβέρνηση επιστρατεύει βουλευτές-τραμπούκους οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τη βουλευτική ασυλία και την προστασία της αστυνομίας δε διστάζουν να ασκήσουν και φυσική βία εναντίον μελών του κινήματος.

Το κίνημα δεν πληρώνω έχει γαλουχηθεί στους δρόμους και όχι μόνον δεν εκφοβίζεται από τέτοιου είδους τραμπούκικες επιθέσεις αξιωματούχων του καθεστώτος, αλλά εξοργίζεται και απαντά με κλιμάκωση του αγώνα.

ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ!!

Αναρτήθηκε από ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ στις 1:23 π.μ. 1 σχόλια

Η Αραβική Άνοιξη Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ του Σάββα Μιχαήλ

Πριν ένα μήνα, ο πρόεδρος της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας, της περίφημης Fed, ο πανίσχυρος Ben Bernanke ρωτήθηκε ορθά-κοφτά από έναν ακροατή του «εάν η κεντρική τράπεζα των ΕΠΑ είναι ένοχη για την επανάσταση στην Αίγυπτο»(Financial Times 26/27 Μαρτίου 2011). Ο Μπερνάνκε, όπως ήταν αναμενόμενο, έσκισε τα ιμάτιά του ότι είναι εντελώς « unfair», άδικο, να ενοχοποιείται η ρευστότητα που τροφοδότησε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα με την «ποσοτική χαλάρωση 2»(Quantitative Easing 2) για το παλιρροϊκό κύμα πληθωρισμού προς τις χώρες του Νότου που πυροδότησε και την επαναστατική θύελλα στον αραβικό κόσμο. Κι όμως αυτός που ερώτησε δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να μιλήσει για το σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.

Το «σκοινί», στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι απλώς τα μέτρα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας αλλά συνολικά η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε το 2007 κι ο τρόπος διαχείρισής της από τις κεντρικές τράπεζες και τα κράτη των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, προπαντός μετά το 2008 και την άμεση απειλή διάλυσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτό είναι το υλικό υπόβαθρο της επανάστασης στη νότια ακτή της Μεσογείου, στις πύλες της Ευρώπης, στο Μαγκρέμπ και το Μασρέκ, που συστηματικά οι απολογητές του καπιταλισμού, δεξιά κι «αριστερά», προσπαθούν να κρύψουν.

Μετά την αρχική έκπληξη για τις αναπάντεχες επαναστατικές εξελίξεις σε Τυνησία και Αίγυπτο, ο επίσημος λόγος των ηγετών της Δύσης και των αναλυτών των αστικών ΜΜΕ αναλώνεται σε ρητορείες περί δημοκρατίας ή επικεντρώνεται μονομερώς στις ιδιαιτερότητες των αραβικών κοινωνικών σχηματισμών, συσκοτίζοντας το γεγονός ότι «η οικονομική κρίση ήταν ο παράγοντας-κλειδί του κινήματος»( Βλ. Le Monde arabe dans la crise, Maghreb Machrek No 206, χειμώνας 2010-2011).

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συρρικνώσουμε την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και να την ανάγουμε σε έναν απλουστευτικό οικονομισμό. Σίγουρα οι όροι που κάνουν δυνατό ένα επαναστατικό Συμβάν, μια ρήξη του ιστορικού συνεχούς, δεν ταυτίζονται ούτε εξαντλούν το ίδιο το Συμβάν που έχει την αυτονομία του, την δική του δυναμική και λογική. Αλλά και το επαναστατικό Συμβάν εάν αποκοπεί από τους όρους της δυνατότητάς του, από την υλική του βάση, τον ιδιαίτερο ιστορικό του χώρο και τα στοιχεία που το συγκροτούν και κινητοποιούνται, τότε μετατρέπεται σε μεταφυσικό θαύμα, είναι σαν να πέφτει από τον ουρανό. Οι επαναστατικές εξελίξεις πρέπει να ιδωθούν στην κρισιακή μήτρα τους.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αποκοπή της επανάστασης στον αραβικό κόσμο από την τρέχουσα παγκόσμια κρίση λειτουργεί ιδεολογικά: κρύβει από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, τα θύματα της καπιταλιστικής κρίσης, τις επαναστατικές συνέπειες της κρίσης και την ιστορική διέξοδο από το αδιέξοδο του συστήματος. Η ιδεολογική απόκρυψη έχει την πιο άμεση πολιτική σημασία για τις άρχουσες τάξεις που φοβούνται μιαν εξάπλωση της επανάστασης όχι απλώς σε όλη την Μέση Ανατολή αλλά, από εκεί, στην ίδια την κλυδωνιζόμενη από την κρίση της υπερχρέωσης και του ευρώ ιμπεριαλιστική Ευρώπη, στις Μητροπόλεις και παγκόσμια.

Μετά από δεκαετίες όπου ο κυρίαρχος λόγος της κυρίαρχης τάξης κανοναρχούσε ότι «έκλεισε οριστικά ο ιστορικός κύκλος που άνοιξε με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917», πως «πέρασε για πάντα η εποχή των επαναστάσεων», ή, για όσους αυτοονομάζονται ακόμα κομμουνιστές, ότι μας χωρίζουν δεκαετίες, αν όχι αιώνες από μια νέα επανάσταση στο απώτατο κι αόριστο μέλλον, τώρα μπορεί ο καθένας να δει ότι πραγματικές επαναστάσεις συντελούνται στον πραγματικό κόσμο και μάλιστα δίπλα μας, στην απέναντι ακτή της Μεσογείου- λίγα μίλια απέναντι από την Κρήτη.

Αστική δημοκρατία και ιμπεριαλιστικός πόλεμος

Όπως η παγκόσμια κρίση το 2007-08, έτσι και τα παιδιά της, οι επαναστάσεις του 2011( και πιο πριν ο ελληνικός Δεκέμβρης) έπεσαν σαν κεραυνός απρόβλεπτος στα κεφάλια των αστών οικονομολόγων και πολιτικών αναλυτών. Λίγες μέρες πριν την επανάσταση στην Τυνησία, ο Ντομινίκ Στρως Καν του ΔΝΤ την εξυμνούσε σαν υπόδειγμα για όλη την Αφρική και σαν την…Νορβηγία του Μαγκρέμπ!!( Ο σύντροφός του, επίσης «σοσιαλιστής», Γιωργάκης Παπανδρέου μας έταζε μιαν Ελλάδα Δανία του Νότου πριν αναγγείλει από το Καστελόριζο την χρεοκοπία της χώρας και την υποδούλωσή της στο Μνημόνιο…). Όσον δε αφορά την Αίγυπτο του Μουμπάρακ, μερικοί βιάζονταν να την εντάξουν στις BRICs, στις ραγδαία αναδυόμενες χώρες του Νότου και της Ασίας που διεκδικούν περιφερειακό ή και διεθνή ηγεμονικό ρόλο!

Θα ήταν, όμως, λάθος να υποτιμήσουμε τον εχθρό. Μετά από την αρχική έκπληξη, οι ιμπεριαλιστές της Δύσης, αν και διασπασμένοι και αδύναμοι, προωθούν την αντεπαναστατική τους στρατηγική σαν λαβίδα με δύο σκέλη: από την μια, εναγκαλίζονται όψιμα την δημοκρατία και προωθούν με τα ερείσματά τους στα παλιά τυραννικά καθεστώτα, τους στρατούς τους, τους φυλάρχους τους, τις διάφορες ελίτ, παλιές και νέες, μια ελεγχόμενη «δημοκρατική| μετάβαση» σε «συνταγματικές μεταρρυθμίσεις» και νέες μορφές υποτέλειας και κοινωνικού ελέγχου ΄ από την άλλη, καταφεύγουν σε απροκάλυπτες εισβολές και ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως στην περίπτωση της Λιβύης, όπου δεν μπόρεσαν, για την ώρα, να βρουν ερείσματα στους πραιτοριανούς του Καντάφι που έχει στήσει ένα ερμητικά κλειστό προσωποπαγές-οικογενειακοκρατικό καθεστώς. Αφού τον αφήσανε να φτάσει μέχρι την Βεγγάζη σφαγιάζοντας τους άπειρους κι ανεκπαίδευτους στρατιωτικά εξεγερμένους, οι ιμπεριαλιστές επενέβησαν, στη συνέχεια , παριστάνοντας τον όψιμο «σωτήρα» και τον «διαιτητή» για την εξεύρεση «μεταβατικής λύσης», ουσιαστικά για να στήσουν εκεί ένα προτεκτοράτο του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ ως προγεφύρωμα ενάντια στην αραβική επανάσταση.

Η αντεπαναστατική στρατηγική είναι ενιαία μ’ όλη της την διαφοροποίηση, όπως κι η λαϊκή επαναστατική διαδικασία από τον Ατλαντικό στον Κόλπο είναι ενιαία, μ’ όλες τις ιδιαιτερότητες, τους διαφορετικούς ρυθμούς, τα διαφορετικά επίπεδά της σε Αίγυπτο, Τυνησία, Υεμένη, Μπαχρέϊν, Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Μαρόκο, Αλγερία, Λιβύη, Συρία. Οι επαναστάτες πρέπει να τσακίσουν την αντεπαναστατική λαβίδα και στα δύο σκέλη, το αστικοδημοκρατικό-πασιφιστικό και το ανοιχτά ιμπεριαλιστικό –πολεμικό, μετατρέποντας την επανάσταση σε Διαρκή Επανάσταση.

Ξανά για την Λιβύη

Γι’ αυτό, στην περίπτωση της Λιβύης, το ΕΕΚ αντιπαλεύει ασυμβίβαστα την ιμπεριαλιστική εισβολή και την ίδια στιγμή υποστηρίζει τους εξεγερμένους – προειδοποιώντας συνάμα για τον ρόλο της «κυβέρνησης» της Βεγγάζης. Λέμε «’Έξω οι ιμπεριαλιστές από την Λιβύη και την Μέση Ανατολή!» και ταυτόχρονα «Κάτω ο Καντάφι κι όλοι οι τύραννοι! Νίκη στην επανάσταση!» Δεν μπορείς να πολεμήσεις τον ιμπεριαλισμό χωρίς να παλεύεις τον Καντάφι και δεν μπορείς να παλεύεις τον Καντάφι χωρίς να πολεμάς τον ιμπεριαλισμό.

Η λαϊκή εξέγερση ενάντια στο φιλοδυτικό δικτατορικό καθεστώς Καντάφι, τον φίλο του Μπλερ, του Μπερλουσκόνι και του Μπεν Αλί, είναι μέρος της επαναστατικής διαδικασίας κι όχι «στημένη συνωμοσία» των ιμπεριαλιστών, όπως ισχυρίζονται ο «ελευθεριακός» Τάκης Φωτόπουλος κι ο νεοσταλινικός Δελαστίκ.

Ο Φωτόπουλος ξιφούλκησε ενάντια στο ΕΕΚ και τον υπογράφοντα γιατί αποκαλέσαμε τον Καντάφι «άνθρωπο του ιμπεριαλισμού». Κατά την γνώμη του, το κανταφικό καθεστώς παραμένει αντι-ιμπεριαλιστικό, μη πελατειακό και μόνον «έμμεσα συνδέεται με την Δύση, μέσω της διεθνοποιημένης αγοράς». Έμμεσα;

Κι όμως έχει περάσει προ πολλού η περίοδος όπου ο πρώην θαυμαστής του Νάσερ συγκρούονταν με τον ιμπεριαλισμό, κερδίζοντας την στήριξη πολλών αντι-ιμπεριαλιστικών και αριστερών δυνάμεων ( στο σημείο αυτό και το διεθνές ρεύμα, στο οποίο συμμετείχαμε μέχρι την δεκαετία του ’80, η Διεθνής Επιτροπή του Χήλυ, έκανε πολλά οπορτουνιστικά λάθη). Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το καθεστώς Καντάφι υποτασσόμενο στις πιέσεις της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, άρχισε από το 1999 επαφές με την CIA, από το 2003 έδωσε ανοιχτά γη και ύδωρ στον ιμπεριαλισμό, συνεργάστηκε με τις ΕΠΑ στον τρομοκρατικό «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», κατέδωσε τον ΙΡΑ και κάθε διεθνή επαφή, πραγματική ή φανταστική που είχε με αντιμπεριαλιστικές κι επαναστατικές οργανώσεις, παρέδωσε το πετρέλαιο της χώρας( με το αζημίωτο για την οικογένεια Καντάφι και τους κολλητούς της) στην βρετανική ΒΡ, στα ιταλικά μονοπώλια και την Τεξάκο, κι ο άλλοτε δαίμονας Καντάφι έγινε ο φιλαράκος του Τόνυ Μπλέρ, του Μπερλουσκόνι και του τωρινού πολέμαρχου Σαρκοζύ.

Ο Φωτόπουλος μας συκοφαντεί ασύστολα σαν υπηρέτες της «υπερεθνικής ελίτ και του σιωνισμού», με αφορμή το άρθρο μας «Τυνησία, Κάιρο, Βεγγάζη, Αθήνα , Ουισκόνσιν»( Νέα Προοπτική Νο 497), καθώς «τολμήσαμε» να ασκήσουμε κριτική στον φιλοκανταφισμό του. Συκοφαντεί συνειδητά γιατί ξέρει ότι στο εν λόγω άρθρο όχι μόνο ταχθήκαμε κατά του ιμπεριαλισμού αλλά και προειδοποιήσαμε για το αντιδραστικό ποιόν της λεγόμενης «μεταβατικής κυβέρνησης της Βεγγάζης».

Το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στον γκουρού της «Περιεκτικής Δημοκρατίας». Στην εφημερίδα του ΝΑΡ Πριν, ο Γ. Δελαστίκ, ο Κ. Μάρκου κ. ά. ανακηρύξανε τον Καντάφι ηγέτη ενός «εθνικοαμυντικού», «αντι-αποικιακού» πολέμου, καταγγέλλοντας συνάμα τους εξεγερμένους. (Ας σημειωθεί ότι ο επίσης ΝΑΡίτης δημοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου, όσες διαφορές και αν έχουμε εκφράσει γι’ αυτόν, τηρεί μια εγγύτερη στην πραγματικότητα στάση, στα άρθρα του στην Καθημερινή).

Ενώ οργανώσεις που πολεμούν τον σιωνισμό στην πρώτη γραμμή, όπως το παλαιστινιακό Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ή η λιβανέζικη Χεζμπολάχ καταδίκασαν τον χασάπη Καντάφι και στήριξαν τον εξεγερμένο λαό, στην Ελλάδα στο χώρο της Αριστεράς ξαναείδαμε ένα ρηχό σταλινογενή «αντιμπεριαλισμό» να δίνει, απροκάλυπτα ή καλυμμένα, «κριτική» ή άκριτη στήριξη στον Λίβυο «αντιιμπεριαλιστή» σφαγέα του λαού του . Τύφλα ή υπεκφυγή;

Το αποκορύφωμα ήταν η διαδήλωση της 22 Μαρτίου ενόψει της πολυδιαφημισμένης Συνόδου της ΕΕ (και στην οποία, σωστά συμμετείχε και το ΕΕΚ). ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ επαίρονται(στο Πριν της 27/3/11) ότι μέσω του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων «αναπροσανατόλισαν»(;!) και «συμπαρέσυραν»(;!!) την διαδήλωση της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για την ΕΕ μετατρέποντάς την σε αντιπολεμική διαδήλωση κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Λιβύη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρειάζονταν κινητοποίηση κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Λιβύη. Γιατί, όμως, «αναπροσανατολισμός»; Δεν είναι αποπροσανατολισμός να υπερκαλυφθεί, για την ακρίβεια να εξαφανιστεί η πάλη ενάντια στην ΕΕ και την Σύνοδο, κάτω από το κάλυμμα μιας άμαζης αντιιμπεριαλιστικής διαδήλωσης που δύσκολα έκρυβε τον φιλοκανταφισμό των περισσότερων οργανώσεων; Γιατί να μην γίνει το απαραίτητο: να συνδεθεί η πάλη υπέρ της αραβικής επανάστασης και κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης με την κρίση στην ΕΕ και την προοπτική της επανάστασης στην ίδια την Ευρώπη; Τύφλα ή υπεκφυγή ή και τα δύο;

Το φιάσκο της ΕΕ

Πόλεμος κι επανάσταση στην Μέση Ανατολή συμπίπτουν με μια νέα παρόξυνση της οικονομικής και πολιτικής κρίσης στην ΕΕ. Η ενοποιός διαδικασία δεν είναι άλλη από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που διατρέχει ήδη την τέταρτη χρονιά της.

Από τον Νοέμβριο του 2010, Σαρκοζύ και Μέρκελ σκαρώνουν ένα υποτίθεται «Μεγάλο Σχέδιο»ή «Μεγάλο Παζάρι»(“Grand Bargain”) για την λύση της κρίσης στην Ευρωζώνη, σύμφωνα με τα γερμανικά και γαλλικά συμφέροντα. Αφού λίγο-πολύ πήρε τελική μορφή στις 11 Μαρτίου 2011 και ετοιμαζόταν να επισφραγιστεί στη Σύνοδο της ΕΕ στις Βρυξέλλες στις 24-25 Μαρτίου, κυριολεκτικά στις παραμονές της, το Μεγάλο Παζάρι κατάντησε Μεγάλο Φιάσκο. Οι αρχιτέκτονές του, Μέρκελ και Σαρκοζύ που παρίσταναν την ενωμένη ηγεσία της Ενωμένης Ευρώπης του κεφαλαίου, παλεύοντας για την πολιτική-εκλογική τους επιβίωση, φαγώθηκαν μεταξύ τους, καθώς ο δεύτερος φόρεσε την στολή του Ναπολέοντα και κήρυξε πόλεμο στο παλιόφιλό του Καντάφι, ενώ η πρώτη αρνήθηκε κάθε συμμετοχή στην πολεμική εκστρατεία. Σαν να μην έφταναν αυτά, κι οι δυο τους υπέστησαν βαριές, οδυνηρές εκλογικές ήττες στις τοπικές εκλογές στην χώρα τους. Θυμίζουμε ότι ο Σαρκοζύ εμφανίστηκε το 2007 σαν «η νέα Θάτσερ που θα έθαβε οριστικά την κληρονομιά του Μάη του ‘68». Τώρα ποιος θάβει ποιον; Όσο για την ψευτο- Βαλκυρία που το έπαιζε σκληρή Σιδηρά Κυρία της γερμανικής Ευρώπης κατέρρευσε στις 27 Μαρτίου μέσα στην ίδια της την Βαλχάλα, την Βάδη- Βυρτεμβέργη, ιστορικό προπύργιο της χριστιανοδημοκρατικής Δεξιάς.

Την ίδια στιγμή, πριν φτάσουν οι ηγέτες στις Βρυξέλλες, έπεσε η κυβέρνηση της Πορτογαλίας, υποβαθμίστηκε η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας αλλά και της Ελλάδας και 30 τραπεζών της Ισπανίας κι αναζωπυρώθηκε δραματικά η όλη κρίση κρατικής υπερχρέωσης στην Ευρωζώνη. Η συμφωνία επικυρώθηκε μεν αλλά όπως έγραψαν, την επομένη, στο κύριο άρθρο τους οι Φαινάνσιαλ Τάιμς «ό,τι συμφωνήθηκε δεν θα βοηθήσει και δεν συμφωνήθηκε ό,τι θα βοηθούσε»…

Την επαύριον της Μεγάλης Συμφωνίας-Φιάσκο, μισό εκατομμύριο Βρετανοί εργάτες, στην άλλοτε φλεγματική γηραιά Αλβιόνα, λίγους μήνες μετά από την εξέγερση της νεολαίας που πυρπόλησε τα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος των Τόρυς, πλημμύριζαν τους δρόμους του Λονδίνου σε μια πρωτοφανή κινητοποίηση ενάντια στις δρακόντειες περικοπές που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση Κάμερον.

Ο σιμούν, ο θυελλώδης άνεμος της αραβικής ερήμου, φαίνεται να φυσάει πια πάνω από τις ευρωπαϊκές Μητροπόλεις.

Ελληνικός Δεκέμβρης, αραβική Άνοιξη, ευρωπαϊκό καυτό καλοκαίρι

Ο πιο εύθραυστος κρίκος της Ευρωζώνης και ταυτόχρονα άμεσος γεωπολιτικός κρίκος σύνδεσης της με την Μέση Ανατολή είναι η Ελλάδα. Παραμονές της Συνόδου της ΕΕ στις 24-25 Μαρτίου πληθήνανε τα άρθρα στον ευρωπαϊκό Τύπο για την ντε φάκτο χρεοκοπημένη Ελλάδα. Η Standard’s and Poor’s, μάλιστα, δημοσίευσε ένα worst case scenario, όπου το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα υπερδιπλασιαστεί, φτάνοντας το 2015 στο απίθανο 330% του ΑΕΠ!( Μοντ, 24 Μαρτίου 2011). Τον συναγερμό δεν τον ακούνε μόνον η κυβέρνηση Παπανδρέου και τα παπαγαλάκια της που ψευδολογούν και θριαμβολογούν ασύστολα. Στην πραγματικότητα, οι άρχουσες τάξεις σε Ελλάδα και Ευρώπη τρέμουν. Αυτοί που υποτιμούν την επαναστατική δύναμη του ελληνικού εργατικού-λαϊκού κινήματος είναι οι αιώνιοι σκεπτικιστές της Αριστεράς, καθεστωτικής και «αντικαπιταλιστικής».

Το φάντασμα του Δεκέμβρη δεν έπαψε να πλανιέται και να φοβίζει. Ως «η πρώτη πολιτική έκρηξη της τρέχουσας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης», κατά την αλησμόνητη και ορθή ρήση του επικεφαλής του ΔΝΤ, αποτελεί τον πρόλογο, την σύνδεση, την μετάβαση στις τωρινές επαναστάσεις στο Μαγκρέμπ και Μασρέκ, οι οποίες, καθόλου τυχαία, ονομάστηκαν «επαναστάσεις της νεολαίας».

Πολλά από τα ερωτηματικά που άφησε ανοιχτά ο ελληνικός Δεκέμβρης μπορούν τώρα να απαντηθούν εάν μελετήσει κανένας τα τεκταινόμενα στην επανάσταση που αλλάζει τον χάρτη της περιοχής και του κόσμου- μια επανάσταση που ενσωματώνει και ξεπερνά όσα γνωρίσαμε τον 20^ο αιώνα και η οποία, σίγουρα, δεν είναι ούτε απλά εθνικοδημοκρατική ούτε ισλαμική αλλά κοινωνική. Το πρόσωπο της επανάστασης του 21^ου αιώνα παραδόξως έχει τα αθώα χαρακτηριστικά του ανήλικου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και των ομοίων του, στα προάστια του Παρισιού, στο Κάιρο, το Άντεν ή την Μανάμα.

Μιλούν πολλοί για ένα αραβικό νέο 1848, για να τονίσουν όχι μόνο την διεθνή εξάπλωσή της αλλά κυρίως τον δημοκρατικό χαρακτήρα της επανάστασης. Όμως η ίδια η Ευρωπαϊκή Επανάσταση του 1848 δεν χαρακτηρίζονταν μόνο από την εθνική και δημοκρατική αφύπνιση των λαών αλλά κυρίως από την εξάντληση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 και της ιστορικής αποστολής της αστικής τάξης, την προδοσία της επανάστασης από τους αστούς στην Γερμανία, την επαναστατική άνοδο της εργατικής τάξης, την σφαγή του ηρωικού παρισινού προλεταριάτου από την δημοκρατική μπουρζουαζία τον Ιούνιο του 1848. Βγάζοντας τα μαθήματα του 1848, ο Μαρξ διατυπώνει σε νέα ταξική βάση και με νέο ιστορικό περιεχόμενο την προοπτική και το πρόγραμμα της Διαρκούς Επανάστασης στο περίφημο Κάλεσμα του 1850.

Η Άνοιξη των λαών της Ευρώπης το 1848 σημάδευε το απόγειο του καπιταλισμού και την αρχή της διολίσθησής του προς την παρακμή του στα τέλη του 19^ου αιώνα. Η αραβική Άνοιξη έρχεται σε ένα προχωρημένο σημείο της καπιταλιστικής παρακμής και εν μέσω της πρωτοφανούς κρίσης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Η εργατική τάξη έπαιξε καίριο ρόλο στην επανάσταση στην Τυνησία, Αίγυπτο, Μπαχρέιν, Υεμένη, προκαλώντας τον φόβο όχι μόνο των καθεστώτων αλλά και των αστικών και ισλαμικών αντιπολιτεύσεων που ομνύουν στην δημοκρατία και καλούν να σταματήσουν οι απεργίες. Μπροστά δεν ανοίγει κάποιο νέο στάδιο αστικής δημοκρατίας, όπως ισχυρίζεται ο σταλινικός Ναγιέφ Χαουατμέ του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης( βλ. συνέντευξη στην Αυγή 20-3-11). Ίσα-ίσα η συνεχιζόμενη επανάσταση συγκρούεται με την ιστορική αδυναμία και αποτυχία του αραβικού αστικού και μικροαστικού εθνικισμού να πετύχει την ελευθερία, την εθνική ενότητα και την ανεξαρτησία του αραβικού λαού, τον εκφυλισμό των πρώην αντιμπεριαλιστικών καθεστώτων σε φιλοϊμπεριαλιστική διεφθαρμένη τυραννία. Πηγαίνει πέρα από τον εγκλωβισμό και την διάψευση των μεσσιανικών προσδοκιών των αποκλήρων από την θεοκρατία των μουλάδων και των συντηρητικών Αδελφών Μουσουλμάνων που θέλησαν για μια περίοδο να καλύψουν το κενό που άφησε η χρεοκοπία των κοσμικών εθνικιστικών κινήσεων και καθεστώτων, μαζί κι ο ουραγός του εθνικισμού σταλινισμός των ΚΚ της περιοχής.

Η επανάσταση της άνεργης νεολαίας της Μέσης Ανατολής αμφισβητεί όλα τα κατεστημένα σχήματα- όπως κι οι εξεγερμένοι νέοι του ελληνικού Δεκέμβρη που τους χώσανε όλους κάτω από την απλουστευτική ταμπέλα «αναρχικοί». Μόνον ένας ελευθεριακός Μαρξισμός που θα συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε ο Λένιν του «Κράτος και Επανάσταση» το 1917 και θα ανανεώνει την θεωρία και πράξη της Διαρκούς Επανάστασης του Τρότσκυ μπορεί να συνομιλήσει μ’ αυτή την νέα γενιά της παγκόσμιας επανάστασης, και να χτίσει την επαναστατική Διεθνή της νίκης, την Τέταρτη Διεθνή.

Το νικηφόρο μέλλον της επανάστασης στην Μέση Ανατολή βρίσκεται στις ευρωπαϊκές ακτές της Μεσογείου. Δική μας η ευθύνη!

29 Μαρτίου 2011

Ένας χρόνος "Ευρω-Μνημονίου"

Σε λίγες μέρες κλείνει ένας χρόνος από την υπογραφή του "Μνημονίου", της συμφωνίας μεταξύ κυβέρνησης Παπανδρέου, της ΕΕ και του ΔΝΤ για να "σωθεί" η Ελλάδα από τη χρεοκοπία.

Ένας χρόνος, περικοπών σε μισθούς, μαζικές απολύσεις, διάλυση δικαιωμάτων στην υγεία-την ασφάλιση- την παιδεία, καταστολή και "λύση" στην κρίση τους δεν φάνηκε στον ορίζοντα.

Τώρα ετοιμάζουν άλλα δέκα χρόνια με τα ίδια και χειρότερα για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, την νεολαία και τους εξαθλιωμένους βιοπαλαιστές, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σ' ολόκληρη την Ευρώπη.

Η κρίση τους όχι μόνο δεν έχει διέξοδο, αλλά τώρα μπαίνει σε ευρύτερους δρόμους από την επανάσταση των μαζών στις αραβικές χώρες.

Τα βομβαρδιστικά των Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών δεν μπορούν να εμποδίσουν την επανάσταση των μαζών στις αραβικές χώρες να εξαπλωθεί και στον ευρωπαϊκό νότο που μαστίζεται από την κρίση του καπιταλιστικού χρέους.

Το "ευρω-μνημόνιο" σπρώχνει τους εργαζόμενους της Ευρώπης στον ίδιο δρόμο που πήραν οι αραβικές μάζες, στο δρόμο της κοινωνικής επανάστασης για την εξουσία της εργατικής τάξης, την μοναδική απάντηση στο αδιέξοδο της καπιταλιστικής χρεοκοπίας.

· Διαγραφή του χρέους, ούτε ένα ευρώ στους τραπεζίτες

· Όχι στις απολύσεις και τις περικοπές μισθών και συντάξεων

· Όχι στο κλείσιμο σχολείων, σχολών και Νοσοκομείων

· Κάτω το Μνημόνιο και η Κυβέρνηση

· Οργάνωση και πάλη για την εργατική εξουσία.

EΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ - Κ.Ο. Ιλίου