Το ΕΕΚ συμμετέχει και καλεί στο 9ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου, 26-27 Ιουνίου 2015, παραλία Βόλου
Ζούμε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, μια κρίσης που ενέκυψε
όχι βέβαια ως αποτέλεσμα κάποιου φυσικού φαινομένου, αλλά ως αποτέλεσμα κρίσης του
ίδιου του παγκόσμιου βάρβαρου κοινωνικού συστήματος, του καπιταλισμού. Η κρίση αυτή,
προϊόν υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων πλήττει, με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση, χώρες
σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη και δημιουργεί συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης
για εκατομμύρια ανθρώπους που βρίσκονται και σε περιοχές του υποτιθέμενου ανεπτυγμένου
κόσμου του δυτικού πολιτισμού. Με τη σειρά τους οι συνθήκες αυτές προσφέρουν το
εύφορο εκείνο έδαφος για να αναπτυχθούν εθνικιστικές και φασιστικές ιδέες και πρακτικές,
όπως δυστυχώς έχει ξαναγίνει με καταστροφικά για την παγκόσμια κοινότητα αποτελέσματα
και τον προηγούμενο αιώνα.
Στην Ευρώπη, στις διακηρύξεις για ειρήνη, δημοκρατία και συνύπαρξη
των λαών, αντιπαρατίθεται πλέον ξεκάθαρα η ωμή πραγματικότητα. Από τη μια μεριά
έχουμε τη διεξαγωγή πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος, στην Ουκρανία, καθώς και την ανοικτή
-από την μεριά της ΕΕ- υποστήριξη προς την κυβέρνηση του Κιέβου που, χωρίς προσχήματα,
συνεργάζεται με φασιστικά κόμματα και οργανώσεις.
Από την άλλη, έχουμε την ενίσχυση
της Frontex, της ευρωπαϊκής ναυτικής δύναμης αποτροπής, ως συνειδητή πολιτική επιλογή
για στρατιωτικού τύπου αντιμετώπιση των μεγάλων προσφυγικών και μεταναστευτικών
ροών που, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή, προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη
κυνηγημένοι από ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τυραννικά καθεστώτα, οικονομική εκμετάλλευση,
από αίτια που η ίδια η Δύση δημιουργεί στις χώρες καταγωγής τους. Ως τραγικό αποτέλεσμα
όλων αυτών, έχουμε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές να χάνονται στα νερά της Μεσογείου,
με την υποκριτική θλίψη των ευρωπαϊκών αρχών να μας εξοργίζει, χιλιάδες άλλους ανθρώπους
να μένουν φυλακισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όχι για κάτι που έκαναν, αλλά
γιατί έτσι γεννήθηκαν, και επιπλέον, έχουμε δυστυχώς ως παράπλευρη επίδραση –σε
συνδυασμό με την οικονομική εξαθλίωση- την κατακόρυφη αύξηση του ρατσισμού και της
ξενοφοβίας στην γηραιά ήπειρο.
Τα τελευταία χρόνια, στα πλαίσια της υλοποίησης της Ευρώπης-Φρούριο,
πραγματοποιήθηκαν και στη χώρα μας εκείνες οι ενέργειες που συμπλήρωσαν το μνημονιακό
μωσαϊκό τσακίσματος των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών. Παρακολουθήσαμε την
ανέγερση του φράχτη στον Έβρο, τη δημιουργία όλο και περισσότερων στρατοπέδων συγκέντρωσης
για να «φιλοξενηθούν», όπως και στα ασφυκτικά γεμάτα κελιά των αστυνομικών τμημάτων,
χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Κι δυστυχώς ακόμα και τώρα, στον καιρό της νέας
κυβέρνησης, στον καιρό που ελπίδες και προσδοκίες δημιουργήθηκαν σε πολλούς και
πολλές και τα πρόσφατα νομοθετήματα για τις φυλακές, την ιθαγένεια και το σύμφωνο
συμβίωσης έστειλαν ένα μήνυμα αισιοδοξίας, δυστυχώς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης παραμένουν
σε λειτουργία, οι επιχειρήσεις-σκούπα στο κέντρο της Αθήνας καλά κρατούν, η αστυνομία
στις μέρες του υπουργού Γ. Πανούση -ο οποίος δηλώνει θαυμασμό για το έργο του προκατόχου
του και απολαμβάνει τη στήριξη της κυβέρνησης- εξακολουθεί να καταστέλλει, όπου
και όποτε μπορεί, όπως έκανε στις Σκουριές, στα ΕΛΠΕ, στη ΔΕΥΑΜΒ.
Και μαζί με όλα αυτά, σε μια συγκυρία βαθύτατα πληγωμένη μνημονιακά,
ξεκίνησε η δίκη της Χρυσής Αυγής, η οποία οφείλει μεν να λήξει με καταδικαστική
απόφαση για την εγκληματική αυτή οργάνωση που έχει θέσει στο δολοφονικό της στόχαστρο
αντιφασίστες, μετανάστες, εργάτες, ομοφυλόφιλους. Δεν φτάνει όμως αυτό, αντίθετα
θα αποτελέσει επικίνδυνη αυταπάτη για την κοινωνία αν θεωρήσει ότι μια καταδίκη
αρκεί για να αντιμετωπιστεί οριστικά η φασιστική απειλή. Παράλληλα, την ίδια αυτή
δύσκολη χρονική περίοδο, οι όποιες ελλιπείς κοινωνικές υποδομές του ελληνικού κράτους
έχουν σχεδόν ολοκληρωτικά καταρρεύσει, παρασύροντας μαζί τους κέντρα απεξάρτησης
εξαρτημένων, δομές στήριξης ατόμων με αναπηρία, δομές επανένταξης πρώην φυλακισμένων,
κέντρα στήριξης Ρομά. Στην ελληνική κοινωνία του σήμερα παραμένει δύσκολο να μην
αντιμετωπίζεσαι με προκατάληψη αν έχεις αναπηρία, αν έχεις κάνει φυλακή, αν είσαι
Ρομά, αν δεν είσαι ετεροφυλόφιλος. Μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, αν και
βρίσκονται τόσο κοντά στο να αποτελούν και τα ίδια πληθυσμό εξαίρεσης, δυστυχώς
παραμένουν βαθύτατα ρατσιστικά.
Για μας είναι απόλυτα καθαρό ότι ρατσισμός, φασισμός και εθνικισμός
αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Ο αγώνας μας για την προάσπιση των δικαιωμάτων
των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων δεν εκπορεύεται από μια ανθρωπιστική και μόνο οπτική,
αλλά πρώτα και κύρια από μια απαραίτητη συμπληρωματική οπτική, αυτήν της προοπτικής
για κοινωνική χειραφέτηση, για μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους,
χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους, χωρίς ντόπιους και ξένους.
Οι αγώνες μας
για άμεσο κλείσιμο των κέντρων κράτησης, για παροχή ιθαγένειας σε όλα τα παιδιά
που γεννιούνται στη χώρα, για χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων σε όλους τους μετανάστες
ώστε να μπορέσουν να μεταβούν στις χώρες προτίμησής τους, δεν μπορούν παρά να συνοδεύονται
από αποφασιστικούς αγώνες για κατάργηση των μνημονίων και ανάσχεση της κοινωνικής
εξαθλίωσης στη χώρα, από μαχητικούς αντιφασιστικούς αγώνες για το τσάκισμα του φασισμού,
από μαζικούς κινηματικούς αγώνες για να μην βρει χώρο για ρίζωμα στην κοινωνία ο
φυλετικός και ο κοινωνικός ρατσισμός.
