ΕΝΝΙΑ
ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Εννιά
χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη
του 2008, o
“δείκτης”
της ιστορίας στρέφεται περισσότερο απ'
ό,τι τότε στην ίδια ώρα : Την ώρα εξέγερσης.
Ο
Δεκέμβρης του 2008 ήταν μόνο η προειδοποιητική
βολή της νεολαίας και του λαού απέναντι
στα δεινά που φαίνονταν τότε ότι έρχονται.
Εννιά
χρόνια μετά, τα δεινά της καπιταλιστικής
χρεοκοπίας και των βάρβαρων όσο και
αποτυχημένων Μνημονίων έχουν πέσει
πάνω στα κεφάλια μας, με τη νεολαία να
έχει πληγεί περισσότερο από κάθε άλλον.
Είναι η γενιά που δεν της επιτρέπουν να
σπουδάσει αναστέλλοντας την διανομή
πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, κλείνοντας
τμήματα μέσω συγχωνεύσεων. Είναι η γενιά
των 300 ευρώ, της μαύρης-ελαστικής
απασχόλησης, των 240.000 άνεργων πτυχιούχων.
Έχουν πετάξει τους νέους ανθρώπους στο
περιθώριο και τώρα προσπαθούν να τους
πείσουν, όπως και όλο το λαό ότι η “έξοδος”
από τα Μνημόνια τον Αύγουστο του 2018, θα
αποτελέσει την επιστροφή στην
“κανονικότητα”.
Για
ποια “κανονικότητα”
μας μιλάνε όταν το δημόσιο χρέος προς
ξένους πιστωτές μαζί με το ιδιωτικό
χρέος προς τράπεζες, εφορίες, ταμεία
είναι μεγαλύτερο από την προ Μνημονίων
εποχή; Για ποια μείωση της ανεργίας
καυχιούνται όταν αυτή οφείλεται στην
αύξηση της μερικής απασχόλησης; Για
ποιο success
story
όταν μπροστά μας έχουμε άγριες περικοπές
σε συντάξεις το 2019 και μείωση του
αφορολόγητου το 2020;