H απεργία της 20/2, προκηρυγμένη από
τους γραφειοκράτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με τα συνήθη χαρακτηριστικά μιας
24ωρης τουφεκιάς, έχει μια πολιτική σημασία που ξεπερνά τις εκτονωτικές
προθέσεις τους. Κι αυτό γιατί ανάμεσα στα ταξικά στρατόπεδα, δεν
υπάρχουν πια περιθώρια εκτόνωσης, γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια
συμβιβασμών από καμία πλευρά.
Η κυβέρνηση με τη «θηλιά» της
αναγκαιότητας εφαρμογής του Μνημονίου 3 περασμένη στο «λαιμό» της,
επιχειρεί να βάλει στη θέση της στην αγχόνη την εργατική τάξη. Κόβοντας
μισθούς, κάνοντας μαζικές απολύσεις, τσακίζοντας τα λαϊκά στρώματα με
δυσβάσταχτα φορολογικά μέτρα από τα οποία δεν έχουμε δει παρά ελάχιστα.
Όλοι οι αγώνες της περιόδου, ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
που παίρνουν σε κάθε κλάδο, έχουν ως κοινή συνισταμένη την ανάγκη των
εργαζομένων να ανακόψουν την ολοκληρωτική καταστροφή που προωθείται από
τους καπιταλιστές. Και μάλιστα, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση του
χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους ούτε μισό ψίχουλο δεν μπορεί να δώσει,
σε μια στιγμή που δεν έχει περιθώρια για να κάνει ούτε μισό βήμα
λιγότερο από αυτή τη καταστροφή! Η «ζωή» της περνάει μέσα από το
«θάνατο» μας!
Γι’ αυτό και
αντιμετώπισε και θα
αντιμετωπίσει κάθε εργατικό αγώνα από εδώ και μπρος μόνο με τη βία και
τη γυμνή καταστολή, παίρνοντας ακραία μέτρα που υπονομεύουν την ίδια τη
σάπια δημοκρατία τους. Κατέστειλε με αυταρχισμό την απεργία στο ΜΕΤΡΟ,
στην ΕΘΕΛ, στους ναυτεργάτες. Η επιστράτευση όμως είναι το τελευταίο της
χαρτί. Μετά από αυτό τι; Πως θα αντιμετωπίσει την μανιασμένη πάλη των
καταπιεσμένων, που γεννιέται με κάθε ανάσα που παίρνουν οι
καταστρεφόμενοι εργάτες αυτής της χώρας; Πως θα τρομοκρατήσει τους
εργάτες που βλέπουν τα φύλλα πορείας σαν κουρελόχαρτα για προσάναμμα; Πως
θα εμποδίσει τους ήδη επιστρατευμένους εργάτες να κατέβουν στο δρόμο
στις 20/2 μαζί με την τάξη τους, ακυρώνοντας στη πράξη την πολιτική
επιστράτευση;
Γι’ αυτό και η μάχη της 20/2 είναι μια
μάχη πολιτική. Γιατί κανένα εργατικό αίτημα σε κανένα κλάδο δεν μπορεί
να βρει τη δικαίωση του, αν δεν συγκρουστεί με την επίπλαστη νομιμότητα
τους, αν δεν ανατρέψει μια και καλή τη κυβέρνηση της φτώχειας, της βίας,
της καταστολής!
Γι’ αυτό το ύψιστο καθήκον είναι
απαραίτητος όρος η ενοποίηση των αγώνων, των απεργιών, των αντιστάσεων
του λαού. Οι μοναχικοί αγώνες όσο ηρωικοί κι αν είναι δεν έχουν πλέον
νικηφόρα προοπτική. Μόνος του ο καθένας δεν θα πετύχουμε τίποτα, θα
πιούμε το πικρό ποτήρι της εξαθλίωσης μας μέχρι το τέλος. Όλοι μαζί η
εργατική τάξη όμως, ντόπιοι και μετανάστες, εργαζόμενοι και άνεργοι,
μπορούμε τα πάντα! Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για την οργάνωση της
Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας για την ανατροπή των τυράννων, με
την προοπτική την εξουσία των εργατών, ο μόνος όρος για να βάλουμε
φραγμό στην καταστροφή! Χρειαζόμαστε νέα όργανα κάθε μορφής για να
οργανώσουμε τη νίκη μας. Σωματεία, επιτροπές, κέντρα αγώνα, σε κάθε
χώρο, σε κάθε γειτονιά. Να δώσουμε έκφραση στην οργή του λαού, να
δώσουμε μέθοδο, οργάνωση και τρόπο για την επαναστατική ανατροπή της
καπιταλιστικής σαπίλας που μας απειλεί.
Αυτό που κάθε εργάτης σε ένα εργοστάσιο
που κλείνει, κάθε εργαζόμενος που απολύεται, κάθε άνεργος που βλέπει να
του αφαιρούν και τα τελευταία αποκούμπια για την επιβίωση του, βιώνει
σαν ήττα, δεν είναι επινίκιες πράξεις των εκμεταλλευτών μας. Είναι τα
σημάδια του τέλους τους, είναι στιγμές στη διαδικασία της καταστροφής
τους. Είναι πιο αδύναμοι από ποτέ, γι’ αυτό έχουμε κάθε δύναμη να τους
τσακίσουμε, εμείς, οι παραγωγοί του πλούτου και πρωταγωνιστές της ζωής!
Ούτε μια μέρα ακόμα να μην αφήσουμε να περάσει ανεκμετάλλευτη, ας τους χτυπήσουμε άμεσα. Όλοι στην γενική απεργία της 20ης του Φλεβάρη! Να παλέψουμε για τη μετατροπή της σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας! Εμπρός λαέ!
|
