από τον "Ιό του Σαββάτου"
«Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη» είναι ένα από τα παλαιότερα και σοφότερα συνθήματα των εργατικών, αριστερών, εθνικοαπελευθερωτικών και δημοκρατικών κινημάτων σε όλη την υφήλιο.
Γιατί, πράγματι, πώς να υπάρξει η πολυπόθητη ειρήνη (κοινωνική, εθνοτική, διακρατική και παγκόσμια) όσο οι θεσμοί της δικαιοσύνης είναι μεροληπτικοί ή συστηματικά απόντες; Αλλά ακόμα και όταν τυπικά επιλαμβάνονται, το «δίκαιο έργο»τους ουσιαστικά χάνεται στα τούνελ της εσκεμμένης κωλυσιεργίας, της διαφθοράς και των πολιτικών σκοπιμοτήτων -που έχουν τη «φυσική» τάση να χειραγωγούν τους δικαστικούς θεσμούς- ώστε στο τέλος όλο για δικαιοσύνη να μιλάμε και δικαιοσύνη να μην βλέπουμε. Η περίπτωση της δολοφονικής επίθεσης που δέχτηκε μια ειρηνική διαδηλώτρια, μπροστά στα μάτια εκατοντάδων ανθρώπων και πολλών φωτογραφικών και τηλεοπτικών φακών, από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής πριν από περίπου πέντε μήνες είναι ένα θλιβερό ελληνικό παράδειγμα για το πώς ακόμα και ένα τόσο σημαντικό γεγονός, με πολιτική σημασία για την «ποιότητα» της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, μπορεί να ...εξατμίζεται.
Από τις προβλεπόμενες διαδικασίες απόδοσης δικαιοσύνης καμιά δεν έχει προχωρήσει. Οι δηλώσεις (7/12/2009) του κυβερνητικού εκπροσώπου Γ. Πεταλωτή ότι ήταν «τροχαίο ατύχημα» και «το θέμα έχει λήξει», αφού ο αστυνόμος Ποιμενίδης «ζήτησε συγγνώμη», έδωσαν τη γραμμή ατιμωρησίας: τα παλικάρια των «αντιτρομοκρατικών» δυνάμεων του καθεστώτος όταν διατάσσονται να επιτεθούν κατά του «εσωτερικού εχθρού» είναι ελεύθερα να κουρελιάζουν το Σύνταγμα και τους νόμους. Ετσι μπορεί να εξηγηθεί ότι η μόνη «έρευνα» που για τα μάτια του κόσμου ξεκίνησε ήταν της Τροχαίας. Λες και ο «Δελτάς» πέρασε με «κόκκινο» και δεν σεβάστηκε τη διάβαση!
Την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009, γύρω στις 15.00, στην πλατεία Συντάγματος και ενώ εξελισσόταν η μεγάλη διαδήλωση στη μνήμη του 16χρόνου Αλ. Γρηγορόπουλου, ένας σχηματισμός 20 περίπου μοτοσικλετών της ομάδας «πάταξης ταραξιών» ΔΕΛΤΑ πήρε εντολή μέσω ασυρμάτου να διαλύσει τους πάντες. «Επίθεση», ήταν η εντολή των ανωτέρων τους, όπως έχει καταγραφεί στα μαγνητοφωνημένα αρχεία της ΓΑΔΑ (βλ. Μανώλης Σταυρακάκης, «Κόσμος του Επενδυτή», 19/12/09), προς το σύνολο των πεζών και μηχανοκίνητων πάνοπλων δυνάμεων που καραδοκούσαν στην οδό Καραγιώργη Σερβίας και στη γύρω περιοχή. Αστραπιαία, μια μοτοσικλέτα που οδηγούσε ο 30χρόνος Θεμιστοκλής Ποιμενίδης -και επέβαινε «άγνωστος» συνάδελφός του- κάλυψε τη μικρή απόσταση που τον χώριζε από το πλησιέστερο τμήμα της πορείας (το μπλοκ των διαδηλωτών με τα πανό και τις σημαίες του Εργατικού Επαναστατικού κόμματος), έπεσε με ταχύτητα πάνω στην 61χρόνη μαθηματικό Αγγελική Κουτσουμπού και παραλίγο να τη σκοτώσει.
Το θύμα μεταφέρθηκε ύστερα από μισή ώρα, σε κατάσταση αναισθησίας στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, το οποίο οι αστυνομικές δυνάμεις δεν θέλησαν να ειδοποιήσουν και -απ' ό,τι φαίνεται- το εμπόδιζαν να φτάσει στο σημείο. Η κ. Κουτσουμπού, στέλεχος του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ), αγωνίστρια από τα φοιτητικά της χρόνια, κρατούμενη και βασανισμένη της δικτατορίας μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, νοσηλεύτηκε σε κρίσιμη κατάσταση: βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση (υποσκληρίδιο αιμάτωμα του εγκεφάλου, υπαρραχνοειδή αιμορραγία, θλάση εγκεφάλου αριστερά και ρωγμώδες κάταγμα λιθοειδούς, με απώλεια ακοής από το αριστερό αυτί). Επίσης η μοτοσικλέτα τής τσάκισε τον ώμο προκαλώντας συντριπτικό κάταγμα αριστερής κλείδας και κατάγματα 4 εμπρόσθιων πλευρών. Επειτα από έντεκα μέρες βγήκε από το νοσοκομείο, με σοβαρά ωστόσο προβλήματα έως και σήμερα: απώλεια ακοής, ιλίγγους, αστάθεια και έντονους μετατραυματικούς πόνους.
Ας δούμε πώς περιγράφει τα γεγονότα η ίδια η κ. Κουτσουμπού στη μήνυσή της, που εσκεμμένα αναπαύεται σε κάποια αστυνομοεισαγγελικά συρτάρια από τον περασμένο Γενάρη: «Φτάνοντας στην πλατεία Συντάγματος έγινε αμέσως αντιληπτή από εμάς η έντονη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων, οπότε οι ομάδες περιφρούρησης του ΕΕΚ σχημάτισαν κλοιό προστασίας του δικού μας μπλοκ. Στις 15.05 και ενώ το πρώτο πανό του ΕΕΚ βρισκόταν ήδη στα μισά του δρόμου μπροστά από την πλατεία Συντάγματος και πολύ κοντά στο πεζοδρόμιο της πλατείας (απέναντι περίπου από την οδό Ερμού), είδαμε να σημειώνονται μικρής έντασης συγκρούσεις νεαρών με αστυνομικές δυνάμεις, στη συμβολή των οδών Οθωνος, Φιλελλήνων και Μητροπόλεως. Ηταν ακριβώς τότε που οι αστυνομικοί της νεοσύστατης Ομάδας ΔΕΛΤΑ προερχόμενοι από την οδό Φιλελλήνων και κινούμενοι με τις μοτοσικλέτες τους με μεγάλη ταχύτητα επιτέθηκαν σε νεαρά άτομα που βρίσκονταν στο παραπάνω σημείο. Εκπληκτοι είδαμε έναν από τους αστυνομικούς αυτούς να χτυπάει με τη μηχανή του νεαρό διαδηλωτή εκτινάσσοντάς τον στον αέρα και ρίχνοντάς τον στο οδόστρωμα προς την πλευρά της οδού Οθωνος. Ανάμεσα σε αυτή την εστία έντασης και στο μπροστινό τμήμα του μπλοκ του ΕΕΚ υπήρχε διακριτή απόσταση τουλάχιστον 50 μέτρων. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, τα επεισόδια αυτά έληξαν και οι διαδηλωτές στο σημείο εκείνο διαλύθηκαν μετά από χρήση από τις αστυνομικές δυνάμεις χειροβομβίδων κρότου-λάμψης. Ομως, ταυτόχρονα σχεδόν, άλλοι αστυνομικοί της Ομάδας ΔΕΛΤΑ, τουλάχιστον 15 - 20, ξεκινώντας από την Καραγιώργη Σερβίας ξεχύθηκαν με τις μοτοσικλέτες τους στο δρόμο της πλατείας Συντάγματος και άρχισαν νε τρέχουν με ξέφρενη ταχύτητα προς διάφορες κατευθύνσεις κάνοντας επικίνδυνους ελιγμούς, ακόμη και "σούζες" και τελικά κάποιοι από αυτούς, ανάμεσά τους και ο α' μηνυόμενος (σ.σ. Ποιμενίδης) με συνεπιβάτη τον β' (σ.σ. "άγνωστο") μηνυόμενο, εντελώς απρόκλητα και αναίτια επιτέθηκαν κατά του ΕΕΚ πέφτοντας με ορμή πάνω στις γραμμές των διαδηλωτών του (...) Ξαφνικά και απροσδόκητα, χωρίς να προλάβω να αντιδράσω, σε κλάσματα δευτερολέπτου, η μοτοσικλέτα εφόρμησε κατά πάνω μου, με χτύπησε με σφοδρότητα στην πρόσθια αριστερή πλευρά του σώματός μου και πετώντας με στο έδαφος πέρασε στη συνέχεια πάνω από τμήμα του αριστερού μέρους του σώματός μου και του κεφαλιού μου. Εχασα τις αισθήσεις μου (...) Ο β' μηνυόμενος που επέβαινε ως συνεπιβάτης στη μοτοσικλέτα που οδηγούσε ο α' μηνυόμενος, άρχισε να χτυπά με το κλομπ του όσους συντρόφους μου έτρεξαν σε κατάσταση σοκ δίπλα μου να μου προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες αλλά -σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες- και εμένα την ίδια που ήδη βρισκόμουν χωρίς αισθήσεις και βαριά τραυματισμένη. Αλλά και άλλοι αστυνομικοί της Ομάδας ΔΕΛΤΑ καθώς και αστυνομικοί που κινούνταν πεζοί, επιτέθηκαν επίσης κατά των διαδηλωτών του ΕΕΚ. Από την επίθεση αυτή τραυματίστηκε στο κεφάλι, στο χέρι και στο στήθος ο γιατρός Δημήτρης Γεωργίου, ο οποίος ενώ έσκυψε να μου παράσχει τις πρώτες βοήθειες φωνάζοντας "έχουμε πολυτραυματία, φωνάξτε το ΕΚΑΒ, είμαι γιατρός", δέχτηκε από τους επιτιθέμενους αστυνομικούς βίαια χτυπήματα».
Το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» του κ. Χρυσοχοΐδη εκείνη τη μέρα δούλεψε στα κεφάλια και άλλων ειρηνικών διαδηλωτών του ΕΕΚ, συντρόφων της κ. Κουτσουμπού. Οχι μόνο πήγαν κι εκείνοι στα νοσοκομεία, αλλά και ορισμένοι βρέθηκαν τυλιγμένοι σε μια κόλλα χαρτί με ό,τι κατηγορία βάλει ο νους του κάθε οργάνου: «οπλοφορία -οπλοχρησία», «απόπειρα βαριάς σωματικής βλάβης», «φθορά οχημάτων της ΕΛ.ΑΣ», «διατάραξη κοινής ειρήνης», «βιαιοπραγίες», «απόπειρα ελευθέρωσης κρατουμένου», «σύσταση συμμορίας», «εξύβριση» κ.ο.κ. Ηδη, ο κ. Θάνος Ζαμπέτης, οικοδόμος, καταδικάστηκε στις 4/3 σε 7μήνη (εφέσιμη) φυλάκιση με τις κατηγορίες της «απόπειρας επικίνδυνης σωματικής βλάβης κατά αστυνομικού» και της «εξύβρισης».
Στην ουσία ο κ. Ζαμπέτης συνελήφθη και χτυπήθηκε βάρβαρα από δεκάδες αστυνομικούς γιατί ήταν ένας από τους διαδηλωτές που εμπόδισαν τους παρ' ολίγον δολοφόνους της κ. Κουτσουμπού να διαφύγουν και να πάρουν τις μοτοσικλέτες που χρησιμοποίησαν ως δολοφονικό όπλο κατά το πρότυπο του Γκοτζαμάνη. Οι πολιτικές και κατασταλτικές αρχές όχι μόνο προχωρούν ταχύτατα τις κατασκευασμένες δίκες των θυμάτων τους, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, αλλά, παρ' όλο που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι συνελήφθησαν την ίδια στιγμή στον ίδιο χώρο και με «καρμπόν» κατηγορίες στο ίδιο διαβιβαστικό της Ασφάλειας, φροντίζουν να τους δικάζουν χωριστά για να μη φαίνεται ότι έγινε επίθεση εναντίον οργανωμένου μπλοκ μιας μεγάλης διαδήλωσης.
Ο εικονικός κατακερματισμός μιας πολιτικής οργάνωσης σε μεμονωμένους «ταραξίες» συνιστά προφανώς προϋπόθεση για την αναπαραγωγή της «τάξεως» και της «ηθικής» της κρατικής εξουσίας. Οσο για τις οφθαλμοφανείς «υπερβάσεις εξουσίας», όπως στην περίπτωση του τραυματισμού της Αγγελικής Κουτσουμπού, προφανώς αρκούν οι «συγγνώμες» των δραστών και οι «δυσλειτουργίες» μιας «δυσκίνητης» και θεότυφλης Δικαιοσύνης.
