Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Κειμενο παρεμβασης της πρωτοβουλιας για Ανεξαρτητο Κεντρο Αγωνα Εργατων

Το παρακατω κειμενο μοιραστηκε στην πυλη της χαλυβουργιας Βολου, προπαγανδιζοντας την πορεια του Σαββατου 28.1.


Ποιος θα πει την αλήθεια στους εργάτες;

Εργάτες της χαλυβουργίας,
Τα ταξικά σας αδέλφια στον Ασπρόπυργο συμπληρώνουν 90 ημέρες ανυποχώρητου αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά και την επιβίωση. Η απόφασή σας να δεχτείτε τους όρους του εργοδότη στο δίλημμα «500€ για 4 μήνες ή απολύσεις» δεν είναι μια νίκη αλλά μια παράταση ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Η χρεοκοπία του καπιταλισμού είναι δεδομένη. Οι συνάδελφοί σας στον Ασπρόπυργο δεν αποδέχτηκαν τους όρους της εργοδοσίας και κατέβηκαν σε απεργία διαρκείας εξαιτίας των απολύσεων, μέσα σε συνθήκες μαζικής ανεργίας, ύφεσης, φοροληστείας και χρεοκοπίας. Το ταξικό σας και όχι το κομματικό σας καθήκον ήταν και είναι να απεργήσετε κι εσείς μαζί τους.
Η απόφαση του ΔΣ του σωματείου σας να μην συμμετάσχει στην απεργία στις 17/1 που κήρυξαν εργατικά κέντρα στην Αθήνα (και όχι το ΠΑΜΕ) και η απόφαση της πλειοψηφίας του Εργατικού Κέντρο Βόλου να μην κηρύξει απεργία την ίδια μέρα σε ένδειξη αλληλεγγύης στους απεργούς του Ασπρόπυργου με τη λογική «έχουμε τα δικά μας προβλήματα στη περιοχή», είναι μια ανοικτή υπονόμευση για την κινητοποίηση των εργατών ενάντια στην καταστροφή που επιβάλλει όχι μόνο ο Μάνεσης αλλά οι καπιταλιστές ενάντια σε ολόκληρη την εργατική τάξη. Δεν πρόκειται για κάποιο «λάθος», είναι μια ανοικτή ταξική προδοσία.
Η ευθύνη που έχει αναληφθεί από το ΔΣ του σωματείου σας για να απαντηθεί η λαθεμένη τακτική του ΠΑΜΕ έχει τραγικά αποτελέσματα: Στο «πλευρό» σας στάθηκαν οι ανεκδιήγητοι βουλευτές (Νάκος, Καρτάλης, Μακρή) που δεν «ήξεραν» τι ψήφιζαν με τα μνημόνια κι ο απλός άνθρωπος τους φτύνει, η κόρη του δράκουλα Μητσοτάκη (Ντόρα Μπακογιάννη), ο ΣΕΒ Θεσσαλίας δηλ. οι υπεύθυνοι της λεηλασίας του εργατικού εισοδήματος και της καταπίεσης των εργατών, οι ΜΑΤΑΤΖΗΔΕΣ με το μανδύα του σωτήρα των εργατών και της διαφύλαξης της εργατικής δημοκρατίας, οι φασίστες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ που ευθύνονται για τα μαχαιρώματα αριστερών, μεταναστών και τα πογκρόμ εναντίον τους αλλά και τη διάλυση όλων των εργατικών οργανώσεων στο μαύρο παρελθόν τους, αλλά και μικροαστικά στρώματα (Ιδιοκτήτες φορτηγών) που καταστρέφονται επίσης από τη κρίση και σχεδόν τα 2/3 από αυτούς έχουν ήδη πτωχεύσει και που αντί να βλέπουν ως λύση τους εργάτες, «αγωνιούν» για την τύχη του Μάνεση . Το σωματείο σας που υποτίθεται δεν επιθυμεί οποιαδήποτε κομματική παρέμβαση και βγάζει σωρηδόν ανακοινώσεις, γιατί δεν τους κατήγγειλε για ανάμιξη στις υποθέσεις του;
Οι συνάδελφοί σας χαλυβουργοί, αν ηττηθούν, δεν θα οφείλεται στη δικιά τους ανυποχώρητη στάση που έχει βρει υποστήριξη και αλληλεγγύη σε όλη την Ελλάδα και είναι το ΟΧΙ που θα ήθελε να πει ο κάθε εργάτης στα αφεντικά του. Οι συνάδελφοί σας αν ηττηθούν δεν θα οφείλεται γιατί δεν διαπραγματεύτηκαν «έξυπνα» όπως εσείς αλλά γιατί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει αρνηθεί να τους στηρίξει. Αν οι χαλυβουργοί ηττηθούν θα οφείλεται στο γεγονός ότι οι εργάτες του Βόλου δεν μπήκαν στον αγώνα στο πλευρό τους. Και τότε θα έρθει και η δική σας ήττα. Η μόνη διασφάλισή σας είναι η ταξική και ενωτική συμπαράταξη με τους συναδέλφους σας εργάτες, το μαχόμενο εργατικό κίνημα και το πλατύ κίνημα αλληλεγγύης, έξω από κάθε λογική ιδιοκτησίας και περιχαράκωσης.
Καθώς η καπιταλιστική χρεοκοπία διαλύει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, χρεοκοπεί κράτη ολόκληρα με την πτώχευση των λαών. Κάθε βιομηχανία, μικρή ή μεγάλη, θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κρίσης εξαιτίας της έλλειψης ρευστότητας, τραπεζικών εγγυήσεων και δανεισμού. Η ύφεση θα τις βουλιάξει και οποιαδήποτε «θυσία» των εργατών θα οδηγήσει στο κλείσιμο των εργοστασίων και σε δραματική επιδείνωση των όρων ζωής.
Μόνο οι εργάτες έχουν τη δυνατότητα να κρατήσουν τα εργοστάσια ανοικτά, απεργώντας, καταλαμβάνοντάς τα και διώχνοντας μια για πάντα τους χρεοκοπημένους καπιταλιστές, το πολιτικό προσωπικό που έφαγε κι έκλεψε μαζί και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που διαρκώς υπονομεύει τους αγώνες των εργατών την εποχή της θανάσιμης αγωνίας του καπιταλισμού. Το ταξικό σας καθήκον είναι να επανεξετάσετε άμεσα την στάση σας, να απορρίψετε κάθε υποχώρηση και συμβιβασμό, να σταθείτε τώρα αλληλέγγυοι στο πλευρό των εργατών του Ασπρόπυργου και να απεργήσετε. Το προσωρινό μέτρο του 5ωρου, θα αποδειχτεί όχι τόσο προσωρινό, καθώς ο Μάνεσης θα σας εξηγήσει στο τέλος Φλεβάρη πόσο άσχημα είναι τα οικονομικά αποτελέσματα του 2011, πόσο έχει βαθύνει η ύφεση για να ζητήσει μια νέα 4μηνη διορία. Ότι δεν καταφέρει ο Μάνεσης, θα του το προσφέρει απλόχερα ο αρχιτραπεζίτης Παπαδήμ(ι)ος και η κυβέρνηση των ακροδεξιών βαστάζων τους με τα νομοθετικά τους τερατουργήματα.
Πρωτοβουλία για ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΓΑΤΩΝ  στη Μαγνησία
http://kentroagona-ergaton.blogspot.com/


Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Η μάχη του νερού είναι ο πόλεμός μας ενάντια στη χρεοκοπία του καπιταλισμού.


Το ΕΕΚ καταγγέλλει τον εκπρόσωπο της τρόικας και του ΔΝΤ, δήμαρχο Τυρνάβου Μαλάκο, ο οποίος αφού χαράτσωσε τους κατοίκους του δήμου με αυξήσεις της τάξης του 80% στους λογαριασμούς του νερού για να εκτελεστούν έργα στην περιοχή, κίνησε διώξεις εναντίον των νόμιμα διαμαρτυρόμενων κατοίκων που κατέλαβαν το δημαρχείο Τυρνάβου στις 19 Γενάρη.
Εντάλματα σύλληψης εκδόθηκαν εναντίον κατοίκων του Αμπελώνα που πλήττονται θανάσιμα από τις υπέρογκες αυξήσεις, με αποτέλεσμα τη σύλληψη ενός κατοίκου (Ευθύμιος Κοψαχείλης) μέσα σε σουπερ μάρκετ ενώ κρατούσε το παιδί του και ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος (παραπέμφθηκε σε δίκη στις 21 Μάρτη) μετά από δυναμική κινητοποίηση των κατοίκων.
Καθώς οι δήμοι καταρρέουν υπό το βάρος της καπιταλιστικής χρεοκοπίας, τη δραματική συρρίκνωση  των πόρων δημοσίων επενδύσεων, και τα τακτικά έσοδα να είναι με το σταγονόμετρο και να επαρκούν με το ζόρι για τη μισθοδοσία του προσωπικού, κάθε αναγκαίο έργο για την ευρύτεςρη περιοχή περνά μέσα από την υπερφορολόγηση του εργαζόμενου πληθυσμού.
Όπως και με τις συμβάσεις του 2007 με την εκχώρηση των δημοσίων δρόμων στα ιδιωτικά κοινοπρακτικά σχήματα των διοδίων για να γίνουν δήθεν έργα, τον Ιούνιο του 2011 αποδείχτηκε ότι τα κρατικά έσοδα από τα διόδια κατευθύνονται όχι στην κατασκευή ή συντήρηση δρόμων αλλά στην αποπληρωμή του καπιταλιστικού χρέους!  Ο φόρος αλληλεγγύης και το χαράτσι στη ΔΕΗ έχουν το ίδιο περιεχόμενο.
Οι κάτοικοι του δήμου Τυρνάβου δεν αγωνίζονται απλά για φθηνό νερό. Αγωνίζονται ενάντια στην καπιταλιστική χρεοκοπία που φορτώνει στις πλάτες του λαού η τρικολόρε κυβέρνηση του αρχιτραπεζίτη Παπαδήμ(ι)ου, η κυβέρνηση των τροϊκανών. Οι αγώνες των λαϊκών συνελεύσεων στον Αμπελώνα και σε όλη την Ελλάδα μπορεί να διεξάγονται για μεμονωμένα ζητήματα αλλά έχουν ένα κοινό περιεχόμενο: Τη κλοπή της ζωής και της ύπαρξης των εργατών, των εργαζομένων, των φτωχών αγροτών, των ανέργων και μιας νεολαίας χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον.
Καθώς η περίπτωση του δήμου Τυρνάβου με τον πράσινο δήμαρχο Μαλάκο, είναι ίσως η πρώτη περίπτωση κραυγαλέας περίπτωσης αναζήτησης πόρων μέσω της φοροληστείας στο νερό, είναι απαραίτητο να στηριχτούν οι αγώνες των τοπικών λαϊκών συνελεύσεων των κατοίκων, να διευρυνθούν ως προς το πολιτικό τους περιεχόμενο, να συνδεθούν με το μαχόμενο εργατικό κίνημα, να υπερασπίσουν τους άμεσους όρους διαβίωσης που η έλλειψή τους έχει οδηγήσει σε μια νέα κατηγορία ανθρώπων των «νέο-άστεγων» και να οδηγηθούν σε μια ανοιχτή ταξική σύγκρουση ενάντια στους καπιτα-ληστές καταστροφείς της ζωής μας.

Άμεση παύση οποιασδήποτε δίωξης εναντίων των αγωνιζόμενων κατοίκων.
Όλα τα κοινωνικά αγαθά είναι δωρεάν.
Άμεση διαγραφή του καπιταλιστικού χρέους.
Μείωση των ωρών εργασίας και μοίρασμα της δουλειάς σε όλους.
Φθηνά γεωργικά εφόδια, φθηνά αγροτικά προϊόντα χωρίς τους εμπόρους καπιταλιστές.
Εθνικοποίηση όλων των βιομηχανιών, επιχειρήσεων, τραπεζών, χωρίς καμιά αποζημίωση στα αφεντικά, κάτω από εργατικό έλεγχο.
Γενική πολιτική απεργία διαρκείας για την ανατροπή της τρικολόρε κυβέρνηση των αρχιτραπεζιτών και τροϊκανών.
Όλη η εξουσία στους εργάτες.

20/1/2012
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΕΕΚ Θεσσαλίας)
www.eek.gr

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Ανακοίνωση ΕΕΚ, ΚΟ Βοιωτίας και Φθιώτιδας για την ΛΑΡΚΟ


Σήμερα, αντί για αυξήσεις και προαγωγές που έταζαν μέχρι πριν από λίγο οι γραφειοκράτες, οι εργάτες είναι αντιμέτωποι με μειώσεις μισθών πάνω από 25%. Οι απολύσεις είναι απλώς το επόμενο βήμα που ακόμα προσπαθούν να κρύψουν.

Την ίδια τύχη θα έχουν και οι υποσχέσεις για βελτίωση θέσεων και προαγωγές !

Και έχουν παρ’ όλα αυτά το θράσος να λένε ότι ο θα δώσει αυξήσεις. Δηλαδή όχι μόνο να μειώσουν τους μισθούς τώρα αλλά και να δεχθούμε την πώληση της Λάρκο για να μας δώσει αυξήσεις ο νέος αγοραστής !

Τι άλλο θα πρέπει να ακούσουμε για να καταλάβουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε …

Καταρρέουν τα ψέματα και οι αυταπάτες από την αποκάλυψη των μύθων που έσπερνε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στην Λάρκο.

Έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς σήμερα την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στην ΛΑΡΚΟ.

Αυταπάτες που καλλιέργησε συστηματικά το Δ.Σ. του σωματείου της ΛΑΡΚΟ, κόντρα στις προειδοποιήσεις τις δικές μας, αλλά και της ίδιας της ζοφερής πραγματικότητας που η καπιταλιστική κρίση καθημερινά διαμόρφωνε.

Είναι λοιπόν απαραίτητο πριν απ’ όλα να ξαναχτίσουμε την χαμένη μέσα στα ψέματα και τις υποσχέσεις, ενότητα πρώτα από όλα ανάμεσα σε μόνιμους και εργολαβικούς εργάτες, καθώς και κάθε άλλης μορφής εργατών, να βρεθούν τα πεδία που θα στεριώσουν αυτές τις συμμαχίες και να δώσουν κοινούς αγώνες.

Η ενοποίηση σε ένα εργοστασιακό σωματείο που θα προστατεύει τους εργάτες με βάση το , ανεξάρτητα της εργασιακής σχέσης με την οποία παρέχει την εργασία του στην επιχείρηση.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε μάθει για τα καλά ότι οι κυβερνήσεις της χρεοκοπίας μέσω και των γραφειοκρατών συνδικαλιστών που τους υπηρετούν, είναι ικανοί να υπόσχονται τα πάντα στους εργάτες, μέχρι την ώρα που η αλήθεια τινάζει τα ψέμα στον αέρα.

Το των τραπεζιτών και του ΔΝΤ που κράταγε ο Γιωργάκης, λέγοντας να μην ανησυχούμε, , σήμερα το κρατά ο τραπεζικός υπάλληλος Παπαδήμος με όλη την κουστωδία της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης.

Όμως αυτή η κυβέρνηση με τις παλιές συνδικαλιστικές ηγεσίες, δουλεύουν χέρι-χέρι. Είναι συνδεμένοι με όσους χρεοκόπησαν τη χώρα στέλνοντας στην ανεργία 1.000.000 εργαζόμενους, προώθησαν με τους , τις ελαστικές σχέσεις εργασίας σε άλλο 1.000.000, εξαφανίζοντας τα εργατικά δικαιώματα με την υπογραφή του μνημονίου. Παίρνοντας μέτρα πάντα για να εμποδίσουν τάχατες την πτώχευση για να πτωχεύουν τελικά εμάς. Ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σήμερα σε αυτούς τους συνδικαλιστές;
Η δέσμευση των αστικών κυβερνήσεων προς τους διεθνείς τραπεζίτες για ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων προς άγρα μερικών δις για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των διεθνών τοκογλύφων είναι αμετάκλητη (ή πουλιόμαστε ή χανόμαστε, για να τροποποιήσουμε το δίλημμα των πράσινων υπουργών). Και η διεθνής εμπειρία από το παρελθόν αλλά και από τα πρόσφατα γεγονότα επιβεβαιώνουν, ότι όχι μόνο δεν τους καίγεται καρφί για την τύχη των εργατών, αλλά δουλεύουν εντατικά προς τη κατεύθυνση να επαναφέρουν τις εργασιακές σχέσεις, στο επίπεδο των εργασιακών δικαιωμάτων των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Με αρωγούς στην προσπάθεια αυτή, συνδικαλιστικές ηγεσίες που ανδρώθηκαν στα πολιτικά γραφεία των αστικών κομμάτων, δίνοντας και παίρνοντας προσωπικά ανταλλάγματα, μοιράζοντας τα ατέλειωτα θα, της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Συνάδελφοι εργάτες και εργάτριες της ΛΑΡΚΟ, ο αγώνας απέναντι σε αυτή την λαίλαπα που απειλεί τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας περνάει μέσα από την ανατροπή και απομόνωση των γραφειοκρατικών εκφυλισμένων ηγεσιών, με την δημιουργία στην θέση τους ενός δικτύου ανεξάρτητων ταξικών κέντρων αγώνα ξεπερνώντας τις ηγεσίες που απεργάζονται ήττες μέσα από τους αθέατους μηχανισμούς στην ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Η τακτική των 24ωρων αποσπασματικών απεργιών εκτόνωσης που με ευθύνη των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ καθοδήγησαν το κίνημα όλη την προηγούμενη περίοδο, προδίνει την τάξη εξαντλώντας αναποτελεσματικά την αγωνιστικότητα του. Η κλιμάκωση και ο συντονισμός της πάλης, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σκοντάφτει στην άρνηση της γραφειοκρατίας να υπηρετήσει στοιχειωδώς το συμφέρων της εργατικής τάξης.

Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργούν σαν τοπικό παράρτημα αυτής της ηγεσίας οι συνδικαλιστές στο τοπικό σωματείο. Και μάλιστα χωρίς καμία ντροπή μετά την ενημέρωση από την διοίκηση της εταιρίας για της περικοπές, αυτοί διαβεβαιώνουν τους εργάτες πως δεν χρειάζεται να ανησυχούν γιατί ο ιδιώτης που θα αγοράσει το εργοστάσιο θα τους δώσει και αυξήσεις για να καλύψουν τις μειώσεις που θέλουν τώρα να περάσουν !

Είναι ανάγκη λοιπόν να ξαναχτίσουμε την ενότητα μεταξύ μας αλλά αυτή την φορά στην βάση των ταξικών συμφερόντων μας απέναντι στην εργοδοσία και την συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Και ενώ αυτή η ενότητα θα υλοποιείτε, ταυτόχρονα χωρίς άλλο χάσιμο χρόνου πρέπει να βγούμε αγωνιστικά στο πλευρό των συναδέλφων μας μεταλλουργών της χαλυβουργίας, που εδώ και τρις μήνες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης, προσπαθώντας να φέρουμε δίπλα μας στο μετερίζι του αγώνα, όλους τους εργαζόμενους της μεταλλουργίας, καθώς και όλων των άλλων κλάδων μαζί με τους άνεργους, σε μια πανεργατική γενική απεργία διάρκειας για την ανατροπή και αυτής της κυβέρνησης, καθώς και όποιας άλλης συνεχίσει να παίρνει μέτρα ενάντια στην τάξη μας.

Έτσι μόνο μέσα από την ενεργή αγωνιστική δράση, και την εμπειρία που θα αποκομίσουμε, στην προσπάθεια να υπερασπιστούμε σαν τάξη ενιαία την ζωή μας, θα σταθούμε ικανοί και με αξιοπρέπεια να διεκδικήσουμε μια ανθρώπινη ζωή σε μια ανθρώπινη ελεύθερη και αταξική κοινωνία που είναι το μεγάλο ζητούμενο της εποχής.

Τέρμα στα παζάρια των γραφειοκρατών. Ο αγώνας στα χέρια των εργατών.

Διαγραφή του χρέους

Εθνικοποίηση όλων των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων, και των τραπεζών, κάτω από εργατικό έλεγχο.

Μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μείωση μισθών και μοίρασμα της δουλειάς σε όλους.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Απολυμένοι, χρεοκοπημένοι, δολοφονημένοι ή εργαζόμενοι και ελεύθεροι;

Απολυμένοι, χρεοκοπημένοι, δολοφονημένοι
ή εργαζόμενοι και ελεύθεροι;

ΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ.

Το ΕΕΚ καταγγέλλει την διοίκηση της εταιρείας ΚΟΝΤΙ, θυγατρική της πολυεθνικής ArcelorΜittal, που ευθύνεται για την εκτράχυνση των συνθηκών στην περιφρούρηση έξω από τις εγκαταστάσεις της μονάδας στο Βελεστίνο μετά την επίθεση εργολαβικού εργαζόμενου, απεσταλμένου της εταιρίας, εναντίον απολυμένου εργάτη που βρίσκεται πάνω από 100 μέρες έξω από το εργοστάσιο διεκδικώντας μαζί με άλλους συναδέλφους του το αυτονόητο δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή.
Οι σκανδαλώδεις και παράνομες απολύσεις, οι μυστικές μονομερείς συναντήσεις των γάλλο-ελλήνων αφεντικών στο υπουργείο Εργασίας χωρίς τη συμμετοχή του σωματείου προκειμένου να διευθετηθεί η «δυσάρεστη» κατάσταση, τα «δάκρυα» των πράσινων βουλευτών στη παρέμβαση των εργαζομένων τα Θεοφάνεια ότι εξαπατήθηκαν (εδώ δεν ήξεραν τι ψήφιζαν με τα μνημόνια), επιβεβαιώνουν το γεγονός για το οποίο είχαμε προειδοποιήσει τους εργαζόμενους, ότι κράτος και αφεντικά τα βρίσκουν μια χαρά και ότι μόνο η παράλληλη ανεξάρτητη ταξική δράση και η κοινωνική αλληλεγγύη, όπως στους Χαλυβουργούς στον Απρόπυργο, έχει πιθανότητες νίκης.
Η κατόπιν εορτής υποστήριξη του ΕΚΒ στο μονόδρομο των υπουργείων και η έλλειψη μιας συνειδητής πολιτικής γραμμής, παρά την αγωνιστική στάση των εργατών της ΚΟΝΤΙ, σε συνθήκες δημοσιονομικής κατάρρευσης, μαζικής ανεργίας και απόλυτης καπιταλιστικής χρεοκοπίας δείχνει ότι οι εργατικοί αγώνες δεν πάσχουν από έλλειψη μαχητικότητας ή θυσιών από τη πλευρά των εργατών αλλά από έλλειψη προοπτικής και επαναστατικής πολιτικής. Η επιτυχία των αγώνων χρειάζεται άμεσα μια ανεξάρτητη από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία εργατική οργάνωση, ανεξάρτητα ταξικά κέντρα αγώνα.
Οι εργάτες της ΚΟΝΤΙ δεν χρειάζεται πια να ταλαντεύονται στο δίλημμα «60 απολύσεις ή λουκέτο». Όπως είχαμε πει και αναλυτικά εξηγήσει εξ αρχής, το λουκέτο ήταν η πολιτική των αφεντικών. Δεν πρόκειται για αμέλεια της διοίκησης της εταιρείας ή μη βιωσιμότητα του εργοστασίου αλλά η μη βιωσιμότητα του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα που σπρώχνει στη διάλυση των παραγωγικών μονάδων, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και στη μαζική ανεργία.
Όπως είπε και ο αρχιτραπεζίτης Παπαδήμος στη προσπάθειά του να πείσει για την περικοπή του 13 και 14 μισθού αλλά και στη γενικευμένη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, «είναι καλύτερα να κοπούν από το να αυξηθεί η ανεργία». Το αν θα μπορείς να ζεις βέβαια, γι αυτόν και τους διεθνείς τοκογλύφους είναι ένα ερώτημα που δεν χρειάζεται απάντηση.
Οι εργάτες της ΚΟΝΤΙ μαζί με όλες τις νομικές ενέργειες που έχουν αναλάβει πρέπει να μείνουν δεσμευμένοι σε αυτό που είχαν αποφασίσει όταν ξεκίνησαν τους αγώνες τους το 2010, αν και σήμερα σε πιο δύσκολες συνθήκες: να μείνει το εργοστάσιο ανοικτό.
Μόνο που αυτό δεν είναι εφικτό στον καπιταλισμό.
Η μόνη εναλλακτική και ρεαλιστική πρόταση παραμένει να είναι η άμεση κατάληψη του εργοστασίου, η πρόσκληση σε εκατοντάδες άνεργους μεταλλεργάτες να εργαστούν σε αυτό, με την απαίτηση η παραγωγική μονάδα να εθνικοποιηθεί πλήρως, χωρίς καμιά αποζημίωση στα πολυεθνικά αφεντικά και να τεθεί κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων για λογαριασμό της εργατικής τάξης. Το ίδιο πρέπει να γίνει σε κάθε εργοστάσιο που κόβει μισθούς, θέτει σε εκ περιτροπής εργασία, απολύει.
Για να σωθούν τραπεζίτες, βιομήχανοι, καναλάρχες κι εφοπλιστές μας ζητάνε να θυσιάσουμε τη ζωή μας, των οικογενειών μας και των παιδιών μας. 

Εμείς τους απαντάμε: 

Διαγραφή του χρέους
Εθνικοποίηση όλων βιομηχανιών,  επιχειρήσεων, τραπεζών, χωρίς καμιά αποζημίωση στα αφεντικά, κάτω από εργατικό έλεγχο.
Μείωση των ωρών εργασίας και μοίρασμα της δουλειάς σε όλους.
Κάτω η τρικολόρε κυβέρνηση των αρχιτραπεζιτών και τροϊκανών.
Όλη η εξουσία στους εργάτες
15/1/2012
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΕΕΚ)
www.eek.gr

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ (δημοσιευτηκε στη Νέα Προοπτική ν.517)



E-mail


Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ
2012 - Η χρονιά της αναμέτρησης
Αν όχι τώρα, τότε πότε;
Το ποτήρι της κοινωνικής συμφοράς ξεχείλισε πια και μαζί του το ποτήρι της λαϊκής οργής. Ακόμα και τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς, η διορισμένη από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αστική συγκυβέρνηση Πασόκων, Δεξιάς και φασιστών υπηρετών του κεφαλαίου ανάγγελλαν για χιλιοστή αλλά όχι τελευταία φορά νέες απολύσεις, νέα ξεπουλήματα δημόσιου πλούτου, νέα χαράτσια, νέες περικοπές στα ψίχουλα που παίρνουμε πια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι.
Κι η καρμανιόλα που έστησαν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Σαρκοζύ, οι άλλοι πολιτικοί ηγέτες και τραπεζίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης Καπιτα-Ληστών δεν θα σταματήσει την βάρβαρη δουλειά της : σε λίγο, με την άφιξη της τρόικας στα μέσα Ιανουαρίου, στο όνομα της έβδομης δόσης, της νέας δανειακής σύμβασης, και της «μαύρης τρύπας» του προϋπολογισμού θα απαιτήσουν ξανά από τον καθημαγμένο λαό αίμα και θυσίες για να εξευμενίσουν το αχόρταγο τέρας της δικής τους χρεοκοπίας. Πρέπει να εισπράξουν και θα εισπράξουν μόνον την οργή μας.! No pasaran! Δεν θα τους περάσει, δεν θα περάσουν! Δεν υπάρχει άλλη λύση: πρέπει να τους ανατρέψουμε! Να πάρουν στα χέρια τους οι εργάτες, στηριγμένοι σε όλο τον εξαθλιωνόμενο λαό, την εξουσία, την κυβέρνηση, τις τύχες της κοινωνίας και της ζωής μας.

Δεν βρίσκεται μόνον η χρεοκοπημένη Ελλάδα διασωληνωμένη στην «εντατική». Είναι όλη η υπερχρεωμένη ευρωζώνη, το ευρωπαϊκό και διεθνές τραπεζικό σύστημα που κλονίζεται εκ θεμελίων, όλη η ΕΕ που αποσυντίθεται κι ο παγκόσμιος καπιταλισμός που βουλιάζει στην Μεγάλη Ύφεση. Η επικεφαλής του ΔΝΤ Λαγκάρντ το είπε απερίφραστα καταθέτοντας στο αμερικανικό Κογκρέσο στις 15 Δεκεμβρίου 2011: καμιά οικονομία, καμιά χώρα στον κόσμο, μικρή ή μεγάλη δεν θα αποφύγει τις καταστροφικές συνέπειες της ανεξέλεγκτης παγκόσμιας κρίσης «ό,τι συνέβηκε στην δεκαετία του 1930», μετά το κραχ του 1929 (Φαϊνάνσιαλ Τάιμς 16/12/11).
Στην πραγματικότητα, η τωρινή κρίση ξεπερνάει κάθε προηγούμενη, μαζί κι εκείνη του μεσοπολέμου. Η Ελλάδα των δύο τελευταίων χρόνων ήταν μόνον η φανερή κορυφή του παγόβουνου, της παγκόσμιας συστημικής κρίσης που ξέσπασε το 2007. Η προσπάθεια να αποσοβηθεί η διάλυση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς το 2008 με την διοχέτευση τρισεκατομμυρίων δολαρίων από κεντρικές κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες -ένα ποσό που δόθηκε για τις τράπεζες αλλά που θα μπορούσε να θρέψει τον λιμοκτονούντα «Τρίτο Κόσμο» για 50 χρόνια- μετατράπηκε τελικά σε μπούμερανγκ: σε μια χωρίς προηγούμενο δημοσιονομική κρίση, σε άλυτη κρίση κρατικής υπερχρέωσης και σε διεθνή τραπεζική κρίση.
Τα κράτη δανείζουν τις τράπεζες για να σωθούν από την χρεοκοπία και απαιτούν από τις τράπεζες να τα δανείσουν για να μην χρεοκοπήσουν τα ίδια. Ο φαύλος κύκλος έγινε βρόγχος στο λαιμό που διαρκώς σφίγγει. Στην αρχή, μιλούσαν για «ελληνική τραγωδία» με το μη βιώσιμο χρέος της χώρας, στη συνέχεια, για μη βιώσιμα χρέη της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, μετά, για μη βιώσιμα χρέη  χωρών του μεγέθους της Ισπανίας και της Ιταλίας, με επόμενη στη σειρά την Γαλλία, τον στρατηγικό εταίρο της Γερμανίας, στον κεντρικό άξονα της οικονομίας της ΕΕ. Από την ντε φάκτο χρεοκοπημένη Ελλάδα έχουμε φτάσει στην επαπειλούμενη χρεοκοπία της ευρωζώνης και την ορατή πια προοπτική της κατάρρευσης του όλου 60χρονου εγχειρήματος της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης με αναπόφευκτες τεράστιες παγκόσμιες συνέπειες, πρώτα-πρώτα στην ίδια την Αμερική, στο κέντρο του παγκόσμιου συστήματος που είναι συνάμα και το κέντρο της κρίσης του.
Την περίοδο που άλλοι, και μάλιστα οι κάθε είδους ρεφορμιστές, σταλινικοί και κεντριστές στο χώρο της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αρνούνταν ή υποβαθμίζανε την σημασία της αναπτυσσόμενης κρίσης, ή, όταν αυτό δεν ήταν πια δυνατό, πρότειναν μεσοβέζικες λύσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος, το ΕΕΚ και το διεθνές επαναστατικό ρεύμα στο οποίο συμμετέχει, η Συντονιστική Επιτροπή για την επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς, αναλύσανε, από την πρώτη στιγμή και σε κάθε της νέα φάση, την παρούσα παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, τα αίτιά της, την δυναμική της, τον ανισόμετρο σε κάθε χώρα αλλά και συνδυασμένο διεθνώς χαρακτήρα της, προειδοποίησαν για τις κοινωνικές και πολιτικές της συνέπειες και πρόβαλαν ένα πρόγραμμα εργατικής επαναστατικής διεξόδου από το ιστορικό αδιέξοδο του καπιταλισμού.

Όταν το σπίτι του καπιταλισμού καίγεται, εμείς δεν θα γίνουμε προσάναμμα ούτε θα μείνουμε μέσα στο σύστημα για να καούμε μαζί του!
Η καταπιεσμένη ανθρωπότητα δεν θα αυτοκτονήσει για να επιζήσουν οι κεφαλαιοκράτες εκμεταλλευτές της και τα παράσιτα, οι διεθνείς τοκογλύφοι.
Δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε την κρίση τους, άμεση διαγραφή του εξωτερικού χρέους! Να απολύσουμε όσους απολύουν! Ο κοινωνικός πλούτος και τα μέσα παραγωγής ανήκουν σ’ αυτούς που παράγουν, στους εργαζόμενους. Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών και των ιμπεριαλιστών! Εργατική εξουσία! Να απαλλοτριώσουμε τους απαλλοτριωτές του μόχθου μας και της ζωής μας! Για μια πανανθρώπινη ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς στρατοκράτες, χωρίς γραφειοκράτες!
Και στην Ελλάδα; Μπορούμε να παλέψουμε γι’ αυτούς τους στόχους και εμείς;

Αν όχι εμείς, τότε ποιος;
Μήπως η κυβέρνηση που σαν «προσωρινή» σκαρώθηκε και αόριστου χρόνου γίνεται; Καμιά αυταπάτη δεν χωράει για την απάτη που λέει ότι η συγκυβέρνηση των πράσινων με τους μπλε με συγκολλητική κόλλα τους φασίστες και με πρωθυπουργό έναν τεχνοκράτη τραπεζίτη θα μας βγάλει από το βάραθρο της χρεοκοπίας. Ούτε μπορούν ούτε θέλουν. Πράσινοι και μπλε είναι συνένοχοι για την χρεοκοπία κι ο Καρατζαφύρερ κολαούζος τους. Οι κεφαλαιοκράτες βγάλανε και βγάζουνε για να τα σώσουνε δισεκατομμύρια ευρώ στην Ελβετία και στους εξωτικούς off shore «παραδείσους» των λαμογιών και των μεγαλοφοροφυγάδων. Γι’ αυτούς «υπάρχουνε λεφτά», για το λαό ούτε ευρώ σήμερα ούτε δραχμή αύριο!
Μήπως θα υπάρξει λύση με τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, από μια νέα αστική κυβέρνηση; Δεν θα είναι κι αυτή κυβέρνηση, ή, το πιθανότερο, συγκυβέρνηση στην υπηρεσία της τρόικας κι όχι του λαού; Το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης είναι ήδη δυσφημισμένο. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ είναι σε μεγάλο βαθμό καμένα χαρτιά. Οι λαϊκές μάζες στρέφουν τις προσδοκίες τους ολοένα περισσότερο προς τα αριστερά, ζητώντας ριζοσπαστική λύση στο Γόρδιο Δεσμό των κοινωνικών δεινών. Ο Καρατζαφύρερ κραυγάζει αυτό που οι αστοί ψιθυρίζουν έντρομοι: η Ελλάδα των αγανακτισμένων και των εξεγερμένων μπορεί να γίνει κόκκινη!

Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που μισούν οι κεφαλαιοκράτες, το απεύχονται σαν «πρόωρο» κι οι «αριστεροί» γραφειοκράτες.
Το σταλινικό ΚΚΕ στα λόγια μιλάει για «εργατική λαϊκή εξουσία», εξοβελίζοντάς την, όμως στο ακαθόριστο, μακρινό μέλλον, ενώ στο παρόν περιορίζεται σε ασφυκτικά ελεγχόμενες κομματικές παράτες, συμβολικές ενέργειες ή περιορισμένες κινητοποιήσεις, όταν δεν παίζει τον ρόλο του φρουρού της Βουλής, βρίζοντας τους πάντες, όσους δεν μένουν στα όρια που θέτει ο Περισσός (κι η αστική νομιμότητα) σαν «προβοκάτορες».
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει την προοπτική «ενός συνασπισμού εξουσίας με κέντρο την Αριστερά» που θα αγκαλιάζει τα απομεινάρια του αστικού ΠΑΣΟΚ, πρώην συμβουλάτορες του Παπανδρέου κι εργατοπατέρες της γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ, προσωρινά άστεγους και σε αναζήτηση βουλευτικής έδρας. Στην πραγματικότητα, ο προσανατολισμός της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι στην απογοητευμένη και προδομένη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ που μπορεί και πρέπει να κερδηθεί μέσα σε αγώνες, σε μια άλλη, αυθεντικά σοσιαλιστική προοπτική, αλλά κυρίως σε παλιά στελέχη του, τα οποία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν ανεπανόρθωτα δυσφημιστεί στα μάτια του λαού. Μια και δεν μπορεί πια να υπάρξει συμμαχία με το «όλον» ΠΑΣΟΚ, επιλέγεται η συμμαχία με την σκιά του - σε τελευταία ανάλυση, με την σκιά της «δημοκρατικής» αστικής τάξης.
Μια κεντροαριστερή ή και «αριστερή» κυβέρνηση που παραμένει στο έδαφος και στα όρια του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από υποσχέσεις, ρητορείες ή και προθέσεις, στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής χρεοκοπίας, θα γίνει μαστίγιο του συστήματος για την πειθάρχηση των λαϊκών μαζών. Θα ήταν ολέθριο κι αποπροσανατολιστικό να περιμένει κανείς, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ότι με πιέσεις και «μαζικό λαϊκό εκβιασμό» πάνω σε μια «αριστερή» κυβέρνηση είναι δυνατό να αποσπασθούν σοβαρές παραχωρήσεις προς όφελος του λαού.
Τώρα περισσότερο από ποτέ, μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα κληθεί να υπηρετήσει το σύστημα στην χειρότερη στιγμή της Ιστορίας του και να διαχειριστεί την ανεξέλεγκτη συστημική κρίση σε μια ερειπωμένη κοινωνικά χώρα, θα γίνει αναπόφευκτα όπλο του συστήματος κατά των λαϊκών μαζών κι όχι διεκπεραιωτής κάποιων αιτημάτων τους. Δεν υπάρχουν περιθώρια συμβιβασμών. Μια «αριστερή» κυβέρνηση που αφήνει αλώβητες τις κοινωνικές σχέσεις παραγωγής και το κράτος του κεφαλαίου θα είναι έρμαιο των καπιταλιστικών συμφερόντων. Και να ήθελε, δεν μπορεί να δώσει λύσεις, άμεσες, μεσοπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες, στα επείγοντα λαϊκά προβλήματα.
Ήδη, η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, προάγγελος των τωρινών εκρηκτικών εξελίξεων, είχε προειδοποιήσει: Βάρκιζα τέλος! Γι’ αυτό κι ο Δεκέμβρης παραμένει ο εφιάλτης των αστών και το φόβητρο των γραφειοκρατών, μαζί κι όλων όσων συμβιβάζονται μαζί τους.
Μόνο μια εξουσία και μια κυβέρνηση των ίδιων των εργατών που θα προκύψει από την συστηματική κινητοποίηση των λαϊκών μαζών, γύρω από ένα πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων με στρατηγικό στόχο την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την συντριβή των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους του, μόνο μια εργατική κυβέρνηση στηριγμένη στα λαϊκά όργανα αυτο-οργάνωσης κι εργατικής εξουσίας μπορεί να ανοίξει διέξοδο στο ιστορικό αδιέξοδο.
Η ασυμβίβαστη στάση των τροτσκιστών του ΕΕΚ στα ζητήματα στρατηγικού προσανατολισμού και προγράμματος δεν σημαίνει και άρνηση της συνεργασίας και της μετωπικής δράσης των αριστερών δυνάμεων. Ίσα-ίσα, θεωρούμε τώρα περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία την κοινή δράση και το ενιαίο μέτωπο των εργατικών και λαϊκών οργανώσεων πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα, μεγάλο ή μικρό, αφορά την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους συνολικά και τους ανέργους, ντόπιους ή μετανάστες, τους βιοπαλαιστές και τους απόκληρους, ενάντια στον ταξικό εχθρό, την κεφαλαιοκρατία, την κυβέρνηση, το κράτος, τις φασιστικές συμμορίες, την τρόικα της ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ, τον ιμπεριαλισμό.
Αλλά το Ενιαίο Μέτωπο ή και το ΕΑΜ μιας άλλης εποχής δεν μπορεί να ξευτελίζονται σήμερα με την φραστική επίκλησή τους από ρεφορμιστές, οπορτουνιστές κι «αριστερούς» εθνικιστές. Το υπαρκτό και επείγον λαϊκό αίτημα για ενότητα στη δράση δεν μπορεί να χρησιμοποιείται σαν κάλυμμα και πρόφαση δεξιόστροφων συνεργασιών με μίζερο σκοπό την συσσώρευση μιας κρίσιμης μάζας στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων ή για την μεγιστοποίηση εκλογικών αποτελεσμάτων.
Για το ΕΕΚ η κεντρική πολιτική σκηνή δεν είναι αυτή που διαμορφώνουν οι αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και τα ΜΜΕ του ΔΟΛ, του Μπόμπολα ή του Αλαφούζου. Είναι η αρένα της μαζικής ταξικής πάλης στη χώρα μας και διεθνώς, οι δρόμοι κι οι πλατείες, τα εργοστάσια, οι γειτονιές, οι τόποι δουλειάς και σπουδής, οι χώροι του πολιτισμού. Σ’ αυτούς τους δρόμους, σ’ αυτή την κοινωνία, η επανάσταση δεν είναι ουτοπία!

Το έδειξαν κι οι αγώνες της χρονιάς που πέρασε, οι Γενικές Πανεργατικές Απεργίες, ιδιαίτερα της 15η Iουνίου και οι 48ωρες της 28ης-29ης Ιουνίου και της 19ης-20ης Οκτωβρίου 2011, με τα πιο μαζικά και μαχητικά συλλαλητήρια από τον καιρό της πτώσης της χούντας, το πρωτοφανές κίνημα των αγανακτισμένων της Πλατείας Συντάγματος και όλων των πλατειών, οι καταλήψεις των δημοσίων κτηρίων, οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, τα κινήματα ενάντια στα διόδια και τα χαράτσια, ο παλλαϊκός ξεσηκωμός στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, ο ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών και το πλατύ κίνημα αλληλεγγύης που πυροδότησε..
Είναι οι λαϊκοί αγώνες που στρίμωξαν τους κρατούντες και σπρώξανε τον Παπανδρέου πρώτα στη φυγή προς τα εμπρός με την πρόταση για δημοψήφισμα και μετά στην πτώση της κυβέρνησής του. Η αναγκαστική συσπείρωση των αλληλοσπαρασσόμενων αστικών κομμάτων στην δοτή από την τρόικα κυβέρνηση Παπαδήμου δεν θα έχει καλύτερη τύχη. Το μόνο που θα καταφέρει είναι να γίνει ακόμα πιο λαομίσητη, μαζί κι όλα τα αστικά κόμματα που την συναπαρτίζουν, σοσιαλφιλελεύθερα, δεξιά νεοφιλελεύθερα κι ακροδεξιά.
Το μυριόστομο σύνθημα του Αργεντινάσο, της επαναστατικής εξέγερσης στην Αργεντινή το 2001, Να φύγουν όλοι τους! επαναλαμβάνεται δέκα χρόνια μετά από τον ελληνικό λαό.
Για να διώξουμε όλους τούς «από πάνω» που μας κυβερνούν και μας εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν, για να πάρουν οι «από κάτω» τις τύχες της ζωής τους στα χέρια τους πρέπει πρώτα-πρώτα να αυτο-οργανωθούμε σε λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα, ανεξάρτητα κέντρα εργατικού αγώνα, συντονιστικά σε επίπεδο τοπικό και πανελλαδικό, σε νέες και παλιές μορφές οργάνωσης της εργατικής-λαϊκής πάλης κι αλληλεγγύης. Να ενοποιήσουμε όλα τα ρυάκια της λαϊκής οργής κι αγανάκτησης σε ένα ορμητικό κι ακατανίκητο ποτάμι. Να παλέψουμε για μια Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση απαραίτητη είναι η μαζική συμμετοχή στην Παναττική Απεργία της 17ης Ιανουαρίου και σε όλες τις κινητοποιήσεις της επόμενης περιόδου ενάντια στην τρόικα, το πολυνομοσχέδιο, το νέο μνημόνιο, την κυβέρνηση.

Στον αγώνα αυτόν δεν είμαστε μόνοι μας!
Στο πλευρό μας έχουμε το παγκόσμιο προλεταριάτο που ξεσηκώνεται από την Κίνα ως την Αμερική. Ένα κοινό κόκκινο νήμα συνδέει την πλατεία Ταχρίρ με το Σύνταγμα, την Πουέρτα ντελ Σολ και το Ζουκότι Παρκ μπροστά στην Γουώλ Στρήτ.
Το 2011 άρχισε και σημαδεύτηκε από την ορμητική κι ανολοκλήρωτη κοινωνική επανάσταση στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την αραβική Ανατολή.
Το ξέσπασμα μιας νέας γενιάς χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον στη Βρετανία και την Ιταλία, η Γενική Απεργία στην Πορτογαλία, η Γενική Απεργία δύο εκατομμυρίων Βρετανών δημοσίων υπαλλήλων είναι σημάδια ότι η κλυδωνιζόμενη καπιταλιστική Ευρώπη δεν είναι μόνο επίκεντρο της παρούσας φάσης της παγκόσμιας κρίσης αλλά και μετατρέπεται σε πεδίο ιστορικής ταξικής αναμέτρησης.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο κρίσιμο σημείο σύνδεσης των αραβικών επαναστατικών εξεγέρσεων κι ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με την επερχόμενη κοινωνική θύελλα στην υπό χρεοκοπία ιμπεριαλιστική Ευρώπη. Η επαναστατική πάλη μας για εργατική εξουσία στην Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ανάψει πυρκαγιά σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, για την διάλυση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Η νίκη είναι στρατηγικό καθήκον, έλεγε ο ιδρυτής του Κόκκινου Στρατού και της Τέταρτης Διεθνούς Λέων Τρότσκυ. Δεν πέφτει από μόνη της από το δέντρο σαν ώριμο φρούτο. Τώρα που όλα τα μαύρα κοράκια του κεφαλαίου συγκεντρώνονται ενάντιά μας, δεν μπορούμε να είμαστε σκόρπιοι ή να αναζητούμε νησίδες ελευθεριακής χειραφέτησης μέσα σε μια θάλασσα κοινωνικής σκλαβιάς. Χρειαζόμαστε επαναστατική οργάνωση, πρόγραμμα, προοπτική, στρατηγική και τακτική για την νίκη. Πρέπει οι πρωτοπόροι κοινωνικοί αγωνιστές, εργάτες, νεολαίοι, διανοούμενοι, να συσπειρωθούν και αυτοί σε μια γροθιά, σε μια επαναστατική οργάνωση μάχης, ένα αντιγραφειοκρατικό κόμμα της Διαρκούς Επανάστασης, το ιδεολογικό εργαστήρι της εργατικής τάξης. Ένα εργατικό κόμμα που ζει κι αναπνέει μέσα στους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες και μαθαίνει μέσα από την εμπειρία της συμμετοχής στην πρώτη γραμμή των ταξικών μαχών την διαλεκτική υλιστική μέθοδο για να βρίσκει τα κατάλληλα κάθε φορά μέσα και τις μορφές πάλης που θα φέρουν τη νίκη στο κοινωνικό πόλεμο.
Ένα εργατικό κόμμα για να είναι επαναστατικό πρέπει απαραίτητα να είναι διεθνιστικό, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη, στο πρόγραμμα, στην οργάνωση. Πρέπει, με άλλα λόγια, να παλεύει για μια Εργατική Επαναστατική Διεθνή: για την Τέταρτη Διεθνή που ίδρυσαν ο Τρότσκυ κι οι σύντροφοί του με σκοπό να ολοκληρωθεί η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση που άρχισε τον Οκτώβρη του 1917, προδόθηκε από την γραφειοκρατία, αλλά συνεχίζει να ζει πολιτικά στους αγώνες των καταπιεσμένων και τις συνειδήσεις των πρωτοπόρων κομμουνιστών διεθνιστών σε όλο τον πλανήτη

Το 2012 είναι η χρονιά της αναμέτρησης.
Μπορούμε να νικήσουμε - και θα νικήσουμε!
Η Κεντρική Επιτροπή του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος -ΕΕΚ
Πρωτοχρονιά 2012



Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Η ανακοινωση που μοιραστηκε στην πορεια αλληλεγγυης στους απεργους χαλυβουργους της 5/1 στο Βολο.


ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΩΝ!
Εμπρός για Πολιτική Γενική Απεργία Διαρκείας
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ,
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

Ο αγώνας των Χαλυβουργών, κυρίως, αλλά και οι αγώνες στο Alter στην Ελευθεροτυπία, στη ΚΟΝΤΙ στο Βόλο κ.α, είναι αγώνες ολόκληρης της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική καταστροφή. Δεν στρέφονται ενάντια στον ένα ή τον άλλο ιδιοκτήτη, απέναντι στον αφέντη – Μάνεση που δια στόματος των μπράβων του, απολύει και απειλεί με κλείσιμο του εργοστασίου αλλά είναι ένας αγώνας ενάντια στους αφεντάδες του καπιταλισμού συνολικά που τρίζουν τα δόντια τους φοβερίζοντας τους εργάτες. Η χρεοκοπία του καπιταλισμού είναι δεδομένη. Οι «αφεντάδες» δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στον λαό ούτε την δουλειά, ούτε το ψωμί.
 Το μέλλον ολόκληρης της βιομηχανικής ζώνης της Ελευσίνας και του Θριασίου είναι ίδιο με το παρόν της βιομηχανικής ζώνης στο Βόλο. Κλείσιμο εργοστασίων, χιλιάδες απολύσεις, μαζική ανεργία, εκ περιτροπής και μαύρη εργασία, περικοπές μισθών, φτώχια, μιζέρια και φοροληστεία είναι τα ζητήματα που συζητούν οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα σε όλη τη χώρα. Θα συνεχίσουμε να διαπραγματευόμαστε με τις αστικές κυβερνήσεις, τους τραπεζίτες, του βιομήχανους, το σκοινί που θα μας κρεμάσουν; Πόσο ακόμη θα τους ανεχθούμε στον σβέρκο μας; Πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε την λεηλασία της ζωής μας, του περιβάλλοντος, της ζωής των παιδιών μας; Θα αφήσουμε τους εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας να νικηθούν ή θα βγούμε όλοι στους δρόμους για να πάρει ο Μάνεσης και οι όμοιοί του την απάντηση που τους χρειάζεται;
Σύντροφοι, αδέλφια,
Τα εργατικά κέντρα Αθήνας, Πειραιά και Ελευσίνας κάτω από την πίεση του τεράστιου κύματος αλληλεγγύης στον αγώνα των Χαλυβουργών, με μεγάλη καθυστέρηση πήραν απόφαση απεργίας για τις 17 Γενάρη. Οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ θα στείλουν με φαξ τη «συμπαράστασή τους». Η εργατική τάξη του Βόλου, κι ιδιαίτερα οι Χαλυβουργοί του πρέπει να κηρύξουν απεργία την ίδια μέρα. Κάθε σκεπτόμενος εργάτης καταλαβαίνει ότι τα αφεντικά, κι ο κάθε Μάνεσης, προσαρμόζουν τη παραγωγική διαδικασία στις συνθήκες της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και της ομολογημένης ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ύφεσης, σπρώχνοντας εκατομμύρια εργατών στην ανεργία και την εξαθλίωση. Ζητούν να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα των δικών τους χρηματιστηριακών φουσκών, τη κερδοσκοπία τους στη ζωή εκατομμυρίων εκμεταλλευόμενων εργατών πάνω σε όλο το πλανήτη.
Ο Μάνεσης χρειάζεται το 4μηνο «εργασιακής ειρήνης» στο Βόλο για να γονατίσει τους εργάτες του Ασπρόπυργου για να επανέλθει και να επεκτείνει τις απολύσεις και τα 5ωρα στο Βόλο. Κάθε συνειδητός εργάτης το καταλαβαίνει, εκτός αν πιστεύει κανείς ότι ο βιομήχανος θα συμπάσχει μαζί τους έχοντας ο ίδιος εξασφαλίσει τα τρισέγγονά του, ενώ οι εργάτες ούτε καν το φαγητό της επόμενης μέρας. Το κλειδί των εξελίξεων βρίσκεται και στα χέρια των εργατών του Βόλου και πρέπει να μπουν στον αγώνα των αδελφών τους Χαλυβουργών, τώρα, πριν να είναι πολύ αργά.
Αλλά ούτε αυτό αρκεί. Ο κοινός αγώνας είναι απλά προϋπόθεση.
Δεν φτάνει να συμμετέχουμε απλώς στην απεργία. Δεν φτάνει να ακολουθούμε τις πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ στις 24ωρες απεργιακές τουφεκιές. Δεν φτάνει η αλληλεγγύη. Η επιτυχία των απεργιών πρέπει να περάσει στα δικά μας χέρια, με τη δικιά μας, ανεξάρτητη από το κράτος, την εργοδοσία και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, εργατική οργάνωση. Όχι για τα εκλογομαγειρεία αλλά για να δοθούν οι εργατικοί αγώνες τώρα! Άμεσα σε κάθε χώρο δουλειάς!
Η απεργία στις 17 Γενάρη πρέπει να γίνει πανελλαδική για τον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Όλοι μαζί σαν μια γροθιά να υπερασπίσουμε την απεργία και το δικαίωμα στην δουλειά οργανώνοντας Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης και του καπιταλιστικού συστήματος που υπηρετεί. Πρέπει να πολεμήσουμε αυτούς που καταστρέφουν την ζωή μας και να δημιουργήσουμε τους όρους μιας άλλης κοινωνίας χωρίς ανέργους, χωρίς απολύσεις, χωρίς φτωχούς και χωρίς αφεντικά. Μια κοινωνία απελευθερωμένη που η εξουσία, θα ανήκει σε αυτούς που παράγουν, στους ΕΡΓΑΤΕΣ.
5/1/2012
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΕΕΚ)