Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Έκκληση προς τους επαναστάτες της Αιγύπτου // Appeal to the revolutionary people of Egypt





επαναστάτες της Τουρκίας και της Αιγύπτου, ενωθείτε !

 

από το DIP ( επαναστατικό κόμμα εργαζομένων Τουρκίας, τουρκικού τομέα της γραμματείας για την επανίδρυση της 4ης Διεθνούς )

16 Ιουλίου 2013


Καλούμε τους Αιγύπτιους αδελφούς και αδελφές μας να ενταχθούν στον κοινό αγώνα ενάντια σε όλα τα είδη καταπίεσης. Η ιστορία του παρελθόντος μας δένει κάτω από το ζυγό των Σουλτάνων και των Πασάδων. Η ιστορία του παρόντος μας καλεί να αγωνιστούμε μαζί  για ν ανατρέψουμε κάθε είδους εκμετάλλευση και καταπίεση, μια για πάντα. Η Ταχρίρ και η Ταξίμ μας παρέχουν τη βούληση και τη δύναμη για να το πράξουμε!
Η ιστορία έχει για άλλη μια φορά δέσει μαζί τη μοίρα των χωρών μας. Αλλά αυτή τη φορά δεν είναι ούτε οι Σουλτάνοι και οι Πασάδες, ούτε ο ιμπεριαλισμός που μας δένει. Και στις δύο χώρες μας, ο απλός λαός, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οικογενειάρχες και νοικοκυρές, συνταξιούχοι και νεολαία, η νεολαία πάνω απ 'όλα, οι νέοι άνδρες και γυναίκες, είναι εκείνοι που ενώθηκαν για να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τις χώρες μας, για την περιοχή , και για τον κόσμο γενικότερα. Πόσο ενθαρρυντική και εμπνευσμένη είναι η όψη εκατοντάδων χιλιάδων, ακόμη και εκατομμύριων  που καταλαμβάνουν τους δρόμους και τις πλατείες της Τουρκίας κατά την πρώτη ημέρα του Ιουνίου και της Αιγύπτου την τελευταία ημέρα του ίδιου μήνα! Τι ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής!

Για δυόμιση χρόνια, παλέψατε ενάντια σε όλες τις καταπιεστικές και οπισθοδρομικές δυνάμεις της Αιγύπτου, του Μουμπάρακ,  του Ταντάβι, και του Μόρσι. Κάνατε την Πλατεία Ταχρίρ πρότυπο του αγώνα των απλών ανθρώπων ενάντια στην τυραννία και την εκμετάλλευση. Δημιουργήσατε μια διαρκή εξέγερση που κάνει τον φόβο να φωλιάζει στις καρδιές όλων των καταπιεστών του κόσμου. Χάσατε πάνω από χίλιους μάρτυρες σ’ αυτή τη διαδικασία, των οποίων τη μνήμη χαιρετίζουμε.
Καθ 'όλα αυτά τα δυόμιση χρόνια, μάθαμε τόσο εσείς όσο και εμείς από σας και λαχταρούμε να υποδαυλίσουμε το ίδιο είδος της εξέγερσης εναντίον των δικών μας δεσποτών και εκμεταλλευτών. Ο αμερικανικός και ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός εισήγαγε στην Τουρκία την νεοφιλελεύθερη μετριοπαθή ισλαμική κυβέρνηση δεμένη χειροπόδαρα με τον ιμπεριαλισμό, ως «μοντέλο» για μας. Αλλά εμείς οι επαναστάτες της Τουρκίας, αντίθετα, πήραμε την Αίγυπτο ως "μοντέλο" μας! Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε την κεντρική πλατεία της Κωνσταντινούπολης, την πλατεία Ταξίμ, μια άλλη Ταχρίρ.

Και, ιδού, το βράδυ της 31ης Μαΐου μια λαϊκή εξέγερση ξέσπασε στην Τουρκία με το επίκεντρό της στην Κωνσταντινούπολη και το πιο αμφιλεγόμενο χώρο την πλατεία Ταξίμ! Αυτή η λαϊκή εξέγερση μέχρι τώρα, πέρασε από δύο στάδια. Το πρώτο ήταν κατά την περίοδο 1-15 Ιουνίου, όταν πολλές πλατείες σ όλη την Τουρκία, μεταξύ άλλων το Πάρκο Γκέτζι στην πλατεία Ταξίμ, ήταν απελευθερωμένες ζώνες για τους ανθρώπους να κατασκηνώσουν και να οργανώσουν τη ζωή γύρω από κομμουνιστικές αρχές.  Στη συνέχεια, στις 15 Ιουνίου, το πάρκο Γκέτζι και άλλοι χώροι εκκενώθηκαν βίαια από τις δυνάμεις καταστολής της Αστυνομίας. Το κίνημα κινήθηκε προς πάρκα της γειτονίας για τη δημιουργία «λαϊκών συνελεύσεων» και συλλογικά να συζητήσει για το μέλλον της εξέγερσης.
Οι δεκάδες εκατομμυρίων που βγήκαν στις 30 Ιουνίου στην πλατεία Ταχρίρ και Ιντιχαντίγια και η υπόλοιπη Αίγυπτος ήταν, για άλλη μια φορά, μια ισχυρή πηγή έμπνευσης για εμάς τους εξεγερμένους και επαναστάτες της Τουρκίας. Αποπομπή του Μόρσι ήταν μια νίκη για το μεγάλο αγώνα που ξεκίνησε με τις κινητοποιήσεις το Νοέμβριο του 2012 στον απόηχο των συνταγματικών δηλώσεων, συνεχίστηκε με τις δράσεις τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους και κορυφώθηκε με την τεράστια διαδήλωση της 30ης Ιουνίου και μετά. Έχετε ανατρέψει τρεις τυράννους στο διάστημα των δυόμιση χρόνων!

Στην περίπτωσή μας, το Κίνημα δεν έχει ακόμη ωριμάσει στο βαθμό που να μπορεί να ανατρέψει το δικό μας τύραννο. Αλλά θα το κάνει. Αυτό απαιτεί ο χρόνο, υπομονή, θάρρος και δουλειά. Δουλειά με διττή έννοια: Ότι θα εργαστούμε ακούραστα και ότι θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και την εργατική τάξη. Στην περίπτωσή σας, η αιγυπτιακή εργατική τάξη είχε μια τρομερή δραστηριότητα από την πρώτη μέρα, με απεργίες και άλλες μορφές βιομηχανικής δράσης και με τη δημιουργία ενός ισχυρού ανεξάρτητου κινήματος συντεχνιών. Στην Τουρκία, επίσης, πρέπει να φέρουμε την εργατική τάξη, σε οργανωμένη μορφή με τα δικά της αιτήματα και τις ειδικές μεθόδους αγώνα.
Αλλά, αν και τα κινήματά μας είναι σε διαφορετικό στάδιο, μοιραζόμαστε μια πολύ σημαντική διαρθρωτική πτυχή της πολιτικής στις δύο χώρες μας. Οι κυριότεροι πολιτικοί φορείς που έδρασαν αντιμετωπίζοντας ο ένας τον άλλο, τουλάχιστον στην πιο πρόσφατη περίοδο, ήταν το ισλαμιστικό κίνημα και ο στρατός. Αυτό δημιουργεί παγίδες και λάκκους για τις μάζες και στις δύο χώρες. Οι μάζες στρέφονται προς τη μία ή την άλλη δύναμη για βοήθεια, ενάντια σε όποια από τις δύο μπορεί να βρίσκεται στην εξουσία αυτή τη στιγμή. Στην Τουρκία, η πλειοψηφία των δυνάμεων μέσα στο λαϊκό κίνημα κατασπατάλησαν ένα σημαντικό μέρος του χρόνου και της ενέργειάς τους προσπαθώντας  να στηρίξουν το στρατιωτικό πραξικόπημα για σχεδόν μια δεκαετία ώστε να ανατρέψουν την δεσποτική και εκμεταλλευτική κυβέρνηση Ερντογάν. Εμείς είμαστε ενάντιοι σε μια τέτοια «λύση» στα προβλήματα μας γιατί αυτή υπονοεί εκμετάλλευση και καταπίεση στα χέρια μια άλλης φράξιας των κυρίαρχων τάξεων.

Στην Αίγυπτο,  απαλλαχτήκατε  από τον Μουμπάρακ εις βάρος της αποδοχής ενός στρατιωτικού καθεστώτος, το οποίο μετά έπρεπε να καταπολεμήσετε τουλάχιστον για ενάμιση χρόνο με τέτοια αυτοθυσία! Τώρα, όταν το άλλο είδος τυράννου ανατράπηκε  με την απόλυτη δύναμη των μαζών, ο στρατός ήρθε την τελευταία στιγμή για να επισκιάσει την επανάσταση και να τη φέρει υπό έλεγχο, έτσι ώστε να την αποτρέψει από το να προχωρήσει και να αναπτυχτεί σ ένα σύστημα στο οποίο οι εργάτες και οι βιοπαλαιστές να γίνουν οι κυρίαρχοι της χώρας. Μην κάνετε κανένα λάθος! Είμαστε με την Ταχριρ καθώς και ενάντια  στην Rabaa al Adawiya. Θεωρούμε την αποπομπή του Μόρσι ως μια επαναστατική πράξη. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι η μάζες χρειάζονται μια νέα ηγεσία η οποία θα λειτουργεί ανεξάρτητα από την στρατιωτική και πολιτική δύναμη της άρχουσας τάξης της Αιγύπτου.
Αυτή η νέα ηγεσία την οποία και οι δύο χρειαζόμαστε στην Αίγυπτο και στην Τουρκία μπορεί να βασιστεί μόνο στην σύσσωμη υποστήριξη της εργατικής τάξης, τη μόνη κοινωνική δύναμη στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία που έχει τη δύναμη, την πειθαρχία και τη θέληση να δημιουργήσει μια εναλλακτική λύση στο υπάρχων εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα της κοινωνίας και του κράτους.

Έτσι, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας στην Αίγυπτο και την Τουρκία για να αγωνιστούμε γι αυτή της εναλλακτική ηγεσία στις αντίστοιχες χώρες μας. Ας διδαχθούμε ο ένας από την εμπειρία, τα επιτεύγματα αλλά και από τα λάθη του άλλου. Ας επεκτείνουμε αυτή τη συνεργασία και σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής και, πέρα από αυτές, στον υπόλοιπο κόσμο. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα το οποίο εκμεταλλεύεται και καταπιέζει τους εργάτες σε παγκόσμια κλίμακα. Η εργατική τάξη και οι μάζες που μοχθούν μπορούν μόνο να αυτό-χειραφετηθούν από το ζυγό μέσω της διεθνούς συνεργασίας.
Καλούμε τους Αιγύπτιους αδελφούς και αδελφές μας και να ενταχθούν στον κοινό αγώνα για την καταπολέμηση όλων των ειδών της καταπίεσης. Η ιστορία του παρελθόντος  μας δένει κάτω από το ζυγό των Σουλτάνων και των Πασάδων. Η ιστορία του παρόντος μας καλεί να αγωνιστούμε μαζί για την ανατροπή κάθε είδους εκμετάλλευσης και καταπίεσης, μια για πάντα. Η Ταχρίρ και η Ταξίμ μας παρέχουν με τη βούληση και τη δύναμη για να το πράξουμε!

                                                                  Επαναστατικό Κόμμα Εργαζομένων ( DIP )

μετάφραση :stargazer


παρακάτω παραθέτουμε το πρωτότυπο κείμενο :




Revolutionaries of Egypt and Turkey, unite!

 

by DIP ( Turkey section of the revolutionary Marxist international organisation, the Coordination for the Refoundation of the Fourth International, CRFI )
 
July 16, 2013
 
We call on our Egyptian brothers and sisters to join a common fight against all kinds of oppression. Past history bound us together under the yoke of the Sultans and the Pachas. Present history calls us to fight together to bring down all kinds of oppression and exploitation once and for all. Tahrir and Taksim provide us with the will and the power to do so!
History has once again bound the fate of our countries together. But this time it is not the Sultans and the Pachas, nor imperialism that bring us together. In both of our countries, it is the ordinary folk, workers and the unemployed, breadwinners and homemakers, pensioners and youth, youth above all, young men and women, who have come together to create a better future for our countries, for the region, and for the world at large. How encouraging and inspiring is the sight of hundreds of thousands, even millions occupying the streets and squares of Turkey on the first day of June and of Egypt on the last day of the very same month! What hope and optimism for the future of the Middle East and North Africa!
For two and a half years, you struggled against all the repressive and regressive forces of Egypt, the Mubaraks, the Tantavis, and the Morsis. You made Tahrir square an icon of the struggle of the common people against tyranny and exploitation. You created an uninterrupted revolution that puts fear in the hearts of all the oppressors of the world. You lost more than a thousand martyrs in the process, whose memory we salute.
Throughout these two and a half years, we both learned from you and yearned to foment the same kind of uprising against our own despots and exploiters. US and European imperialism presented Turkey, with its neoliberal moderate Islamist government tied hand and feet to imperialism, as a “model” for you. But we revolutionaries of Turkey, on the contrary, took Egypt as our “model”! We became determined to make the central square of Istanbul, Taksim square, another Tahrir.
And, lo and behold, the night of 31 May a popular revolt erupted in Turkey with its epicentre in Istanbul and its most contested space Taksim square! This popular revolt has, so far, gone through two stages. The first was between 1-15 June, when many squares around Turkey, including Gezi Park at Taksim, were liberated zones for the people to camp and organise life around communal principles. Then, on 15 June, Gezi Park and the others were forcibly evacuated by the repressive police forces. The movement moved to neighbourhood parks to establish “popular assemblies” and collectively discuss the future of the rebellion.
The tens of millions that came out on 30 June in Tahrir and Ittihadiya and the rest of Egypt were, once again, a powerful source of inspiration for us rebels and revolutionaries of Turkey. Morsi’s ouster was a victory for the long struggle that started with the mobilisations in November 2012 in the wake of his Constitutional Declaration, continued with the actions in January and February of this year and culminated in the mammoth demonstrations of 30 June and after. You have brought down three tyrants in the space of two and a half years!
In our case, the movement has not yet matured to the degree where it can bring down our own tyrant. But it will. This requires time, patience, courage and labour. Labour in both senses: that we should work untiringly and that we should bring in the working class. In your case, the Egyptian working class was a formidable actor from day one, with its strikes and other kinds of industrial action and with the formation of a powerful independent trade union movement. In Turkey as well we have to bring in the working class in organised form with its own demands and its specific methods of struggle.
But although our movements are at different stages, we share a very important structural aspect of politics in our two countries. The major political actors facing each other, at least in the more recent period, have been the Islamist movement and the army. This creates traps and pitfalls for the masses in both countries. The masses turn to one or the other of these forces for help, against whichever of these two may be in power at the moment. In Turkey, a majority of the forces within the popular movement wasted a good deal of energy and time in trying to support a supposedly progressive military coup for almost a decade in order to bring down the despotic and exploitative government of Erdogan. We were against this kind of “solution” to our problems: it implied exploitation and oppression at the hands of another fraction of the ruling classes.
In Egypt, you got rid of Mubarak at the expense of accepting military rule, which you then had to fight against for at least a year and a half with such self-sacrifice! Now, when the other type of tyrant is brought down on the sheer power of the masses, the military come in at the last moment to hijack the revolution and bring it under control so as to prevent it from advancing even further and growing over into a system where the workers and the toilers become the rulers of the country. Make no mistake! We are with Tahrir as against Rabaa al Adawiya. We regard the ouster of Morsi as a revolutionary act. However, we think the masses need a new leadership that acts independently of the military and the political forces of the ruling classes of Egypt.
This new leadership that we need both in Egypt and in Turkey can only be based on the solid support of the working class, the only social force in modern capitalist society that has the power, the discipline and the will to establish an alternative to the existing exploitative and oppressive system of society and state.
So let us bring our forces together in Egypt and in Turkey in order to fight for this alternative leadership in our respective countries. Let us learn from each other’s experience, from each other’s achievements as well as mistakes. Let us extend this cooperation to other countries of the Middle East and North Africa and, beyond that, to the rest of the world. Capitalism is a system that oppresses and exploits working people on the world scale. The working class and toiling masses can only emancipate themselves from its yoke through international cooperation.
We call on our Egyptian brothers and sisters to join a common fight against all kinds of oppression. Past history bound us together under the yoke of the Sultans and the Pachas. Present history calls us to fight together to bring down all kinds of oppression and exploitation once and for all. Tahrir and Taksim provide us with the will and the power to do so!
Revolutionary Workers’ Party (DIP)





Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ του ΕΕΚ για την επίσκεψη Σόϊμπλε την Πέμπτη 18 Ιούλη 2013



Πέμπτη 18 Ιούλη, στην πλ. Ελευθερίας στις 19:00,  ''καλωσορίζουμε'' τον εκπρόσωπο του γερμανικού και διεθνούς κεφαλαίου


   Μέσα στη θύελλα των απολύσεων και των νομοθετικών διαταγμάτων ο εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Σόιμπλε, επισκέπτεται την δεξιά δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Σκοπός του είναι να προσφέρει την αναγκαία πολιτική στήριξη μετά τους πολιτικούς τριγμούς που προέκυψαν με το κλείσιμο της ΕΡΤ, τις νέες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που περιλαμβάνει το πολυνομοσχέδιο αλλά και τη γενικευμένη δυσφορία εκατομμυρίων εργαζομένων και ανέργων.


   Η πολιτική στήριξη προς τη σημερινή κυβέρνηση συνοδεύεται και από τις απαραίτητες business σε μια χώρα, που όπως ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος αλλά και πολλές βαλκανικές χώρες, έχει ήδη υποστεί τη κοινωνική καταστροφή από τη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Τουλάχιστον πέντε χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, ολόκληρος ο εργαζόμενος πληθυσμός αλλά και τα μικροαστικά στρώματα που καταστρέφονται, είναι σε διαρκή αναβρασμό, καθιστώντας τον όχι απλά στον ευάλωτο οικονομικό αλλά ταυτόχρονα κρίσιμο πολιτικό κρίκο για την ευρωπαϊκή εξέγερση κι επανάσταση. Αυτό πλέον δεν το λένε "ακραιφνείς" επαναστάτες αλλά το ομολογούν οι επίσημοι κύκλοι του κεφαλαίου εξαιτίας της βαθιάς οικονομικής ύφεσης (έκτη συνεχή χρονιά, με 5% για το 2013) και της μαζικής ανεργίας των νέων σε ποσοστό 60% στο επίσημο συνολικό 28% ανεργίας στη χώρα.

   Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, μαζί με άλλες αριστερές πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες,  συμμετέχει και καλεί στη "τελετή υποδοχής" του Σόιμπλε την
Πέμπτη 18 Ιούλη, στις 7μμ, στην πλ. Ελευθερίας, Βόλος.

17/7/2013
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΕΕΚ)

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Τρίτη 16 Ιουλίου, ΗΜΕΡΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ.

  

  

   Η κήρυξη από τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές άλλης μιας 24ωρης εκτονωτικής απεργιακής τουφεκιάς την Τρίτη 16 Ιουλίου,δείχνει έμπρακτα ότι επί της ουσίας δεν θέλουνε να έρθουνε σε ρήξη με την κυβέρνηση, την τρόϊκα και τα μνημόνια αλλά να εξασφαλίσουνε τις θέσεις τους πλάϊ στα λαμόγια του εγχώριου και διεθνούς ιδιωτικού κεφαλαίου.

   Την ίδια στιγμή που στον ιδιωτικό τομέα απολύονται εργαζόμενοι κατά εκατοντάδες και η συντριπτική πλειοψηφία όσων εργάζονται ακόμη βρίσκεται κάτω από συνεχείς εργοδοτικούς εκβιασμούς η ΓΣΕΕ προκηρύσσει 24ωρη απεργία.
   Την περίοδο που με μια νέα σφοδρή επίθεση της κυβέρνησης, κατά εντολή της τρόϊκας, ξεκινούν ακόμη μαζικότερες απολύσεις στο δημόσιο τομέα και πολλοί υπάλληλοι βρίσκονται ήδη υπό καθεστώς τρομοκράτησης η ΑΔΕΔΥ κηρύσσει 24ωρη τουφεκιά στον αέρα.

   Μόνη λύση είναι η αποδέσμευση της εργατικής τάξης από τους γραφειοκράτες των ΓΣΣΕ/ΑΔΕΔΥ και των εργατικών κέντρων που έχουνε ήδη μετατραπεί σε εργοδότες μέσω του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ καταβαραθρώνοντας ακόμη κι αυτά εργασιακά δικαιώματα για τα οποία υποτίθεται πως παλεύουνε.

   Η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, συνεχίζει να παλεύει πάνω στο ζήτημα της διαρκούς ταξικής πάλης με ενιαίο μέτωπο εργαζομένων και βλέπει την απεργία της Τρίτης μέσα από την απόλυτη ανάγκη να μετατραπεί σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. 
   Έτσι μόνο θα ανατραπεί η κυβέρνηση και θα εφαρμοστεί ένα μεταβατικό πρόγραμμα με απώτερο σκοπό την εργατική εξουσία ως μόνη διέξοδο στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τα μνημόνια των αυτοκτονιών και της συνεχούς εξαθλίωσης του λαού.

     
Καλούμε σε ταξικό αγώνα και εξέγερση ενάντια στο αστικό κράτος, την εργοδοσία και την συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Όλοι και όλες στην Πλ. Ελευθερίας, Τρίτη 16 Ιουλίου, στις 10 το πρωί




  

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

8ο ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ - ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΜΠΙΝΓΚ του ΕΕΚ στον ΑΓΙΟΚΑΜΠΟ



Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα και η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας διοργανώνουνε το 8ο Μαρξιστικό - Διεθνιστικό κάμπινγκ στον Αγιόκαμπο Θεσσαλίας.

Οι ημέρες διεξαγωγής του θα είναι από την Δευτέρα 22 Ιουλίου έως και την Κυριακή 28 Ιουλίου.

Οι θεματικές του κάμπινγκ είναι :

  • Που πάει η Eυρώπη; Η παρούσα φάση της καπιταλιστικής κρίσης
  • Απο την πλατεία Ταχρίρ στην πλατεία Ταξίμ
  • Κράτος και επανάσταση: κρίση εξουσίας, βοναπαρτισμός, φασισμός, και κοινωνική επανάσταση σήμερα
  • Απο την επανάσταση στην παλινόρθωση και ξανά στην επανάσταση: η κρίση σε Ρωσία-Αν. Ευρώπη-Κίνα
  • 75 χρόνια απο την ίδρυση της 4ης Διεθνούς: η πάλη του τροτσκισμού για τη διαρκή επανάσταση και τη διεθνή
και τα εργαστήρια :

  • Τα κέντρα αγώνα και τα συνδικάτα
  • Βιο-εξουσία και κοινωνικός αποκλεισμός: η μάχη για τη ζωή σήμερα
  • Φιλοσοφία και ταξική πάλη
Επίσης θα υπάρχουνε :

Προβολές
Συζητήσεις
Μουσικές
Παιχνίδια

Για πληροφορίες επικοινωνήστε στα τηλέφωνα : Βόλος 6970967338 // Λάρισα 6980766601

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Βοναπαρτιστικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο!




    Μια πλήρης πολιτική ανάλυση για την αιγυπτιακή επανάσταση από την αρχή της το 2011 μέχρι και σήμερα




   Του Sungur Savran ( γ.γ. του DIP, επαναστατικού κόμματος εργαζομένων Τουρκίας, τουρκικού τομέα της γραμματείας για την επανίδρυση της 4ης Διεθνούς )

   Στην Αίγυπτο, η μάχη για την εξουσία ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα ίσης σχεδόν δυναμικής οδήγησε στην οργάνωση βοναπαρτιστικού πραξικοπήματος από το στρατό. Δεν είναι μόνο το πρόσφατο επεισόδιο της άνευ προηγουμένου συσσώρευσης πληθών κατά εκατομμύρια που βγήκαν στους δρόμους στις 30 Ιουνίου που ώθησε το στρατό να κάνει την κίνησή του. Αυτός ο αγώνας μεταξύ της Μουσουλμανικής Αδελφότητας της κυβέρνησης του τώρα έκπτωτου πρόεδρου Mohammed Morsi, αφενός, και της αντιπολίτευσης, εκπροσωπούμενη από τον Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας, και πιο πρόσφατα από το κίνημα Tamerod (Rebel), από την άλλη, βρίσκεται  σε εξέλιξη από το τον περασμένο Νοέμβριο. Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, το τρίτο κύμα των θεαματικών διαδηλώσεων της αντιπολίτευσης κατά τη διάρκεια κύκλου της αιγυπτιακής επανάστασης που βρίσκεται σε εξέλιξη από τον Νοέμβριο. Ήταν το Νοέμβριο, στον απόηχο του λεγόμενου συνταγματικού διατάγματος του Morsi, όταν η αντιπολίτευση άρχισε να αμφισβητεί τη νομιμότητα του προέδρου. Αυτό το πρώτο κύμα εξασθένησε, ως αποτέλεσμα της εκλογικής ατμόσφαιρας που δημιουργήθηκε από το δημοψήφισμα για το Σύνταγμα που ορίστηκε για τις 15 Δεκεμβρίου. Στη συνέχεια, κατά τη δεύτερη επέτειο της επανάστασης (οι Αιγύπτιοι έχουν σηματοδοτήσει τις 25 Ιανουαρίου, ως ημερομηνία έναρξη της επανάστασης,), άρχισε ένα άλλο κύμα που κράτησε σχεδόν για ένα μήνα. Οι τεράστιες διαδηλώσεις της 30ης Ιουνίου και έπειτα, αποτελούν το τρίτο κύμα. Η μοναδικότητα των διαδηλώσεων της 30ης  Ιουνίου έγκειται στο γεγονός ότι, τουλάχιστον στο Κάιρο, τα πλήθη ήταν απλά πάρα πολύ μεγάλα για να συγκριθούν με οτιδήποτε υπήρξε στο παρελθόν: δεν ήταν μόνο στην πλατεία Ταχρίρ, το συμβολικό κέντρο της αιγυπτιακής επανάστασης, πολύ περισσότερο πυκνά τα πλήθη από ό, τι οποιαδήποτε προηγούμενη φορά, σύμφωνα με τον ομόφωνο σχολιασμό όλων των έμπειρων παρατηρητών , αλλά και στο Ittihadiye, την περιοχή γύρω από το προεδρικό μέγαρο στην Heliopolis,  η οποία συγκέντρωσε πλήθη που από μόνα τους θα μπορούσαν να κατατάξουν το περιστατικό στα χρονικά της μαζικής διαμαρτυρίας σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμο! Έτσι, αυτό αποτέλεσε μια τρομερή κίνηση που θα τρόμαζε κάθε κόμμα στην κυβέρνηση και κάθε άρχουσα τάξη!
   Και όμως, η Αδελφότητα και τα άλλα ισλαμικά κινήματα, με ορισμένες εξαιρέσεις, δεν έδειξαν σημάδια παράδοσης.  Από τη μία πλευρά, διοργάνωσαν κόντρα διαδηλώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες που έφθασαν μέχρι τις εκατοντάδες χιλιάδες. Υπήρχαν, επίσης, συγκρούσεις σε όλη τη χώρα πριν, κατά και μετά την ημερομηνία-ορόσημο της 30ης Ιουνίου, που οδήγησαν σε δεκάδες θύματα και στις δύο πλευρές. Από την άλλη πλευρά, ο Morsi ο ίδιος αντιστάθηκε και δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να ενδώσει στα αιτήματα της αντιπολίτευσης. Αυτές οι απαιτήσεις, όπως θυμόμαστε, είχαν ως συνέπεια την παραίτηση του Morsi, την ανάληψη της προεδρίας από τον νέο επικεφαλής του Συνταγματικού Δικαστηρίου, το σχηματισμό μιας τεχνοκρατικής μεταβατικής κυβέρνησης η οποία θα βάλει σε τάξη την κατάρρευση της οικονομίας της χώρας και πρόωρες προεδρικές εκλογές. Αυτό, παρεμπιπτόντως, έχει αποδειχθεί ότι είναι η λεγόμενη «κατευθυντήρια γραμμή» του στρατού, επίσης.
   Το αδιέξοδο που γεννήθηκε από την αντιπαράθεση των δύο σχεδόν ίσων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ήταν απλά αδιαπέραστο. Αποτελεί απειλή εμφύλιου πόλεμου. Ήταν σε αυτό το κενό ακριβώς που ο στρατός επενέβη και οργάνωσε το πραξικόπημα. Αυτή ήταν μια κλασική περίπτωση βοναπαρτισμού.
   Για να κατανοήσει κανείς την ειρωνεία της ιστορίας του τι αντιπροσωπεύει αυτό το πραξικόπημα αρκεί ν’ ανακαλέσει στη μνήμη του τα γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας. Είναι, βεβαίως, κοινώς γνωστό ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο στρατός υπήρξε ο στυλοβάτης του καθεστώτος της Αιγύπτου. Όμως, μετά το θάνατο του Νάσερ, ο στρατός είχε την εξουσία μέσω του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος και των ισχυρών ανδρών του, πρώτα του Ανουάρ Σαντάτ, και στη συνέχεια του Χόσνι Μουμπάρακ. Η νέα περίοδος, φυσικά, ανοίγει με την εκθαμβωτική αιγυπτιακή επανάσταση της 25ης Ιανουαρίου 2011, η οποία, μέσα σε διάστημα 18 ημερών, ανέτρεψε την  τριακονταετή εξουσία του Μουμπάρακ.
   Αυτή η πολιτική επανάσταση ήταν ένα περίεργο μείγμα λαϊκής επανάστασης και πραξικοπήματος. Ήταν πραγματικά το Ανώτατο Συμβούλιο των Ενόπλων Δυνάμεων (SCAF), με επικεφαλής τον στρατάρχη Ταντάουι, Υπουργό Άμυνας υπό τον Μουμπάρακ επί δύο δεκαετίες, η οποία κρατούσε την απόλυτη εξουσία στο παρασκήνιο, που υποσχόταν  ωστόσο, την εφαρμογή ενός πιο δημοκρατικού, πλουραλιστικού καθεστώτος.
   Αρκετά ειρωνικά, κατά την πρώτη περίοδο μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, ο στρατός συνεργάστηκε με την Μουσουλμανική Αδελφότητα, ως τη μόνη σημαντική πολιτική συνεκτική δύναμη στη χώρα, έναντι του στρατοπέδου της επανάστασης (η σχέση της Αδελφότητας με την ίδια την επανάσταση ήταν πολύ προβληματική: ήρθε πολύ αργά και συνεχώς ταλαντευόταν). Εν τω μεταξύ, το μεγάλο ζήτημα,  γύρω από το οποίο το επαναστατικό στρατόπεδο αυξανόμενα κινητοποιούνταν, αντικατοπτρίζεται στο σύνθημα "Yaskut yaskut, hukm el askar !" " Κάτω η εξουσία του στρατού.
Ένα και μισό χρόνο αργότερα, ο Mohammed Morsi εξελέγη ως αποτέλεσμα δύο γύρων προεδρικών εκλογών, στο δεύτερο γύρο των οποίων αντιμετώπισε έναν υποψήφιο του παλαιού καθεστώτος, τον Ahmad Shafik, έναν πρώην πρωθυπουργό υπό τον Μουμπάρακ και τον κέρδισε μόλις  με ένα πολύ στενό περιθώριο. Είναι σημαντικό να σημειωθεί  αυτό διότι καθιστά σαφές το γεγονός ότι πολλοί από τους ανθρώπους που τώρα είναι στους δρόμους είχαν, μόλις πριν από ένα χρόνο, ψηφίσει τον Morsi έναντι του υποψηφίου της προηγούμενης εποχής. Και μόλις ένα μήνα αφότου εγκαινιάστηκε, ο Morsi απέρριψε τον στρατάρχη Ταντάουι και τον αρχηγό του Επιτελείου και έτσι έφερε τέλος στην κυριαρχία του πολιτικού συστήματος από το SCAF. Άλλη μια ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι προώθησε τον Al-Σίσι  ως επικεφαλή  του στρατού, κάνοντας τον υπουργό Άμυνας, ως εγγύηση ενάντια  στην εισβολή του στρατού στην πολιτική ζωή. Ήταν ο Al-Σίσι αυτός που θα οργανώσει ένα πραξικόπημα εναντίον του στην επέτειο των εγκαινίων του!
   Όποια και αν είναι η προσωπική κλίση του Αλ-Σίσι (χαιρετίστηκε τότε από το δυτικό Τύπο ως  εκπρόσωπος μιας άλλης γενιάς αξιωματικών), ο στρατός εκδικήθηκε τώρα την ταπείνωσή του από τα χέρια του Morsi πέρυσι και έχει αποκατασταθεί το κύρος του στα μάτια και των δύο κυρίαρχων κύκλων και των μαζών. Επιπλέον, μέσα από το πραξικόπημα του ο στρατός απέτρεψε, τουλάχιστον προς το παρόν, έναν επικείμενο εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των δύο στρατοπέδων. Ένας εμφύλιος πόλεμος αποτελεί πάντα σοβαρό κίνδυνο για ένα στρατό, κυρίως επειδή μπορεί να οδηγήσει σε μια μοιραία διαίρεση στις τάξεις του. Αλλά όλα αυτά ωχριούν σε ασημαντότητα σε σύγκριση με την πραγματική σημασία του πραξικοπήματος: Το πραξικόπημα έχει προκαταλάβει μια πιθανή επανάσταση από το λαό! Η δύναμη που έδειξαν οι μάζες στις 30 Ιουνίου, καθώς  ήταν αποτέλεσμα της πυρετώδους δραστηριότητας, διαδηλώσεις, μαζικές συγκεντρώσεις, πορείες, προκλήσεις κατά της απαγόρευσης της κυκλοφορίας κ.λπ. εδώ και έξι μήνες, θα τρόμαζε κάθε άρχουσα τάξη οπουδήποτε στον κόσμο. Με αυτό το βήμα ο στρατός απέτρεψε επιδέξια μια πιθανή νίκη της επανάστασης του λαού και στην πορεία έλαβε την υποστήριξη ενός σημαντικού μέρους των μαζών. Αυτό το βοναπαρτιστικό πραξικόπημα αποτελεί, στην πιο βαθιά ουσία του,  μια επανάσταση σε ομηρία!
   Ένα σημαντικό μέρος της ευθύνης γι 'αυτό βαρύνει την ηγεσία της αντιπολίτευσης. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στην οποία ο Al-Sisi κήρυξε την ανάληψη της εξουσίας από το στρατό, πλαισιώθηκε, εκτός από τους διοικητές του, από τον Μεγάλο Σεΐχη του Al Azhar ως εκπρόσωπος της μουσουλμανικής πλειοψηφίας της χώρας και τον Κοπτικό Πάπα Tawadros ΙΙ της χριστιανικής μειονότητας. Αλλά υπήρχε μια τρίτη φιγούρα. Ο Μωάμεθ Ελ Μπαραντέι,  πρώην διευθυντής του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας, ένας «φιλελεύθερος» ο οποίος λατρεύεται από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, και ηγέτης μιας ασήμαντης αστικής πολιτικής δύναμης της χώρας. Με ποια ιδιότητα ήταν εκεί; Ως εκπρόσωπος του Εθνικού Μετώπου Σωτηρίας, μιας συλλογής ετερόκλητων κομμάτων που συγκεντρώνει έναν από τους πλουσιότερους μεγιστάνες της Αιγύπτου, το Naguip Sawiris, και των σοσιαλιστών όλων των αποχρώσεων, αλλά στην πραγματικά επικεντρώνεται γύρω από την ανερχόμενη φιγούρα του Hamdeen Sabbahi, του αριστερού υποψήφιου των Nasserist που συγκέντρωσε περίπου 21 τοις εκατό των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών πριν από ένα χρόνο (μόνο κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες μικρότερη από εκείνη του Morsi!). Ο Sabbahi και το αιγυπτιακό  λαϊκό ρεύμα έχουν δημιουργήσει αυτό το ασυνάρτητο μέτωπο και έδεσαν τα χέρια των αριστερών Nasserist και των σοσιαλιστών συμμαχώντας με τους αστούς πολιτικούς όλων των αποχρώσεων με σχεδόν καμία μαχητική δύναμη ή εκλογική επιρροή. Με την παρουσία του Αλ Μπαραντέι, ο εκπρόσωπος του, στη συνέντευξη Τύπου που επίσημα κατοχύρωσε το στρατιωτικό πραξικόπημα, το επαναστατικό στρατόπεδο έδωσε  την εξουσία στους στρατιωτικούς με τα ίδια του τα χέρια!
   Πρόκειται για μια ειρωνεία που σπάνια συναντάται όμοιά της στην ιστορία. Ήταν αυτές οι ίδιες μάζες των ανθρώπων που για ένα και ενάμιση χρόνο μετά την πτώση του Μουμπάρακ πολέμησαν, σε βάρος της ζωής τους, κατά καιρούς, αυτό το άγρια βίαιο στρατιωτικό καθεστώς, προσπαθώντας να βάλουν τέλος στην κυριαρχία του.
   Ωστόσο, ακόμη και δυόμισι χρόνια μετά την πρώτη άνοδο στη σκηνή της ιστορίας, η αιγυπτιακή επανάσταση είναι τόσο ισχυρή και οι άνθρωποι τόσο γεμάτοι με τη φιλοδοξία όχι μόνο για την ελευθερία, αλλά και για το ψωμί και την απασχόληση, τόσο σημαντικό είναι το στοιχείο της ταξικής πάλης στο πλαίσιο της όλης διαδικασίας, που θα ήταν τρέλα να νομίζει κανείς ότι αυτό είναι το τέλος της επανάστασης και ότι η σταθερότητα ήρθε στην Αίγυπτο. Μάλλον το αντίθετο. Έχοντας ξεφορτωθεί την τριακονταετή εξουσία ενός τυράννου και στη συνέχεια έναν πρόεδρο ο οποίος εξελέγη στις εκλογές, σε λογικά ελεύθερες εκλογές, μόλις πριν από ένα χρόνο και αυτό μέσα στο διάστημα των δυόμισι ετών, η αιγυπτιακή εργατική τάξη και οι μεγάλες μάζες των ανθρώπων είναι γεμάτες αυτοπεποίθηση και πίστη στη δύναμή τους. Οι άνθρωποι πιστεύουν, και δικαίως, ότι είναι αυτοί και όχι ο στρατός που ανέτρεψε το Morsi!  Το θράσος αυτού του λαού μας επιφυλάσσει ακόμη μεγαλύτερες εκπλήξεις στο άμεσο μέλλον. Αλλά η νίκη της επανάστασης απαιτεί την δημιουργία μιας ηγεσίας που είναι ικανή να αποσχιστεί από κάθε μορφή υποταγής στην αιγυπτιακή αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό.


 μετάφραση :  stargazer  

Παρακάτω παραθέτουμε το αρχικό κείμενο


Bonapartist coup in Egypt!   

( a fully political analysis for egypt revolution from the very beginning until today )





By Sungur Savran ( general secretary of DIP, Turkey section of the revolutionary Marxist international organisation, the Coordination for the Refoundation of the Fourth International, CRFI )

The near equality in strength of the two camps contending for power in Egypt led the army to stage a Bonapartist coup. It is not only the recent episode of unprecedented crowds in the millions coming out on 30 June that has made the army move. This struggle between the Muslim Brotherhood government of now deposed president Mohammed Morsi, on the one hand, and the opposition, represented by the National Salvation Front, and more recently by the Tamerod (Rebel) movement, on the other, has been going on since last November. This is, in fact, the third wave of spectacular demonstrations by the opposition within a cycle of the Egyptian revolution that has been going on since November. It was in November, in the wake of the so-called Constitutional Decree of Morsi, that the opposition started to challenge the legitimacy of the president. This first wave died down as a result of the electoral atmosphere created by the referendum on the constitution set for 15 December. Then on the second anniversary of the revolution (the Egyptians mark the beginning of the revolution, 25 January, as its date), there began another wave that lasted almost for a month. The mammoth demonstrations of 30 June and since are thus the third wave. The singularity of the 30 June rallies lies in the fact that, at least in Cairo, the crowds were simply too large to be compared to anything that went on before: not only was Tahrir square, the iconic centre of the Egyptian revolution, much more densely packed than on any previous occasion according to the unanimous commentary of all seasoned observers, but Ittihadiye, the area around the presidential palace in Heliopolis, drew crowds that would, on their own, rank this incident in the annals of mass protest anywhere in the world! So this was a formidable movement that would scare any party in government and any ruling class!
And yet the Brotherhood and the other Islamist movements, with certain exceptions, showed no signs of giving in. On the one hand, they organised counter demonstrations and sit-ins that reached up to the hundreds of thousands. There were also clashes all around the country before, during and after the landmark date of 30 June that led to scores of casualties on both sides. On the other hand, Morsi himself stood his ground and declared squarely that he was not going to give in to the demands of the opposition. These demands, it may be recalled, amounted to Morsi’s resignation, the assumption of the presidency by the new head of the Constitutional Court, the formation of a technocratic transitional government which would put the crumbling economy of the country in order and early presidential elections. This, by the way, has turned out to be the so-called “road map” of the army as well.
The deadlock born from the confrontation of two nearly equal social and political forces was simply inextricable. It threatened civil war. It was into this void that the army stepped in and staged its coup. This was a classic case of Bonapartism.
To understand the ironies of history that this coup represents one has to recall the facts of recent history. It is, of course, commonplace knowledge that since the early 1950s, the army has been the mainstay of the Egyptian regime. But after Nasser’s death, the army ruled through the National Democratic Party and its strong men, first Anwar Sadat, then Hosni Mubarak. The new period of course opened with the eye-dazzling Egyptian revolution of 25 January 2011, which, in a matter of 18 short days, brought down the 30-year rule of Mubarak. This political revolution was a peculiar mixture of a popular revolution and a coup d’Etat. It was really the Supreme Council of the Armed Forces (SCAF), led by Field Marshall Tantawi, the Minister of Defence under Mubarak for two decades, which held ultimate power in the background, promising nonetheless the construction of a more democratic, pluralist regime.
Ironically enough, in the first period following the ouster of Mubarak, the army cooperated with the Muslim Brotherhood, the only sizeable politically coherent force in the country, as against the camp of the revolution (the relationship of the Brotherhood with the revolution itself was very problematic: it came in very late and constantly oscillated). In the meanwhile, the major demand around which the revolutionary camp increasingly mobilised was captured in the slogan “Yaskut yaskut, hukm el askar!” or “Down with the rule of the military!” 
One and a half years later, Mohammed Morsi was elected as a result of a two-round presidential election, in the second round of which he faced a candidate of the ancien régime, Ahmad Shafik, an ex-premier under Mubarak and beat him by a very narrow margin. It is important to note this because it makes clear that many of the people now on the streets had, only a year ago, voted for Morsi as against the candidate of the previous era. And only a month after he was inaugurated, Morsi dismissed Field Marshall Tantawi and his chief of staff and thus brought to an end the dominaton of the political system by the SCAF. In what is another irony of history, he promoted Al-Sisi to head the military, making him his Defense Minister, as a safeguard against the intrusion of the army into political life. It was Al-Sisi who was to stage a coup against him on the anniversary of his inauguration!
Whatever the personal leaning of Al-Sisi (he was hailed at the time by the Western press as the representative of another generation of officers), the army has now avenged its humiliation at the hands of Morsi last year and has restored its prestige in the eyes of both ruling circles and the masses. Moreover, through its coup the army has averted, at least for the moment, an impending civil war between the two camps. A civil war is always a grave danger for armies, not least because it may lead to a fatal division within its own ranks. But all this pales into insignificance when compared with the real import of the coup: this coup has pre-empted a possible revolution by the people! The power displayed by the masses on 30 June, preceded as this was by six months of feverish activity, demonstrations, mass rallies, marches, challenges against curfews etc. would scare any ruling class anywhere around the world. With this step the army has skilfully prevented a possible victory of the people’s revolution and in the process received the support of a significant portion of the masses. This Bonapartist coup is then, in its innermost essence, a revolution hijacked!
A significant part of the responsibility for this falls on the leadership of the opposition. During the press conference in which Al-Sisi declared the assumption of power by the army, he was flanked, apart from his commanders, by the Grand Sheikh of Al Azhar as the representative of the Muslim majority of the country and Coptic Pope Tawadros II as that of the Christian minority. But there was a third figure. That was Muhammad ElBaradei, the former director of the International Atomic Energy Agency, a “liberal” cherished by the Western media, and the leader of an insignificant bourgeois political force of the country. In what capacity was he there? As the spokesperson of the National Salvation Front, a motley collection of parties that brings together one of the richest tycoons of Egypt, Naguip Sawiris, and socialists of all stripes, but really centred around the towering figure of Hamdeen Sabbahi, the left Nasserist candidate who garnered around 21 per cent of the popular vote in the first round of the presidential elections a year ago (only three percentage points less than that of Morsi!). Sabbahi and his Egyptian Popular Current have formed this incoherent front and tied the hands of the left Nasserists and socialists by allying them with bourgeois politicians of all stripes with almost no militant force or electoral clout. With the presence of Al Baradei, its spokesperson, at the press conference that officially established the military coup, the revolutionary camp has thus turned over power to the military with its own hands!
This is an irony rarely equalled in history. It was these same masses of the people that for a year and a half after the fall of Mubarak fought, at the expense of their lives at times, this ferociously violent military institution, trying to put an end to its rule.
However, even two and a half years after it first rose on the stage of history, the Egyptian revolution is so strong and the people so filled with an aspiration not only for freedom but also for bread and jobs, so significant is the component of class struggle within the whole process, that it would be folly to think this is the end of revolution and stability has arrived in Egypt. Quite the contrary. Having got rid of the three-decade long rule of a tyrant and then of a president who was elected at the polls in reasonably free elections only a year ago and this within the space of two and a half years, the Egyptian working class and the large masses of people are full of self-confidence and a belief in their own strength. The people believe, and rightly so, that it is they and not the army who brought Morsi down! The audacity of this people will no wonder present us with even greater surprises in the near future. But the victory of the revolution requires the construction of a leadership that is capable of breaking with all forms of subservience to the Egyptian bourgeoisie and to imperialism.