Δεν υπάρχει εκ περιτροπής ζωή.
Μπορούμε να νικήσουμε!
Συνάδελφοι εργάτες του μετάλλου,
Η εκ περιτροπής εργασία στο εργοστάσιο του ΚΙΟΛΕΪΔΗ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Ολόκληρη η βιομηχανική ζώνη βυθίζεται στην ανεργία και όλο το προηγούμενο οπλοστάσιο της εργοδοσίας χρησιμοποιείται: Τετραήμερη εργασία, χρήση κανονικών αδειών, διαθεσιμότητες, απολύσεις, κλεισίματα εργοστασίων.
Το πρωτότυπο στην υπόθεση ΚΙΟΛΕΪΔΗ είναι η εφαρμογή του νόμου (Ν.3846/10) που προβλέπει τη μονομερή εφαρμογή της εκ περιτροπής εργασίας, πετυχαίνοντας μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: μισή δουλειά για τους εργάτες, μισό ένσημο, μισό μισθό και ταυτόχρονα να διατηρεί το σύνολο του ειδικευμένου εργατικού δυναμικού σε «διαθεσιμότητα» εργασίας για τουλάχιστον έξι μήνες. Προφανώς, αν αυτό το διάστημα δεν επαρκέσει, νέα μέτρα διευκολύνονται (αύξηση ορίου απολύσεων, μείωση αποζημιώσεων κλπ).
ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ δουλεύουν χέρι-χέρι με τους εργοδότες αλλά και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για να μας πείσουν πως ό,τι γίνεται είναι για το «καλό μας». Και καθώς τα νούμερα του ελλείμματος του προϋπολογισμού ευημερούν, η εργατική τάξη βυθίζεται στη δυστυχία και την ανέχεια.
Ποιος όμως ευθύνεται για τη κρίση; Οι εργάτες του μετάλλου, οι οικοδόμοι, οι εργαζόμενοι στο λιανεμπόριο, οι δημόσιοι υπάλληλοι;
Μόνοι υπεύθυνοι είναι οι βιομήχανοι, εφοπλιστές, μεγαλέμποροι, τραπεζίτες που αφού συσσώρευσαν αμύθητα πλούτη, τινάζουν όλη τη παραγωγική διαδικασία στον αέρα, σπρώχνοντας την ελληνική αλλά και την ευρωπαϊκή εργατική τάξη στον προηγούμενο αιώνα. Οι πρασινογαλάζιοι πολιτικοί που γονάτισαν τα δημόσια ταμεία, ένοιωσαν στην γενική απεργία στις 5 του Μάη την οργή του λαού έξω από τη βουλή και μόνο η έλλειψη ενός πολιτικού σχεδίου της εργατικής τάξης τους έσωσε.
Που βρίσκεται ο πλούτος της κοινωνικής μας εργασίας; Που πήγαν οι επιδοτήσεις και τα αφορολόγητα κεφάλαια; Βίλες, κότερα, ελικόπτερα, παχυλές αμοιβές διευθυντικών στελεχών, στη μπάνκα των χρηματιστηρίων που βυθίζουν όλη τη παραγωγική βάση στην ύφεση και την ανεργία.
Το πρόβλημα της αποβιομηχάνισης, που έζησε η Μαγνησία προηγούμενες δεκαετίες, επανέρχεται με μεγαλύτερη ορμή και βυθίζει όλη τη πόλη στην ανεργία και την εξαθλίωση. Σήμερα δεν υπάρχουν έξτρα επιδόματα ανεργίας, προγράμματα επανακατάρτισης και επιδοτήσεις για δήθεν «επιχειρηματικές ιδέες». Η ύφεση και το συσσωρευμένο χρέος των καπιταλιστών βουλιάζει όλους μας. Γι αυτό δεν υπάρχουν ενδιάμεσες λύσεις. Όλα μετατρέπονται σε ζητήματα ζωής και θανάτου.
Οι εργάτες του μετάλλου δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από όσους κυβέρνησαν και τα αφεντικά τους: Οι επίσημοι συνδικαλιστές προτείνουν μια στάση αναμονής: να εξαντληθούν οι άδειες πρώτα και μετά διαθεσιμότητες! Και μετά;
Οι εργάτες του ΚΙΟΛΕΪΔΗ δεν πρέπει να κάνουν τα λάθη που έγιναν στον ΚΑΝΑΚΗ και οδήγησαν αμαχητί στο κλείσιμο του εργοστασίου και πρέπει να εκτιμήσουν σωστά τις πολιτικές αδυναμίες που εμφανίστηκαν το Φλεβάρη στον αγώνα κατά των απολύσεων στη ΜΕΤΚΑ.
Γι αυτό πρέπει οι ίδιοι να αναλάβουν την ευθύνη και το σχεδιασμό του αγώνα τους με μια Επιτροπή Αγώνα, εκλεγμένη από την εργατική τους συνέλευση. Καμία ανάθεση σε γραφειοκράτες συνδικαλιστές! Οι απεργίες γίνονται για να νικήσουμε και όχι για να διαπραγματευτούμε. Γι αυτό χρειάζεται ένα σχέδιο δράσης με επαναστατικό χαρακτήρα.
Οι εργάτες του μετάλλου πρέπει να ανοίξουν τα λογιστικά βιβλία των επιχειρήσεων που απολύουν, κλείνουν, βάζουν σε διαθεσιμότητα ή εκ περιτροπής εργασία, με λογιστές της εμπιστοσύνης τους. Μόνο έτσι θα μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει και θα μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη των ενεργειών τους απέναντι στη κοινωνία.
Ενάντια στην αποβιομηχάνιση οφείλουμε να παλέψουμε για ένα δίκτυο κατειλημμένων εργοστασίων που θα πετάξουν από πάνω τους τα βαρίδια των αφεντικών, του μαύρου χρήματος, θα μοιράσουν τις ώρες δουλειάς στο υπάρχον προσωπικό χωρίς καμιά μείωση του μισθού.
Κατειλημμένα εργοστάσια που σε κάθετη και οριζόντια κλίμακα θα συντονίσουν τη δράση τους για να ξαναβάλουν τις μηχανές να δουλέψουν για να επανακτηθεί το δικαίωμα στη δουλειά χωρίς καμιά αποζημίωση στους καπιτα-ληστές, στέλνοντας ταυτόχρονα στον αγύριστο το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό τους.
Η εργατική τάξη μπορεί να ανασυγκροτήσει τη κοινωνία σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις, σε ευρωπαϊκή και σε διεθνή κλίμακα διαγράφοντας το τοκογλυφικό χρέος, εθνικοποιώντας τράπεζες και βασικού ς πυλώνες της οικονομίας χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν πρόκειται να γίνει από καμιά αστική κυβέρνηση, προοδευτική ή δήθεν λαϊκή μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Μόνο η ανατροπή αυτής της κυβέρνηση και οποιασδήποτε άλλης, με τη συντριβή του αστικού κράτους και τη κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη μπορεί να αναδιοργανωθεί η κοινωνία σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις, καταργώντας την εκμετάλλευση, βάζοντας τέλος σε πείνα, φτώχια, δυστυχία και πολέμους.
24-7-2010
http://www.eekmag.blogspot.com/
http://www.eek.gr/
