Θα ήταν μια καλή αρχή αν απλά ευλογήσουμε τα γένια του αληθινά μεγαλειώδους σε έκταση κύματος καταλήψεων του Σεπτέμβρη, που τότε μας πήρε από τη φρίκη της εξεταστικής και μας πήγε εκεί που μας αρμόζει μια τέτοια εποχή να βρισκόμαστε: στους δρόμους. Αλλά περάσαμε κι απ’ τον Οκτώβρη, τον Νοέμβρη, τον Δεκέμβρη και τον Γενάρη, είμαστε πια στον Φλεβάρη κι η φρίκη είναι εδώ. Πάντα μαζί και το αντίθετό της: το αριστούργημα της ελπίδας. Ό, τι πάλεψε το φοιτητικό κίνημα, την ανατροπή του νόμου Διαμαντοπούλου και της κυβέρνησης(που έγινε συγκυβέρνηση των 2 μεγάλων αστικών κομμάτων εξουσίας και των φασιστοειδών του ΛΑΟΣ σε ρόλο κόλλας) κι ό,τι ακόμη έμενε να παλέψει, την επαναστατική ανατροπή του ίδιου του καπιταλισμού που θρέφουν και τους θρέφει φαινόταν να μπήκε στην άκρη, μόνο για όποιον έχει αυταπάτες ότι η Ιστορία εξελίσσεται γραμμικά.
Πριν λίγες μέρες μια αισχρή μειοψηφία αποφάσισε, με τις ‘δημοκρατικές’ διαδικασίες που προβλέπει μια αστική δημοκρατία, να διαλύσει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Ένα εκατομμύριο, εργάτες κι εργαζόμενοι κάθε ηλικίας, άνεργοι, συνταξιούχοι και βέβαια νεολαίοι βρέθηκαν πανελλαδικά στους δρόμους για να απαντήσουν στη διάλυση με εξέγερση. Η αδύναμη αστική κυβέρνηση χρησιμοποίησε χωρίς περιστροφές το μοναδικό όπλο που της έχει απομείνει: αυτό της άκρατης καταστολής. Αλλά ούτε οι τραυματισμοί, ούτε οι συλλήψεις μπόρεσαν να πτοήσουν τις εξεγερμένες μάζες, που μη έχοντας τίποτα να χάσουν δεν φοβούνται και τίποτα. Το φοιτητικό κίνημα μπορεί να μοιάζει μουδιασμένο απέναντι στις εξελίξεις και τα γεγονότα που το προλαβαίνουν αλλά έχει την εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος που τώρα πρέπει και μπορεί να μετατρέψει σε δύναμη, μπαίνοντας σε έναν αγώνα με διάρκεια.
Πρέπει να δούμε ψύχραιμα πως οι εκλογές για τα συμβούλια διοίκησης είναι η αναγκαία αιχμή που πρέπει να αποφύγουμε για να μη μας πάρει σβάρνα το δόρυ, μια πρώτη μάχη που πρέπει να δοθεί με όρους νίκης. Αλλά δεν αρκεί. Με μια νεολαία που κατά 40% είναι άνεργη και με μισθούς φτώχιας όσων δουλεύουν ελαστικά κι ανασφάλιστα, δεν έχει άδικο όποιος δεν καταλαβαίνει γιατί η ακύρωση των εκλογών στα συμβούλια διοίκησης του λύνει το άμεσο πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετωπίζει αυτός κι η οικογένειά του. Έχει όμως άδικο να μη βλέπει ότι πρέπει να τη δώσει, όχι για να μείνει εκεί αλλά για να ανοίξει με θάρρος κάθε ζήτημα που του καταστρέφει τη ζωή. Προτρεπόμενοι λοιπόν από αυτή την αναγκαιότητα, βρίσκουμε πιο επίκαιρο να μιλήσουμε, να προετοιμαστούμε και να οργανωθούμε για την ανατροπή αυτού κόσμου που μας πετάει στα αζήτητα.
Γιατί είναι η μισή αλήθεια ότι το πανεπιστήμιο όπως το ξέραμε διαλύεται: Σχολές κλείνουν ή συγχωνεύονται, το άσυλο αποτελεί περασμένο μεγαλείο, ιδιωτικά συμφέροντα ορίζουν τη λειτουργία και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, τη στιγμή που τα πτυχία γίνονται χαρτοπόλεμος. Η υπόλοιπη αλήθεια είναι πως πριν το «δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο» μπει στο χρονοντούλαπο με λουκέτο, έχουν φροντίσει να πετάξουν έτσι κι αλλιώς μια μεγάλη πλειοψηφία έξω. Γιατί πριν μπουν τα δίδακτρα, όσοι δεν έχουν ήδη εγκαταλείψει τις σπουδές τους, επειδή δεν έχουν για το νοίκι, παίζουν κορώνα γράμματα την κάθε μέρα μέχρι ένα μνημόνιο 2 να αφήσει ακόμη πιο άδειες τις τσέπες των δικών τους ανθρώπων. Οφείλουμε να βάλουμε πρώτη προτεραιότητα να μην αφήσει τη σχολή κανείς συνάδελφος που υποχρεώνεται να εγκαταλείψει για οικονομικούς λόγους. Άλλωστε κτήρια άδεια και σε αχρηστία υπάρχουν σε κάθε πόλη της Ελλάδας.
Το μνημόνιο 2 πέρασε πραξικοπηματικά και το φοιτητικό κίνημα βρισκόταν στον κόσμο της εξεταστικής του προσπαθώντας άρον-άρον να πάρει πτυχίο. Το τι έγινε δεν μας απαλλάσσει από αυτό που πρέπει να γίνει: να ξαναβρεθούμε στους δρόμους, καταλαβαίνοντας πως η καταστροφή που μας τάζουν ορίζει την επειγότητα να οργανωθούμε για να πράξουμε το αναγκαίο. Να βρεθούμε σε μαζικές γενικές συνελεύσεις, να κλείσουμε κάθε σχολή και με καταλήψεις διαρκείας να σχεδιάσουμε τον τρόπο που θα συμβάλλουμε στην ανατροπή όσων μας ανατρέπουν κάθε όρο ζωής. Γιατί η επαναστατική ανατροπή δεν μπορεί να είναι έργο μόνο δικό μας. Τον πιο κύριο ρόλο τον παίζουν οι εργαζόμενες μάζες, εκείνοι που παράγουν τα πάντα και δεν έχουν τίποτα. Οι γραφειοκράτες κι οι εργατοπατέρες θα συνεχίσουν να καθυστερούν ή και να μποϋκοτάρουν τις επόμενες εργατικές κινητοποιήσεις, θα συνεχίσουν να προσπαθούν να εκτονώσουν σε δόσεις την οργή με άκαρπες 24ωρες απεργίες της τελευταίας στιγμής γιατί βλέπουν πως η κοινωνική απόγνωση είναι ανεξέλεγκτη. Κι επειδή το μόνο σίγουρο είναι ότι τη λύση δεν θα την δώσουν οι εκλογές, οφείλουμε να συμβάλλουμε στην άμεση οργάνωση με προοπτική νίκης μιας γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας μέχρι να φύγουν όλες οι λέρες που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ξεζουμίζουν τις ζωές μας, μαζί κι οι επίδοξοι διάδοχοί τους κάθε απόχρωσης, για να ανοίξει ο δρόμος να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
Η μιζέρια και ο φόβος που έχουν σπείρει(με συλλήψεις, ξύλα, χημικά, λογαριασμούς, απολύσεις, άδεια πορτοφόλια και καθημερινές μικρές και μεγάλες χρεωκοπίες) δεν ανθίζει για εκείνους που βιώνουν την κατάρρευση. Είναι ήδη σε χρόνο παρελθοντικό. Μένει αυτό να γίνει και για τους υπόλοιπους που η κατάρρευση, αν δεν την ανατρέψουμε, είναι έξω από την πόρτα τους.
Γι αυτό, το εξάμηνο που έρχεται να μη μπούμε πάλι για το μάθημα όπως ξέραμε. Να μην μείνουμε ο καθένας μόνος του να περιφέρει τη δική του προσωπική ήττα. Οι δρόμοι μας περιμένουν. Έχουμε μια επιβίωση να στηρίξουμε και μια ζωή να χτίσουμε. Γι αυτό να προετοιμαστούμε. Κι έτσι να ανοίξουμε το δρόμο για να απαιτήσουμε να φτιάξουμε εμείς το πανεπιστήμιο, την κοινωνία και τη ζωή που θέλουμε κι έχουμε ανάγκη.
«Το μέλλον δε θα ‘ρθει από μονάχο του έτσι νέτο-σκέτο αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς…»
Να κάνουμε το πανεπιστήμιο άσυλο κι ορμητήριο της ζωής που θα γεννήσουμε όσο θα θάβουμε αυτό το σύστημα στα ερείπιά του.
οεν (οργάνωση επαναστατικής νεολαίας)
βόλος, φλεβάρης 2012
konservokouti-oen.blogspot.com
eek.gr
