Το ΕΕΚ συμμετέχει και καλεί
σε συγκέντρωση - πορεία ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,
την Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου,
στις 6μμ, στην πλατεία Αγ. Νικολάου.
Τρεις
δολοφονίες, δύο εισβολές των ΜΑΤ στην Αμυγδαλέζα και δύο ξυλοδαρμοί μεταναστών
από τη Χ.Α. είναι ο απολογισμός των τελευταίων εβδομάδων γύρω από το ζήτημα των
στρατοπέδων συγκέντρωσης. Την Τετάρτη 11 Φλεβάρη αυτοκτόνησε στα κρατητήρια
αλλοδαπών στη Θεσσαλονίκη 23χρονος Φατάλ Αμπντούλ από την Υεμένη.
Την επόμενη
μέρα,ο Σαγιέντ Μεχντί Αχμπαρί, 23 χρονών από το Αφγανιστάν βρέθηκε επίσης
νεκρός, από παθολογικά αίτια αυτή τη φορά, στο νοσοκομείο Σωτηρία, ενώ δύο
μέρες μετά αυτοκτόνησε στο κελί του στην Αμυγδαλέζα ο 28χρονος Μοχάμεντ Ναντίμ
από το Πακιστάν.
Με αφορμή
την αυτοκτονία του Μοχάμεντ Ναντίμ, ξέσπασε στην Αμυγδαλέζα εξέγερση η οποία
καταστάλθηκε άμεσα από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, ενώ η Χ.Α. επέστρεψε στο κέντρο
της πόλης κάνοντας δύο επιθέσεις το βράδυ του Σαββάτου στην Ομόνοια. Ενώ ο
αρμόδιος υπουργός στέκεται με έκπληξη μπροστά στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας
και μιλάει για το σταδιακό κλείσιμο των στρατοπέδων, το κράτος και το παρακράτος
του παραφυλάνε στη γωνία για να τσακίσουν, ξερνώντας ρατσιστικό μίσος και
φασισμό τα ταξικά μας αδέρφια, μέσα και έξω από τα στρατόπεδα.
Η Αμυγδαλέζα, μαζί και οι άλλοι 51 χώροι εγκλεισμού μεταναστών, που σύμφωνα με τη Migreurop καταγράφονται στην Ελλάδα, δεν είναι μια παραφωνία μέσα στην αστική δημοκρατία, αλλά η ουσία της παρακμής και της χρεοκοπίας τόσο αυτής όσο και του καπιταλισμού. Στα σύγχρονα αυτά στρατόπεδα συγκέντρωσης κρατούνται χωρίς δίκη και χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα χιλιάδες άνθρωποι, κατηγορούμενοι όχι για κάτι που έκαναν, αλλά για αυτό που είναι. Άλλωστε δεν είναι άγνωστες οι περιπτώσεις που στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας μεταφέρθηκαν άστεγοι, οροθετικοί, τοξικοεξαρτημένοι. Στο σώμα καθενός που πετιέται στο περιθώριο από τον σαπισμένο καπιταλισμό, εντοπίζεται η απειλή αυτής της διαφορετικότητας, με τους μετανάστες να γίνονται οι κύριοι στόχοι.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών είναι ένας μηχανισμός ελέγχου και επιτήρησης της ζωής σε όλες της της εκφάνσεις. Από τις Αμυγδαλέζες και τα υπόγεια των Α.Τ. το κράτος επιτηρεί και καταστέλλει προληπτικά κάθε μορφή αντίστασης στο δημόσιο χώρο, προειδοποιώντας όποιον αντιστέκεται για το τι τον περιμένει. Στοχεύοντας στον πιο αδύναμο κρίκο, τους μετανάστες, εξαπολύει μια απειλή για όλη την εκμεταλλευόμενη και καταπιεσμένη εργατική τάξη.
Η πολιτική της Ε.Ε. γύρω από το ζήτημα της μετανάστευσης τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχει κλιμακωτά αναπτυχθεί γύρω από δύο πυλώνες: τον εγκλεισμό και τον έλεγχο. Τείχη, φράχτες, ελεγχόμενα σημεία εισόδου, προηγμένα συστήματα παρακολούθησης, συρματοπλέγματα,κελιά και στρατιωτικές ορδές ανθρωποφυλάκων στήνουν το σκηνικό μέσα στο οποίο η ευρωπαϊκή ταυτότητα χτίζεται, πάνω στην ετερότητα των ξένων ή των “βαρβάρων”. Η αγωνία της αστικής τάξης σε ολόκληρη την Ευρώπη να μείνει στη θέση της, ενώ τρίζει κάτω από τα πόδια της το έδαφος, είναι δεμένη άρρηκτα με τον εγκλεισμό και τον έλεγχο των ζωής των “ανεπιθύμητων”.
Η παγκόσμια, ιστορική, δομική κρίση του καπιταλισμού έχει συμπαρασύρει το οικοδόμημα της Ε.Ε. το οποίο αδυνατεί να επεκτείνει την επιρροή του στην Ανατολή. Στα απόνερα αυτής της καταστροφής συμπαρασύρονται οι πνιγμένοι της Λαμπεντούζας, του Φαρμακονησίου και οι δολοφονημένοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Ακούμε τις αναγγελίες για το κλείσιμο των στρατοπέδων από τη νέα κυβέρνηση και τη μετατροπή τους σε κέντρα φιλοξενίας. Δεν ξεχνάμε όμως τις χιλιάδες ονομασίες που βρέθηκαν για να περιγράψουν ανάλογους χώρους εγκλεισμού. Η επιλογή του όρου της “επιβλεπόμενης ελευθερίας” από το νέο υπουργό Προ.Πο. είναι επικίνδυνη. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης πρέπει εδώ και τώρα να κλείσουν και οι έγκλειστοι να μεταφερθούν σε ανοιχτές δομές που ούτε θα φυλάγονται εσωτερικά ή εξωτερικά από την αστυνομία, ούτε θα βρίσκονται απομακρυσμένα έξω από την πόλη, αλλά μέσα στον αστικό ιστό κι αυτό να συνδυαστεί με την άμεση και χωρίς όρους νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Κάθε ολιγωρία είναι εγκληματική.
Η ενεργός επαναστατική κινητοποίηση των λαών της Ευρώπης για μια ενοποίηση πάνω σε σοσιαλιστικές βάσης είναι η μόνη εγγύηση για το τέλος της φρίκης των στρατοπέδων και των φασιστών που παραμονεύουν έξω από αυτά.
Η Αμυγδαλέζα, μαζί και οι άλλοι 51 χώροι εγκλεισμού μεταναστών, που σύμφωνα με τη Migreurop καταγράφονται στην Ελλάδα, δεν είναι μια παραφωνία μέσα στην αστική δημοκρατία, αλλά η ουσία της παρακμής και της χρεοκοπίας τόσο αυτής όσο και του καπιταλισμού. Στα σύγχρονα αυτά στρατόπεδα συγκέντρωσης κρατούνται χωρίς δίκη και χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα χιλιάδες άνθρωποι, κατηγορούμενοι όχι για κάτι που έκαναν, αλλά για αυτό που είναι. Άλλωστε δεν είναι άγνωστες οι περιπτώσεις που στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας μεταφέρθηκαν άστεγοι, οροθετικοί, τοξικοεξαρτημένοι. Στο σώμα καθενός που πετιέται στο περιθώριο από τον σαπισμένο καπιταλισμό, εντοπίζεται η απειλή αυτής της διαφορετικότητας, με τους μετανάστες να γίνονται οι κύριοι στόχοι.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών είναι ένας μηχανισμός ελέγχου και επιτήρησης της ζωής σε όλες της της εκφάνσεις. Από τις Αμυγδαλέζες και τα υπόγεια των Α.Τ. το κράτος επιτηρεί και καταστέλλει προληπτικά κάθε μορφή αντίστασης στο δημόσιο χώρο, προειδοποιώντας όποιον αντιστέκεται για το τι τον περιμένει. Στοχεύοντας στον πιο αδύναμο κρίκο, τους μετανάστες, εξαπολύει μια απειλή για όλη την εκμεταλλευόμενη και καταπιεσμένη εργατική τάξη.
Η πολιτική της Ε.Ε. γύρω από το ζήτημα της μετανάστευσης τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχει κλιμακωτά αναπτυχθεί γύρω από δύο πυλώνες: τον εγκλεισμό και τον έλεγχο. Τείχη, φράχτες, ελεγχόμενα σημεία εισόδου, προηγμένα συστήματα παρακολούθησης, συρματοπλέγματα,κελιά και στρατιωτικές ορδές ανθρωποφυλάκων στήνουν το σκηνικό μέσα στο οποίο η ευρωπαϊκή ταυτότητα χτίζεται, πάνω στην ετερότητα των ξένων ή των “βαρβάρων”. Η αγωνία της αστικής τάξης σε ολόκληρη την Ευρώπη να μείνει στη θέση της, ενώ τρίζει κάτω από τα πόδια της το έδαφος, είναι δεμένη άρρηκτα με τον εγκλεισμό και τον έλεγχο των ζωής των “ανεπιθύμητων”.
Η παγκόσμια, ιστορική, δομική κρίση του καπιταλισμού έχει συμπαρασύρει το οικοδόμημα της Ε.Ε. το οποίο αδυνατεί να επεκτείνει την επιρροή του στην Ανατολή. Στα απόνερα αυτής της καταστροφής συμπαρασύρονται οι πνιγμένοι της Λαμπεντούζας, του Φαρμακονησίου και οι δολοφονημένοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Ακούμε τις αναγγελίες για το κλείσιμο των στρατοπέδων από τη νέα κυβέρνηση και τη μετατροπή τους σε κέντρα φιλοξενίας. Δεν ξεχνάμε όμως τις χιλιάδες ονομασίες που βρέθηκαν για να περιγράψουν ανάλογους χώρους εγκλεισμού. Η επιλογή του όρου της “επιβλεπόμενης ελευθερίας” από το νέο υπουργό Προ.Πο. είναι επικίνδυνη. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης πρέπει εδώ και τώρα να κλείσουν και οι έγκλειστοι να μεταφερθούν σε ανοιχτές δομές που ούτε θα φυλάγονται εσωτερικά ή εξωτερικά από την αστυνομία, ούτε θα βρίσκονται απομακρυσμένα έξω από την πόλη, αλλά μέσα στον αστικό ιστό κι αυτό να συνδυαστεί με την άμεση και χωρίς όρους νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Κάθε ολιγωρία είναι εγκληματική.
Η ενεργός επαναστατική κινητοποίηση των λαών της Ευρώπης για μια ενοποίηση πάνω σε σοσιαλιστικές βάσης είναι η μόνη εγγύηση για το τέλος της φρίκης των στρατοπέδων και των φασιστών που παραμονεύουν έξω από αυτά.
ΕΕΚ
26/02/2015
26/02/2015
