ΜΑΖΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΜΙΑ ΑΜΕΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Προς τους εργάτες του
εργοστασίου «ΙΜΑΣ»
Συνάδελφοι
– σύντροφοι – αδέλφια,
στεκόμαστε στο πλευρό σας
μπροστά σε μία πολύ κρίσιμη εξέλιξη, μετά την εφαρμογή της άμεσης απειλής της
εργοδοσίας του εργοστασίου «ΙΜΑΣ», για αναστολή της λειτουργίας της μονάδας από
τη Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016.
Με το ασφαλιστικό, το
φορολογικό και τα κόκκινα δάνεια να αποτελούν ένα μέρος από τον εφιάλτη του
τρίτου μνημονίου, που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σχεδόν ενάμισι χρόνο
μετά τις απειλές της εργοδοσίας του «ΙΜΑΣ» για προσαρμογή της εργασίας στα
επίπεδα του μικρομάγαζου που αποτράπηκαν με την άμεση δράση σας και τη συμπαράσταση
αρκετών δυνάμεων, η πολυεθνική επανήλθε όχι απλά αποφασισμένη να κάμψει εσάς
που στηρίξατε τη παραγωγή της όλα αυτά τα χρόνια και που χωρίς εσάς δεν θα είχε
κερδίσει ούτε ψίχουλο, αλλά να κλείσει οριστικά τη μονάδα. Ουσιαστικά πετώντας
στο δρόμο όλο το προσωπικό που απέμεινε να εργάζεται μετά τις «οικειοθελείς
αποχωρήσεις» του τελευταίου διαστήματος και τις υπόλοιπες – άμεσες - απολύσεις
εκμεταλλευόμενη το διευθυντικό δικαίωμα.
Όσοι κυβέρνησαν αυτή τη
χώρα από την αρχή της κρίσης το 2008 ήταν εξαρχής υποταγμένοι στους τοκογλύφους
της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου και τώρα, με τη κυβέρνηση της «αριστεράς» στον Ευρωπαϊκό
Μηχανισμό Σταθερότητας. Τίποτα από τα παραπάνω όμως δεν έδωσε καμία σταθερότητα
στους εργαζόμενους αυτής της χώρας κι ούτε πρόκειται αφού όλα τα στρατηγικά
τους σχέδια είναι από την αρχή καταδικασμένα σε αποτυχία. Η σταθερότητα εξάλλου
δεν βασίζεται στην υποταγή, αλλά στον αγώνα.
Τη σταθερότητα οι εργαζόμενοι την αναζητούν στα σωματεία τους που πρέπει να είναι η φωνή τους και ακούραστα συνεχίζουν να πιστεύουν στις δημοκρατικές διαδικασίες ως το μόνο δρόμο στην υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Πολλές φορές προδίδεται αυτή η πίστη. Οι αμφιταλαντεύσεις της πλειοψηφίας του σωματείου του «ΙΜΑΣ», «να φύγουν όσοι φύγουν για να γλυτώσουν οι υπόλοιποι» μόνο άσχημα έφερε σε όλους. Η στάση της να έρθει σε επικοινωνία με τα αφεντικά μόνο υποχώρηση φανέρωσε και αυτό το πληρώνετε σήμερα πολύ ακριβά Ακόμα κι ένα βήμα πίσω σε έναν εργατικό αγώνα μπορεί να οδηγήσει σε έναν πολύ ολισθηρό δρόμο. Σε έναν πόλεμο κερδίζει ο πιο δυνατός, ο πιο αποφασισμένος, αυτός που έχει τις καλύτερες και πιο συγκεντρωμένες δυνάμεις κι ένα σχέδιο προάσπισης των συμφερόντων του που να βάζει σε εφαρμογή, όχι ο πιο τυχερός.
Εργάτες του εργοστασίου
«ΙΜΑΣ», σήμερα και πιο άμεσα παρά ποτέ, πρέπει να επαναπροσδιορίσετε και να κλιμακώσετε
τη σύγκρουση με την εργοδοσία, να διευρύνετε το ορίζοντα του αγώνα, ενώνοντας
με δικιά σας πρωτοβουλία την τάξη μας, θέτοντας το κρίσιμο ερώτημα ποιος
παράγει για ποιον και τι διανέμεται στους εργάτες. Καμία βοήθεια δεν θα έρθει
από τα υπουργεία, ή τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που ακόμα κι όταν οργανώνει
κάποια διαδήλωση είναι απρόθυμη να αγγίξει έστω κάτι ελάχιστο από την
ιδιοκτησία του κεφαλαίου.
Όλοι οι
παρατρεχάμενοι της σημερινής κυβέρνησης, που είναι άμεσα υπεύθυνη για ότι
συμβαίνει και στο «ΙΜΑΣ», καθώς
και ο δεξιός συρφετός παρευρέθηκε στη κρισιμότατη συνέλευσή σας του Σαββάτου 12
Μαρτίου για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας ή ακόμα χειρότερα σε μία ακόμη
προσπάθεια να αποδείξει ότι μπορεί να βοηθήσει (αφού έχει ήδη δώσει
διαπιστευτήρια για το αντίθετο). Μαζί και η ηγεσία του ΕΚΒ που στάθηκε για άλλη
μία φορά ανίκανη να ακολουθήσει τις εξελίξεις ενός εργατικού αγώνα και χύνει
κροκοδείλια δάκρυα για την άσχημη έκβαση. Είναι όλοι αυτοί που δεν πρέπει να
εμπιστεύεστε, είναι αυτοί και οι όμοιοί τους που δεν πρέπει να εμπιστεύεται
κανείς εργάτης για να ηγηθεί τον αγώνα της αξιοπρέπειάς του.
Άμεσα, σήμερα, πρέπει να θέσετε ως κεντρικό στόχο την
εθνικοποίηση του εργοστασίου χωρίς αποζημίωση στο πολυεθνικό κεφάλαιο και να το
θέσετε κάτω από εργατικό έλεγχο προκειμένου να ρυθμίσετε μόνοι σας την παραγωγή
σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες.
Να είστε βέβαιοι ότι παρά
τις υποχωρήσεις και τις αμφιταλαντεύσεις υπάρχει δρόμος. Είναι ο δρόμος της
ενότητας όλων των εργατών, εργαζομένων κι ανέργων, στο δημόσιο και ιδιωτικό
τομέα, μόνιμων, ευέλικτων κι επισφαλών, Ελλήνων και μεταναστών που μπορεί να
συντρίψει τους πολυεθνικούς ομίλους και κάθε κυβέρνηση που νομοθετεί γι αυτούς
κι αφήνει το σύνολο των εργατών στο δρόμο, με μισθούς πείνας και σε συνθήκες
δουλείας.
Το ζητούμενο της εποχής
για την εργατική τάξη, στην παγκόσμια δύναμη που ανήκουμε όλοι οι εργάτες, δεν
είναι να παρακολουθεί αποσβολωμένη τις τραγικές εξελίξεις που συντελούνται γύρω
και μέσα στην ίδια της τη ζωή, απαριθμώντας «κουφάρια» εργοστασίων κι επιχειρήσεων.
Το ζητούμενο είναι να επεξεργαστούμε όλοι μαζί ένα σχέδιο διεξόδου από την
καταστροφή, διεκδικώντας το δικαίωμα στη δουλειά και την αξιοπρεπή ζωή.
Είναι απαραίτητο να
ανοίξει ένας πλατύς διάλογος μέσα στην εργατική τάξη, μέσα στη κοινωνία, για
τις απαντήσεις που πρέπει να δώσουν οι εργάτες στο κλείσιμο των εργοστασίων και
στην ανεργία. Πως θα δουλέψουμε ξανά τα εργοστάσια για να έχουμε δουλειά, για
να μπορέσουμε να σωθούμε από την καταστροφή; Τι είδους παραγωγή θέλουμε και σε
ποια κοινωνία την θέλουμε; Αυτός ο διάλογος πρέπει να ξεκινήσει πρώτα απ’ όλα
ανάμεσα στους ίδιους τους εργάτες των εργοστασίων που κλείνουν, και να απλωθεί
σε ολόκληρη την κοινωνία, που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, βρίσκεται κι αυτή
σε άμεσο κίνδυνο.
Η ενότητα όλου αυτού του
εργατικού δυναμικού πάνω σε μια βάση μάχης, ένας ειλικρινής διάλογος για το πώς
θα αντιμετωπίσουμε τα ενδεχόμενα λουκέτα και ποια είναι η προοπτική που
ανοίγεται μπροστά μας σαν συνολική απάντηση στην καπιταλιστική καταστροφή,
είναι ένα βασικό καθήκον για όλους μας.
Πρέπει όλες οι μαχόμενες
δυνάμεις του εργατικού κινήματος, να προχωρήσουμε από κοινού στο σχεδιασμό όλων
των ενεργειών για να μην προχωρήσουν τα σχέδια της εργοδοσίας και όσων
κυβερνήσεων την υπηρετούν.
Με
αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Εργατικό Επαναστατικό
Κόμμα (ΕΕΚ – Τροτσκιστές)
ΚΟ
Μαγνησίας
Βόλος 12/03/2016
