Στη φυλακή, εγώ θα ζωγραφίζω παράθυρα

«Τα όνειρα, όχι, δεν είν’ άκυρα               
ίσα-ίσα είν’ εκείνα που τραγικά ακυρώνουν     
(εξάπτοντας) την πραγματικότητα»,  

  

έγραφε ο Ν. Καρούζος [1], αποτυπώνοντας αυτό που ο Βάλτερ Μπένγιαμιν είπε με άλλο τρόπο: η ελπίδα είναι η ίδιοι οι απελπισμένοι. 

Η μετατροπή του Όχι σε Ναι στο δημοψήφισμα ένα χρόνο πριν και οι συνέπειες που προκάλεσε αυτή η στρέβλωση, συμπαρέσυρε ένα μεγάλο κομμάτι του κινήματος στην πολιτική της απελπισίας. Η προδοσία της ελπίδας από την «πρώτη φορά αριστερά», όπως θα μείνει στην ιστορία, προκάλεσε διάλυση και κατακερματισμό στο κίνημα, πρακτικές αμυντικής στάσης και αντιδραστικής πράξης, εσωστρεφούς συντήρησης και στείρου κινηματισμού ή/και ακτιβισμού.

Αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, κοινωνικά ιατρεία, λαϊκές συνελεύσεις κ.α. προέκυψαν σαν το νερό που αναβλύζει από την πηγή, όπου πηγή είναι η κρίση του καπιταλισμού που βιώνουμε. Αποτέλεσαν τόπο όπου συγκεντρώνονται, αναπτύσσονται και συντονίζονται ενέργειες που αποσκοπούν στην επανασυλλογικοποίηση της ζωής μας, ενάντια στην εξατομίκευση. Σ’ αυτούς τους τόπους, η αλληλεγγύη «οργανώνεται» και οργανώνει, θέτει ζήτημα εξουσίας και επαναπροσδιορισμού των ενεργειών που επιδρούν σε όλες τις δραστηριότητες της ζωής μας.

Η αυτοοργάνωση ως μέσο και όχι ως αυτοσκοπός, ο επαναπροσδιορισμός των ενεργειών που επιδρούν σε όλες τις δραστηριότητες της ζωής και όχι σε όσα επιμέρους μπορούμε και το ζήτημα εξουσίας της εργατικής τάξης για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αποτελούσαν την προμετωπίδα στους αγώνες που δόθηκαν από το 2010 -’11, που δημιουργήθηκαν αυτά τα εγχειρήματα, μέχρι πρότινος.            

Πλέον, η διάχυση της πολιτικής της απελπισίας είναι έκδηλη και αποτυπώνεται στον λόγο που αρθρώνεται, στις μειούμενες δράσεις αλλά και στις αντιδραστικές τάσεις και πράξεις που αποτελούν βούτυρο στο ψωμί των εξουσιαστών της ζωής μας, ασφάλειας, κράτους και αφεντικών αλλά και των φασιστών. Η αλλαγή πλεύσης προς μια αντίσταση όσο μαχητική κι αν είναι, δεν παύει να καταδεικνύει την αναδίπλωση στα μετόπισθεν. «Χωρίς το Αδύνατο δεν υπάρχει δυνατότητα. Ούτε και ανακάλυψη της υπέρβασης του Αδύνατου»[2]

Στο Βόλο, τμήματα του α/α χώρου πέρα από τις ολοένα και μειούμενες δράσεις και την περαιτέρω βαθύτερη απεμπόληση της πολιτικής έχουν, ήδη από τον Ιούλιο του ’15 και μετά, αρχίσει μία φανερή και ολομέτωπη άρνηση να δεχτούν ότι η αριστερά, με την ευρεία της έννοια, είναι ζωντανό κομμάτι του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Αυτά τα τμήματα – μη αντιλαμβανόμενα τις διαλεκτικές σχέσεις που συγκροτούν την κοινωνία – δείχνουν ένα απεχθές πρόσωπο, προσπαθώντας να αναλάβουν ρόλο «σωτήρα», ανάγοντας τον ακτιβισμό στον οποίο αρέσκονται σε στείρο ακτιβισμό, θέτοντας την αυτοοργάνωση ως σκοπό και όχι ως μέσο για την κοινωνική απελευθέρωση. Ακόμη χειρότερα, προχωρούν σε δράσεις που στοχεύουν, όχι το κράτος και τα όργανά του, αλλά την αριστερά και τις οργανώσεις της. Συνθηματολογία, εχθρικές ανακοινώσεις που συνδυάζονται με προφορικό λόγο σε κάθε ευκαιρία και απειλές εναντίον αριστερών, δείχνουν ότι η μη κατανόηση των όσων οδηγούν στις επαναλαμβανόμενες κρίσεις του καπιταλισμού, στην επιβολή μνημονίων, στο ρεφορμισμό και την ταξική συνεργασία καθώς και στη λογική των ίσων αποστάσεων δεν αφορούν όλη την αριστερά. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η επαναστατική κομμουνιστική αριστερά βρίσκεται ακόμη στις επάλξεις του αγώνα παλεύοντας για το ενιαίο μέτωπο, που δυστυχώς ο ίδιος ο α/α χώρος απορρίπτει μετά βδελυγμίας.

Αντιστέκομαι σημαίνει πράττω αμυνόμενος, υπαναχωρώντας σε μια επιβεβλημένη ανθεκτικότητα λόγω ματαίωσης των προσδοκιών μου, λόγω μιας προδομένης ελπίδας. Επαναστατώ σημαίνει επιλέγω την επιλογή με αιχμή την απόφαση. Η απεμπόληση του Αδύνατου – της Επανάστασης – αποτελεί αίτιο και αποτέλεσμα της εσωστρέφειας και του αυτοπεριορισμού «στο δικό μας μαγαζί». Αυτή η λογική της συντήρησης ή και της κατάψυξης δεν αποτελεί προσωρινή ανασύνταξη αλλά παραίτηση.

«…Οι θεωρητικοί που δε ζουν μια εξεγερτική ζωή δε λένε τίποτα που ν’ αξίζει να λεχθεί και οι ακτιβιστές που αρνούνται να σκεφτούν κριτικά δεν πράττουν τίποτα που ν’ αξίζει να γίνει. Ριζοσπαστική θεωρία είναι η σκέψη που ολοκληρώνεται μέσα σε μια εξεγερτική ζωή και μαθαίνει να εκφράζεται με ακρίβεια αλλά και ρευστότητα.    
Όταν αναπτυχθεί κόβει σαν καλοακονισμένο μαχαίρι».[3]

Παραπομπές

[1] «Το στήθος είναι κάτι που εκτείνεται», Ν. Καρούζος, Δυνατότητες και χρήση της ομιλίας, 1970

[2] Ηomo Poeticus, Σ. Μιχαήλ, Άγρα, 2006

[3] Αντάρτισσες, ένοπλες γυναίκες ενάντια στο φασισμό (1936-1949)

της Νάνσυ Λάμπρου

Μέλους του ΕΕΚ // ΚΟ Μαγνησίας