 |
Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ 2012 - Η χρονιά της αναμέτρησης Αν όχι τώρα, τότε πότε; Το ποτήρι της κοινωνικής συμφοράς ξεχείλισε πια και μαζί του το ποτήρι της λαϊκής οργής. Ακόμα και τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς, η διορισμένη από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αστική συγκυβέρνηση Πασόκων, Δεξιάς και φασιστών υπηρετών του κεφαλαίου ανάγγελλαν για χιλιοστή αλλά όχι τελευταία φορά νέες απολύσεις, νέα ξεπουλήματα δημόσιου πλούτου, νέα χαράτσια, νέες περικοπές στα ψίχουλα που παίρνουμε πια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι. Κι η καρμανιόλα που έστησαν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Σαρκοζύ, οι άλλοι πολιτικοί ηγέτες και τραπεζίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης Καπιτα-Ληστών δεν θα σταματήσει την βάρβαρη δουλειά της : σε λίγο, με την άφιξη της τρόικας στα μέσα Ιανουαρίου, στο όνομα της έβδομης δόσης, της νέας δανειακής σύμβασης, και της «μαύρης τρύπας» του προϋπολογισμού θα απαιτήσουν ξανά από τον καθημαγμένο λαό αίμα και θυσίες για να εξευμενίσουν το αχόρταγο τέρας της δικής τους χρεοκοπίας. Πρέπει να εισπράξουν και θα εισπράξουν μόνον την οργή μας.! No pasaran! Δεν θα τους περάσει, δεν θα περάσουν! Δεν υπάρχει άλλη λύση: πρέπει να τους ανατρέψουμε! Να πάρουν στα χέρια τους οι εργάτες, στηριγμένοι σε όλο τον εξαθλιωνόμενο λαό, την εξουσία, την κυβέρνηση, τις τύχες της κοινωνίας και της ζωής μας. Δεν βρίσκεται μόνον η χρεοκοπημένη Ελλάδα διασωληνωμένη στην «εντατική». Είναι όλη η υπερχρεωμένη ευρωζώνη, το ευρωπαϊκό και διεθνές τραπεζικό σύστημα που κλονίζεται εκ θεμελίων, όλη η ΕΕ που αποσυντίθεται κι ο παγκόσμιος καπιταλισμός που βουλιάζει στην Μεγάλη Ύφεση. Η επικεφαλής του ΔΝΤ Λαγκάρντ το είπε απερίφραστα καταθέτοντας στο αμερικανικό Κογκρέσο στις 15 Δεκεμβρίου 2011: καμιά οικονομία, καμιά χώρα στον κόσμο, μικρή ή μεγάλη δεν θα αποφύγει τις καταστροφικές συνέπειες της ανεξέλεγκτης παγκόσμιας κρίσης «ό,τι συνέβηκε στην δεκαετία του 1930», μετά το κραχ του 1929 (Φαϊνάνσιαλ Τάιμς 16/12/11). Στην πραγματικότητα, η τωρινή κρίση ξεπερνάει κάθε προηγούμενη, μαζί κι εκείνη του μεσοπολέμου. Η Ελλάδα των δύο τελευταίων χρόνων ήταν μόνον η φανερή κορυφή του παγόβουνου, της παγκόσμιας συστημικής κρίσης που ξέσπασε το 2007. Η προσπάθεια να αποσοβηθεί η διάλυση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς το 2008 με την διοχέτευση τρισεκατομμυρίων δολαρίων από κεντρικές κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες -ένα ποσό που δόθηκε για τις τράπεζες αλλά που θα μπορούσε να θρέψει τον λιμοκτονούντα «Τρίτο Κόσμο» για 50 χρόνια- μετατράπηκε τελικά σε μπούμερανγκ: σε μια χωρίς προηγούμενο δημοσιονομική κρίση, σε άλυτη κρίση κρατικής υπερχρέωσης και σε διεθνή τραπεζική κρίση. Τα κράτη δανείζουν τις τράπεζες για να σωθούν από την χρεοκοπία και απαιτούν από τις τράπεζες να τα δανείσουν για να μην χρεοκοπήσουν τα ίδια. Ο φαύλος κύκλος έγινε βρόγχος στο λαιμό που διαρκώς σφίγγει. Στην αρχή, μιλούσαν για «ελληνική τραγωδία» με το μη βιώσιμο χρέος της χώρας, στη συνέχεια, για μη βιώσιμα χρέη της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, μετά, για μη βιώσιμα χρέη χωρών του μεγέθους της Ισπανίας και της Ιταλίας, με επόμενη στη σειρά την Γαλλία, τον στρατηγικό εταίρο της Γερμανίας, στον κεντρικό άξονα της οικονομίας της ΕΕ. Από την ντε φάκτο χρεοκοπημένη Ελλάδα έχουμε φτάσει στην επαπειλούμενη χρεοκοπία της ευρωζώνης και την ορατή πια προοπτική της κατάρρευσης του όλου 60χρονου εγχειρήματος της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης με αναπόφευκτες τεράστιες παγκόσμιες συνέπειες, πρώτα-πρώτα στην ίδια την Αμερική, στο κέντρο του παγκόσμιου συστήματος που είναι συνάμα και το κέντρο της κρίσης του. Την περίοδο που άλλοι, και μάλιστα οι κάθε είδους ρεφορμιστές, σταλινικοί και κεντριστές στο χώρο της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αρνούνταν ή υποβαθμίζανε την σημασία της αναπτυσσόμενης κρίσης, ή, όταν αυτό δεν ήταν πια δυνατό, πρότειναν μεσοβέζικες λύσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος, το ΕΕΚ και το διεθνές επαναστατικό ρεύμα στο οποίο συμμετέχει, η Συντονιστική Επιτροπή για την επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς, αναλύσανε, από την πρώτη στιγμή και σε κάθε της νέα φάση, την παρούσα παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, τα αίτιά της, την δυναμική της, τον ανισόμετρο σε κάθε χώρα αλλά και συνδυασμένο διεθνώς χαρακτήρα της, προειδοποίησαν για τις κοινωνικές και πολιτικές της συνέπειες και πρόβαλαν ένα πρόγραμμα εργατικής επαναστατικής διεξόδου από το ιστορικό αδιέξοδο του καπιταλισμού. Όταν το σπίτι του καπιταλισμού καίγεται, εμείς δεν θα γίνουμε προσάναμμα ούτε θα μείνουμε μέσα στο σύστημα για να καούμε μαζί του! Η καταπιεσμένη ανθρωπότητα δεν θα αυτοκτονήσει για να επιζήσουν οι κεφαλαιοκράτες εκμεταλλευτές της και τα παράσιτα, οι διεθνείς τοκογλύφοι. Δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε την κρίση τους, άμεση διαγραφή του εξωτερικού χρέους! Να απολύσουμε όσους απολύουν! Ο κοινωνικός πλούτος και τα μέσα παραγωγής ανήκουν σ’ αυτούς που παράγουν, στους εργαζόμενους. Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών και των ιμπεριαλιστών! Εργατική εξουσία! Να απαλλοτριώσουμε τους απαλλοτριωτές του μόχθου μας και της ζωής μας! Για μια πανανθρώπινη ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς στρατοκράτες, χωρίς γραφειοκράτες! Και στην Ελλάδα; Μπορούμε να παλέψουμε γι’ αυτούς τους στόχους και εμείς; Αν όχι εμείς, τότε ποιος; Μήπως η κυβέρνηση που σαν «προσωρινή» σκαρώθηκε και αόριστου χρόνου γίνεται; Καμιά αυταπάτη δεν χωράει για την απάτη που λέει ότι η συγκυβέρνηση των πράσινων με τους μπλε με συγκολλητική κόλλα τους φασίστες και με πρωθυπουργό έναν τεχνοκράτη τραπεζίτη θα μας βγάλει από το βάραθρο της χρεοκοπίας. Ούτε μπορούν ούτε θέλουν. Πράσινοι και μπλε είναι συνένοχοι για την χρεοκοπία κι ο Καρατζαφύρερ κολαούζος τους. Οι κεφαλαιοκράτες βγάλανε και βγάζουνε για να τα σώσουνε δισεκατομμύρια ευρώ στην Ελβετία και στους εξωτικούς off shore «παραδείσους» των λαμογιών και των μεγαλοφοροφυγάδων. Γι’ αυτούς «υπάρχουνε λεφτά», για το λαό ούτε ευρώ σήμερα ούτε δραχμή αύριο! Μήπως θα υπάρξει λύση με τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, από μια νέα αστική κυβέρνηση; Δεν θα είναι κι αυτή κυβέρνηση, ή, το πιθανότερο, συγκυβέρνηση στην υπηρεσία της τρόικας κι όχι του λαού; Το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης είναι ήδη δυσφημισμένο. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ είναι σε μεγάλο βαθμό καμένα χαρτιά. Οι λαϊκές μάζες στρέφουν τις προσδοκίες τους ολοένα περισσότερο προς τα αριστερά, ζητώντας ριζοσπαστική λύση στο Γόρδιο Δεσμό των κοινωνικών δεινών. Ο Καρατζαφύρερ κραυγάζει αυτό που οι αστοί ψιθυρίζουν έντρομοι: η Ελλάδα των αγανακτισμένων και των εξεγερμένων μπορεί να γίνει κόκκινη! Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που μισούν οι κεφαλαιοκράτες, το απεύχονται σαν «πρόωρο» κι οι «αριστεροί» γραφειοκράτες. Το σταλινικό ΚΚΕ στα λόγια μιλάει για «εργατική λαϊκή εξουσία», εξοβελίζοντάς την, όμως στο ακαθόριστο, μακρινό μέλλον, ενώ στο παρόν περιορίζεται σε ασφυκτικά ελεγχόμενες κομματικές παράτες, συμβολικές ενέργειες ή περιορισμένες κινητοποιήσεις, όταν δεν παίζει τον ρόλο του φρουρού της Βουλής, βρίζοντας τους πάντες, όσους δεν μένουν στα όρια που θέτει ο Περισσός (κι η αστική νομιμότητα) σαν «προβοκάτορες». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει την προοπτική «ενός συνασπισμού εξουσίας με κέντρο την Αριστερά» που θα αγκαλιάζει τα απομεινάρια του αστικού ΠΑΣΟΚ, πρώην συμβουλάτορες του Παπανδρέου κι εργατοπατέρες της γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ, προσωρινά άστεγους και σε αναζήτηση βουλευτικής έδρας. Στην πραγματικότητα, ο προσανατολισμός της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι στην απογοητευμένη και προδομένη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ που μπορεί και πρέπει να κερδηθεί μέσα σε αγώνες, σε μια άλλη, αυθεντικά σοσιαλιστική προοπτική, αλλά κυρίως σε παλιά στελέχη του, τα οποία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν ανεπανόρθωτα δυσφημιστεί στα μάτια του λαού. Μια και δεν μπορεί πια να υπάρξει συμμαχία με το «όλον» ΠΑΣΟΚ, επιλέγεται η συμμαχία με την σκιά του - σε τελευταία ανάλυση, με την σκιά της «δημοκρατικής» αστικής τάξης. Μια κεντροαριστερή ή και «αριστερή» κυβέρνηση που παραμένει στο έδαφος και στα όρια του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από υποσχέσεις, ρητορείες ή και προθέσεις, στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής χρεοκοπίας, θα γίνει μαστίγιο του συστήματος για την πειθάρχηση των λαϊκών μαζών. Θα ήταν ολέθριο κι αποπροσανατολιστικό να περιμένει κανείς, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ότι με πιέσεις και «μαζικό λαϊκό εκβιασμό» πάνω σε μια «αριστερή» κυβέρνηση είναι δυνατό να αποσπασθούν σοβαρές παραχωρήσεις προς όφελος του λαού. Τώρα περισσότερο από ποτέ, μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα κληθεί να υπηρετήσει το σύστημα στην χειρότερη στιγμή της Ιστορίας του και να διαχειριστεί την ανεξέλεγκτη συστημική κρίση σε μια ερειπωμένη κοινωνικά χώρα, θα γίνει αναπόφευκτα όπλο του συστήματος κατά των λαϊκών μαζών κι όχι διεκπεραιωτής κάποιων αιτημάτων τους. Δεν υπάρχουν περιθώρια συμβιβασμών. Μια «αριστερή» κυβέρνηση που αφήνει αλώβητες τις κοινωνικές σχέσεις παραγωγής και το κράτος του κεφαλαίου θα είναι έρμαιο των καπιταλιστικών συμφερόντων. Και να ήθελε, δεν μπορεί να δώσει λύσεις, άμεσες, μεσοπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες, στα επείγοντα λαϊκά προβλήματα. Ήδη, η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, προάγγελος των τωρινών εκρηκτικών εξελίξεων, είχε προειδοποιήσει: Βάρκιζα τέλος! Γι’ αυτό κι ο Δεκέμβρης παραμένει ο εφιάλτης των αστών και το φόβητρο των γραφειοκρατών, μαζί κι όλων όσων συμβιβάζονται μαζί τους. Μόνο μια εξουσία και μια κυβέρνηση των ίδιων των εργατών που θα προκύψει από την συστηματική κινητοποίηση των λαϊκών μαζών, γύρω από ένα πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων με στρατηγικό στόχο την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την συντριβή των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους του, μόνο μια εργατική κυβέρνηση στηριγμένη στα λαϊκά όργανα αυτο-οργάνωσης κι εργατικής εξουσίας μπορεί να ανοίξει διέξοδο στο ιστορικό αδιέξοδο. Η ασυμβίβαστη στάση των τροτσκιστών του ΕΕΚ στα ζητήματα στρατηγικού προσανατολισμού και προγράμματος δεν σημαίνει και άρνηση της συνεργασίας και της μετωπικής δράσης των αριστερών δυνάμεων. Ίσα-ίσα, θεωρούμε τώρα περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία την κοινή δράση και το ενιαίο μέτωπο των εργατικών και λαϊκών οργανώσεων πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα, μεγάλο ή μικρό, αφορά την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους συνολικά και τους ανέργους, ντόπιους ή μετανάστες, τους βιοπαλαιστές και τους απόκληρους, ενάντια στον ταξικό εχθρό, την κεφαλαιοκρατία, την κυβέρνηση, το κράτος, τις φασιστικές συμμορίες, την τρόικα της ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ, τον ιμπεριαλισμό. Αλλά το Ενιαίο Μέτωπο ή και το ΕΑΜ μιας άλλης εποχής δεν μπορεί να ξευτελίζονται σήμερα με την φραστική επίκλησή τους από ρεφορμιστές, οπορτουνιστές κι «αριστερούς» εθνικιστές. Το υπαρκτό και επείγον λαϊκό αίτημα για ενότητα στη δράση δεν μπορεί να χρησιμοποιείται σαν κάλυμμα και πρόφαση δεξιόστροφων συνεργασιών με μίζερο σκοπό την συσσώρευση μιας κρίσιμης μάζας στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων ή για την μεγιστοποίηση εκλογικών αποτελεσμάτων. Για το ΕΕΚ η κεντρική πολιτική σκηνή δεν είναι αυτή που διαμορφώνουν οι αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και τα ΜΜΕ του ΔΟΛ, του Μπόμπολα ή του Αλαφούζου. Είναι η αρένα της μαζικής ταξικής πάλης στη χώρα μας και διεθνώς, οι δρόμοι κι οι πλατείες, τα εργοστάσια, οι γειτονιές, οι τόποι δουλειάς και σπουδής, οι χώροι του πολιτισμού. Σ’ αυτούς τους δρόμους, σ’ αυτή την κοινωνία, η επανάσταση δεν είναι ουτοπία! Το έδειξαν κι οι αγώνες της χρονιάς που πέρασε, οι Γενικές Πανεργατικές Απεργίες, ιδιαίτερα της 15η Iουνίου και οι 48ωρες της 28ης-29ης Ιουνίου και της 19ης-20ης Οκτωβρίου 2011, με τα πιο μαζικά και μαχητικά συλλαλητήρια από τον καιρό της πτώσης της χούντας, το πρωτοφανές κίνημα των αγανακτισμένων της Πλατείας Συντάγματος και όλων των πλατειών, οι καταλήψεις των δημοσίων κτηρίων, οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, τα κινήματα ενάντια στα διόδια και τα χαράτσια, ο παλλαϊκός ξεσηκωμός στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, ο ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών και το πλατύ κίνημα αλληλεγγύης που πυροδότησε.. Είναι οι λαϊκοί αγώνες που στρίμωξαν τους κρατούντες και σπρώξανε τον Παπανδρέου πρώτα στη φυγή προς τα εμπρός με την πρόταση για δημοψήφισμα και μετά στην πτώση της κυβέρνησής του. Η αναγκαστική συσπείρωση των αλληλοσπαρασσόμενων αστικών κομμάτων στην δοτή από την τρόικα κυβέρνηση Παπαδήμου δεν θα έχει καλύτερη τύχη. Το μόνο που θα καταφέρει είναι να γίνει ακόμα πιο λαομίσητη, μαζί κι όλα τα αστικά κόμματα που την συναπαρτίζουν, σοσιαλφιλελεύθερα, δεξιά νεοφιλελεύθερα κι ακροδεξιά. Το μυριόστομο σύνθημα του Αργεντινάσο, της επαναστατικής εξέγερσης στην Αργεντινή το 2001, Να φύγουν όλοι τους! επαναλαμβάνεται δέκα χρόνια μετά από τον ελληνικό λαό. Για να διώξουμε όλους τούς «από πάνω» που μας κυβερνούν και μας εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν, για να πάρουν οι «από κάτω» τις τύχες της ζωής τους στα χέρια τους πρέπει πρώτα-πρώτα να αυτο-οργανωθούμε σε λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα, ανεξάρτητα κέντρα εργατικού αγώνα, συντονιστικά σε επίπεδο τοπικό και πανελλαδικό, σε νέες και παλιές μορφές οργάνωσης της εργατικής-λαϊκής πάλης κι αλληλεγγύης. Να ενοποιήσουμε όλα τα ρυάκια της λαϊκής οργής κι αγανάκτησης σε ένα ορμητικό κι ακατανίκητο ποτάμι. Να παλέψουμε για μια Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση απαραίτητη είναι η μαζική συμμετοχή στην Παναττική Απεργία της 17ης Ιανουαρίου και σε όλες τις κινητοποιήσεις της επόμενης περιόδου ενάντια στην τρόικα, το πολυνομοσχέδιο, το νέο μνημόνιο, την κυβέρνηση. Στον αγώνα αυτόν δεν είμαστε μόνοι μας! Στο πλευρό μας έχουμε το παγκόσμιο προλεταριάτο που ξεσηκώνεται από την Κίνα ως την Αμερική. Ένα κοινό κόκκινο νήμα συνδέει την πλατεία Ταχρίρ με το Σύνταγμα, την Πουέρτα ντελ Σολ και το Ζουκότι Παρκ μπροστά στην Γουώλ Στρήτ. Το 2011 άρχισε και σημαδεύτηκε από την ορμητική κι ανολοκλήρωτη κοινωνική επανάσταση στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την αραβική Ανατολή. Το ξέσπασμα μιας νέας γενιάς χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον στη Βρετανία και την Ιταλία, η Γενική Απεργία στην Πορτογαλία, η Γενική Απεργία δύο εκατομμυρίων Βρετανών δημοσίων υπαλλήλων είναι σημάδια ότι η κλυδωνιζόμενη καπιταλιστική Ευρώπη δεν είναι μόνο επίκεντρο της παρούσας φάσης της παγκόσμιας κρίσης αλλά και μετατρέπεται σε πεδίο ιστορικής ταξικής αναμέτρησης. Η Ελλάδα βρίσκεται στο κρίσιμο σημείο σύνδεσης των αραβικών επαναστατικών εξεγέρσεων κι ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με την επερχόμενη κοινωνική θύελλα στην υπό χρεοκοπία ιμπεριαλιστική Ευρώπη. Η επαναστατική πάλη μας για εργατική εξουσία στην Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ανάψει πυρκαγιά σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, για την διάλυση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Η νίκη είναι στρατηγικό καθήκον, έλεγε ο ιδρυτής του Κόκκινου Στρατού και της Τέταρτης Διεθνούς Λέων Τρότσκυ. Δεν πέφτει από μόνη της από το δέντρο σαν ώριμο φρούτο. Τώρα που όλα τα μαύρα κοράκια του κεφαλαίου συγκεντρώνονται ενάντιά μας, δεν μπορούμε να είμαστε σκόρπιοι ή να αναζητούμε νησίδες ελευθεριακής χειραφέτησης μέσα σε μια θάλασσα κοινωνικής σκλαβιάς. Χρειαζόμαστε επαναστατική οργάνωση, πρόγραμμα, προοπτική, στρατηγική και τακτική για την νίκη. Πρέπει οι πρωτοπόροι κοινωνικοί αγωνιστές, εργάτες, νεολαίοι, διανοούμενοι, να συσπειρωθούν και αυτοί σε μια γροθιά, σε μια επαναστατική οργάνωση μάχης, ένα αντιγραφειοκρατικό κόμμα της Διαρκούς Επανάστασης, το ιδεολογικό εργαστήρι της εργατικής τάξης. Ένα εργατικό κόμμα που ζει κι αναπνέει μέσα στους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες και μαθαίνει μέσα από την εμπειρία της συμμετοχής στην πρώτη γραμμή των ταξικών μαχών την διαλεκτική υλιστική μέθοδο για να βρίσκει τα κατάλληλα κάθε φορά μέσα και τις μορφές πάλης που θα φέρουν τη νίκη στο κοινωνικό πόλεμο. Ένα εργατικό κόμμα για να είναι επαναστατικό πρέπει απαραίτητα να είναι διεθνιστικό, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη, στο πρόγραμμα, στην οργάνωση. Πρέπει, με άλλα λόγια, να παλεύει για μια Εργατική Επαναστατική Διεθνή: για την Τέταρτη Διεθνή που ίδρυσαν ο Τρότσκυ κι οι σύντροφοί του με σκοπό να ολοκληρωθεί η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση που άρχισε τον Οκτώβρη του 1917, προδόθηκε από την γραφειοκρατία, αλλά συνεχίζει να ζει πολιτικά στους αγώνες των καταπιεσμένων και τις συνειδήσεις των πρωτοπόρων κομμουνιστών διεθνιστών σε όλο τον πλανήτη Το 2012 είναι η χρονιά της αναμέτρησης. Μπορούμε να νικήσουμε - και θα νικήσουμε! Η Κεντρική Επιτροπή του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος -ΕΕΚ Πρωτοχρονιά 2012 |
