Κοκκινη Πρωτομαγια, ταφος για τ' αφεντικα: ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ (φωτο απο τη σημερινη ανεξαρτητη συγκεντρωση)

Το ΕΕΚ στο Βολο συμμετειχε στην ανεξαρτητη(απο γραφειοκρατες, εργοδοτικους και ξεπουλημενους) συγκεντρωση και πορεια που διοργανωθηκε μετα απο ανοιχτη συνελευση για τη διοργανωση της πρωτομαγιας. Η πορεια εκανε σταση στο Ταχυδρομειο, οπου διαβαστηκε το παρακατω κειμενο μνημης και τιμης στους νεκρους της εργατικης ταξης, στους νεκρους μας. Μετα το κειμενο ακολουθουν φωτογραφιες.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2012

Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη, είναι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία

Στη πόλη της μαζικής ανεργίας και της ραγδαία αυξανόμενης φτώχιας και ανέχειας, των κλειστών εργοστασίων, των απλήρωτων εργατών, στη πόλη που ιδρύθηκε το 1908 το πρώτο εργατικό κέντρο όλης της Ελλάδας, στο ιδρυτικό καταστατικό του οριζόταν στο άρθρο 29 ότι «Το Εργατικόν «Κέντρον» θα έχη ως επίσημον εορτήν του την 1^η Μαϊου».

Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886, που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Είναι αυτός ο ξεσηκωμός του 1886 στο Σικάγο που κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας.

Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων.

Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισε πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης. Την επομένη αποφασίστηκε συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ.. Η συγκέντρωση ήταν πολυπληθής και ειρηνική. Το κακό, όμως, δεν άργησε να γίνει. Οι αστυνομικές δυνάμεις πήραν εντολή να διαλύσουν δια της βίας τη συγκέντρωση και τότε από το πλήθος των απωθούμενων διαδηλωτών ρίφθηκε μια χειροβομβίδα προς το μέρος τους, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά βούληση κατά των συγκεντρωμένων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός, ενώ έξι αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους από πυρά (φίλια ή των διαδηλωτών παραμένει ανεξακρίβωτο), ανεβάζοντας τον αριθμό τους σε επτά.
Για την βομβιστική επίθεση των αγνώστων, 4 πρωτοπόροι εργάτες απαγχονίστηκαν στη χώρα της απεριόριστης δημοκρατίας.

Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα

Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη. Έτσι, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου, για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σοσιαλιστής», που εξέδιδε ο Καλλέργης, στις 5 το απόγευμα της Κυριακής συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο πάνω από 2.000 σοσιαλιστές και εργαζόμενοι. Η «Εφημερίς» τους υπολόγισε μόνο σε 200 και σημείωνε σε άρθρο της: «Οι πλείστοι εξ αυτών ήσαν εργάται, ευπρεπώς κατά το πλείστον ενδεδυμένοι, με ερυθράς κονκάρδας επί της κομβιοδόχης, και πολύ ήσυχοι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι πρώτοι σοσιαλισταί εν Ελλάδι, και συνήλθον χθες εις το πρώτον αυτών εν Αθήναις συλλαλητήριον».
Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα το οποίο είχε ως εξής:
«Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:
Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.
Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.
Γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
Δ) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.»
Το ψήφισμα επεδόθη, τελικά, στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου 1893 από τον Σταύρο Καλλέργη.

Οι νεκροί του Βόλου

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την ιστορία μας, τη λήθη που θέλουν να μας επιβάλλει η αστική προπαγάνδα. Ότι χάθηκε σε δυο χρόνια μνημονιακής καταστροφής είχε κερδηθεί με αίμα και πόνο: μισθοί, συντάξεις, δώρα πάσχα, χριστουγέννων, καλοκαιρινές άδειες, επιδόματα, παροχές υγείας παιδείας, στέγης. 

Από τις αρχές του 20ου αιώνα οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας και η μεγάλη φτώχεια, θα οδηγήσουν σε μια σειρά μαζικών απεργιών και βίαιων συγκρούσεων, όπου η εργατική τάξη θα μετρήσει δεκάδες αιματηρές απώλειες. 

Οι καπνεργάτες του Βόλου θα πρωτοστατήσουν σε όλες τις συγκρούσεις της εποχής (1909, 1911 με κατάληψη της εκκλησίας της Ανάληψης,, 1915, 1921) με κορύφωμα την αιματηρή εξέγερση του 1936. 

Σχεδόν σε όλες αυτές τις περιόδους των εργατικών διεκδικήσεων τα αιτήματα και οι αιτίες ήτανε πάντα ξεκάθαρες: καθιέρωση του 8ώρου, εξάλειψη της φτώχειας και της ανεργίας, καλύτερα μεροκάματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας (η φυματίωση θέριζε κυριολεκτικά τους καπνεργάτες).

Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς τους αγώνες της εργατικής τάξης του Βόλου όταν στις 15 Φλεβάρη 1921 οι μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην ακρίβεια και ιδιαίτερα του αλευριού, οδήγησε σε μαζικές διαδηλώσεις με τη οργανωτή την Πανεργατική Ένωση Βόλου με περισσότερους από 15 χιλιάδες εργάτες.

Όπως και σήμερα αλλά και σε κάθε μας κινητοποίηση από το Δεκέμβρη του 2008, έτσι και τότε, τη νύχτα της απεργίας δύο λόχοι στρατού αφού έλαβαν θέσεις μάχης με τη συνδρομή της αστυνομίας συνέλαβαν στα σπίτια τους πιο πρωτοπόρους εργάτες, τους φυλάκισαν και τους βασάνισαν φρικτά. Σύμφωνα με την «Εργατική», «τα μαρτύρια της ιεράς Εξετάσεως δεν μπορεί να ήταν πιο φρικτά».  

Δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει τους δολοφονημένους από στρατιώτες και  χωροφύλακες μακρινιτσιώτες Πέτση και Ζωιτόπουλο το 1929 όταν κατέλαβαν το κοινοτικό δάσος που εκμεταλλευόταν ο τσιφλικάς Σαμσαρέλος.

Όμως η αιματηρή χρονιά του ’36 θα αρχίσει με συνεχόμενες απεργίες και συνεχείς.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το ματοκύλισμα του Μαϊου στη Θεσσαλονίκη το 1936, γεγονότα που οδήγησαν και σε μεγάλες απεργιακές εκδηλώσεις στην υπόλοιπη Ελλάδα μαζί και στο Βόλο αλλά η οπισθοχώρηση του εργατικού κινήματος οδήγησε στο πραξικόπημα της 4^ης Αυγούστου με το Μεταξά που έφερε νέα δεινά στην εργατική τάξη.

Η Πρωτομαγία του 1936 στο Βόλο ήταν μεγαλειώδης κι έγινε στο χώρο του Τσιμπούκη. Στις 13/5/36 κηρρύσσεται πανελλαδική απεργία για τα αιματηρά γεγονότα της Θεσσαλονίκης.

Ήδη από τις 7 Μάη η πόλη του Βόλου ήταν στρατοκρατούμενη. Μπροστά μπαίνουν οι καπνεργάτες ζητώντας αυξήσεις, 8ωρο, εξομοίωση των μισθών μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Στις 2 Ιούνη 1936, 51 οργανώσεις αυτοκινητιστών κατεβαίνουν σε απεργία. Η Ένωση Ανεξάρτητων Εργατικών Σωματείων καλεί επίσης σε απεργία σε συμπαράσταση στους υφαντουργούς και τους εργάτες μετάλλου που απεργούσαν.

Στις 9 το πρωί οι εργάτες συγκεντρώνονται στα γραφεία του εργατικού κέντρου στην οδό Δημητριάδος, τα μέλη των Ανεξάρτητων Σωματείων, υφαντουργοί, μεταλλεργάτες. Επικεφαλής ομάδας απολυμένων εργατών του Ματσάγγου πάνε στο εργοστάσιο και αξιώνουν την απελευθέρωση συναδέλφων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα καθώς στις πόρτες του εργοστασίου διοχετεύεται ρεύμα και δεν μπορούν να βγουν έξω από το εργοστάσιο. Οι χωροφύλακες έχουν κυκλώσει το εργοστάσιο, ζητάνε ενισχύσεις. Όλη η δύναμη της χωροφυλακής φτάνει επί τόπου με επικεφαλής το διοικητή Παγώνη, το διοικητή ασφάλειας Γρεβενίτη και τους διοικητές όλων των αστυνομικών τμημάτων, ο εισαγγελέας Φραγκούλης, ο αντιεισαγγελέας Σκρέκας, ο φρούραρχος συνταγματάρχης Λερπέας, επικεφαλής τάγματος πεζικού και δίνεται η διαταγή εκφοβισμού με πυροβολισμούς στον «αέρα». 

Όμως το όπλο των στρατιωτών και των χωροφυλάκων όπως λέει και το σύνθημα «είναι μαγικό, ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό».

Τραυματισμένος πέφτει ο 20χρονος Γιώργος Μαραγκόπουλος, υπάλληλος καταστήματος του Οικονομόπουλου, την ώρα που κατέβαζε τα ρολά του καταστήματος.

Οι σκορπισμένοι εργάτες συγκεντρώνονται στα γραφεία του εργατικού κέντρου αλλά σε όλους τους δρόμους βρίσκονται πάνοπλες δυνάμεις χωροφυλακής με επικεφαλής του διοικητή του Ά τμήματος, ανθυπασπιστή Τριανταφύλλου. Με τα πρώτα βήματα οι εργάτες δέχονται ομοβροντία πυρών.

Νεκρός πέφτει ο Νίκος Μπουμπατζής 32 χρονών, ράφτης και τραυματίζονται άλλοι εφτά, οι 5 πολύ σοβαρά.

Το νεκρό Μπουμπατζή οι εργάτες τον μεταφέρουν στα γραφεία του εργατικού κέντρου, όπου καταφθάνει ισχυρή δύναμη χωροφυλάκων, παίρνει το νεκρό και σφραγίζει τα γραφεία και στις 5 το πρωί της επομένης η χωροφυλακή θάβει το νεκρό μ΄ ένα παπά χωρίς να επιτρέψει στις αδελφές του να παραβρεθούν στη κηδεία.

Αυτοί που μας λένε ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και δεν γίνεται τίποτα και με δεκάρικους αγωνιστικούς λόγους κρύβουν τη προδοσία τους προς τη τάξη τους, αυτοί που καταδικάζουν κάθε εργατικό αγώνα για να προασπίσουν «το δημοκρατικό δικαίωμα και στην εργασία και στην απεργία», που ανέχονται τα ΜΑΤ στις πύλες των εργοστασίων, συντάσσονται με το σύνδεσμο βιομηχάνων Θεσσαλίας σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα των απεργιακών αγώνων, αυτοί που δεν βλέπουν το μέλλον τους έξω από το καπιταλισμό και γονατίζουν σε υπουργούς και βουλευτιλίκια, αυτοί που μας λένε ότι ο κόσμος δεν ακολουθεί, πότε πραγματικά οργάνωσαν έναν πραγματικό αγώνα που να ανταποκρίνεται στις σημερινές εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που βιώνει κάθε εργαζόμενος, άνεργος, νέος, συνταξιούχος;  

Θυμούνται οι κόλακες των βιομηχάνων, ότι κάτω από εξαιρετικά δυσμενέστερες συνθήκες, μέσα στη κατοχή, στις 24 & 25 Μαρτίου 1942 κηρύχτηκε πανεργατική και πανυπαλληλική απεργία που έληξε στις 21 Απρίλη, η πρώτη απεργία μέσα στη κατεχόμενη από τους φασίστες Ευρώπη;

Θυμούνται ότι στις 5 Μαρτίου του 1943 ξεκίνησε απεργία διαρκείας 27 ημερών που ματαίωσε το διάταγμα για την πολιτική επιστράτευση που ήθελαν να επιβάλλουν οι φασιστικές δυνάμεις προκειμένου να μεταφέρουν εργατικό δυναμικό στην πολεμική τους βιομηχανία στη Γερμανία, και ότι ήταν η μοναδική πετυχημένη περίπτωση σε όλη τη κατεχόμενη Ευρώπη;

Πως θα αντιμετωπίσουμε τους νέους γερμανοτσολιάδες, εθνοπατριώτες και φασίστες της χρυσής αυγής, αυτούς που θέλουν να μας βάλουν σε νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να εκδώσουν νέα διατάγματα μεταφοράς εργατικού δυναμικού, είτε πρόκειται για έλληνες ή μετανάστες όταν το Εργατικό  Κέντρο Βόλου ευθυγραμμίζεται με τις ανακοινώσεις τους για το θέμα της χαλυβουργίας ή κάποιοι άλλοι τους υποδέχονται εκεί με δάφνες και στεφάνια;

Ποιοι είναι οι νέοι Μακρήδες και Θεωδορίδηδες του σημερινού εργοδοτικού και αστικού κρατικού συνδικαλιστικού που θέλουν να μας πείσουν ότι τίποτα δεν γίνεται και το χάος που έχει επιφέρει η καπιταλιστική κρίση είναι νόμιμο και οι απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις για ότι μας ανήκει είναι παράνομο;  

Όχι, δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε.

Αγωνιζόμαστε για την ιστορική μνήμη ως αναγκαία προϋπόθεση των αγώνων του σήμερα, σε μια εποχή που θέλουν να μας επιβάλλουν το ζόφο, τη κατάθλιψη και το φόβο.

Εμείς όμως ζούμε στην εποχή των μεγάλων ελπίδων.

Ένα φάντασμα πλανιέται: των εργατών, των φτωχών των απόκληρων και των καταπιεσμένων για μια κοινωνία καθολικής χειραφέτησης, χωρίς ταξική εκμετάλλευση, καταπίεση, φτώχια, συσσίτια, άστεγους, καταθλιπτικούς  κι εξαθλίωση.

Δεν ζητάμε κάτι. Ζητάμε τα πάντα!

Ζήτω η κόκκινη Πρωτομαγιά!

Τιμή και δόξα στους νεκρούς μας!

Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι εξέγερση και πάλη

ΒΟΛΟΣ 1 ΜΑΗ 2012