Ο Βίκτωρ Σερζ δίνει δυο ορισμούς για τον προβοκάτορα που δρα
μέσα στις γραμμές του κινήματος:
1. Ο προβοκάτορας είναι ένας ψεύτικος επαναστάτης.
2. Ο προβοκάτορας είναι ένας αστυνομικός, που άθελά του
βοηθάει την επανάσταση.
Γιατί πρέπει να φαίνεται ότι την υπηρετεί.
Η αστυνομία και ιδιαίτερα η ασφάλεια ως η ουσία του κρατικού
μηχανισμού, οφείλει να γνωρίζει οτιδήποτε γίνεται στο δικό μας ταξικό
στρατόπεδο.
Γι αυτό φυτεύει αστυνομικούς μέσα στο κίνημα, που καταδίδουν
συνειδητά αλλά ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένοι να φαίνεται ότι υπηρετούν το
επαναστατικό κίνημα.
Αρκετές φορές η ασφάλεια επιζητά να στρατολογεί επαναστάτες,
χωρίς να θεωρεί απαραίτητο ότι αυτοί χρειάζεται να αλλάξουν τις απόψεις τους,
αρκεί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες να δίνουν τις αναγκαίες πληροφορίες.
Ποιους στρατολογεί η ασφάλεια: συνήθως εκμεταλλεύεται τις
έριδες του κινήματος, τις διαφωνίες, τις δυσαρέσκειες, τις αντιπάθειες και τα
πρόσκαιρα μίση. Ανθρώπους ευάλωτους πολιτικά, εξαθλιωμένους οικονομικά ή με
σοβαρά ζητήματα έναντι άλλων. Ανθρώπους με αδύναμο χαρακτήρα, απογοητευμένους,
θιγμένους, δυσαρεστημένους, εχθρικούς προς άλλους, με τη πρόθεση να
χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να βρουν το «δίκιο» τους, να αποκαταστήσουν το
γόητρό τους ή πολύ πιο …ανθρώπινα, απλά να εκδικηθούν.
Δουλειά των προβοκατόρων, εκτός από την παρακολούθηση και
τις συστηματικές αναφορές, είναι να μεγεθύνουν τα προβλήματα μέσα στο κίνημα,
να κατηγορήσουν οι μεν τους δε, να αναπτύξουν προσωπικές επαφές με τις
αντιμαχόμενες ομάδες, να σπείρουν ζιζάνια, έριδες, προσωπικές αντιπάθειες με
ένα μικροαστικό κουτσομπολιό που δεν έχει αρχή ή τέλος.
Οι κρατικές αρχές πρόθυμα βοηθούν στην επέκταση των
πολιτικών ή προσωπικών διαφορών μέσα στο κίνημα παρέχοντας οι ίδιες πληροφορίες
για ομάδες ή αγωνιστές του κινήματος. Όχι λίγες φορές, οι πληροφορίες είναι
χαλκευμένες. Αποσκοπούν στη διάδοση μιας συκοφαντίας προκειμένου να πληγεί μια
ομάδα, μια συλλογικότητα ή κάποιος αγωνιστής.
Οι συκοφαντίες χρειάζονται πρόθυμους ανθρώπους για να
διασκορπιστούν μέσα στο επαναστατικό κίνημα, εύπιστους και αφελείς για να
διαδοθούν. Χρειάζεται επίσης και μια μικροαστική δημοκρατική ιδεολογία, μια
πολιτική σύγχυση πάνω στα κριτήρια της επαναστατικής δράσης, αβλεψία ή ακόμα
και πολιτική ελαφρότητα για τους σκοπούς των αστυνομικών αρχών.
Αν εξαιρέσουμε τους πληρωμένους αστυνομικούς, με εντολή
επίβλεψης του κινήματος και διάσπασης του επαναστατικού κινήματος, προβοκάτορες
γίνονται και άνθρωποι του κινήματος χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν. Η χρήση τους
είναι πρόσκαιρη (γιατί είναι απρόσεκτοι) αλλά όχι λιγότερο βλαπτική.
Η αστυνομία δεν βασίζεται μόνο στον εξαναγκασμό για τη
στρατολόγηση προβοκατόρων. Διαθέτει όλη τη σύγχρονη ψυχολογία στο πλευρό της
ώστε να μπορεί να εκμεταλλευτεί φανερά ή κρυφά τις αδυναμίες των ανθρώπων του
κινήματος.
Το να παρατηρούμε και να κριτικάρουμε τις απόψεις ή τη δράση
του καθενός και της καθεμιάς μέσα στο επαναστατικό κίνημα είναι αναμφισβήτητο
δικαίωμα όλων. Η εγκαθίδρυση της
συντροφικότητας μέσα στο κίνημα πρέπει να απορρίπτει τη συνωμοσιολογία που
οδηγεί το κίνημα στην παράλυση. Αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να
δίνει έδαφος σε μια μικροαστική αντίληψη το ποιοι είμαστε και το τι κάνουμε
μέσα στο επαναστατικό κίνημα.
Όσοι έχουν μελετήσει την ιστορία ή έχουν μια μακρόχρονη συμμετοχή
μέσα στο επαναστατικό κίνημα, γνωρίζουν ότι η εξέλιξη της ιστορίας δεν κρίθηκε
αποκλειστικά από το ρόλο των μηχανισμών της εξουσίας, της αστυνομίας και των
προβοκατόρων της.
Το επαναστατικό κίνημα στο σύνολό του παραμένει πιο ισχυρό
από κάθε μηχανισμό εξουσίας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αγνοούμε τα μέσα που χρησιμοποιεί ο
εχθρός, παραβλέπουμε επικίνδυνα φαινόμενα και ότι δεν πρόκειται να λάβουμε
μέτρα για να απομονώσουμε τους προβοκάτορες.
Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ - Τροτσκιστές)
Βόλος 28/10/2015
