Ελπίδα
είναι οι ίδιοι οι απελπισμένοι & η επερχόμενη επανάστασή τους
Κάτω η
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ
Εμπρός
για την εξουσία των εργατών, για σοσιαλιστική διέξοδο από την καπιταλιστική
χρεοκοπία. Για ψωμί - παιδεία – ελευθερία!
Σαράντα δύο χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο λαός αυτής
της χώρας βρίσκεται σε ένα πρωτοφανές
ιστορικό σταυροδρόμι.
Αφού ανέτρεψε
την κυριαρχία των δύο βασικών κομμάτων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που του καθήσαν
στο σβέρκο από την πτώση της απριλιανικής δικτατορίας το 1974 μέχρι και το
2015, βρίσκεται αντιμέτωπος με τη «δική
του», «πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς».
Η κυβέρνηση
όχι μόνο δεν έφερε την «ελπίδα» όπως υποσχόταν, αλλά επιχειρεί να την
ενταφιάσει μαζί με την Αριστερά. Δεν θα τους περάσει. Ελπίδα είναι οι ίδιοι οι
απελπισμένοι και η επερχόμενη επανάστασή τους απ’ άκρη σε άκρη του κόσμου.
Η Ελλάδα
βρίσκεται στη μύτη του τυφώνα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Σ’ ένα
σταυροδρόμι του χώρου, της Aνατολικής Mεσογείου, του χρόνου και της ιστορίας.
Μέσα σε μια διεθνή θύελλα που καταστρέφει οικονομίες, χώρες ολόκληρες, και
εξωθεί εκατομμύρια ανθρώπους στην προσφυγιά και τη μετανάστευση. Aλλά αυτή η
θύελλα μπορεί, ακόμα, να γίνει η αφετηρία ενός νέου επαναστατικού κύματος. Ας
προετοιμαστούμε άμεσα!
Τι διακυβεύεται
άμεσα
Ο ΣΥΡΙΖΑ
ετοιμάζεται να τσαλαπατήσει ακόμα και τις εξώφθαλμα απατηλές προσδοκίες που
μοίρασε περί «ισοδύναμων» μέτρων στα άγρια μέτρα λιτότητας του νέου Μνημονίου
που ο ίδιος υπέγραψε.
Νέες άγριες
περικοπές στις συντάξεις, κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, κλείσιμο διακοπτών της
ΔΕΗ, δραματικές αυξήσεις στους φόρους βρίσκονται προ των πυλών. H ανεργία
παραμένει στα ύψη, ενώ που σε ελάχιστους μοιράζονται θέσεις δουλειάς είναι με
όρους δουλείας.
Δεν
πρόκειται για ένα ακόμα μπαράζ μέτρων αλλά για μία απόπειρα ανατροπής του
τρόπου ύπαρξης του Ασφαλιστικού, του τραπεζικού συστήματος αλλά και του
Φορολογικού που θύματά του θα έχει τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα σε συνθήκες μιας
προχωρημένης χρεοκοπίας.
Ακόμα και η παραμικρή δυνατότητα πιο ήπιας
προσαρμογής στον παραπέρα κανιβαλισμό της κοινωνίας που προβλέπει το νέο
Μνημόνιο διαλύεται υπό την πίεση της
ύφεσης στην οποία παραμένει ο ελληνικός καπιταλισμός λόγω των capital controls που
επέβαλαν οι δανειστές σαν μέσο πολιτικού εκβιασμού προς το λαό.
Στον εκβιασμό
αυτό υπέκυψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον πιο επαίσχυντο τρόπο, τσαλαπατώντας το
«όχι» του 62% λαού στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου για χάρη της παραμονής της
Ελλάδας στη σιδηρόφρακτη ανθωποφαγική ιμπεριαλιστική λυκο – συμμαχία.
Ως πότε θα ζούμε στη
φυλακή της ΕΕ, του καπιταλισμού και του κράτους τους;
Πέντε μήνες
μετά την υπογραφή της συμφωνίας της κυβέρνησης με τους δανειστές που οδήγησε
στο νέο Μνημόνιο ο εργαζόμενος λαός πρέπει να διερωτηθεί σε τρία τουλάχιστον
ζητήματα:
·
Αξίζει να ζει μέσα σε μία Ε.Ε. που θαλασσοπνίγει
και στήνει φράκτες στα κύματα των προσφύγων από τα Βαλκάνια και τη Μέση
Ανατολή, στις περιοχές που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές μαζί με τους
Αμερικανούς συνεταίρους τους κονιορτοποιούν από το 1991 μέχρι σήμερα και
ταυτόχρονα πετάει από τα σπίτια τους τους «ντόπιους»; Όχι! Στον κόσμο των
αφεντικών είμαστε όλοι «ξένοι». Θα αποκτήσουμε «πατρίδα» όταν ανατρέψουμε την
καπιταλιστική κυριαρχία.
·
Αξίζει να ζει μέσα σε ένα σύστημα που ενώ έχει
οδηγήσει σε περικοπές στο 30% των αποδοχών των «υπηκόων» του, ζητά και άλλες
περικοπές, χωρίς τέλος, προκειμένου να μη χάσουν εκείνοι που... πάντα
κερδίζουν, οι μεγαλοκαπιταλιστές; Όχι. Έρχονται περικοπές επιπλέον 30% στις
αποδοχές και νέοι εξευτελισμοί από τους ντόπιους και ξένους δυνάστες.
·
Αξίζει να ανέχεται μια ψευτο-αριστερή κυβέρνηση
που εξελέγη για να καταργήσει τα Μνημόνια και επεξελέγει για να μετριάσει τις
συνέπειές τους και, τελικά, επιχειρεί να περάσει ό,τι επιχείρησαν ανεπιτυχώς να
περάσουν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις ;
Η καταστροφή που μας
απειλεί και τι πρέπει να κάνουμε
Η απάντηση του
εργατικού κινήματος, των εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων εργατών πρέπει
να είναι ξεκάθαρα αρνητική και στα τρία αυτά ερωτήματα. Εδώ και τώρα πρέπει να
παλέψουμε :
·
Για την
οργάνωση Γενικής Απεργίας Διαρκείας για να μην περάσει κανένα νέο αντιλαϊκό
μέτρο.
Η
επιτυχημένη Γενική Απεργία της 12ης Νοέμβρη απέδειξε ότι το αγωνιστικό δυναμικό
της εργατικής τάξης δεν έχει καταβληθεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μην
περιμένουμε τίποτα από την ηγεσία της ΓΣΕΕ που ψήφισε «ναι» στο Δημοψήφισμα της
5ης Ιουλίου, αλλά ούτε και από την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ που έχει οχυρωθεί στο
γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν θα απολύσει κανένα δημόσιο υπάλληλο για να
δικαιολογήσει την πολύμηνη αδράνειά της.
Πρέπει να πετάξουμε από τα συνδικάτα
τους γραφειοκράτες και πάνω από όλα να αναπτύξουμε τις δικές μας,
αυτοργανωμένες μορφές πάλης, με συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα και τη διαμόρφωση
ενός πανελλαδικού κέντρου αγώνα. Το κέντρο αυτό πρέπει να αναλάβει τη συνεχή,
σχεδιασμένη και συστηματική δράση που απαιτείται για να μην περάσει το νέο
αντι-Ασφαλιστικό, οι κατασχέσεις περιουσιών των φτωχών, τα λουκέτα της ΔΕΗ, η
κρατική και η παρακρατική φασιστική βία.
·
Για την
ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από την εργατική τάξη στους δρόμους.
Ο κυβερνητικός
συνασπισμός των κομμάτων του Τσίπρα και του Καμμένου αποτελεί ξεκάθαρα ένα
εργαλείο στα χέρια των ιμπεριαλιστών και των Ελλήνων καπιταλιστών ενάντια στο
λαό. Δεν υπάρχει καμία βούληση και καμία δυνατότητα όσων συμμετέχουν στην
παρούσα κυβέρνηση να μετασχηματιστεί αυτός ο συνασπισμός σε εκείνο που έλπιζαν
όσοι τον ψήφισαν στις 25 Γενάρη ή ακόμα και στις 20 Σεπτέμβρη, σε ένα εργαλείο του
λαού ενάντια στους από πάνω. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να πέσει από τα κάτω και από τα αριστερά από τους αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
·
Για μια
επαναστατική κυβέρνηση της εργατικής εξουσίας, μετερίζι του αγώνα για μια
Eυρώπη ενωμένη σοσιαλιστική. Όχι στην Eυρώπη-Φρούριο των ιμπεριαλιστών.
Μόνο μια
κυβέρνηση βασισμένη στα όργανα της εξουσίας των ίδιων των εργατών μπορεί να
σώσει το λαό από τη νέα καταστροφή με την οποία είναι αντιμέτωπος. Το σημερινό
κράτος δεν βρίσκεται μόνο στα χέρια μιας τάξης εχθρικής προς τα εργατικά
συμφέροντα, αλλά ταυτόχρονα είναι και οικονομικά
και πολιτικά χρεοκοπημένο. Με
ανεργία στο 25% του εργατικού δυναμικού, τις τράπεζες στραγγιγμένες ως το
μεδούλι και τους διεθνείς επενδυτές να στρέφονται αλλού, το κράτος θα συνεχίσει
να αποδιοργανώνει την οικονομική και κοινωνική ζωή χωρίς καμία προοπτική. Το
κράτος αυτό πρέπει να καταστραφεί από την άμεση επαναστατική δράση της
εργατικής τάξης και του λαού και να αντικατασταθεί από ένα «κράτος» - τύπου
Κομμούνας στα χέρια των εργατών, ανοιχτό σε όλους τους εργάτες από όποια μεριά
της γης και αν προέρχονται, ανοιχτό στην κοινή πάλη με τους εργάτες όλου του
κόσμου για τον παγκόσμιο κομμουνισμό. Να χτίσουμε εδώ και τώρα μία εργατική
επαναστική Διεθνή, την Τέταρτη Διεθνή.
OΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΤΡΙΤΗ 17
ΝΟΕΜΒΡΗ, 6 μ.μ. Θόλος, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
