ΚΑΤΩ ΤΟ ΧΟΥΝΤΟΣΥΜΦΩΝΟ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΑΓΟΡΩΝ!
ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-ΡΕΝ-ΤΡΙΣΕ-ΔΝΤ!
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΩΝ!
Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο 150 ημέρες διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για να αποδειχτεί επίσημα πλέον ότι το ελληνικό κράτος έχει χρεοκοπήσει και ότι ο κρυφός πλούτος των λίγων και εκλεκτών, έχουν γίνει δυσβάστακτα χρέη για την εργατική τάξη και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα. Η διακηρυγμένη «πράσινη ανάπτυξη» μετατρέπεται σε μαύρη ύφεση, έχει οδηγήσει την ελληνική οικονομία στη πτώχευση και σε μια ολόπλευρη ευρωπαϊκή κρίση του ευρώ, εξαιτίας των διογκούμενων χρεών όλων των χωρών του ευρωπαϊκού νότου. (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία).
Τα μέτρα είναι αναγκαία για να σωθούν μόνο οι καπιταλιστές, τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, και οι κερδοσκόποι. Όχι μόνο το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Αυτό λένε τα κοράκια της ΕΕ και του ΔΝΤ. Ο ελληνικός «κίνδυνος» είναι ευρωπαϊκός και οι λύσεις, είτε από τη πλευρά του κεφαλαίου, είτε από τη πλευρά των εργατών, έχουν μόνο διεθνή ορίζοντα.
Στις εκλογές του Οκτώβρη 2009, προωθήθηκε και χρηματοδοτήθηκε από το κεφάλαιο η μόνη εναλλακτική τους κοινοβουλευτική λύση, ικανή(;) να διαχειριστεί το οξύτατο κοινωνικό πρόβλημα με τη πράσινη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και τα γκλομπς του Χρυσοχοϊδη.
Το επίσημο κεντρικό σύνθημα των γραφειοκρατών συνδικαλιστών, «Δεν θα πληρώσουμε εμείς τη κρίση» που αναμφίβολα συμπυκνώνει το γενικότερο αίσθημα, είναι απεριόριστη υποκρισία να απευθύνεται στη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την οποία την ενώνουν δεσμοί αίματος και εξουσίας. ΝΔ και ΛΑΟΣ έχουν ήδη συμφωνήσει για μια κοινή στάση ενάντια στην εργατική τάξη και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα υποστηρίζοντας ανοικτά τη λεηλασία των εργατικών κατακτήσεων.
Σε χαμηλότερο συνδικαλιστικό επίπεδο, οι πρασινομπλε συνδικαλιστικές ηγεσίες προτάσσουν το δήθεν «εθνικό συμφέρον και τη σωτηρία της πατρίδας», αλλά άθελά τους θέτουν το πραγματικό πρόβλημα: Αν φύγει το ΠΑΣΟΚ τότε ποιος;
Το αστικό πολιτικό αδιέξοδο που εμφανίζεται σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, βάζει τα πραγματικά όρια του ζητήματος, που είναι τα όρια του κόσμου της εκμετάλλευσης.
Γι αυτό, μετά την εξέγερση Δεκέμβρη του 2008, αναγνωρίσαμε ότι το διακύδευμα της εξέγερσης που τρόμαξε τους αστούς σε όλο το κόσμο δεν ήταν το ποιο αστικό κόμμα θα κυβερνήσει αλλά το ποια κοινωνική τάξη θα έχει την εξουσία. Το ζήτημα έχει τεθεί αντικειμενικά και πρέπει να απαντηθεί. Κάθε πολιτική οργάνωση και συλλογικότητα που καλεί (σωστά) τις μάζες στο δρόμο πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα μετά το ΠΑΣΟΚ, ποιος;
Κάθε απάντηση ή θα βάζει ευθέως το ζήτημα ενός επαναστατικού προγράμματος ενάντια σε όλες τις απολύσεις, τις πτωχεύσεις, τα λουκέτα, την ελαστική εργασία, τη κατάρρευση της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης και το επανασχεδιασμό των κοινωνικών αναγκών με την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου ή θα προσποιείται για λύσεις μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα υπονομεύοντας τους αγώνες, σπρώχνοντας τη σημερινή οργή σε αδιέξοδο.
Το «δεν θα πληρώσουμε τη κρίση τους» πρέπει να συμπληρωθεί με τη πρόταση «γι αυτό θα εθνικοποιήσουμε τράπεζες, βιομηχανίες, χωρίς αποζημίωση στους καπιταλιστές και κάτω από το δικό μας έλεγχο και διαχείριση».
Το ανώνυμο «να πληρώσουν αυτοί που δημιούργησαν τη κρίση», εμείς πρέπει να συμπληρώσουμε το ονοματεπώνυμο καπιταλιστών, τραπεζιτών, βιομηχάνων, εφοπλιστών, κατασκευαστών, ελλήνων και ξένων κερδοσκόπων και απατεώνων πολιτικών.
Το «Κάτω το πρόγραμμα σταθερότητας των αγορών» πρέπει να συμπληρωθεί με αίτημα «να σχεδιάσουμε την οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες».
Το «όλοι στους δρόμους» πρέπει απαραίτητα να συμπληρωθεί με το σύνθημα «για μια κυβέρνηση των εργατών».
ΕΕΚ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
04-03-2010
