Την Κυριακή 18/3 ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος με αφορμή τη συμπλήρωση 98 ετών από την ανακύρηξη της ανεξαρτησίας της Β. Ηπείρου, κάλεσε σε ανοιχτή εκδήλωση και πορεία με αφετηρεία την πλατεία του Αγ. Βελλησαρίου. Δεν είναι η πρώτη φορά, που χρησιμοποιώντας τέτοιου είδους αφορμές, τα μέλη του Π.Ε.Σ. προσπάθησαν να βγουν στο δρόμο και να αναπαράγουν τις ρατσιστικές και φασιστικές τους ιδέες. Και μιλάμε για φασισμό, γιατί αύτο ακριβώς προωθούν και είναι. Αδελφοποιημένοι με φασιστικές οργανώσεις άλλων πόλεων, σε άριστη συνεργασία με Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ και αυτόνομους εθνικιστές, παρελαύνουν με σιδηρολοστούς και μαχαίρια για το Γρίβα ή τη Β. Ήπειρο και με απειλητικά δημοσιεύματα ή οργανώνοντας δολοφονικές τρομοκρατικές επιθέσεις σε ανυπεράσπιστους μετανάστες, σε αριστερούς και δημοκρατικούς πολίτες, δείχνουν το μίσος τους απέναντι στην κοινωνία.Αυτή τη φορά όμως, μας βρήκαν απέναντί τους. Από το πρωί της Κυριακής, ομάδες αντιφασιστών καταλάβαμε την πλατεία τους, καθώς και την Κεντρική, αποφασισμένοι να μην τους αφήσουμε αμολυτούς να προπαγανδίσουν τη μισητή τους ιδεολογία. Αυτοί όμως, πάντα ύπο τη στενή προστασία των μπάτσων μαζεύτηκαν στα ΚΤΕΛ (όχι πάνω από 30 άτομα) και πραγματικά φυγαδεύτηκαν με συνοδεία τεσσάρων διμοιριών μέχρι την πλατεία του Αγ. Κωνσταντίνου.
Ο φασισμός, όμως δεν είναι ένα θέμα που απασχολεί μόνο τους αριστερούς και τους αναρχικούς. Η φασιστική απειλή αφορά την κοινωνία και την εργατική τάξη στο σύνολό τους. Δεν είναι απλώς μια άλλη «ιδεολογία» στα πλαίσιας της δημοκρατίας. Είναι ο ίδιος ο εχθρός της ελευθερίας. Υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι η εργατική τάξη πρέπει να πολεμήσει με ιδεολογικά μέσα και όχι με τη φυσική βία το φασισμό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο σφάλμα απ’ αυτό. Απέναντι στις επιθέσεις των φασιστών, η εργατική τάξη δεν μπορεί να απαντά μόνο με έναν πόλεμο ιδεών, θέσεων και επιχειρημάτων. Η φυσική πάλη της εργατικής τάξης στο σύνολό της ενάντια στις φασιστικές συμμορίες είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επαναστατική αποκρυστάλλωση των εργατών. Όλα τα φασιστικά κινήματα αποσκοπούν στη στερέωση του καπιταλιστικού συστήματος, όμως ο συλλογισμός κάποιων, ότι εφόσον οι φασίστες είναι γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος, η εργατική τάξη πρέπει να επιδιώκει να χτυπήσει ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα, είναι τουλάχιστον παιδαριώδης. Είναι σαν να σε σημαδεύσει κάποιος με το όπλο του και εσύ να καταγγέλεις τις βιομηχανίες όπλων που το παράγουν. Οι φασίστες αποτελούν τη βίαιη πρωτοπορία της αστικής αντεπανάστασης και επιδιώκουν το τσάκισμα του προλεταριάτου και των οργανώσεών του. Ποια ανατροπή και ποιο χτύπημα του καπιταλιστικού συστήματος μπορεί να πετύχει μια εργατική τάξη τσακισμένη από τους φασίστες.
Παρόμοιας λογικής είναι και η άποψη (που κατά καιρούς υιοθετούν διάφορα κομμάτια της αριστεράς) που θέλει να απαιτούμε από το κράτος και την αστυνομία να διαλύσουν τις φασιστικές συμμορίες (βλέπε Χρυσή Αυγή) και να τις θέσουν εκτός νόμου. Μια «δημοκρατική» κυβέρνηση άνετα θα «αφόπλιζε» κάποιες μεμονωμένες φασιστικές συμμορίες , εφόσον όμως θα αφόπλιζε ταυτόχρονα και την εργατική τάξη. Τρανό παράδειγμα ο αφοπλισμός του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με τη συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία προέβλεπε όμως παράλληλα τον αφοπλισμό και των ακροδεξιών συμμοριών και των Ταγμάτων Ασφαλείας (κάτι που φυσικά έγινε μόνον τυπικά με αποτέλεσμα να ακολουθήσει το φρικτό κύμα της λευκής τρομοκρατίας στην ύπαιθρο σε βάρος των αφοπλισμένων ΕΛΑΣιτών).
Ο φασισμός, όμως δεν είναι ένα θέμα που απασχολεί μόνο τους αριστερούς και τους αναρχικούς. Η φασιστική απειλή αφορά την κοινωνία και την εργατική τάξη στο σύνολό τους. Δεν είναι απλώς μια άλλη «ιδεολογία» στα πλαίσιας της δημοκρατίας. Είναι ο ίδιος ο εχθρός της ελευθερίας. Υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι η εργατική τάξη πρέπει να πολεμήσει με ιδεολογικά μέσα και όχι με τη φυσική βία το φασισμό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο σφάλμα απ’ αυτό. Απέναντι στις επιθέσεις των φασιστών, η εργατική τάξη δεν μπορεί να απαντά μόνο με έναν πόλεμο ιδεών, θέσεων και επιχειρημάτων. Η φυσική πάλη της εργατικής τάξης στο σύνολό της ενάντια στις φασιστικές συμμορίες είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επαναστατική αποκρυστάλλωση των εργατών. Όλα τα φασιστικά κινήματα αποσκοπούν στη στερέωση του καπιταλιστικού συστήματος, όμως ο συλλογισμός κάποιων, ότι εφόσον οι φασίστες είναι γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος, η εργατική τάξη πρέπει να επιδιώκει να χτυπήσει ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα, είναι τουλάχιστον παιδαριώδης. Είναι σαν να σε σημαδεύσει κάποιος με το όπλο του και εσύ να καταγγέλεις τις βιομηχανίες όπλων που το παράγουν. Οι φασίστες αποτελούν τη βίαιη πρωτοπορία της αστικής αντεπανάστασης και επιδιώκουν το τσάκισμα του προλεταριάτου και των οργανώσεών του. Ποια ανατροπή και ποιο χτύπημα του καπιταλιστικού συστήματος μπορεί να πετύχει μια εργατική τάξη τσακισμένη από τους φασίστες.
Παρόμοιας λογικής είναι και η άποψη (που κατά καιρούς υιοθετούν διάφορα κομμάτια της αριστεράς) που θέλει να απαιτούμε από το κράτος και την αστυνομία να διαλύσουν τις φασιστικές συμμορίες (βλέπε Χρυσή Αυγή) και να τις θέσουν εκτός νόμου. Μια «δημοκρατική» κυβέρνηση άνετα θα «αφόπλιζε» κάποιες μεμονωμένες φασιστικές συμμορίες , εφόσον όμως θα αφόπλιζε ταυτόχρονα και την εργατική τάξη. Τρανό παράδειγμα ο αφοπλισμός του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με τη συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία προέβλεπε όμως παράλληλα τον αφοπλισμό και των ακροδεξιών συμμοριών και των Ταγμάτων Ασφαλείας (κάτι που φυσικά έγινε μόνον τυπικά με αποτέλεσμα να ακολουθήσει το φρικτό κύμα της λευκής τρομοκρατίας στην ύπαιθρο σε βάρος των αφοπλισμένων ΕΛΑΣιτών).
ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ 'ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ' ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ. ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΝΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΦΥΣΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ... ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ.
ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
