συναγωνίστριες, συναγωνιστές, φίλες και φίλοι,
με το παρόν κείμενο θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω τι σημαίνει για μένα Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα. Το ΕΕΚ πέρα από το ότι αποτελεί κόμμα συνειδητών μαχητών και υπερασπιστών των συμφερόντων της εργατικής τάξης συγκεντρώνει και συμπυκνώνει όλη την εμπειρία που δίνει η μελέτη της ιστορίας των αγώνων στην υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων του παρελθόντος με μια πολιτική ανάλυση τοποθετημένη με μεγάλη επιτυχία στις σημερινές συνθήκες. Αυτή άλλωστε είναι και η μεγάλη δύναμη του Μαρξισμού.
Εν μέσω βαθύτατης, της χειρότερης στην ιστορία, κρίσης του καπιταλισμού έχοντας συμμετάσχει σε αναρίθμητους αγώνες και συνεχίζοντας ακούραστα στον δρόμο της οργάνωσης της χειραφέτησης της εργατικής τάξης και της εργατικής εξουσίας, το ΕΕΚ δείχνει τον δρόμο της διεξόδου από την λαίλαπα που κατατρώει τις σάρκες του λαού και κυρίως την πλειοψηφία των εργαζόμενων τμημάτων ιδιαιτέρως την νεολαία αλλά και τις γυναίκες, τους εκατομμύρια άνεργους και τους συνταξιούχους.
Στο 12ο συνέδριο του κόμματος, δημιουργήθηκε και υπερψηφίστηκε ένα έκτακτο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση για ανάπτυξη όχι μόνο της χώρας, όπως αρέσκονται να λένε οι αστοί πολιτικάντηδες, αλλά του λαού που αποτελεί την ίδια τη χώρα. Βαδίζοντας πάντα με το όραμα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού σε όλη την Ευρώπη και παγκόσμια για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, απαιτείται η εφαρμογή αυτού του προγράμματος.
Θυμάμαι ότι στις 4 Δεκέμβρη 2011 η οργάνωση Βόλου πραγματοποίησε μια εκδήλωση - συζήτηση με θέμα Βάρκιζα τέλος Δεκέμβρης 1944 – 2008 – 2011 με κεντρικό ομιλητή τον σύντροφο Θοδωρή Κουτσουμπό. Αυτή ήτανε και η πρώτη μου επαφή με μέλη του ΕΕΚ, άγνωστοι άνθρωποι, μέχρι τότε, σε μένα αλλά σύντροφοί μου κάποιες μέρες μετά από αυτή την εκδήλωση.
Η συγκεκριμένη συζήτηση ήταν διεξοδική θέτοντας το μεγάλο ζήτημα της εποχής με ένα τρόπο που κανένα άλλο κόμμα της αριστεράς δεν τα κατάφερνε και που δεν ήτανε άλλο από την καπιταλιστική κρίση ξετυλιγμένη σε όλες εκφάνσεις της και τις αντιφάσεις της ενώ προσπαθούσε και σε μέγιστο βαθμό τα κατάφερνε, να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα που έθεταν οι συμμετέχοντες σε αυτήν. Ο τρόπος της ανάλυσης του ζητήματος με έκανε να θέλω κι εγώ να συμμετάσχω με όποιον τρόπο μπορούσα στον αγώνα που έδιναν αυτοί οι άνθρωποι. Θεωρούσα πως ο τρόπος που έβλεπαν τα πράγματα ήταν σωστός. Έτσι τον έβλεπα κι εγώ. Ήτανε ένας τρόπος να καταλαβαίνεις, να συζητάς, να αναλύεις και συγχρόνως να προτείνεις και να δρας. Να σπας το συνεχές, να δημιουργείς ρήγματα στις συνειδήσεις και να πολεμάς το κατεστημένο. Στην αρχή έτσι το έβλεπα.
Λίγες μέρες μετά έμαθα, ότι στον τομέα της πράξης και της δράσης, η δουλειά που γινότανε προερχότανε από την δύναμη λιγοστών ανθρώπων, αλλά με μεγάλη δύναμη ψυχής, όραμα και συγκεκριμένο σχέδιο δράσης για να το πραγματοποιήσουνε. Ήθελα να ενισχύσω την παρουσία του κόμματος σε τοπικό επίπεδο αλλά και πανελλαδικά. Τότε κατάλαβα ότι αυτά που εξ αρχής είχα αντιληφθεί για το ΕΕΚ ήτανε λιγότερα από αυτά που εκείνο πραγματικά ήταν. Ο τρόπος που οι σύντροφοί μου με δέχτηκαν στον κομματικό πυρήνα, οι συνεχείς προσπάθειές τους να μου εξηγούν ό,τι δεν καταλάβαινα και πιστέψτε με ήταν τα περισσότερα από αυτά που διαδραματίζονταν στην κοινωνία, με γεμίσαν με μια άλλη πεποίθησηδηλαδή ότι εδώ συμβαίνει κάτι πραγματικά επαναστατικό. Κι αυτό ήταν καλό όχι για κάποιον ακτιβιστικό ή εξτρεμιστικό λόγο αλλά γιατί οι μεγάλες αλήθειες είναι, από μόνες τους, επανάσταση. Είναι αλλαγή στάσης ζωής και αλλαγή τρόπου σκέψης. Κι εκεί λέγονταν όλες οι αλήθειες.
Με το ΕΕΚ είχα ασχοληθεί για πολύ καιρό πριν προσπαθώντας να ενημερώνομαι για τις αποφάσεις του και τις δράσεις του. Όμως δεν έκανα κάτι για να έρθω σε επαφή μαζί του. Το Βάρκιζα τέλος πάτησε το κουμπί μου. Επιτέλους ένα κόμμα που συμπαθούσα έλεγε δυνατά και προπαγάνδιζε παντού ότι εγώ σκεφτόμουν χρόνια τώρα. Ότι το τέλος είναι ΤΕΛΟΣ, όσο κι αν το καθυστερείς κι όταν πρέπει να μπει σαν λύση απλά το βάζεις και το υλοποιείς. Συγχρόνως όμως είναι και μια νέα αρχή. Ένας τρόπος να ξεκινήσεις νέα πράγματα, βάζοντας μια άλλη προοπτική. Τότε ήρθε η νέα προοπτική. Και δεν ήτανε άλλη από την προοπτική της επανάστασης.
Για κάποιους αυτό είναι μια αφηρημένη έννοια. Μια λέξη που δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα γιατί σημαίνει πολλά αλλά αν δεν υπάρχει ένας τρόπος να αλλάξεις στάση, δηλαδή να επανα – στατήσεις, μιλάμε για ένα όνειρο. Για μερικούς οι επαναστάσεις που έγιναν έγιναν από λάθους ανθρώπους ή και για λάθος λόγους. Δεν θα το κρίνω σήμερα αν και θα μπορούσαμε να αναλώσουμε ώρες συζητώντας το. Τους θυμίζω μόνο πως αν δεν είχαν γίνει κάποιες από αυτές τις επαναστάσεις από τους λαούς της γης κατά καιρούς, εμείς δεν θα είχαμε την δυνατότητα να εκφράζουμε τις απόψεις μας έστω κι αν αυτές ποινικοποιούνται ολοένα και περισσότερο από μια διεθνή εξουσία που με ένα φαιό μανδύα καλύπτει τον φασισμό και υπερασπίζεται την ‘’ δημοκρατία ‘’..
Και ποιός είναι ο μόνος τρόπος να επαναστατήσει μια ολόκληρη κοινωνία σύντροφοι και συναγωνιστές, φίλες και φίλοι ; Μα να βρεθεί κάποιος που να ηγηθεί, που να μπορεί να το οργανώσει και να το φέρει εις πέρας για τον λαό με τον λαό.
Το καθήκον αυτό έρχεται να εκπληρώσει το εργατικό επαναστατικό κόμμα της κάθε χώρας έχοντας συσπειρώσει κάτω από την σημαία του όλους εκείνους τους ανθρώπους που συνειδητά θα παλέψουνε για την αλλαγή ολόκληρης της κοινωνίας και δεν είναι άλλοι από αυτούς που ονομάζουμε πρωτοπορία της εργατικής τάξης.
Έτσι λοιπόν κι εγώ περήφανος που αποτελώ ένα ελάχιστο δείγμα ανθρώπου που θέλει να αγωνιστεί για μια άλλη κοινωνία, γράφω δυο αράδες για αυτά που σήμερα με ωθούν μπροστά στις μάχες που πρέπει να δώσουμε. Και δεν λέω κάτι καινούριο. Λέω μόνο πως δεν αρκεί να αγαπάς το παιδί σου για να παλέψεις. Ούτε μόνο την γυναίκα σου και τους φίλους σου. Πρέπει να αγαπάς τα παιδιά, τις γυναίκες και τους φίλους όλου του κόσμου. Όχι δεν λέω πως πρέπει να αγαπάς κι αυτόν που καταστρέφει την οικογένειά σου, που δεν σου επιτρέπει να κεράσεις ένα παγωτό στο παιδί σου ή να φροντίσεις την γυναίκα σου όπως της αξίζει ή το αντίστροφο. Αυτό θα ήτανε πολύ ιδεαλιστικό άλλωστε. Αυτό που λέω είναι πως αν δεν αγωνιστούμε όλοι μαζί για την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών των ζωών μας θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε τα παιδιά μας κατάματα. Και προσωπικά δεν θα ήθελα να με ρωτήσει με ύφος γεμάτο ειρωνία : ‘’ Εσύ τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά ; ‘’
Γιατί ναι έχουμε πόλεμο. Και στην μία πλευρά του οδοφράγματος είναι εκείνοι που μας εκβιάζουν για μια χούφτα ευρώ, που απειλούν με χρεοκοπία ένα ολόκληρο λαό ενώ οι ίδιοι είναι ήδη χρεοκοπημένοι και δεν διστάζουν να τον ξυλοφορτώσουν αν αμφισβητήσει έστω και ελάχιστα τα λεγόμενά τους. Από την άλλη πλευρά είμαστε εμείς. Οι άνθρωποι του μόχθου και της εργατιάς. Όλοι εμείς που μέσα από φωτιά και σίδερο βγήκαμε και από τέτοια υλικά είναι φτιαγμένα τα όνειρά μας. Που δεν σκύβουμε το κεφάλι σε κανέναν τύραννο, σε κανέναν αποτυχημένο αστό πολιτικό οποιασδήποτε απόχρωσης ή σε οποιονδήποτε τους ζηλεύει και θέλει την υποτιθέμενη δόξα τους. Είμαστε από αυτή την πλευρά όλοι εμείς που ξέρουμε τι θα πει κόπος, ιδρώτας, εκβιασμός και έχουμε γευτεί την τρομοκρατία άπειρες φορές στην δουλειά μας.
Είμαστε εμείς που δεν κάνουμε την πραγματικότητα όνειρο αλλά θέλουμε να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. Που θέλουμε να λέμε στα παιδιά μας πως παλέψαμε με νύχια και με δόντια για μια κοινωνία χωρίς πολέμους, χωρίς ρατσισμό και φασισμό. Που δε φοβηθήκαμε για να το πετύχουμε να χτυπηθούμε με ανθρώπους που, αρχικά, φάνταζαν πολύ μεγαλύτεροί μας. Αλλά που τελικά ήταν μικροσκοπικοί μπροστά μας όταν συνειδητοποιήσαμε την δύναμή μας. Όταν καταφέραμε να ενωθούμε σαν πολλά ξύλα που από σκόρπια άψυχα κομμάτια σε ένα δάσος γίναμε σφιχτό δεμάτι με δυνατή ψυχή.
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έλεγε :
Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Φίλος σας είναι η αλλαγή, η αντίφαση σύμμαχός σας. Από το τίποτα πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτε. Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται
Φίλες και φίλοι, έχει ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την ύπαρξή τους. Τώρα είναι η ώρα να δυναμώσουμε τόσο που να μπορούμε να τους καταφέρνουμε καίρια και κύρια χτυπήματα. Όσο το έδαφος κάτω από τα πόδια τους θα γίνεται κομμάτια τόσο θα χρησιμοποιούν τα δομικά υλικά μιας χρήσης με τα αρχικά Χ.Α. για να αποκαθιστούν τις ζημιές. Να ξέρετε όμως πως είναι αδύναμα υλικά. Κακής ποιότητας. Όσα τσουβάλια και να χρησιμοποιήσουνε δεν θα καταφέρουν τίποτα. Γιατί οι σκόνες δεν έχουνε ψυχή ούτε και μυαλό. Ψυχή και σοφία έχουμε εμείς.
Τι νόημα έχουν οι πολιτείες, χτισμένες δίχως τη σοφία του λαού;
Συναγωνίστριες και συναγωνιστές, φίλες και φίλοι,
τώρα είναι η ώρα της συσπείρωσης κάτω από την επαναστατική σημαία ενός κόμματος που θα μάχεται για την ευημερία ενός ολόκληρου λαού μαζί του και όχι από πάνω του. Κάτω από την σημαία ενός επαναστατικού κόμματος που θα αγωνίζεται για την αυτοοργάνωση των εργαζομένων, για τις συνελεύσεις τους σε κάθε χώρο δουλειάς και σπουδής. Σε κάθε γειτονιά δημιουργώντας εκείνες τις απαραίτητες συνθήκες που θα το φέρουν μπροστάρη στην επερχόμενη επανάσταση. Για την νίκη ενάντια σε όλους όσους έχουν τις ζωές μας ως δάνεια με υψηλό επιτόκιο απαντάμε με επανάσταση για την εργατική εξουσία.
Συσπειρωθείτε, οργανωθείτε στο κόμμα της χειραφέτησης της εργατικής τάξης.
Οργανωθείτε στο ΕΕΚ.
Για μια Ελλάδα, μια Ευρώπη, έναν κόσμο χωρίς καπιταλισμό. Για έναν κόσμο χωρίς δούλους και αφεντικά και κράτη διαχειριστές των υπάρξεών μας.
Στον αγώνα ενωμένοι.
Να μην λείψει κανείς.
Στον κόσμο μας προσμένει μια διεθνής για εργαζόμενους που δεν θα είναι
εργαλεία του καπιταλισμού τους αλλά αυτοί που θα παράγουν και θα
απολαμβάνουν τα πάντα.
Σπύρος Μανώλης
Σπινάκας
Βόλος 30/08/2013
