Που πάει η ΒΕΜΕΚΕΠ; Εκεί που πάει ο καπιταλισμός!
Όλοι στην 3ωρη στάση εργασίας 29/5, στην Επιθεώρηση Εργασίας
Κάθε
συνειδητός μεταλλεργάτης μπορεί να αναγνωρίσει ότι παρά τις μεγάλες και
συνεχείς υποχωρήσεις των εργατών για τη σωτηρία της «πατρίδας», όλο το
πρόγραμμα σωτηρίας στρέφεται ενάντια στην εργατική τάξη. Κάθε απόπειρα συμβιβασμού
οδηγεί σε τρομακτική επιδείνωση της ζωής μας. Πλέον, κάθε μικρός ή μεγάλος συνδικαλιστικός αγώνας βάζει το κρίσιμο
ερώτημα “ποιος είναι το αφεντικό σ΄αυτή τη χώρα».
Όλες οι
προσπάθειες η κρίση να περιοριστεί στην Ελλάδα έχουν αποβεί άκαρπες. Όχι
εξαιτίας της λάθος συνταγής όπως ισχυρίζονται πολλοί αλλά εξαιτίας του πλήρους
αδιέξοδου που έχει έρθει η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου. Η σωτηρία των
τραπεζών, μετατράπηκε σε χρεοκοπία κρατών και αμέσως μετά σε χρεοκοπία
εκατομμυρίων εργατών, που απτό της δείγμα είναι η μαζική ανεργία και εξαθλίωση.
Δεν κινδυνεύει να βγει απλά η Ελλάδα από το ευρώ. Ολόκληρη η ευρωζώνη του κεφαλαίου τινάζεται στον αέρα.
Οι εργάτες δεν έχουν μείνει απαθείς. Όμως
παρά τις απεργίες που κήρυξε η πρασινομπλέ συνδικαλιστική ηγεσία 2 χρόνια τώρα,
τη μαζική και μαχητική κάθοδο σε πορείες, συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με τις
δυνάμεις καταστολής, οι μέθοδοι του χθες αποδείχτηκαν ο δρόμος για τη
καταστροφή. Αντί της οργάνωσης μιας
γενικής πολιτικής απεργίας ενάντια στους καταστροφείς της ζωής, η γραφειοκρατία
διατηρούσε και διατηρεί μια γραμμή συμβιβασμού και συνεννόησης με το κεφάλαιο.
Οι γραφειοκράτες μας έπρηξαν με τις 24ωρες τουφεκιές, συνειδητά άφησαν απομονωμένους
μαχητικούς εργατικούς αγώνες αλλά και η περίπτωση πιο ταξικών δυνάμεων που συνιστούν
μάχη σε κάθε εργοστάσιο δεν απαντούν στο ερώτημα με ποιο τρόπο θα κερδηθούν. Ο
ρόλος τους ως αντίβαρα στην αστική εξουσία είναι καταστροφικός τη στιγμή που ο
λαός ψάχνει ένα πραγματικό βάρος για να γείρει η ζυγαριά με το μέρος του.
Ενώ ο λαός, και κύρια οι εργάτες, αναζητούν
ένα σχέδιο να ακολουθήσουν, εκείνο που προσφέρεται στο τέλος της ημέρας είναι η
ανεργία και τα συσσίτια.
Από τη πλευρά
τους, οι βιομήχανοι διαμαρτύρονται γιατί δεν έχουν παραγγελίες, κατηγορούν τους
χθεσινούς τους φίλους, τους τραπεζίτες, γιατί δεν τους δίνουν δάνεια αλλά και
τους βουλευτές τους γιατί τα έκαναν θάλασσα. Οι εργάτες όμως δεν έχουν κανένα λόγο να λυπηθούν τα αφεντικά τους
γιατί ένα άλλο μέρος του κεφαλαίου (το ελληνικό & ευρωπαϊκό χρηματιστικό)
τους έφαγε τη πίτα. Το χρηματιστικό κεφάλαιο παίρνοντας τη μερίδα του
λέοντος από τη δουλειά των εργατών, έχοντας δημιουργήσει ατέλειωτες φούσκες
χρεών, αδυνατεί ποια να στηρίξει τους συνεργάτες του, που από κοινού
εκμεταλλεύονται τους εργάτες. Τώρα το
κάθε τμήμα του κεφαλαίου αναζητά τη δικιά του σωτηρία. Οι τραπεζίτες να μην
χρεοκοπήσουν και οι βιομήχανοι να μην βάλουν λουκέτο. Και οι δυο όμως
στρέφονται ενάντια στους εργαζόμενους, ενώ οι ίδιοι έχουν να ζήσουν
πλουσιοπάροχα μαζί με τα τρισέγγονά τους.
Η σωτηρία των
εργατών δεν βρίσκεται ούτε στη συνεννόηση με το κεφάλαιο, ούτε στα έδρανα της
βουλής, στα υπουργεία, στις επιθεωρήσεις εργασίας αλλά στη μαζική και
επαναστατική απάντηση στη κρίση του καπιταλισμού. Στη γενικευμένη κινητοποίηση ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης για την
ανατροπή του!
Αν τα αφεντικά δεν μπορούν να οργανώσουν
την παραγωγή, τη διανομή τροφίμων, τη λειτουργία των τραπεζών, οι εργάτες
πρέπει να απαντήσουν μόνο με ένα τρόπο: Μπορούμε εμείς.
·
Με την πλήρη και οριστική διαγραφή του χρέους
της χώρας για το οποίο ευθύνονται αποκλειστικά οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις
και το ίδιο το κεφάλαιο.
·
Με την έξοδο από τη συμμαχία των καπιταλιστών,
την έξοδο από την ΟΝΕ και την ΕΕ των μνημονίων αλλά σε διεθνιστική αλληλεγγύη
και συμμαχία με όλους τους εργάτες για να πετάξουμε έξω από την Ευρώπη όλους
τους καπιτα-ληστές.
·
Την υιοθέτηση οποιουδήποτε νέου εθνικού νομίσματος,
αρκεί ο κοινωνικός πλούτος να συγκεντρωθεί στα χέρια των εργατών για να
αντιμετωπιστεί τόσο υπερπληθωρισμός, όσο και η γενικευμένη χρεοκοπία που θα
επιβάλλουν οι αγορές.
·
Την επιβολή κρατικού μονοπωλίου σε όλο το
εξωτερικό εμπόριο γιατί όσοι έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό θα εμφανιστούν
ως νέοι σωτήρες αγοράζοντας σε εξευτελιστικές τιμές τα πάντα αλλιώς οι αγορές
θα εκδικηθούν τους εργάτες την επόμενη μέρα.
·
Με την πλήρη και χωρίς αποζημίωση στα αφεντικά και
κάτω από εργατικό έλεγχο των βιομηχανικών μονάδων, των τραπεζών, των αλυσίδων
σουπερ μάρκετ, των μεταφορών.
·
Τη δήμευση όλης της εκκλησιαστικής περιουσίας
και το πλήρη διαχωρισμό της από τη μισθοδοσία του κράτους.
·
Την απαγόρευση των απολύσεων και το μοίρασμα σε
όλους τους εργάτες του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου δουλειάς για να καταπολεμηθεί
η ανεργία.
Ποια κυβέρνηση μπορεί να περάσει τέτοια
μέτρα; Καμιά κυβέρνηση μέσα στο
αστικό κοινοβούλιο δεν μπορεί. Με όρκους πίστης στην ατομική ιδιοκτησία των
καπιταλιστών και στο θεό του κεφαλαίου που λέγεται ευρώ; Με τη μισή αστυνομία
να ψηφίζει ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και απόστρατους αξιωματικούς να την οργανώνουν και να
συνωμοτούν μαζί με το κεφάλαιο;
Γρήγορα οι περισσότεροι εργάτες θα βρεθούν
πνιγμένοι στα χρέη και μετά στα συσσίτια μαζί με τις οικογένειές τους. Σήμερα παρά ποτέ, το ζήτημα ποιος θα είναι
αφεντικό, το κεφάλαιο ή οι εργάτες, στα εργοστάσια και στη χώρα αποκτά τεράστια
σημασία.
Οι εργάτες πρέπει να πάρουν την εξουσία. Για
ποια εξουσία όμως μιλάμε;
Την εργατική
εξουσία, που δεν χρειάζεται το αστικό κοινοβούλιο με εκλογές της συστηματικής εξαπάτησης
των μαζών κάθε πόσα χρόνια αλλά ένα νέο σύστημα αυτό-κυβέρνησης των εργατών στηριγμένη
στα εργατικά συμβούλια, με εκλεγμένους και άμεσα ανακλητούς αντιπροσώπους, που
θα καθορίσουν, το πως και ποιος παράγει για ποιον, ποιος αμοίβεται και πόσο, τι
διανέμεται και με ποιους όρους. Πολλοί λένε: Αυτό είναι αδύνατον! Απαντάμε:
Όπως αδύνατη ήταν και η χρεοκοπία!
Αυτό το νέο
κράτος, το εργατικό, που θα εξαλείψει προνόμια, κομπίνες και λαμόγια, θα
ανυψώσει μισθούς και συντάξεις προσφέροντας ένα ανώτερο επίπεδο διαβίωσης, θα
αποδείξει ότι είναι πολύ πιο οικονομικό και ποιο δημοκρατικό από οποιοδήποτε
αστικό κράτος, γιατί θα καταργήσει την έμμισθη αστυνομία των αφεντικών και τη
στρατιωτική κάστα των πραξικοπηματιών που είναι φωλιές των φασιστών χρυσαυγιτών,
θα καταργήσει το καπιταλιστικό κέρδος, θα εξοντώσει φορολογικά τους πλούσιους
και τα αρπακτικά και θα εξοπλίσει τους
εργάτες ώστε να αναλάβουν όλα τα δημόσια καθήκοντα με αποκλειστική δαπάνη του
κεφαλαίου και κανενός εργάτη, φτωχού αγρότη ή μικροέμπορου.
Πολλοί ρωτάνε: Μήπως υπάρχει άλλος δρόμος; Απαντάμε: ΟΧΙ, ο άλλος δρόμος, της υπομονής και των συμβιβασμών είναι ο δρόμος
των μνημονίων, του φασισμού και της κοινωνικής καταστροφής.
Ορισμένοι
υποστηρίζουν ότι δεν είναι η ώρα και ότι οι εργάτες δεν καταλαβαίνουν: Αυτοί που λένε «μπόρα είναι θα περάσει» ή
ότι το μνημόνιο είναι το νέο κόλπο των αφεντικών, στην πραγματικότητα κρύβουν
τη δειλία τους απέναντι στο ιστορικό καθήκον της πάλης για την εργατική
εξουσία.
·
Πάλεψε το
δρόμο της οργάνωσης της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας για να σώσεις τη
δουλειά σου.
·
Για την
εξουσία των εργατικών συμβουλίων σε κοινή μάχη με τη διεθνή εργατική τάξη, τη
πιο πλατιά δημοκρατία που μπορεί να γνωρίσει ο τόπος και η Ευρώπη και όχι τη
ψευτοδημοκρατία των αστών πολιτικάντηδων, την ΟΝΕ και ΕΕ του χρηματιστικού
κεφαλαίου ή τυχόν αριστερών κυβερνήσεων διαχείρισης που δεν θα συντρίψουν τους
κεφαλαιοκράτες και το καπιταλισμό που μας έφερε ως εδώ.
Πρωτοβουλία για
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΤΩΝ στη Μαγνησία
