Το δέρμα της είναι ρόδινο, σταχτί, καφέ. Αλλά αυτό που
τους ενδιαφέρει είναι να είναι απαλό.
Μιλάει άπταιστα ή σπαστά,
ανάλογα με τα χιλιόμετρα που διέσχισε για να βρεθεί κάπου. Κι έτσι γι’ άλλους
είναι ‘ντόπια’, γι’ άλλους ‘ξένη’. Για
όλους πουτάνα: σφαγιάζεται χωρίς να πεθαίνει.
Προσπαθεί να σταθεί στα
δυο της πόδια. Αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι να στέκεται σε αυτά. Μόνο
να τα ανοίγει ξαπλώνοντας.
Οι
παππούδες της ζούσαν με εκμετάλλευση και καταπίεση από άλλο άνθρωπο. Ήταν τα πάντα
και δεν είχαν τίποτα, παρά μόνο τα χέρια και το μυαλό τους. Το ίδιο κι αυτή. Ψάχνει
τρόπο να επιβιώσει σε ένα διαλυμένο σύστημα. Έχει την τύχη να έχει απαλό δέρμα.
Πουλάει το δέρμα της και μεταφέρεται στην πόλη που διοργανώνει το Euro 2012…
Το χρώμα του δέρματος του
δεν φαίνεται καν.
Δεν μιλάει ‘σπαστά’. Για
την ακρίβεια δεν μιλάει καθόλου. Τουλάχιστον όχι όπως ‘εμείς’. Οι παππούδες του
γεννήθηκαν στην ίδια περιοχή που γεννήθηκαν κι όσοι την αποκαλούν πατρίδα τους.
Κι όμως είναι πάντα πρόσφυγας, ‘ξένος’,
σφαγιάζεται και πεθαίνει.
Είναι ο ‘άλλος’ που δεν
περπατά στα δυο του πόδια. Έχει τέσσερα και βολεύεται.
Οι
παππούδες του έζησαν τη βίαιη κατάληψη του χώρου από τον άνθρωπο. Δεν γεννήθηκε
σε φάρμα μαζικής εκτροφής από μια αποστεωμένη μάνα-εργάτρια παραγωγής ‘καθαρόαιμων’
προϊόντων. Χάνει συχνά φίλους του: από ασιτία, από απλές αρρώστιες, σε τροχαία.
Βρήκε τρόπο να επιβιώσει σε μια κοινωνία που δεν προβλέπει καν την επιβίωσή
του. Δεν ενοχλεί, δεν συναναστρέφεται όσους τον αντιπαθούν, δέχεται τη
φροντίδα, ψάχνει την πραγματική επαφή και συνήθως βολτάρει με την παρέα του. Έχει
την τύχη να είναι ένας περήφανος μπάσταρδος της πόλης. Και την ατυχία η πόλη αυτή
να διοργανώνει το Euro
2012…
Αυτές είναι οι κρυφές πλευρές
μιας αθλητικής γιορτής με διοργανωτή τον καπιταλισμό.
Απ’ τη μια, τουλάχιστον 80
χιλιάδες γυναίκες -θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης- εκδίδονται στο Κίεβο της
Ουκρανίας για τις ‘ανάγκες’ του EURO
2012, την ίδια στιγμή που εξαπλώνεται καμπάνια φασιστικού τύπου για τις
οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες.
Κι απ’ την άλλη 50 χιλιάδες
σκυλιά δολοφονούνται ‘για να ξεβρομίσει ο τόπος’, σε μια γενοκτονία ναζιστικής
θεωρίας και πράξης.
Οι οπαδοί που στην
πλειοψηφία τους είναι άνεργο κι εργαζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, παίρνουν θέση: με λόγο
και δράσεις πολιτικής απόχρωσης. Απ’ το γήπεδο του Ατρόμητου στο
Περιστέρι στο γήπεδο της Inter
στο
Μιλάνο, σήκωσαν πανό ενάντια στη μαζική σφαγή των σκυλιών. Η οργή τους πηγάζει
από κει που πηγάζει κι η οργή κάθε επαναστάτη κομμουνιστή πριν γίνει συνειδητή
πάλη. Και δεν είναι μια απλή ευαισθησία. Για καθετί που βασανίζεται και
καταπιέζεται, οργιζόμαστε με την κοινή
μας κατάσταση.
Ξέρουμε πως οι τεχνικές
της κυριαρχίας πάνω σε ανθρώπους και ζώα είναι ιστορικά συνδεδεμένες.
Ξέρουμε πως ο σεξισμός κι
ο σπισισμός δεν είναι τίποτα άλλο από όψεις του φασισμού κι ο φασισμός σάρκα
απ’ την σάρκα του καπιταλισμού.
Ξέρουμε πως από απλώς αντισεξιστής,
απλώς αντισπισιστής, απλώς αντιφασίστας μπορείς πανεύκολα να καταλήξεις
υποστηρικτής μιας αστικής δημοκρατίας.
Ξέρουμε πως ιστορικά οι
αστοί προτιμούσαν να συντρίβουν, όχι τους φασίστες, αλλά το προλεταριάτο και
τους επαναστάτες κομμουνιστές, τους μόνους ουσιώδεις αντίπαλους του φασισμού.
Παλεύουμε για την
απελευθέρωσή μας βλέποντας την μέσα από την απελευθέρωση κάθε καταπιεσμένου
πλάσματος.
α.δ.
(το κείμενο αποτελεί προδημοσίευση απο τη Νέα Προοπτική της 23/6/12)
