Απεργία πείνας στο Αλουμίνιο
Μια πράξη απελπισίας, στέλνει μήνυμα αγώνα για ζωή.
Την απεργία πείνας διάλεξε ο εργαζόμενος και συνδικαλιστής
Κωνσταντίνος Οικονόμου του σωματείου «Ένωση» στο Αλουμίνιο της Ελλάδος,
εργοστάσιο του ομίλου Μυτιληναίος (πρώην ΠΕΣΙΝΕ), για να υπερασπισθεί τα
κεκτημένα στο εργοστάσιο που όλοι μας δουλεύουμε.Την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη για την ζωή και την υγεία του απεργού πείνας Οικονόμου Κωνσταντίνου, από δω και πέρα έχει ο εργοδότης μας, αλλά και η κυβέρνηση που έχει διαμορφώσει το νομοθετικό πλαίσιο για να μπορεί ο κάθε εργοδότης να κινείται ελεύθερα ενάντια στα δικαιώματα και την δουλειά μας.
Μαζί τους ευθύνη έχει και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ που πρόσκειται στις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.Ο απεργός πείνας καταγγέλλει με την προσωπική πρωτοβουλία του – ανεξάρτητα από το πόσο ο κάθε συνάδελφος συμφωνεί με την μορφή αγώνα που επέλεξε – εργοδοσία – κυβέρνηση – συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Η ευθύνη της ηγεσίας της ΓΣΕΕ είναι τεράστια καθώς μέχρι σήμερα έχει εμποδίσει τον αγώνα για την αντιμετώπιση της εργασιακής καταστροφής που υφίσταται συνολικά η εργατική τάξη και όχι μόνο οι εργαζόμενοι στο Αλουμίνιο, αρνούμενη να εξαγγείλει την Γενική Απεργία Διαρκείας. Το μοναδικό όπλο που μπορεί να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται η ζωή και η αξιοπρέπεια των εργατών από το κράτος και τους εργοδότες.
Η σωτηρία των εργατών δεν βρίσκεται στη αναζήτηση διαδρόμων συνεννόησης με το κεφάλαιο, ούτε στα έδρανα της βουλής, στα υπουργεία, στις επιθεωρήσεις εργασίας.
Κάθε συνειδητός εργάτης μπορεί να αναγνωρίσει ότι παρά τις μεγάλες και συνεχείς υποχωρήσεις των εργατών για τη σωτηρία της «πατρίδας», όλο το πρόγραμμα σωτηρίας στρέφεται ενάντια στην εργατική τάξη. Κάθε απόπειρα συμβιβασμού οδηγεί σε τρομακτική επιδείνωση της ζωής μας.
Η σωτηρία των τραπεζών, μετατράπηκε σε χρεοκοπία κρατών και αμέσως μετά σε χρεοκοπία εκατομμυρίων εργατών, που απτό της δείγμα είναι η μαζική ανεργία και εξαθλίωση. Και αυτό συμβαίνει πια όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σχεδόν σ’ ολόκληρη την Ευρωζώνη.
Οι βιομήχανοι διαμαρτύρονται και κατηγορούν τους χθεσινούς τους φίλους, τραπεζίτες, γιατί δεν τους δίνουν δάνεια αλλά και τους βουλευτές τους γιατί τα έκαναν θάλασσα. Οι ευρωπαϊστές κεφαλαιοκράτες συγκρούονται με μερίδα του ελληνικού κεφαλαίου που θέλει να διατηρήσει την πρωτιά στον χώρο του, κατά την λαϊκή ρήση «κάλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη». Οι εργάτες όμως δεν έχουν κανένα λόγο να λυπηθούν τα αφεντικά τους γιατί ένα άλλο μέρος του κεφαλαίου (το ελληνικό & ευρωπαϊκό χρηματιστικό) τους έφαγε τη πίτα. Το χρηματιστικό κεφάλαιο παρ’ ότι παίρνει την μερίδα του λέοντος από τη δουλειά των εργατών, έχει δημιουργήσει ατέλειωτες φούσκες χρεών και αδυνατεί ποια να στηρίξει τους συνεργάτες του βιομηχάνους, που από κοινού εκμεταλλεύονται τους εργάτες. Τώρα το κάθε τμήμα του κεφαλαίου αναζητά τη δικιά του σωτηρία. Οι τραπεζίτες να μην χρεοκοπήσουν και οι βιομήχανοι να μην βάλουν λουκέτο. Και οι δυο όμως στρέφονται ενάντια στους εργαζόμενους ζητώντας τους να θυσιάσουν τη ζωή τους , ενώ οι ίδιοι έχουν εξασφαλίσει να ζήσουν πλουσιοπάροχα μαζί με τα τρισέγγονά τους.
Εργαζόμενοι-ες στο Αλουμίνιο της Ελλάδος η κόντρα με την εργοδοσία στο εργοστάσιο της Αλουμίνιο Ελλάδος δεν αφορά μια εσωτερική επιχειρησιακή διαφορά του Μυτηλιναίου με τους εργάτες και το πολύ-πολύ και με τους κατοίκους της γύρω περιοχής. Από την μια είναι τα ντόπια και μέχρι χθες προνομιακά τζάκια στην χώρα που παλεύουν να επιβιώσουν εις βάρος μας στο νέο περιβάλλον της κρίσης και της ασφυκτικής πίεσης της τρόικα και από την άλλη οι εργάτες και οι φτωχοί μικροί επαγγελματίες και αγρότες που ποδοπατιούνται από την μάχη των βουβαλιών.
Απέναντί τους, απέναντι στην λυκοφιλία αφεντικών, κυβέρνησης και τρόικα πρέπει εμείς οι εργαζόμενοι ενωμένοι να αντιπαραθέσουμε την κοινή μας δράση και τους αγώνες μας.
Γι αυτό είναι απαραίτητο στο Αλουμίνιο, στην συγκεκριμένη φάση που βρίσκεται η προσπάθεια των εργαζόμενων, να στηθεί πάλι η χαμένη ενότητα πρώτα από όλα ανάμεσα σε μόνιμους και εργολαβικούς εργάτες. Αλλά και ανάμεσα στους εργάτες του Αλουμίνιου και τους εργαζόμενους της περιοχής. Πρέπει να βρούμε τα πεδία που θα στεριώσουν αυτές τις συμμαχίες για να δώσουμε κοινούς αγώνες.
Πρώτα απ’ όλα όμως η ενοποίηση σε ένα εργοστασιακό σωματείο που θα προστατεύει τους εργάτες με βάση το «ένας για όλους και όλοι για έναν», ανεξάρτητα από την εργασιακή σχέση του κάθε εργαζόμενου.
Και ενώ αυτή η ενότητα θα χτίζεται, ταυτόχρονα χωρίς άλλο χάσιμο χρόνου να ενωθούμε με τους αγώνες των εργατών που αντιστέκονται στην καταστροφή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Έτσι θα φέρουμε δίπλα μας στο μετερίζι του αγώνα, όλους τους εργαζόμενους των άλλων κλάδων μαζί με τους άνεργους, σε μια πανεργατική γενική απεργία διάρκειας για την ανατροπή και αυτής της κυβέρνησης, καθώς και όποιας άλλης συνεχίσει να παίρνει μέτρα ενάντια στην τάξη μας.
Έτσι μόνο μέσα από την ενεργή αγωνιστική δράση, και την εμπειρία που θα αποκομίσουμε, στην προσπάθεια να υπερασπιστούμε σαν τάξη ενιαία την ζωή μας, θα σταθούμε ικανοί και με αξιοπρέπεια να διεκδικήσουμε μια ανθρώπινη ζωή σε μια ανθρώπινη ελεύθερη και αταξική κοινωνία που είναι το μεγάλο ζητούμενο της εποχής.
Άμεση υποστήριξη στον απεργό πείνας.
Καμία υποχώρηση απέναντι στην απαιτήσεις της εργοδοσίας. Τέρμα στα παζάρια των γραφειοκρατών. Ο αγώνας στα χέρια των εργατών.
13 Δεκέμβρη 2012
Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ)
Οργάνωση Βοιωτίας
