Προτεινομενο πλαισιο απο σφισσες της ΟΕΝ στη χθεσινη συνελευση της Αριχτεκτονικης Βολου που ειχε ελλειψη απαρτιας και τελικα δεν πραγματοποιηθηκε.

Που ειμαστε?

Τέσσερα χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, της πρώτης πολιτικής έκρηξης της κρίσης ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος που έχει όνομα: καπιταλισμός. Τότε ορισμένοι μείναν στην αφορμή της οργής που τάραξε τους δρόμους της Αθήνας και όλης της Ελλάδας. Όμως οι αιτίες της οργής ήταν πολύ βαθύτερες. Για όλους μας που σήμερα βιώνουμε ωμά τις συνέπειες της κρίσης, η εξέγερση δεν είναι απλά επίκαιρη...

Οι κυβερνήσεις κάθε πιθανού παζλ του πολιτικού προσωπικού των αστών πέφτουν κι αγκομαχούν να πάρουν άλλη μια δόση ενώ οι κατασταλτικές μηχανές του κράτους τους, τρέχουν να αμπαρώσουν ότι κινείται. Αγωνιστές συλλαμβάνονται σε κάθε μαζική έκφραση της οργής, οι μπάτσοι σπάνε το άσυλο και συλλαμβάνουν καταληψίες εργαζόμενους, το κράτος τους καταδικάζει, οι φύλακες του πανεπιστημίου υποχρεώνονται να βάλουν αλεξίσφαιρα, οι μετανάστες φυλακίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης  και οι φασίστες κυκλοφορούν κι οπλοφορούν ανενόχλητοι. 

Τι φοβούνται οι αστοί(ντόπιοι και ξένοι) και αμολάνε τα μαντρόσκυλα κάθε ποιότητας??

Εκατοντάδες αγώνες σε εργασιακούς χώρους βρίσκονται σε εξέλιξη και οι αστοί τρέμουν για το τι θα τους συμβεί όταν αυτοί οι αγώνες γίνουν ένα, μακριά από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που όχι απλά σαμποτάρει κι εκτονώνει τους αγώνες αλλά που πρόσφατα έγινε κι εργοδότης «κοινωφελών» δούλων.

Τρέμουν για το τι θα συμβεί σε κάθε καπιταλιστή όταν οι άνεργοι αφήσουν πίσω τη μοναξιά τους, όταν βγουν από το περιθώριο που τους πετάει η καπιταλιστική χρεοκοπία και γίνουν ένα με τους εργαζόμενους.

Τρέμουν για το τι θα συμβεί σε κάθε αφεντικό όταν το φοιτητικό κίνημα βγει ξανά στους δρόμους για να γίνει αυτή τη φορά συνιστώσα του ανεξάρτητου κέντρου αγώνα του εργατικού κινήματος, που πρέπει τώρα να το χτίσουμε για να οργανώσουμε γενική απεργία διαρκείας με καταλήψεις σε σχολές και χώρους δουλειάς.

 

Τότε οι μέρες αυτής αλλά και -όποιας απόχρωσης- αστική κυβέρνηση θα είναι μετρημένες. Μοιάζει μακρινό; Μόνο για όσους περιμένουν οτι ο καπιταλισμός «μπορεί να βγει από την κρίση», μόνο για όσους περιμένουν υποτιθέμενες «μέρες ανάπτυξης», «μικρές υλικές νίκες στο σήμερα» και περνάνε τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. 

Φοβούνται λοιπόν όσους με τα χέρια και το μυαλό τους κινούν και θα κινούν την κοινωνία: τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Και τους φοβούνται γιατι το σύστημά τους δεν έχει κανένα σχέδιο σωτηρίας του. Όσα μέτρα και να πάρουν το δημόσιο χρέος δεν θα γίνει βιώσιμο γιατί τα μέτρα δημιουργούν διαρκώς καινούργια οικονομική ύφεση. Δεν είναι απλά ότι δεν έχουμε παρόν. Μέσα στον καπιταλισμό δεν έχουμε μέλλον. Πρέπει άμεσα να καταστρώσουμε το δικό μας σχέδιο μάχης για να πάρουμε πίσω τη ζωή που δεν ζούμε όσο υπάρχουν εκμεταλλευτές και καταπιεστές.

Γιατί αυτά αφορούν στον φοιτητικό σύλλογο της αρχιτεκτονικής???

Γιατί λίγο πριν -κι ακόμη και κατά τη διάρκεια- της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008 πολλοί μας λέγαν «δεν θα γίνουμε η γενιά των 700 ευρώ». Σήμερα που είμαστε η γενιά των ανέργων δεν πιστεύουμε κανέναν που μας καλεί να παλέψουμε για να επιστρέψουμε εκεί. Επιστροφή δεν υπάρχει. Aν δεν υπάρξει επαναστατική λύση από τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, αν ητηθεί η επανάσταση, θα προκύψει η φασιστική αντεπανάσταση: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και υποχρεωτικής εργασίας, ο πόλεμος κι η φρίκη. 

Έχουμε λοιπόν δύο επιλογές: Να ακολουθούμε λάθος για την εποχή στρατηγικούς στόχους, να χάνουμε χρόνο μέσα από πολιτικά σχέδια μόνιμης αναμονής που αντιλαμβάνονται την πρόοδο της κοινωνίας «σιγά-σιγά», μέσα από σταδιακές αυξήσεις και μείωσεις, να γκρινιάζουμε, να αυτοκτονούμε, να υπακούμε μέχρι να σπάσει το αυγό του φασισμού που κλωσσάνε οι δημοκρατίες τους για λογαριασμό του κεφαλαίου. Απ’ την άλλη μπορούμε να μελετάμε τις αντιφάσεις, την πάλη των αντιθέτων, που εμπεριέχει ρήξεις, διακοπή της συνέχειας και άλματα. 

Με λίγα λόγια μπορούμε να οργανώσουμε τη νίκη της επανάστασης που θα αναδιαμορφώσει κάθε πτυχή της ζωής μας. Για νικήσει η φιλοσοφία, η επιστήμη, κάθε τέχνη και πολιτισμός. Για να νικήσει το καθολικό. Όχι απλά ένα αφηρημένα καθολικό, αλλά ένα καθολικό που περιέχει μέσα του όλο τον πλούτο του μερικού και του μοναδικού. Για να κερδίσουμε τη ζωή οφείλουμε να συζητήσουμε πολιτικά, να καταστρώσουμε και να παλέψουμε ένα σχέδιο μάχης που θα απαντάει στα αδιέξοδα της καθημερινότητας ανοίγοντας τώρα την προοπτική μιας άλλης οργάνωσης της ζωής μας για να τσακίσουμε ένα σύστημα που χρειάζεται κοινωνικές τάξεις, εκμετάλλευση και κάθε είδους καταπίεση ανθρώπου και φύσης.

Πως θα τα κάνουμε όλα αυτά????

Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι ένας φοιτητικός σύλλογος ή μόνο οι φοιτητές, μπορούν να διεξάγουν αυτόν τον αγώνα και να νικήσουν. Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών είναι παιδιά εργαζόμενων, απολυμένων κι άνεργων κι όποιος καταφέρει να τελειώσει τη σχολή θα γίνει το ίδιο. Επομένως η συντριπτική πλειοψηφία της σχολής είμαστε μέρος ενός ταξικού συνόλου και κάθε στιγμή πράξης ή απραξίας μας είναι πράξη ή απραξία για την τάξη μας. Γι αυτό πρέπει να έρθουμε σε επαφή και να συμπορευτούμε με όλα τα μέρη του συνόλου. Με φοιτητές άλλων σχολών, με καθηγητές που δεν έχουν ξεπουληθεί στα υπουργεία, με εργαζόμενους στα πανεπιστήμια και έξω από αυτά, με εργαζόμενους που βρίσκονται σε αγώνες, με λαικές συνελεύσεις γειτονιάς, με μαχητικά σωματεία και συλλόγους, με αγωνιστές της ζωής και του δρόμου. Να αυτοοργανωθούμε για να κάνουμε όλοι μας κουμάντο στα πανεπιστήμια, στη δουλειά, στη ζωή μας. Όλοι εμείς που παράγουμε τα πάντα και δεν έχουμε τίποτα.

Οι πορείες μνήμης της εξέγερσης του Δεκέμβρη, αξίζουν να λέγονται έτσι επειδή διατηρώντας τη γνώση βγάζουμε τα μαθήματα. Δεν αναπολούμε ρομαντικά το 2008. Η φωτιά του Δεκέμβρη έκαψε ό,τι έπρεπε και έγινε αναντικατάστατη κοινωνική εμπειρία. Να τη χρησιμοποιήσουμε για τις ανάγκες του σήμερα. 

Από που θα ξεκινήσουμε?????

Να καταλάβουμε τη σχολή μετά τη λήξη της συνέλευσης μέχρι και την Πέμπτη 6/12.

Να απαιτήσουμε απ’ τους καθηγητές να σταματήσουν οποιαδήποτε εργασία μέσα στο χώρο. Ας αξιοποιήσουν τον χρόνο που τους δίνεται για να σκεφτούν το μέλλον του πανεπιστημίου, το μέλλον τους, το μέλλον μας.  Μπορούν να επιστρέψουν όσοι δεν θα συμπεριφερθούν σαν ηχώ του υπουργείου κι εφόσον αποφασίσουν να συζητήσουμε ένα πλάνο αγώνα και μάχης.

Να μιλήσουμε με κάθε εργαζόμενο της σχολής και να συμφωνήσουμε ώρα και τόπο κοινής συνάντησης όλων μας, προκειμένου να συμπορευτούμε και να οργανώσουμε απο κοινού δράσεις.

Να μείνει ομάδα περιφρούρησης στη σχολή και να βγούμε σε άλλες σχολές, σε εργασιακούς χώρους και στην πόλη για μοιράσματα, πολιτική κουβέντα, αφισοκολλήσεις κλπ.

Πρώτος στόχος είναι η μαζική συμμετοχή φοιτητών αριχτεκτονικής στην πορεία της 6^ης Δεκέμβρη(5μμ, Θόλος) και ταυτόχρονα η παραπέρα προπαγάνδισή της σε άλλους φοιτητικούς συλλόγους, σε εργαζόμενους, σε χώρους δουλειάς.

Επόμενη συνέλευση για να εκτιμήσουμε τις εξελίξεις και να σχεδιάσουμε τις επόμενες κινήσεις την Τριτη 11/12 στις 2 το μεσημερι.

Όλες οι λεπτομέρειες για τα παραπάνω να συζητηθούν και να καταλήξουν αμέσως μετά τη λήξη της συνέλευσης, σε ανοιχτή συντονιστική κατάληψης.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΒΟΛΟΥ

ΑΠΟ ΑΔ ΚΑΙ ΘΤ