Κεντρικη Προκυρηξη ΕΕΚ για εξεγερση Δεκεμβρη

4 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΤΩΡΑ ΞΕΚΙΝΑΜΕ!

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 δε χωράει στα μουσεία της σαπισμένης αστικής δημοκρατίας.

Τέσσερα χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την έκρηξη της λαϊκής εξέγερσης του Δεκέμβρη τα καπιταλιστικά επιτελεία συνεχίζουν να συκοφαντούν το Δεκέμβρη και να λοιδορούν την οργισμένη νεολαία που πρωταγωνίστησε στις μεγάλες νύχτες των Δεκεμβριανών. Το μίσος των αστών, του πολιτικού τους προσωπικού και των κονδυλοφόρων τους επιβεβαιώνει πως ο Δεκέμβρης έρχεται από το μέλλον αμφισβητώντας τους θεσμούς της οικονομικής και κρατικής εξουσίας στους δρόμους· δεν ήρθε να ζητήσει δημοκρατία από το καθεστώς των δολοφόνων, των μιζαδόρων και των νομιμοποιημένων ληστών. Δεν ήταν ένα ακόμα κίνημα, ένας ακόμα λίγο πιο μαχητικός αγώνας. Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν εξέγερση ολόκληρου του λαού με επικεφαλής τη νεολαία. Ο ίδιος ο Δεκέμβρης ήταν ερώτηση από μια νεολαία χωρίς παρόν και μέλλον, από ένα λαό που μετατρέπεται σήμερα σε έθνος αποκλήρων.

Γιατί φοβούνται το Δεκέμβρη;

Γιατί δεν ενσωματώθηκε σε κανένα εναλλακτικό σχέδιο διαχείρισης του καπιταλισμού και της κρίσης του. Η επίσημη αριστερά που είτε τον συκοφάντησε και τον σαμπόταρε ανοιχτά (ΚΚΕ) είτε πάτησε σε δύο βάρκες για να τον χαϊδέψει και να τον ακρωτηριάσει μέσα από το αίτημα των εκλογών (ΣΥΡΙΖΑ) προετοιμάζει τις νέες Βάρκιζες ενάντια στο αίτημα του Δεκέμβρη “Βάρκιζα Τέλος”.

Γιατί αμφισβήτησε το κρατικό μονοπώλιο της βίας και την κρατική καταστολή. Εκείνοι που υποστηρίζουν τα “συνδικαλιστικά” αιτήματα των σωμάτων ασφαλείας καμία σχέση δεν μπορούν να έχουν με τις μέρες του Αλέξη όταν ανήλικοι μαθητές πολιορκούσαν με νεράντζια αστυνομικά τμήματα.

Γιατί παραμένουν άλυτα όλα τα κοινωνικά ζητήματα τα οποία οδήγησαν το λαό στους δρόμους και τροφοδότησαν τη διάρκεια και την έκταση της εξέγερσης. Η ανεργία, η μερική και ελαστική εργασία, η φτώχεια, η διάλυση της παιδείας και της υγείας έχουν πάρει νέες ανεξέλεγκτες διαστάσεις και κανένα μνημόνιο -με ή χωρίς πρωτογενές πλεόνασμα- δεν μπορεί να τα λύσει.

Tα αλλεπάλληλα  μνημόνια της καπιταλιστικής χρεοκοπίας είναι η ταφόπλακα της ζωής μας. Kαι για να τα επιβάλλουν εφαρμόζουν την πιο βάρβαρη κρατική καταστολή, ενώ συγχρόνως  βγάζουν από τους υπονόμους τις ιστορίας τις κτηνώδεις παρακρατικές ναζιστικές συμμορίες.

H αντιεξέγερση που ξεκίνησε μετά τον Δεκέμβρη του 2008 με τη μορφή των αντιμεταναστευτικών πογκρόμ του κράτους συνεχίστηκε με την επίθεση στο μπλοκ της διαδήλωσης στον ένα χρόνο μετά την εξέγερση, με τον βαρύτατο τραυματισμό της σ. Aγγελικής Kουτσουμπού στις 6 Δεκέμβρη 2009 και το κυνήγι μαγισσών του κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Kαι από τον περασμένο Mάη με την είσοδο των ναζιστών στη Bουλή.

Aλλά μπορούμε να τους νικήσουμε.  Oι περιορισμοί του Δεκέμβρη τώρα πρέπει να σπάσουν. Oι «από πάνω» δεν μπορούν πια να κυβερνάνε σταθερά όπως παλιά. Το διεφθαρμένο πολιτικό τους σύστημα αποσυντίθεται. Oι «από κάτω» δεν θέλουν να κυβερνώνται όπως παλιά. Aναπτύσσουν μια ανεξάρτητη δραστηριότητα κι αρχίζουν να μπαίνουν στο προσκήνιο της ιστορίας. Mε σχεδόν 30 γενικές απεργίες, με εμπειρίες από τα κινήματα των πλατειών, των συνελεύσεων, της αυτοοργάνωσης.

Ο Δεκέμβρης αποτέλεσε την απαρχή μιας επαναστατικής πολιτικής διαδικασίας, μιας σύγκρουσης ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους καπιταλιστές με ουσιαστικό διακύβευμα την ίδια την εξουσία. Το ιστορικό υπόβαθρο αυτής της διαδικασίας είναι η έκρηξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Ο Δεκέμβρης δε βρήκε συμμάχους στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και τις υποτιθέμενες πρωτοπορίες του εργατικού κινήματος, βρήκε συμμάχους στους επαναστατημένους λαούς της Αραβίας, της Τυνησίας και της Αιγύπτου πρώτα από όλα, μαζί και στα εκατομμύρια των διαδηλωτών ενάντια στα μέτρα λιτότητας σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, σε ολόκληρη τη χειμαζόμενη από την κρίση ευρωπαϊκή εργατική τάξη και νεολαία.

Η σύνδεση της επαναστατημένης βόρειας Αφρικής, ειδικά τώρα που ο αιγυπτιακός λαός είναι ξανά στους δρόμους, με τη χρεοκοπημένη και αποσυντεθειμένη Ευρώπη μπορεί να γίνει μέσα από το λαό του Δεκέμβρη του '08, μέσα από τη συνάντηση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου με το Μοχάμεντ Μπουαζίζι -το μάρτυρα της τυνηζιάνικης επανάστασης. Η διαδοχική κατάρρευση της μίας μετά την άλλη καπιταλιστική κυβέρνηση και η αποτυχία κάθε μνημονιακού πακέτου μέτρων σε αυτή τη χώρα, η αβίωτη ζωή και το αβίωτο χρέος οξύνουν σε πρωτόγνωρο βαθμό την κρίση της αστικής εξουσίας.

Το ρήγμα του Δεκέμβρη παραμένει ζωντανό και η αγωνία της άρχουσας τάξης που δεν κατάφερε να κηρύξει τn χώρα σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Το πακέτο μέτρων των 13,5 δις που ψηφίστηκε στις αρχές Νοέμβρη στη Βουλή, το περίφημο Μνημόνιο Νο3, αποτελεί μόνο κομμάτι των νέων τρισχειρότερων μέτρων που έχει ανάγκη να λάβει η άθλια και καταρρέουσα τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. Η επέτειος των 4 χρόνων από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου πρέπει να μας βρει στους δρόμους, όχι για να τιμήσουμε τυπικά τους αγώνες του χθες, αλλά για να την μετατρέψουμε σε κρίσιμο κόμβο προετοιμασίας και οργάνωσης των αγώνων του σήμερα και του αύριο, με διακύβευμα την ίδια τη ζωή. Η οργάνωση μιας Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας είναι ο μόνος τρόπος να τιμήσουμε πραγματικά τη μνήμη του Αλέξανδρου, να δούμε τις ανεπάρκειες και τη ζωντανή δυναμική της εξέγερσης και να αρχίσουμε να απαντάμε στα ερωτήματα.

Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την εξέγερση του Δεκέμβρη και για αυτό στοχοποιήθηκε από την κρατική καταστολή, για αυτό χωρίσαμε τους δρόμους μας με παλιούς φίλους και απομακρυνθήκαμε ακόμα περισσότερο με τους παλιούς αντιπάλους μας μέσα στο κίνημα. Θυμίζουμε σε όσους παλεύουν σήμερα για πραγματική δημοκρατία ή για κάποιον άλλο ταξικό συμβιβασμό πως ο Δεκέμβρης σα γενική δοκιμή της επερχόμενης εφόδου στον ουρανό έδειξε πως οι καταπιεσμένες και εκμεταλλευμένες μάζες δεν περιμένουν κανένα συμβιβασμό, τα απαιτούν όλα.

Το φως της έκρηξης του Δεκέμβρη, των σκούρων μαζών που εφόρμησαν στο προσκήνιο, έδειξε τους πάντες στο πραγματικό τους ύψος. Η εμπειρία των τελευταίων ετών μαχών ενάντια στα μνημόνια, την Τρόικα και τις κυβερνήσεις της οπλίζει ολόκληρο το κίνημα με ανεκτίμητες εμπειρίες για τη νίκη. Αναγκαία προϋπόθεση για τη νίκη αποτελεί η οργάνωση ομάδων αυτοάμυνας και πολιτοφυλακών για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών. Η ελάχιστη νίκη, όμως, σήμερα είναι η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη επικεφαλής όλων των εκμεταλλευμένων και καταπιεσμένων μαζών και η συντριβή του καπιταλιστικού κράτους. Η απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών των ζωών μας μέσα από τη διαγραφή του χρέους και την εθνικοποίηση των τραπεζών και των κεντρικών τομέων της οικονομίας χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση είναι ο ελάχιστος όρος για να εκδικηθούν τα όνειρα των εξεγερμένων του Δεκέμβρη του 2008, του Πολυτεχνείου του '73, των Δεκεμβριανών του '44, ο ελάχιστος όρος για να χτίσουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Ο σύμμαχος μας σε αυτό τον αγώνα είναι πανίσχυρος, είναι το παγκόσμιο προλεταριάτο.