Την Λύση θα την Δώσουν οι «Από Κάτω»
ενιαιομετωπικά, επαναστατικά και διεθνιστικά!
Το 12ο τακτικό Συνέδριο του ΕΕΚ διεξήχθη με επιτυχία στις 23 - 25 Νοεμβρίου 2012, ένα χρόνο μετά το προηγούμενο. Προηγήθηκε διεξοδική δίμηνη προσυνεδριακή συζήτηση πανελλαδικά πάνω στο κεντρικό πολιτικό ντοκουμέντο «Η πάλη για εξουσία στην Ελλάδα» καθώς και σ’ άλλα κείμενα που κατατέθηκαν καλύπτοντας διάφορες όψεις της ταξικής πάλης και της επαναστατικής δουλειάς. Μερικά από τα πιο βασικά συμπεράσματα μιας πλουσιότατης συζήτησης, στην οποία πήραν μέρος δεκάδες ομιλητές σε κάθε επιμέρους θεματική, μπορούν να συνοψιστούν παρακάτω.Πού πάει η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο κόσμος; Για ένα είναι απόλυτα σίγουροι όλα τα θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας: δεν πάει άλλο!
Δεν πάει άλλο με την χειρότερη κρίση στην ιστορία του παγκόσμιου καπιταλισμού να μαίνεται πάνω από πέντε χρόνια χωρίς ορατή διέξοδο, αντίθετα, με ολοφάνερη την ραγδαία επιδείνωση το 2013 και σε ακαθόριστο βάθος χρόνου. Δεν πάει άλλο με τα ατέλειωτα μνημόνια και τον κοινωνικό κανιβαλισμό που επιβάλλουν η τρόικα της ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ, το διεθνές και ελληνικό κεφάλαιο κι οι κυβερνήσεις τους. Δεν πάει άλλο με τον εφιάλτη της μαζικής ανεργίας, τον αφανισμό μισθών και συντάξεων, την διάλυση της υγείας, της παιδείας, κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τα λουκέτα, τις αυτοκτονίες. Δεν πάει άλλο με την ατιμώρητη κοροϊδία εκείνων που πρωτοστάτησαν στην χρεοκοπία και τώρα συνεχίζουν να πλουτίζουν ασύστολα μέσα στην κρίση, φυγαδεύοντας τα κλοπιμαία τους σε Ελβετίες, όταν ο λαός λιμοκτονεί. Δεν πάει άλλο να αντιμετωπίζεται από ένα Κράτος –τρομοκράτη η δίκαιη οργή του λαού κι οι κινητοποιήσεις του με χημικό πόλεμο, συλλήψεις, βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα και την ΓΑΔΑ, στημένες δίκες και εξαπολύοντας τα φασιστικά μαντρόσκυλα της εξουσίας του κεφαλαίου υπό την σκέπη του Ξένιου Δένδια. Δεν πάει άλλο με την καθημερινή επιχείρηση ολοκληρωτικής προπαγάνδας των διαπλεκόμενων ΜΜΕ του συστήματος. Δεν πάει άλλο με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, τον ενσωματωμένο στο κράτος, την εργοδοσία, τα πελατειακά κυκλώματα του σάπιου αστικού κοινοβουλευτισμού, που λειτουργεί χρόνια τώρα σαν φρένο στους αγώνες και υποστύλωμα του συστήματος που καταρρέει.
Αλλά η ίδια η κλιμακούμενη κρίση κι η λαϊκή αντίσταση στις συνέπειές της πυρακτώνουν συνειδήσεις, σπρώχνουν στην αναζήτηση διεξόδου σύμφωνη με τις κοινωνικές ανάγκες. Τι άλλο να περιμένουμε; Το φιάσκο του πρόσφατου Eurogoup (αλλά και της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για τον προϋπολογισμό της), μαζί και το φάντασμα δόσης σε δόσεις που κάτω από όρους ίσως δοθεί δείχνουν το αδιέξοδο, την απουσία λύσης μέσα στο σύστημα. Το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο κι έτσι καμιά αστική κυβέρνηση, η τωρινή αστική τρικομματική ή μια άλλη αστική κυβέρνηση, έστω και με αριστερό πρόσημο, δεν μπορεί να είναι βιώσιμη.
Η καπιταλιστική κρίση είναι παγκόσμια, δομική/ συστημική, ιστορική, όπως ανέλυσε διεξοδικά το ΕΕΚ και το 12ο Συνέδριό του. Όλες οι χωρίς προηγούμενο παρεμβάσεις που γίνανε τα τελευταία πέντε χρόνια από κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες, μέσα από ατελείωτες συνόδους απέτυχαν. Το κεφάλαιο αντιμετωπίζει κενό οικονομικής στρατηγικής, μετά την χρεοκοπία τόσο του κεϋνσιανισμού όσο και του νεοφιλευθερισμού. Κινείται μόνο με βραχυπρόθεσμα βήματα τακτικής και με την πολιτική στρατηγική ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.
Οι «από πάνω» δεν μπορούν να κυβερνούν όπως παλιά γιατί δεν μπορούν να βρουν διέξοδο ή και να διαχειριστούν έστω την κρίση. Την λύση, την μόνη λύση, μπορούμε να την δώσουμε εμείς οι «από κάτω», εργάτες κι άνεργοι, μετανάστες και «ντόπιοι», συνταξιούχοι και νεολαία, φτωχοί αγρότες και βιοπαλαιστές, μικρομαγαζάτορες που καταστρέφονται, όλοι οι κατατρεγμένοι. Είμαστε το 99%, είναι το 1%. Να αυτοοργανωθούμε, να κινητοποιηθούμε σε Ενιαίο Μέτωπο, με σχέδιο και πρόγραμμα, να πάρουμε στα χέρι μας τα ηνία τη εξουσίας, της κοινωνίας, της ζωής μας, να νικήσουμε!
Όλη η οικονομική και πολιτική κρίση ανάγεται πια σε κρίση εξουσίας. Η καθεστωτική κρίση που γκρέμισε διεθνώς 27 κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια, σαρώνει την Ευρώπη. Στην χρεοκοπημένη Ελλάδα της μνημονιακής τυρανίας, η εργατική-λαϊκή αντίσταση οδήγησε στην πτώση τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου και αποτύπωσε στις εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου 2012 την κατάρρευση του δικομματικού αστικού πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης, μια σημαντική στροφή των μαζών προς τα αριστερά που εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά έφερε και την απειλητική άνοδο των Ναζί της Χρυσής Αυγής.
Η τρικομματική κυβερνητική συγκόλληση των ερειπίων των πρώην κομμάτων αστικής εξουσίας με συγκολλητική κόλλα το κόμμα του Κουβέλη, έξι μήνες μετά, βρίσκεται ήδη σε αποσύνθεση. Οι πολιτικές εφεδρείες της αστικής τάξης εξαντλούνται και η επιχειρούμενη ανακύκλωσή τους σε νέα σχήματα δεν φαίνεται να ευοδώνεται. Το κράτος λειτουργεί σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης .
Η απονομιμοποίηση κι αποσύνθεση της παρακμασμένης αστικής δημοκρατίας απειλεί να συμπαρασύρει τα πάντα στον Καιάδα των νοσταλγών της χούντας και του Χίτλερ. Συνάμα, όμως, πυροδοτεί και αναζητήσεις για μια αριστερή υπέρβασή της, όπως με συγχυσμένο τρόπο έδειξε το κίνημα της πλατείας Συντάγματος και το αίτημα μιας άμεσης δημοκρατίας των από κάτω.
Η πάλη κατά του φασισμού δεν μπορεί να διαχωριστεί από την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, την τρόϊκα, την κυβέρνηση και το Κράτος. Το αναγκαίο όσο ποτέ ενιαίο μέτωπο των εργατικών -λαϊκών δυνάμεων και των οργανώσεων της Αριστεράς και του αντι-εξουσιαστικού χώρου δεν σηκώνει ταξικές συνεργασίες, λεγκαλιστικές αρλούμπες του τύπου «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα» ή εκκλήσεις στο Κράτος. Κράτος-παρακράτος δουλεύουνε μαζί, γι’ αυτό και μαζί πρέπει να τσακιστούν από την οργανωμένη μαζική δράση. Χρειάζεται μαζί με την αντιφασιστική -αντιρατσιστική προπαγάνδα να αναπτυχθούν ομάδες αυτοάμυνας του εργατικού κινήματος, κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης και πειστική εναλλακτική επαναστατική προοπτική.
Από τον Μάιο μπήκε το ζήτημα της κυβέρνησης της Αριστεράς που θα βάλει τέρμα στα Μνημόνια. Μπήκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και στράφηκαν, κυρίως λόγω αυτού του συνθήματος, οι μάζες στην υπερψήφισή του. Αλλιώς το είδανε οι μάζες που σαφώς μετακινήθηκαν αριστερά κι αλλιώς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έπαψε να κινείται εντός συστήματος και εντός ΕΕ και διολισθαίνει, ιδιαίτερα, μετά τον Μάιο, ολοένα δεξιότερα. Το γεγονός, οπωσδήποτε, συνιστά πολιτική τομή και δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ούτε με την σεχταριστική τύφλα που την πιο ακραία της μορφή εκφράζει η ηγεσία του ΚΚΕ ούτε και με τον οπορτουνισμό εκείνης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που παραδίδεται στις αγκάλες του ΣΥΡΙΖΑ, ανεπιφύλακτα ή τάχα «κριτικά», σαν «μεταβατικό βήμα» ή στάδιο.
Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ αποσυνδέουν την αριστερή κυβέρνηση από την εργατική εξουσία. Ο πρώτος, βλέποντας μια αριστερή κυβέρνηση να λειτουργεί στο ορατό μέλλον μέσα στον (καταρρέοντα) καπιταλισμό και την (διαλυόμενη) ιμπεριαλιστική ΕΕ. Το δεύτερο, γιατί εξορίζει την εργατική εξουσία στις ελληνικές καλένδες, προτείνοντας για το παρόν μόνο ένα ρεφορμιστικό πρόγραμμα πιέσεων στο σύστημα και το εκλογικό δυνάμωμα του ΚΚΕ.
Το ζήτημα της εργατικής εξουσίας έχει μπει από καιρό, από την καπιταλιστική κρίση και την κρίση εξουσίας. Βρίσκεται στην αιχμή του προγράμματος του ΕΕΚ. Φυσικά και δεν αρκεί η τελετουργική του επίκληση σαν τελεσίγραφο προς τις μάζες αλλά και ούτε η υποκατάστασή του με μια «ρεαλιστική» πολιτική του βαθμιαίου, για να γίνει «η στιγμή της κυβερνητικής εξουσίας» (του ΣΥΡΙΖΑ, εννοείται) «αφετηρία ρήξεων» και «βημάτων, μέρα την μέρα, για μια ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ» κλπ., όπως ισχυρίζονται μερικοί, επικαλούμενοι και τον «πόλεμο των θέσεων» του Γκράμσι.
Θέλουμε εργατική αριστερή κυβέρνηση κι όχι αστική με αριστερό πρόσημο. Η πρώτη απαιτεί πολιτική ανεξαρτησία των εργατικών κομμάτων από την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό. Οι «πραγματιστές», όμως, στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση. Καθώς πλησιάζουν την κυβερνητική εξουσία, προσεγγίζουν περισσότερο και την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ, ακόμα και τον Ομπάμα, το πρόγραμμά τους μένει δεμένο στο πλαίσιο του καπιταλισμού κι είναι έτοιμοι για κάθε συνεργασία με «πατριωτικές» κι άλλες αστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα πασοκογενείς. Δεν προσδοκούμε την αποτυχία μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να κερδοσκοπήσουμε, όπως άλλοι. Τα κομμάτια μιας τέτοιας κατάρρευσης, εάν δεν ετοιμαστούμε, θα πέσουν στα κεφάλια μας και στην αυλή των φασιστών της ΧΑ. Πρέπει να βρισκόμαστε σε ένα συνεχή διάλογο και κοινή δράση με τους αγωνιστές στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ όπως και στην υπόλοιπη Αριστερά, πάνω σε αρχές. Σε περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα αποκρούσουμε βέβαια τις επιθέσεις της Δεξιάς και των φασιστών ενάντιά της αλλά θα διατηρήσουμε πλήρη πολιτική ανεξαρτησία κριτικής, οργάνωσης και δράσης, για την προοπτική της εργατικής εξουσίας και της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης.
Απαιτείται η αυτο-οργάνωση των μαζών σε λαϊκά όργανα αντίστασης στην κοινωνική καταστροφή, με λαϊκές συνελεύσεις, ανεξάρτητα από την γραφειοκρατία, το κράτος και την εργοδοσία κέντρα αγώνα εργατών, ομάδες αυτοάμυνας κατά των φασιστών κ.ά. που θα μπορούν να λειτουργούν σαν όργανα Ενιαίου Μετώπου και να μετασχηματιστούν μέσα από πάλη σε όργανα της εργατικής εξουσίας και αναδιοργάνωσης της οικονομίας σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις.
Το πρόβλημα της εξουσίας, της εργατικής αριστερής κυβέρνησης, της σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση δεν τίθεται στα πλαίσια μιας μόνο χώρας αλλά είναι αλληλένδετο με την όλη διεθνή και προπαντός ευρωπαϊκή κρίση. Η ρήξη/ αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική ΕΕ είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή από μόνη της συνθήκη και σίγουρα η ρήξη με το ευρώ δεν είναι κριτήριο αριστεροσύνης (Πόσο αριστερό είναι να ζητάς να φύγουμε από το ευρώ για να… φύγουν οι μετανάστες, όπως είπε ο Αλέκος Αλαβάνος ηγέτης του Σχεδίου Β;)
Το ΕΕΚ συνεχίζει να έχει άξονα της επαναστατικής διεθνιστικής πολιτικής του την πάλη για την διάλυση της ΕΕ και την εγκαθίδρυση, μαζί με τους Ευρωπαίους εργάτες κι ανέργους, των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Δίνουμε το χέρι σε κάθε κοινωνικό αγωνιστή και αριστερή οργάνωση ή συλλογικότητα για ένα Ενιαίο Μέτωπο πάνω σε κάθε ταξικό ζήτημα και κοινωνικό πρόβλημα από το πιο μικρό μέχρι την κατάληψη της εξουσίας.
Την ίδια στιγμή παλεύουμε για την ανεξάρτητη οικοδόμηση του αναγκαίου διεθνιστικού αντιγραφειοκρατικού κόμματος της Διαρκούς Επανάστασης και την επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς.
