ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙKH ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΕΕΚ
Η Πάλη της εργατικής Τάξης σε συνθήκες Καπιταλιστικής Χρεοκοπίας
Η
εργατική συνδιάσκεψη του ΕΕΚ απευθύνεται σε ολόκληρη την εργατική τάξη,
στα μαχόμενα τμήματά της, στους πρωτοπόρους αγωνιστές, εργαζόμενους -
άνεργους, ιδιαίτερα στους νέους και τις νέες, για να εξετάσουμε από
κοινού τους αγώνες και τις προοπτικές επαναστατικής ανατροπής σε
συνθήκες χρεοκοπίας του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Όλες
οι προσπάθειες των διεθνών κύκλων του κεφαλαίου να περιορίσουν τη
διάχυση της κρίσης στο σκληρό πυρήνα των χωρών της Ευρωζώνης έχουν
αποτύχει. Κάθε προσπάθεια επίλυσης της κρίσης, δημιουργεί νέες
περιπλοκές, αδιέξοδα κι αποσταθεροποίηση σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Αν και από πέρυσι το καλοκαίρι αποσοβήθηκε ο κίνδυνος εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη (GREXIT)
τώρα ο κίνδυνος μετατοπίζεται στην απειλή εξόδου της Ιταλίας με το
ξέσπασμα μιας βαθιάς πολιτικής και καθεστωτικής κρίσης μετά από τις
πρόσφατες εκλογές. Οι πολιτικοί κύκλοι της ΕΕ
(Γιουνκέρ) στην τελευταία τους συνεδρίαση επεσήμαναν τον κίνδυνο μιας
πανευρωπαϊκής εξέγερσης κι επανάστασης εξαιτίας της ύφεσης και της
ανεργίας των νέων. Η επιδείνωση της παγκόσμιας κρίσης οδηγεί στο άμεσο
«κούρεμα» των καταθέσεων στη Κύπρο που αναπόφευκτα θέτει το ζήτημα της
εγγύησης των καταθέσεων σε ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ. Οι συνέπειες σε
διεθνή κλίμακα θα είναι ανυπολόγιστες σε οικονομικό αλλά και πολιτικό
επίπεδο με άμεσες επιπτώσεις στην ταξική πάλη. ταξική πάλη.
Η
περίοδος χάριτος στην τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά και η
φαινομενική της σταθεροποίηση έχει παρέλθει καθώς η αποσταθεροποίηση
Ιταλίας, Ισπανίας, η επερχόμενη ύφεση σε Γαλλία, Γερμανία μαζί με τη
χρεοκοπία των κυπριακών τραπεζών που έχει άμεσες επιπτώσεις στη
χρεοκοπημένη ελληνική οικονομία αλλά και στη συνείδηση των μαζών, θα
κάνει την υποσχόμενη «ανάπτυξη» Σαμαρά να προστεθεί στα ψεύδη της
συστηματικής
εξαπάτησης των λαϊκών μαζών και νέοι εργατικοί αγώνες αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν.
εξαπάτησης των λαϊκών μαζών και νέοι εργατικοί αγώνες αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν.
Σε
ευρωπαϊκή κλίμακα, η κρίση ενοποιεί τους εργατικούς αγώνες λόγω της
δημοσιονομικής πανευρωπαϊκής λιτότητας και της μαζικής ανεργίας,
ιδιαίτερα της νέας γενιάς.
Στην
Ελλάδα, πρωταθλήτρια της ανεργίας και της φτώχιας, με την υπογραφή του
Μνημονίου ΙΙΙ, ένας νέος γύρος εργατικών αγώνων ξέσπασε, αρχής γενομένης
με τον αγώνα των συγκοινωνιών και των ναυτεργατών.
Η ανάδυση του καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης
με την παράκαμψη του τυπικού κοινοβουλευτισμού και τα διαρκώς έκτακτα
νομοθετικά διατάγματα, συμπληρώνεται με την επιστράτευση απεργών και τη
συστηματική άσκηση βίας σε ένα δυσφορούντα λαό που παρά τις διαρκείς
οπισθοχωρήσεις παραμένει ο φόβος και ο τρόμος της αστικής τάξης. Τι άλλο
είναι η μάχη των κατοίκων της Ιερισσού κατά των μεταλλείων χρυσού στις
Σκουριές και η πλήρης καταστροφή των όρων ύπαρξής τους από μια εταιρεία
κυριολεκτικά ELDORADO;
Ενώ
το αστικό καθεστώς επιχειρεί με τους εισαγγελείς, τις συλλήψεις, τις
επιστρατεύσεις, τις διώξεις, αγκαζέ με τους ναζιστές φίλους του, να
υποβάλλει το φόβο και τον τρόμο, να εξατομικεύσει, να ενοχοποιήσει για
τη συλλογική ευθύνη της κρίσης, να σπείρει την απογοήτευση και την
ηττοπάθεια μέσα στις γραμμές τις εργατικής τάξης, υπάρχουν και πολλοί
(ακόμα και μεταξύ της αριστεράς) που υποστηρίζουν ότι ο ελληνικός λαός
κι ιδιαίτερα η εργατική τάξη έχει υποταχτεί: Μετά από δεκάδες άσφαιρες
απεργιακές τουφεκιές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, συλλαλητήρια
και κλαδικούς αγώνες, η εργατική τάξη στην Ελλάδα βρίσκεται πιο μπροστά
πολιτικά από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όχι απλά εξαιτίας του
βάθους της κρίσης που αποτυπώνεται σε όλους τους κοινωνικούς δείκτες, το
σοκ της ανεργίας και της φτώχιας αλλά κυρίως εξαιτίας της μερικής
αναγνώρισης ότι όλες οι μέχρι σήμερα αγωνιστικές μορφές για την
αντιμετώπιση της καταστροφής έχουν εξαντληθεί και πρέπει να αναζητηθούν
νέες.
Στη
συνείδηση της εργατικής τάξης, γίνεται ολοένα και πιο καθαρό ότι οι
μεμονωμένοι, διάσπαρτοι, ασυνεχείς αγώνες με επικεφαλής τη
συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ ή ακόμα και μαχητικούς
ρεφορμιστές συνδικαλιστές, είναι αδύνατον να υπερασπιστούν τα εργατικά
δικαιώματα και να αποτρέψουν την κοινωνική καταστροφή. Το ζήτημα της
ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης από τα κάτω, για ποιο πολιτικό
σκοπό και με ποια μέσα, έχει ήδη τεθεί στη συνείδηση των μαχόμενων μαζών
από την καπιταλιστική κρίση, τη χρεοκοπία της χώρας, τα τρία ταραχώδη
μνημονιακά χρόνια και πρέπει να απαντηθεί.
Από
την μια έχουμε την αποφασιστικότητα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας
των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ να σαμποτάρει τους αγώνες και συνειδητά να τους
διασκορπίζει σε άγονες 24ωρες απεργίες, κάτι που την τοποθετεί απέναντι
στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους συνολικά. Από την άλλη έχουμε
την πολιτική αδυναμία συνδικαλιστών που έρχονται σε ρήξη με την ίδια
συνδικαλιστική γραφειοκρατία που τους γέννησε, να αντιληφθούν σωστά τα
αντεργατικά και αντεπαναστατικά πολιτικά χαρακτηριστικά της. Έτσι
οδηγούνται σε προσωπικού τύπου «ηρωικές» αντιπαραθέσεις, αδυνατούν να
ξεπεράσουν την γραφειοκρατία και να δώσουν λύσεις (απεργία Μετρό) ή
προσπαθούν να διατηρήσουν τα ίδια πολιτικά χαρακτηριστικά της
γραφειοκρατίας με άλλο τρόπο.
Οι
αδυναμίες αυτές γίνονται αδιέξοδα όταν συναντιούνται με την πολιτική
αντίληψη και πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ για εκλογικές λύσεις ή με την σύγχυση
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αδυνατεί να καταλάβει το αίτημα μιας εργατικής
εξέγερσης, αντικαθιστώντας διαρκώς τα πολιτικά αιτήματα με οργανωτίστικα
σχήματα και διαδικασίες, ταλαντευόμενη διαρκώς ανάμεσα στον
κοινοβουλευτισμό και το μαχητικό συνδικαλιστικό ρεφορμισμό.
Αρνητική
είναι και η θέση του ΠΑΜΕ καθώς με υποκριτικό τρόπο από τη μια ψηφίζει
όλες τις 24ωρες απεργίες-τουφεκιές στα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα
και από την άλλη χρησιμοποιεί σαν φύλλο συκής το «πλαίσιό» του για να
διαφοροποιηθεί. Απόλυτα εχθρικό σε κάθε πρόταση που έχει την απαίτηση
για διάρκεια και συντονισμό από τα κάτω στους απεργιακούς αγώνες και
απόλυτα αρνητικό σε κάθε ανεξάρτητο ταξικό αγώνα που δεν εξυπηρετεί τους
μικροπολιτικούς και συνδικαλιστικούς στόχους του (χαρακτηριστικό
παράδειγμα η στάση όλων απέναντι στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. -
και για την δικαίωση των απολυμένων της «Γενικής Ταχυδρομικής»)
Το καθήκον των επαναστατών συνδικαλιστών σήμερα είναι να προωθήσουν την οργάνωση της εργατικής τάξης μέσα από τα μαχητικά συνδικάτα, τα σωματεία βάσης, τις εργατικές επιτροπές, τα κέντρα αγώνα
σε κάθε γειτονιά και εργατικό χώρο και με βάση την εργατική δημοκρατία
να παλέψουν για την επαναστατική ρήξη με κάθε γραφειοκρατία ως μια
αναγκαία προϋπόθεση για την επίλυση της καπιταλιστικής χρεοκοπίας με το
σπαθί της προλεταριακής επανάστασης. Ενώ την τελευταία, ιθύνοντες κύκλοι
του κεφαλαίου διαπιστώνουν με τρόμο να πλησιάζει, η ρεφορμιστική και
σταλινική αριστερά κλείνουν τα μάτια όπως ακριβώς και με το γεγονός της
έκρηξης της παγκόσμιας κρίσης το 2007-2008 και πολύ περισσότερο με την
εξέγερση του Δεκέμβρη 2008.
Η πάλη ενάντια στην ανεργία πρέπει
να είναι στο κέντρο του αγώνα μας, γιατί το ζήτημα της ανεργίας είναι
μείζον κοινωνικό πρόβλημα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την
Ευρώπη. Οι άνεργοι είναι οργανικό κομμάτι της εργατικής τάξης και η πάλη
για την αυτο-οργάνωση των ανέργων και η κοινή πάλη
όσων εργάζονται και όσων δεν εργάζονται είναι προϋπόθεση για την
ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σε επαναστατική αλλά και αποτελεσματική
κατεύθυνση.
Οι μετανάστες,
που είναι το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, βρίσκονται
αντιμέτωποι με την κρατική καταστολή, τον ρατσισμό και τον φασισμό. Οι
φασίστες με τις δολοφονικές επιθέσεις ενάντια στους ξένους, προσπαθούν
να δημιουργήσουν φασιστικό κίνημα που θα στραφεί ενάντια σε όλους τους
εργαζόμενους, σαν τα λυσσασμένα σκυλιά των αφεντικών. Η πάλη ενάντια
στον φασισμό είναι ταξική και μπορεί να οργανωθεί με την δημιουργία
κινήματος Ενιαιο-Μετωπικού και με Ομάδες αυτοάμυνας και πολιτοφυλακή που θα αντιμετωπίσουν τους φασίστες.
Η
κρίση και η χρεοκοπία του καπιταλισμού προκαλεί μεγάλα δεινά σε όλο
τον εργαζόμενο λαό, φτώχεια, πείνα, καταστροφή της παιδείας και την
κατάρρευση των συστημάτων υγείας. Αυτά τα προβλήματα πρέπει να
αντιμετωπιστούν, από την μια σε σύγκρουση με την υποκριτική πολιτική του
κράτους, της εκκλησίας, των Δήμων, των Μ.Κ.Ο, της “φιλανθρωπίας” που
στόχο έχει την ενσωμάτωση και την διατήρηση της εξαθλίωσης, και από την
άλλη ενάντια στην φενάκη δημιουργίας νησίδων "ζωής" μέσα στον ορυμαγδό
της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και καταστροφής. Από αυτήν την σκοπιά τα
ζητήματα αλληλεγγύης, που είναι ζωτικά και απαραίτητα αυτήν την εποχή,
πρέπει να στηρίζονται στην αυτο-οργάνωση του λαού και
την δημιουργία κινημάτων σε οργανική σύνδεση με το όλο κίνημα της
εργατικής τάξης. Το εγχείρημα του “Κέντρου Αγώνα για την Υγεία” και του
“Ιατρείου αλληλεγγύης” είναι προς αυτήν την κατεύθυνση και η επιτυχία
αυτού του εγχειρήματος θα δημιουργήσει νέες δυνατότητες για την επέμβασή
μας στην κοινωνία.
H πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα των Εργατών,
στην μέχρι τώρα παρουσία και δράση της προώθησε με κάθε τρόπο αυτήν
την μορφή της οργάνωσης της εργατικής τάξης παλεύοντας για την προοπτική
της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας. Ο αγώνας για Γενική Πολιτική Απεργία Διάρκειας
είναι αγώνας που μπορεί να πραγματωθεί με την ενότητα των εργαζομένων
στη βάση της εργατικής δημοκρατίας, σε ρήξη με την καθεστωτική πολιτική- συνδικαλιστική
γραφειοκρατία. Τα νέα ζητήματα που ανοίγει στο εργατικό κίνημα η
χρεοκοπία του καπιταλισμού όπως οι ιδιωτικοποιήσεις-ξεπουλήματα (ΕΥΑΘ,
Λάρκο, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ), η διαθεσιμότητα-απολύσεις στο δημόσιο, η
μαζική ανεργία, η φορομπηχτική πολιτική, η διάλυση Υγείας-Παιδείας και
κάθε πρόνοιας κάνουν αυτήν την προοπτική αναγκαία και δυνατή.
Κάθε
αγώνας των εργαζομένων, κάθε πάλη ενάντια στις συνέπειες της κρίσης,
δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός αν παραμείνει κλαδικός, συντεχνιακός
ή απλά συνδικαλιστικός. Είναι αναγκαίο να γίνει πολιτικός.
Το πολιτικό περιεχόμενο της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας δεν μπορεί να είναι παρά μια δέσμη έκτακτων
μέτρων, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών, για την σωτηρία των
εργαζόμενων από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην οποία
βυθίστηκε η χώρα εξ αιτίας της χρεοκοπίας και των μνημονίων. Η διαγραφή
του χρέους, η πλήρης κατάργηση μνημονίων και δανειακών συμβάσεων κι όσων
νόμων τις διέπουν, το μοίρασμα του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας
για την καταπολέμηση της ανεργίας, η απαγόρευση των απολύσεων, η
εθνικοποίηση τραπεζών και βασικών τομέων της οικονομίας και όσων
επιχειρήσεων κλείνουν, χωρίς καμιά αποζημίωση στους ιδιοκτήτες
εκμεταλλευτές, κάτω από Εργατικό έλεγχο, δήμευση
περιουσιών όσων καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, απαλλοτρίωση της
εκκλησιαστικής περιουσίας και απόδοσή της στην κοινωνία, λαϊκά
δικαστήρια για τους πολιτικούς συνεργάτες της τρόικας και την
διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία, είναι μερικά από αυτά τα έκτακτα μέτρα. Όλα
αυτά βέβαια προϋποθέτουν την ανατροπή της κυβέρνησης και την ανάληψη
της εξουσίας από μια κυβέρνηση εργατών που θα στηρίζεται στα Εργατικά Συμβούλια (Εργατική Εξουσία) που
θα αναδιοργανώσει την κοινωνία σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες και
όχι το καπιταλιστικό κέρδος, έξω από το ΔΝΤ και την ΕΕ και εντάσσοντας
τον αγώνα της σε ένα διεθνή ορίζοντα που συνδέεται με το ζήτημα της διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της οικοδόμησης των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Σύντροφοι και συναγωνιστές
Με
βάση τους παραπάνω προβληματισμούς ζητάμε την εποικοδομητική δική σας
συνεισφορά στην Εργατική Συνδιάσκεψη του ΕΕΚ για το εργατικό και
συνδικαλιστικό κίνημα που απαιτείται σήμερα.
Συνδικαλιστική Επιτροπή του ΕΕΚ
Αθήνα 19/3/2013
