Ας μιλήσει ο Δεκέμβρης

Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα συμμετέχει και καλεί στις διαδηλώσεις της 06/12/2013 για τα 5 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου 

Βόλος, 17:00, Θόλος

Λάρισα, 17:00 πλ.Ταχυδρομείου

Στις 3 Δεκέμβρη του 1944 δολοφονούνται, από την αστυνομία, δεκάδες διαδηλωτές. Την επομένη τουλάχιστον άλλοι εκατό, από τους φασίστες της οργάνωσης Χ. Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 δολοφονείται, από τον αστυνομικό Κορκονέα ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Στη 1η Δεκέμβρη του 2013 δολοφονείται από τις αναθυμιάσεις του καπιταλισμού η 13χρονη Σάρα.

Η τρομοκρατία του κεφαλαίου σήμερα είναι περισσότερο παρούσα από ποτέ. Το ίδιο και η Ιστορία  που δεν αφήνει τίποτα να σβήσει. Ούτε τη προδοσία της Βάρκιζας, ούτε τη μνήμη του Αλέξανδρου, ούτε το αθώο χαμόγελο ενός μικρού κοριτσιού με μεγάλα όνειρα. Αυτό που αναπόφευκτα σβήνει, αφήνοντας ολοένα και βαθύτερες ουλές στην ίδια τη ζωή, είναι ο καπιταλισμός. Στο ψυχορράγημά του καταστρέφει ζωές, δημιουργεί υπάρξεις χωρίς λόγο ύπαρξης και εντείνει ολοένα και περισσότερο την εξαθλίωση, τη πείνα και τη μιζέρια. Οδηγώντας ανθρώπους στην ανεργία και στα μαγκάλια οδηγεί ολόκληρη τη κοινωνία στην καταστροφή.

Όλα τα κοινωνικά ζητήματα τα οποία οδήγησαν το λαό στους δρόμους, το Δεκέμβρη του 2008, είναι σήμερα παρόντα στο πολλαπλάσιο. Η ανεργία, η μερική και ελαστική εργασία, η φτώχεια, η διάλυση της παιδείας και της υγείας έχουν πάρει νέες ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τα αλλεπάλληλα  μνημόνια της καπιταλιστικής χρεοκοπίας είναι η ταφόπλακα της ζωής μας. Για να τα επιβάλλουν εφαρμόζουν την πιο βάρβαρη κρατική καταστολή, ενώ συγχρόνως  βγάζουν από τους υπονόμους της ιστορίας τις κτηνώδεις παρακρατικές ναζιστικές συμμορίες. Η Ιστορία, γενναιόδωρη σε όσους τη σέβονται, υπενθυμίζει βροντερά πως καμιά φασιστική οργάνωση δεν είναι δυνατό να σβήσει αν δεν καταστραφεί ο καπιταλισμός από τη προλεταριακή επανάσταση και την εργατική εξουσία.

Η επέτειος των 5 χρόνων από τη δολοφονία Αλέξανδρου μας βρίσκει πάλι στους δρόμους, όχι για να τιμήσουμε τυπικά τους αγώνες του χθες, αλλά για να την μετατρέψουμε σε κρίσιμο κόμβο προετοιμασίας και οργάνωσης των αγώνων του σήμερα και του αύριο, με διακύβευμα την ίδια τη ζωή. Η οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας είναι ο μόνος τρόπος να τιμήσουμε πραγματικά τη μνήμη του Αλέξανδρου και της Σάρας.

Αρχίσαμε να προχωράμε, ένα δάσος από σηκωμένες γροθιές φάνηκε κι ένα απέραντο βουητό ακούστηκε. Εργάτες ήρθανε από τα χαντάκια, τα ορυχεία, τους υπονόμους, τα εργοστάσια. Γυναίκες με φλογισμένα μάτια κρατώντας τα παιδιά τους από το χέρι. Νέοι με τρύπες στα χέρια ορκιστήκανε εκδίκηση για αυτούς που τους έκρυψαν τον ήλιο.
Κάτι φοβάται, βρίζει και απειλεί.
Είμαστε δυνατοί! Ξέρουμε τη ζωή! φωνάζει κάποιος. Όλοι ξεχύνονται μπροστά. Το κορίτσι είναι μαζί μας. Μαζί και το αγόρι. Τα λαρύγγια τους σφυροκοπάνε. Όχι άλλη εκμετάλλευση, όχι άλλη καταπίεση, όχι άλλα όνειρα σβησμένα. Είμαστε εδώ, μαζί σας. Θα παλέψουμε για μια άλλη κοινωνία!

Ερχόμαστε – παραμερίστε !